Αλέξανδρος Μολφέσης: "Κάθε άνθρωπο τον επηρεάζουν και εν μέρει τον καθορίζουν και τον καθοδηγούν τα βιώματα της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας".

Το βιβλίο σας «Η ζωή ήταν ωραία» πραγματεύεται την αυτοκτονία του Ρόμαν και την απώλεια. Πώς αποφασίσατε να εμβαθύνετε σε αυτό το τόσο προσωπικό και επώδυνο θέμα;

Όλα ξεκίνησαν όταν ανακάλυψα σε έναν φάκελο, κρυμμένο μέσα σε έναν άλλο φάκελο, στο λάπτοπ του, 14 ποιήματα. Δεν ήξερα ότι έγραφε ποίηση. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Βέβαια, το βιβλίο που πραγματεύεται την αυτοκτονία του Ρόμαν, σαν ιστορία μυθοπλασίας σε ατμόσφαιρα θρίλερ με συνεχείς ανατροπές και όνειρα μέσα σε όνειρα, είναι το προηγούμενο με τίτλο «Παλινδρομικά Όνειρα» που κυκλοφόρησε πέρσι.

Το «Η ζωή ήταν ωραία» είναι στην πραγματικότητα η συνέχεια (το σίκουελ) του προηγούμενου βιβλίου, όπου πλέον ο ήρωας βγαίνει από τον εφιάλτη, βρίσκεται στον πραγματικό κόσμο και προσπαθώντας να εμβαθύνει στην υπόθεση και τους λόγους της αυτοκτονίας του Ρόμαν, κάνει ένα οδοιπορικό ανατρέχοντας στα δικά του παιδικά εφηβικά και ώριμα χρόνια σε μια απόπειρα σύνδεσης των κόσμων των δυο ηρώων.

Πώς συνδέεται το βιβλίο σας με την ταινία "Η Ζωή είναι Ωραία"; Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε με τον παραφρασμένο τίτλο;

Δεν ήθελα να περάσω κάποιο μήνυμα. Είναι απλά ένα μελαγχολικό λογοπαίγνιο.

   Ο Ρόμαν παρουσιάζεται ως ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο και «εξωγήινο» παιδί. Πιστεύετε ότι η ευαισθησία και η διαφορετικότητα μπορούν να οδηγήσουν στην απομόνωση και την απόρριψη, όπως φαίνεται στο βιβλίο σας;

Ναι το πιστεύω. Το βλέπουμε συχνά γύρω μας. Ο Ρόμαν ήταν ένα παιδί με πολύ υψηλή ευφυία, τελειοθηρία, υπέρμετρη ηθική και πολλές αρετές. Έκανε διδακτορικό στην Θεωρητική Φυσική και σημαία του, ήταν η Αλήθεια! Ένοιωθε απομονωμένος κι ακόμα χειρότερα, ένιωθε ότι δεν αξίζει. Τελευταία του ελπίδα, ο θηλυκός Ρόμαν που έψαχνε κι όταν τον βρήκε βίωσε την απόρριψη.

Στο έργο σας, συνδυάζετε πεζό και έμμετρο λόγο με έντονα μουσικά και κινηματογραφικά στοιχεία. Πώς επιλέξατε αυτόν τον αφηγηματικό τρόπο και τι προσδίδει στην ιστορία;

Είμαι και μουσικός αλλά και λάτρης του κινηματογράφου. Ίσως από εκεί προέρχεται αυτή η τεχνοτροπία. Το σινεμά, το θέατρο, η ποίηση, η μουσική κι οι εικαστικές τέχνες διαμορφώνουν τον τρόπο που γράφει κανείς.

 Η σχέση του ήρωα με τη μουσική είναι έντονη και διαρκής. Πόσο σημαντική είναι η μουσική για εσάς προσωπικά, και πώς αυτή η σχέση επηρέασε το συγγραφικό σας έργο;

Πολύ σημαντική και για τους δυο ήρωες. Κι οι δυο μεγάλωσαν με μουσική και διαμορφώθηκαν μέσα από ιδιαίτερα ακούσματα.

Το βιβλίο σας αναφέρεται σε πολλά «εξωγήινα» στοιχεία και προσωπικότητες, όπως ο Ντέιβιντ Μπόουι. Τι συμβολίζουν αυτά τα στοιχεία στην αφήγησή σας και πώς σχετίζονται με τον ήρωα και τον γιο του;

Ο Μπόουι και οι Μπιτλς επηρέασαν όσο κανείς την σύγχρονη μουσική. Ήταν ινδάλματα και για τους δυο. Όμως ο νεαρός ήρωας ο Ρόμαν, κάποια στιγμή επαναστατεί: «Φτάνει με τους Μπιτλς! Ως πότε θα τους θεωρούμε τους κορυφαίους όλων των εποχών;» Το θεώρησε ως στασιμότητα. Και ξεκινά την δική του αναζήτηση στην νέα μουσική,  την νέα γενιά, τον πειραματισμό. Αλλά τον 

  Η δεκαετία του '60 και του '70 παίζει σημαντικό ρόλο στο βιβλίο σας. Ποια είναι η δική σας εμπειρία από αυτήν την εποχή και πώς επηρέασε τη ζωή και το έργο σας;

Κάθε άνθρωπο τον επηρεάζουν και εν μέρει τον καθορίζουν και τον καθοδηγούν τα βιώματα της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας, αλλά και τα πρώτα χρόνια που ολοκληρώνεται ως προσωπικότητα και έχει μπει στο παιχνίδι των «Μεγάλων».

Στο βιβλίο, το οδοιπορικό στα ’60s τα ‘70s και τα  ‘80s είναι μια πρόφαση για τον συγγραφέα. Στην πραγματικότητα είναι ένα ταξίδι μέσα σε ένα άλλο ταξίδι που τον βοηθά να παραμένει ζωντανός. Είναι σαν να τα διηγείται στον Ρόμαν κι ας μην τον ακούει. Είναι ένας τρόπος να πολεμήσει το «Αβάσταχτο». Κάνει συγκρίσεις, ψάχνει ομοιότητες και διαφορές λες και θα τον βοηθήσουν να λύσει το μυστήριο. Τα βιογραφικά αποσπάσματα είναι φωτεινά διαλείμματα στον αγώνα για τον εντοπισμό του «Σκοτεινού σημείου». 

   Στην ιστορία σας, ο ήρωας βιώνει ένα δύσκολο παιδικό περιβάλλον. Πιστεύετε ότι οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας καθορίζουν τη μετέπειτα πορεία της ζωής μας;

Το πιθανότερο είναι πως ναι! Αλλά ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, κάθε ένας έχει διαφορετικό DNA και διαφορετικής έντασης προσλαμβάνουσες παραστάσεις και εμπειρίες. Κάθε άτομο είναι μοναδικό κι επειδή ουσιαστικά μιλάμε για τον εγκέφαλο, το μεγαλύτερο κομμάτι του οποίου παραμένει ανεξερεύνητο, δεν μπορούμε να διατυπώσουμε με απόλυτο τρόπο τις συνέπειες των παιδικών τραυμάτων. Είναι πολλοί οι παράγοντες, οι παράμετροι οι συνδυασμοί και οι μεταλλάξεις που επηρεάζουν. Βέβαια έχουμε αρκετές γνώσεις πια, για να κάνουμε εκτιμήσεις.

   Η έννοια της «εξωγήινης» οικογένειας παρουσιάζεται αρκετές φορές στο βιβλίο σας. Τι σημαίνει για εσάς μια τέτοια οικογένεια, και πώς την ορίζετε;

Έχω νιώσει, κι είμαι σίγουρος ότι και πολλοί άλλοι άνθρωποι το έχουν νιώσει, ότι πολλές φορές δεν μπορείς να συσχετιστείς με την πραγματικότητα. Εκείνη την στιγμή θες να φύγεις. Να πας εκεί που ανήκεις για να βρεις την ηρεμία σου και αναφωνείς με μια κραυγή απελπισίας : «Μα πού είστε; Πότε θα’ρθετε να με πάρετε; Γιατί μ’ αφήσατε τόσο καιρό σ΄αυτόν τον άθλιο πλανήτη;»

Η ιδέα ότι κατάγεσαι από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό και κάποια στιγμή θα επιστρέψεις, σου δημιουργεί μια ανακούφιση. Όμως είναι αντιρεαλιστικό και αμιγώς λογοτεχνικό διότι γνωρίζουμε ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη εξωγήινης νοήμονος ζωής. Το να λέμε «Ίσως», «Πού ξέρεις;», «Μα δεν μπορεί να είμαστε μόνοι στο Σύμπαν» είναι εντελώς αυθαίρετο και αντιεπιστημονικό.  Επίσης το να πιστεύεις ότι εσύ κι η οικογένεια σου, είστε διαφορετικοί (καλύτεροι) κι ότι το διαστημόπλοιο θα σώσει μόνο εσάς, αγγίζει τα όρια της αλαζονείας. Είναι σαν να ζητάς από έναν θεό που δεν εμπόδισε το Ολοκαύτωμα, να σε βοηθήσει να βάλεις το πέναλτι.

Καταλήγοντας, η «εξωγήινη οικογένεια» είναι μια μυθοπλασία, ένα ρομαντικό όνειρο που σε βοηθά να πας παρακάτω. Όμως, μέσα στην αδικία, την υποκρισία και την τοξικότητα που ζούμε θα ήταν ευτυχές ένα τέτοιο σενάριο.

 

 Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για εσάς κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, και πώς το διαχειριστήκατε;

Ομολογώ ότι το προηγούμενο βιβλίο τα «Παλινδρομικά Όνειρα» ήταν το πιο δύσκολο. Όχι μόνο ένα κομμάτι του, αλλά όλο. Η εναλλαγή του ονείρου και της πραγματικότητας ήταν βασανιστική. Κι ακόμα περισσότερο η ανατροπή στο τέλος! Στο «Η ζωή ήταν ωραία» το δυσκολότερο μέρος είναι εκείνο που ο ήρωας βρίσκεται μέσα στους εφιαλτικούς διαδρόμους του εγκεφάλου του Ρόμαν ψάχνοντας το σκοτεινό σημείο.

 

Στον επίλογο του βιβλίου σας, αφήνετε ανοιχτό το ενδεχόμενο της ύπαρξης πολλαπλών σεναρίων ζωής. Ποια είναι η δική σας άποψη για την πραγματικότητα και την ύπαρξή μας;

Δεν θέλω να σας απογοητεύσω αλλά δεν πιστεύω σε τίποτα μεταφυσικό, κατ’ επέκταση ούτε σε πολλαπλά σενάρια ζωής. Γεννιόμαστε, (η πιθανότητα να γεννηθούμε είναι 1 στα 400 τρισεκατομμύρια) ζούμε (αν είμαστε τυχεροί μέχρι τα 90 πάνω-κάτω) και μετά πεθαίνουμε. (γεγονός μη αναστρέψιμο).

Δεν πιστεύω σε θεούς, δεύτερες ζωές, θρησκευτικές ανοησίες και αναπόδεικτα φανταστικά σενάρια ή πρόσωπα. Είμαι οπαδός της Επιστήμης, της έρευνας, της απόδειξης και της Αλήθειας.

 

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Σκοπεύετε να συνεχίσετε να γράφετε ή να ασχοληθείτε περισσότερο με τη μουσική;

 

Το «FALL OUT» (2023) ήταν ο τελευταίος μου δίσκος. Είναι επί της ουσίας το μουσικό αδελφάκι των «Παλινδρομικών ονείρων» κι ό,τι καλύτερο έχω κάνει ποτέ μουσικά. Στην διάρκεια της δημιουργίας αυτού του δίσκου είχα ήδη αποφασίσει ότι θα  εγκαταλείψω την μουσική και να αφοσιωθώ στην συγγραφή. 

Έτσι κι έκανα.

Αυτήν την στιγμή εργάζομαι πάνω σε τρία διαφορετικά συγγραφικά πρότζεκτ. Εννοώ διαφορετικής θεματολογίας. Θα μπορούσα να σας μιλήσω γι΄αυτά αλλά είναι νωρίς. Θα σας αποκαλύψω όμως, τους τίτλους εργασίας, κατοχυρώνοντας τους ταυτόχρονα! «Στο Ολογραφικό δωμάτιο με τον Τάκη Χορν», «Ιστορίες με εξωγήινους» και «Λάθος…είπε ο σκαντζόχοιρος και κατέβηκε από την βούρτσα».

Της Αλεξίας Βλάρα, 1/9/2024