Open Mind

Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και βαθιά ενσυναίσθηση, η Νατάσσα Χαΐδά μιλά για τη Λόρα, μια ηρωίδα που κινείται ανάμεσα στο χιούμορ και την απόγνωση, στο ρομάντζο και τον φόβο της μοναξιάς. Στη συζήτησή μας, αποκαλύπτει πώς προσέγγισε τη θύελλα αυτού του ρόλου, πώς έχτισε τη χημεία με τον Βίτο και πώς βρήκε την αλήθεια πίσω από την υπερβολή. Μια κουβέντα για τον έρωτα, την ανάγκη να μας δουν και τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο και στην ευαλωτότητα, την ουσία δηλαδή της ίδιας της παράστασης. Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία, το ρομάντζο και μια υπόγεια συγκίνηση. Ποια από αυτές τις τρεις πλευρές νιώθετε ότι σας «τραβήξε» περισσότερο ως ηθοποιούς και γιατί; Η Λόρα είναι ένα πλάσμα που ζει έντονα, γελάει έντονα, ερωτεύεται έντονα. Αλλά αυτό που με τράβηξε περισσότερο είναι η συγκίνηση. Η κωμωδία είναι το προσωπείο μου, το όνειρο μου, αλλά η συγκίνηση είναι η αλήθεια μου.

Στον Ματωμένο Γάμο του Λόρκα, η Εβίτα Παπασπύρου ενσαρκώνει μια από τις πιο αρχέγονες και συγκλονιστικές μορφές του θεάτρου: τη «Μάνα», μια γυναίκα που κουβαλάει το βάρος της απώλειας, της τιμής και του άγραφου νόμου της κοινωνίας της. Με βαθιά εσωτερική εργασία, η ηθοποιός διεισδύει στη ρωγμή ανάμεσα στο μητρικό ένστικτο και στις πατριαρχικές αξίες που συνθλίβουν την ψυχή της ηρωίδας. Μιλήσαμε μαζί της για την πρόκληση αυτού του ρόλου, για τη λεπτή ισορροπία ρεαλισμού και ποιητικού συμβολισμού στην παράσταση του Κώστα Νταλιάνη, αλλά και για τη μουσική που συνυπογράφει και συνομιλεί αβίαστα με τον λορκικό μύθο. Εβίτα Παπασπύρου Η “Μάνα” είναι μια από τις πιο εμβληματικές γυναικείες μορφές του παγκόσμιου θεάτρου, μια φιγούρα που κουβαλάει τη ζωή, τον θάνατο και το αίμα του κόσμου της. Πώς προσεγγίσατε εσωτερικά αυτόν τον ρόλο; Τι ήταν το πιο δύσκολο να “κουβαλήσετε” ως ηθοποιός; Το πιο δύσκολο ήταν να βιώσω την αντίφαση που κουβαλάει η «Μάνα»: Είναι μια μητέρα που έχει χάσει τον άντρα...

Ο Τάσος Φραγκιάς επιστρέφει με το Bedtime Stories: Vol. 2 [Dark Version] , μια παράσταση που βουτά στις σιωπές, τις ρωγμές και τα “τέρατα” που κρύβουμε μέσα μας. Σε αυτή τη σκοτεινότερη εκδοχή, οι ιστορίες γίνονται τελετουργία: το σώμα και η σιωπή αντικαθιστούν τις λέξεις, η ευθραυστότητα παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ο θεατής καλείται να αντικρίσει τον δικό του καθρέφτη. Ο σκηνοθέτης μας μιλά για την ανάγκη επαναδιερεύνησης, τη δύναμη της έκθεσης και το πώς η σκοτεινή διαδρομή της παράστασης ανοίγει τον δρόμο προς μια αλήθεια που συνήθως δεν τολμούμε να αγγίξουμε.  Τάσος Φραγκιάς Τι ήταν αυτό που σας προσέλκυσε περισσότερο στο Bedtime Stories: Vol. 2 [Dark Version]; Ποια ήταν η προσωπική σας αφετηρία για να μπείτε σε αυτόν τον σκοτεινότερο κόσμο;

Η Ζωή Λιαντράκη επιστρέφει με το άλμπουμ « Χέρια λευκά » , ένα έργο βαθιά προσωπικό και φωτεινό, που μιλά για την αγάπη, τη διαφορετικότητα και τη δύναμη της ψυχής. Με αφορμή τη συναυλία της στο κινηματοθέατρο Αστόρια για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, η καλλιτέχνιδα μιλά για τη μουσική ως πράξη αποδοχής και σύνδεσης, για τις ρίζες της στην Κρήτη και τη Μικρασία και για το ταξίδι αυτογνωσίας που συνεχίζει με αφοσίωση και αλήθεια. Το νέο σας άλμπουμ «Χέρια λευκά» φέρει έναν τίτλο γεμάτο συμβολισμούς. Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά και τι θέλετε να νιώσουν οι ακροατές μέσα από αυτό;

Στις   «Γυναίκες από Δίκταμο» , ο Λόρκα συναντά τη σύγχρονη σκηνή μέσα από έναν τολμηρό δραματουργικό άξονα που ενώνει τέσσερις εμβληματικές ηρωίδες του σε ένα ενιαίο, ποιητικό σύμπαν. Ο σκηνοθέτης   Χρήστος Παναγιώτου   και η ηθοποιός   Μυρτώ Λελόβα   μιλούν για το μεγάλο στοίχημα της παράστασης: την ισορροπία ανάμεσα στη μοίρα και την ελεύθερη βούληση, στη σιωπή και στον λόγο, στο σύμβολο και στη σκληρή πραγματικότητα της γυναικείας εμπειρίας. Με αφετηρία τη μητρότητα, τον έρωτα, την ενηλικίωση και την εξουσία, οι δύο δημιουργοί φωτίζουν το πώς οι λορκικές γυναίκες αποκτούν σήμερα φωνή, σώμα και δικαίωμα στην επιλογή. Η παράσταση αντλεί από τέσσερα διαφορετικά έργα του Λόρκα. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα στη μεταφορά αυτών των τόσο διακριτών γυναικείων φωνών σε ένα ενιαίο δραματουργικό σώμα;

Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη επιστρέφει φέτος με τη δική της « Χριστουγεννιάτικη Ιστορία » , μια παράσταση που έχει αγαπηθεί από μικρούς και μεγάλους και που συνεχίζει να εξελίσσεται χωρίς να χάνει τον πυρήνα της. Με σεβασμό στο αθάνατο έργο του Κάρολου Ντίκενς και με μια σκηνοθετική ματιά που συνδυάζει θέατρο, μουσική, χορό και video art, η δημιουργός κατορθώνει να προσφέρει μια βιωματική θεατρική εμπειρία όπου ο λόγος, ο ηθοποιός και το συναίσθημα παραμένουν στον απόλυτο πυρήνα. Μιλήσαμε μαζί της για τις προκλήσεις της μεταφοράς ενός τόσο εμβληματικού κειμένου στη σκηνή, για την ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και τη σύγχρονη καλλιτεχνική γλώσσα, για το διαχρονικό μήνυμα της μετάνοιας και της ενσυναίσθησης, αλλά και για τις μικρές λεπτομέρειες που κρατούν ζωντανή μια παράσταση που αγαπήθηκε και συνεχίζει να ανανεώνεται.  Κωνσταντίνα Νικολαΐδη Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο λύτρωσης. Ποιο ήταν το πιο δύσκολο σημείο στο να μεταφέρετε αυτή τη γνωστή αφήγηση ...

Με το «Ψ.» , η Άλκηστη Ηλιάδη παρουσιάζει ένα βαθιά προσωπικό και ταυτόχρονα πανανθρώπινο έργο, ένα ταξίδι αυτογνωσίας που γεννήθηκε μέσα από τον φόβο, τον έλεγχο και την ανάγκη για λύτρωση. Η ντουλάπα γίνεται σύμβολο εγκλωβισμού και απελευθέρωσης, ενώ η σχέση των δύο ηρώων κινείται ανάμεσα στο τραύμα, το φως και το χιούμορ. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η δημιουργός μιλά για το πώς η τέχνη μετατρέπει τις σιωπές σε φωνή και πώς το «Ψ.» καλεί τον θεατή να αναμετρηθεί με τη δική του εσωτερική αλήθεια. Άλκηστη Ηλιάδη Το «Ψ.» είναι ένα έργο που συνομιλεί με τη σιωπή, με όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Ποια στιγμή ή ποια εσωτερική ανάγκη στάθηκε η αφετηρία γι’ αυτή την ιστορία;

Με το βιβλίο Είσαι και γυναίκα , ο Ελευθέριος Ελευθεριάδης ανοίγει έναν βαθύ, τρυφερό και απολύτως αναγκαίο διάλογο γύρω από τη γυναίκα της σημερινής εποχής, τη γυναίκα που φροντίζει τους πάντες, αλλά σπάνια τον εαυτό της. Με λόγο απλό και αληθινό, που ακουμπά κατευθείαν στην καρδιά, αναδεικνύει μια διαχρονική κόπωση, ένα αόρατο βάρος και μια τεράστια δύναμη που συχνά θεωρείται δεδομένη. Μιλήσαμε μαζί του για την έμπνευση, την ενσυναίσθηση, την ανάγκη για αυτοφροντίδα και για το τι σημαίνει τελικά να βλέπεις πραγματικά τις γυναίκες γύρω σου.

Η παράσταση « Τσάι με μπαρούτι, κύριε Πίντερ; » συστήνει έναν διάλογο ανάμεσα στο σήμερα και το πιντερικό σύμπαν. Μια ομάδα δημιουργών, η συγγραφέας Φωτεινή Βαμβούκη , η σκηνοθέτρια Ευτυχία Λιβανίου και οι ηθοποιοί Διδώ Σάββα και Θέκλα Μαντέλη , μιλούν για τη διαδικασία, τις προκλήσεις, τη σιωπή που γίνεται δράση και τη βία που γεννιέται μέσα από ένα τελετουργικό σαν εκρηκτικό τσάι.  Φωτεινή Βαμβούκη ΦΩΤΕΙΝΗ ΒΑΜΒΟΥΚΗ (Συγγραφέας – Μπι)

Στην Ωδή στον Πόε , η Lilith Wolf ανοίγει ένα παράθυρο στο ημίφως, εκεί όπου ο θάνατος και η ποίηση μοιράζονται την ίδια ανάσα. Οι ιστορίες της πάλλονται ανάμεσα στη σιωπή και στο ψίθυρο, ανάμεσα στην απώλεια και στην αναζήτηση της ψυχής, ανασύροντας το μυστήριο που λησμόνησε ο σύγχρονος κόσμος. Με λόγο υπαινικτικό και γοητευτικά σκοτεινό, η συγγραφέας συνομιλεί με τον Έντγκαρ Άλαν Πόε όχι ως μαθήτρια αλλά ως ομότεχνη ψυχή, μια φωνή που ψάχνει μέσα στη σκιά το ίχνος του φωτός. «Ωδή στον Πόε» της Lilith Wolf Ο τίτλος «Ωδή στον Πόε» δηλώνει ευθέως μια σχέση θαυμασμού και αναφοράς. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε τη δική σας «ωδή» στον μεγάλο δημιουργό του τρόμου και της φαντασίας; Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε είναι πηγή έμπνευσης για μένα. Το απαράμιλλο συγγραφικό του ταλέντο και ο τρόπος που αποτύπωνε στο χαρτί τις ιστορίες του εμπνέουν τον θαυμασμό. Η «Ωδή στον Πόε» είναι μία προσπάθεια να εκφράσω τα σκοτάδια της ψυχής, όπως έκανε και ο ίδιος ο Πόε. Οι ιστορίες σας ακροβατούν ανάμεσα στο ...

Ο « Τίτος Ανδρόνικος » είναι ίσως το πιο ωμό, βίαιο και σκοτεινό έργο του Σαίξπηρ. Η  Ομάδα ΜΗΔΕΙΑ  παρουσιάζει μία μινιμαλιστική αλλά βαθιά ρεαλιστική εκδοχή του, στην οποία η σωματικότητα, η ψυχολογική έκθεση και η δραματουργική ένταση αποτελούν πυρήνα της παράστασης. Μιλήσαμε με όλους τους ηθοποιούς για την εμπειρία, τις προκλήσεις και την προσωπική τους ανάγνωση.

Με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα Χριστούγεννα στο Κάστρο , συνομιλούμε με τη Ζωή Σαββάκου για τη γοητεία των σκωτσέζικων Χάιλαντς, τους ήρωες που κουβαλούν μυστικά, και την ανάγκη μας, ιδίως στις γιορτές, να πιστεύουμε ξανά στο απρόσμενο. Μέσα από χιούμορ, ρομαντισμό και μια δόση μυστηρίου, η συγγραφέας μάς ταξιδεύει σε μια ιστορία επανεκκίνησης και μικρών, προσωπικών «θαυμάτων». Ζωή Σαββάκου Το σκηνικό των Χάιλαντς και το στοιχείο του μυστηρίου δίνουν στο βιβλίο σας μια ατμόσφαιρα σχεδόν κινηματογραφική. Τι σας ενέπνευσε να τοποθετήσετε την ιστορία μέσα σ’ ένα σκωτσέζικο κάστρο τα Χριστούγεννα;

Στο Purgatorio του Ariel Dorfman, ο Χρήστος Ντόβας βουτά σε έναν σκοτεινό, εξομολογητικό κόσμο όπου θύτης και θύμα μπλέκονται αδιάκριτα και η λύτρωση μοιάζει να περνά μέσα από την απογύμνωση του Εγώ. Συζητήσαμε μαζί του για τη σιωπή ως θεατρικό εργαλείο, τον εγκλεισμό ως ψυχικό τοπίο και για το αν υπάρχει τελικά «καθαρτήριο» στην ανθρώπινη ψυχή ή αν οι ιστορίες μας είναι τα γυμνά ονόματα που κουβαλάμε μέχρι τέλους. Χρήστος Ντόβας Το Purgatorio του Ariel Dorfman είναι ένα έργο βαθιά ψυχολογικό, σχεδόν εξομολογητικό. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε περισσότερο στον ρόλο σας; Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που με οδήγησε να επιλέξω το συγκεκριμένο έργο ως την πρώτη μας παραγωγή ήταν ο ρόλος της ΓΥΝΑΙΚΑΣ. Η δική της ιστορία ήταν εκείνη που με μαγνήτισε και ένιωσα έκδηλη την ανάγκη να αρθρωθεί, να ακουστεί.

Με το παιδικό βιβλίο « Φώτης ο Εφταπόδης » , η Άλκηστη Ψάλτη μάς συστήνει έναν ήρωα διαφορετικό, αλλά γεμάτο καλοσύνη. Μια τρυφερή ιστορία για τη μοναδικότητα, τη φιλία και την αποδοχή, που αγγίζει μικρούς και μεγάλους. Με αφορμή το νέο της βιβλίο, η συγγραφέας μιλά για την έμπνευση πίσω από τον Φώτη, τη δύναμη της καλοσύνης και την αξία του να μεγαλώνουμε παιδιά που αποδέχονται το διαφορετικό. Άλκηστη Ψάλτη  Τι σας ενέπνευσε να γράψετε την ιστορία του Φώτη, ενός μικρού χταποδιού που γεννήθηκε διαφορετικό; Υπάρχει κάποιο πραγματικό γεγονός ή πρόσωπο πίσω από αυτή την ιδέα; Έχω κάνει αρκετά  εθελοντικά πράγματα στη ζωή μου μέχρι σήμερα βοηθώντας ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Όχι δεν υπάρχει κάποιο πραγματικό γεγονός ή συγκεκριμένο προσωπο. Ήθελα να μπορέσω να προσφέρω κάτι ακόμα στον κόσμο, πιο ουσιαστικό που να τρυπώσει σε κάθε σπίτι και πιο πολύ στις καρδιές των παιδιών. Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα. Γιατί επιλέξατε ένα χταπόδι ως πρωταγωνιστή; Τι συμβολ...

Στο « Μόνο αυτή γλύτωσε », η Άννα Τζόλα-Γούλα υφαίνει ιστορίες γυναικών που κινούνται στα όρια: ανάμεσα στη θλίψη και στη δύναμη, στην απώλεια και στην ελπίδα, στο σκοτάδι και στο φως που πάντα επιμένει. Με μια γραφή εσωτερική, σιωπηλή αλλά βαθιά, η συγγραφέας αποτυπώνει μικρές ήττες και μυστικές αντοχές, φτιάχνοντας έναν κόσμο όπου η σωτηρία, όσο εύθραυστη κι αν μοιάζει, παραμένει πάντα πιθανή. Μιλήσαμε μαζί της για τον τίτλο, τις ηρωίδες της, τον χρόνο, τη θλίψη που μεταμορφώνεται σε δύναμη και τελικά για την αδιαπραγμάτευτη λέξη που καθορίζει το βιβλίο: Ελπίδα . Άννα Τζόλα-Γούλα Ο τίτλος του βιβλίου, «Μόνο αυτή γλύτωσε» , παραπέμπει σε μια οριακή κατάσταση, σχεδόν υπαρξιακή. Ποια ήταν η αφετηρία του τίτλου; Υπάρχει πραγματικά «σωτηρία» για τις ηρωίδες σας; Α. Πιστεύω ότι εφόσον ζούμε, πάντα υπάρχει σωτηρία. Αρκεί οι προσπάθειές μας να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Με τον « Πλανόδιο », ο Γιώργος Καζαντζής παρουσιάζει ένα μουσικό ταξίδι χωρίς σύνορα· μια διαδρομή ανάμεσα στην ποίηση, την παράδοση και τον σύγχρονο ήχο. Με διαφορετικούς στιχουργούς και ξεχωριστές φωνές, ο δίσκος γίνεται χώρος συνάντησης κόσμων και αισθήσεων. Στη συζήτησή μας, ο δημιουργός μιλά για την περιπλάνηση, τη συνεργασία και το τι σημαίνει να παραμένεις αληθινός μέσα στη μουσική. Γιώργος Καζαντζής  Ο τίτλος   «Πλανόδιος»   παραπέμπει σε κάτι που ταξιδεύει, που δεν ανήκει πουθενά. Τι σημαίνει για εσάς αυτός ο τίτλος; Είναι μια μεταφορά για τη μουσική σας διαδρομή ή για την ίδια τη ζωή; Μπορείς να το πάρεις και έτσι! Από τότε που πήρα την απόφαση να ενδυθώ το ένδυμα του δημιουργού, νιώθω οτι βρίσκομαι σε μια συνεχή περιπλάνηση αναζήτησης του εαυτού μου και της κοινωνικής μου υπόστασης. Αυτό σίγουρα είναι Χαρακτηριστικό ενός πλανόδιου δημιουργού.

Στο 13 φορέματα – 13 μικρές ιστορίες , η Νικολέτα Κριαρά υφαίνει με αόρατες κλωστές τοπία ψυχής, ιστορίες εύθραυστες, σχεδόν ψιθυριστές, που φοριούνται πάνω στο δέρμα όπως ένα αγαπημένο, παλιό φόρεμα. Κάθε αφήγηση είναι κι ένα βλέμμα προς το εσωτερικό, μια εξομολόγηση που αγγίζει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην απώλεια και την αποδοχή, στη ρωγμή και στη λύτρωση. Με ευαισθησία, ενσυναίσθηση και ποιητικό λόγο, η συγγραφέας μας καλεί να ακούσουμε τη φωνή της ψυχής, όχι για να τη θεραπεύσουμε, αλλά για να τη γνωρίσουμε. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τα «13 φορέματα»; Κάθε ιστορία είναι κι ένα ρούχο ψυχής, ήταν συνειδητή αυτή η σύνδεση; Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη να πω πώς γεννήθηκε η ιδέα. Νομίζω ήταν ένα σύνολο πραγμάτων, μα κυρίως η φυσική περιέργεια να θέλω να μπω στα παπούτσια των άλλων. Αφορμή ωστόσο για να ξεκινήσω να γράφω επάνω στο συγκεκριμένο θέμα, νομίζω στάθηκε το ποίημα που ανοίγει και το βιβλίο, που άγγιξε τη δική μου ψυχή. 

Στο « Εκτροφείο τεράτων » η Αθηνά Ασημάκη ενσαρκώνει μια γυναίκα που βρίσκεται στο χείλος της ψυχικής και ηθικής της αντοχής, παγιδευμένη ανάμεσα σε προσωπικά φαντάσματα, κοινωνικές επιταγές και έναν αδυσώπητο επαγγελματικό δρόμο. Στη συζήτησή μας, μιλά για τις εσωτερικές διαδρομές της Ξένιας, τα όρια της φιλοδοξίας και την εκρηκτική στιγμή όπου το προσωπικό συναντά το κοινωνικοπολιτικό, φτάνοντας στο σημείο όπου η επιτυχία και η κατάρρευση γίνονται σχεδόν ταυτόσημες.  Αθήνα Ασημάκη Η ηρωίδα που υποδύεστε είναι μια γυναίκα σε ακραία ψυχική και ηθική πίεση. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που θελήσατε να «βρείτε» μέσα της για να την προσεγγίσετε; Προσπάθησα να βρω από που πηγάζει αυτή η πίεση, ποια γεγονότα στη ζωή της την οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση, ποια είναι τα κίνητρά της και ποιες είναι οι ψυχικές ρωγμές που δημιουργήθηκαν μέσα της από αυτά τα γεγονότα. Αφού έκανα αυτήν την ανάλυση, προχώρησα στο πως οι επιταγές της κοινωνίας έρχονται να συμπληρώσουν και να επιδεινώσουν τις...

Η Ειρήνη Μπόμπολη επιστρέφει στη λογοτεχνία με το νέο της βιβλίο Το μοίρασμα , ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στην ποίηση και την πεζογραφία, στην προσωπική μνήμη και στη συλλογική εμπειρία. Με φόντο τον γενέθλιο τόπο της, τα Τζουμέρκα, αλλά και τον εσωτερικό «τόπο της ψυχής», η συγγραφέας ανοίγει έναν διάλογο για όσα χάσαμε και όσα κερδίσαμε, για τις αποχρώσεις της αγάπης, για τη μνήμη που επιμένει να σπάει τα όρια. Φιλόλογος και ερευνήτρια της γλώσσας, με μακρά πορεία στην ποίηση και την πρόζα, η Μπόμπολη καταθέτει ένα έργο που είναι ταυτόχρονα εξομολόγηση και πρόσκληση σε στοχασμό. Ο τίτλος «Το μοίρασμα» προδιαθέτει για μια πράξη συλλογική, ίσως και ιερή. Τι είναι τελικά αυτό που μοιράζεστε με τον αναγνώστη; Με τον αναγνώστη μοιράζομαι τη διάσταση των ανθρώπων εκείνων που πορεύτηκαν χωρίς μεμψιμοιρία τον δρόμο που έπρεπε να διαβούν. Αυτόν που κουβαλούν μέσα τους ως μοίρα παντοτινή,  αυτή  που κλήθηκαν όσο ζουν, να την υπηρετούν. Δεν πρόκειται για μοιρολατρία, παρά για γε...

Ο Χρήστος Παπαδημητρίου γράφει για τον χρόνο, τη μνήμη και την ψυχή με τον τρόπο ενός στοχαστή που αναζητά το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από τις πιο απλές στιγμές. Στο « Τι ώρα είναι; » και στο « Η ψυχή έχει μνήμη », ο συγγραφέας υφαίνει ιστορίες όπου το καθημερινό συναντά το άχρονο, και ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τη μοίρα, την αγάπη, την απώλεια και τη γνώση του εαυτού. Με γλώσσα λιτή, αλλά βαθιά, ο Παπαδημητρίου προσεγγίζει μεγάλα ερωτήματα, τι σημαίνει ψυχή, τι μένει μετά από εμάς, πού τελειώνει το πεπρωμένο και πού αρχίζει η επιλογή.  Μια συνομιλία που ξεδιπλώνει τον φιλοσοφικό πυρήνα της γραφής του, αποκαλύπτοντας έναν δημιουργό που παρατηρεί τον κόσμο όχι απλώς με το νου, αλλά με μια ψυχή που θυμάται. Και στα δύο βιβλία σας ο χρόνος φαίνεται να έχει καθοριστική σημασία, άλλοτε σαν μνήμη και άλλοτε ως στιγμή που αλλάζει τη ζωή. Τι είναι τελικά ο χρόνος για εσάς;