Open Mind

Με το βλέμμα στραμμένο στην εσωτερική αναζήτηση και την ανάγκη για προσωπική αλλαγή, ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και δημιουργός Βασίλης Βουτετάκης παρουσιάζει την παράσταση Η Λίμνη των Κύκνων x,  μια σκοτεινή, κωμικοτραγική μεταγραφή του κλασικού παραμυθιού, μέσα από ένα πρίσμα που ισορροπεί ανάμεσα στο όνειρο, το τραύμα και την ανάγκη για λύτρωση. Σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται και η φαντασία γίνεται εργαλείο απελευθέρωσης, ο ήρωας περνά δοκιμασίες που θυμίζουν έντονα τη σύγχρονη εμμονή με την αυτοβελτίωση. Ο δημιουργός της παράστασης μάς μιλά για τις εμπνεύσεις του, τις σκηνοθετικές του προκλήσεις, αλλά και για τη διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Η παράσ ταση βασίζεται στην ιδέα της αλλαγής και της αυτοαναζήτησης. Τι σας ενέπνευσε να δημιουργήσετε αυτό το έργο; Ακούω από πολλούς ανθρώπους γύρω μου ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από την ζωή τους και από αυτό που έχουν γίνει. Άλλοι συμβιβάζονται (χωρίς αυτό να σημα...

Με ιδιαίτερη ευαισθησία και βαθιά καλλιτεχνική προσέγγιση, η ηθοποιός Αργυρώ Λογαρά ερμηνεύει την Έλενα στην παράσταση «Αλλαγή: Μέθοδος» , βασισμένη στο αυτοβιογραφικό έργο του Εντουάρ Λουί. Μέσα από τον ρόλο της, συνοδοιπορεί σε μια πορεία χειραφέτησης, ελευθερίας και προσωπικής μεταμόρφωσης, εστιάζοντας στη σχέση δύο φαινομενικά αντίθετων κόσμων που συγκλίνουν μέσα από την κατανόηση και την αλληλεγγύη. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά με ειλικρίνεια για την καλλιτεχνική της διαδικασία, την ουσία της συνεργασίας με τον σκηνοθέτη Άγγελο Χατζά και την Εταιρία Θεάτρου «Νεάπολις», αλλά και για τη δική της προσωπική «μέθοδο αλλαγής», που περνά πάντα μέσα από τη δύναμη του θεάτρου. Πώς προσέγγισες τον ρόλο σου στην παράσταση «Αλλαγή: Μέθοδος» ; Τι σε δυσκόλεψε και τι σου άνοιξε δρόμους ως ηθοποιό; Ο χαρακτήρας που υποδύομαι, η «Έλενα», παρουσιάζεται στο βιβλίο μόνο σε σχέση με τον «Εντουάρ». Λείπουν πολλά στοιχεία της, για τα οποία έχω πολλά ερωτηματικά και τα οποία προσπάθησα να φαντ...

Η Κωνσταντίνα Σιλεβρή  μιλά με αφοπλιστική αμεσότητα για τη συμμετοχή της στην παράσταση «Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον ουρανό» , μια δουλειά βαθιάς πίστης, αγάπης και συναισθηματικής έντασης. Μέσα από τον δικό της λόγο, σκιαγραφεί την εμπειρία της, τη σημασία του έργου στη σύγχρονη θεατρική σκηνή αλλά και το προσωπικό της βίωμα μέσα από τον ρόλο. Μια συζήτηση γεμάτη ευγνωμοσύνη, αφοσίωση και φως. 1. Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν διαβάσατε για πρώτη φορά το έργο «Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον ουρανό»; Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε βαθιά; Το θεώρησα μεγάλο σημάδι, γεννημένη ανήμερα της γιορτής του αγίου νεκταρίου 9 Νοεμβρίου, προστάτης μου σε κάθε βήμα μου, ένιωσα ευγνωμοσύνη που σε αυτό το ταξίδι πίστης και ελπίδας θα είμαι μαζί του.

Αν υπάρχει κάτι που μας συγκινεί βαθιά στην κλασική μουσική, είναι η διαχρονικότητα της έκφρασης, η σύνδεση του ερμηνευτή με το έργο και – τελικά – με τον ακροατή. Σε αυτή τη συνέντευξη, έχουμε τη χαρά να συνομιλούμε με έναν διακεκριμένο πιανίστα, τον Άρη Γραικούση, ο οποίος, με τη δεξιοτεχνία του και την ευαισθησία της ερμηνείας του, μεταμορφώνει τη μουσική σε ζωντανό διάλογο ανάμεσα στις εποχές, τους συνθέτες, τα όργανα και το σήμερα. Με αφορμή το νέο του ρεσιτάλ στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, όπου ο Johann Sebastian Bach συναντά τον Franz Liszt, τον Franz Schubert και τον Richard Wagner σε ένα πρόγραμμα που ισορροπεί ανάμεσα στη θρησκευτικότητα και τον λυρισμό, εξερευνούμε μαζί του την έννοια της μεταγραφής, τις απαιτήσεις της σόλο ερμηνείας, τη γοητεία των συνεργασιών αλλά και τις προσωπικές κορυφές μιας πορείας γεμάτης πάθος, αφοσίωση και βαθιά μουσικότητα. Το ρεσιτάλ σας στο Ίδρυμα Θεοχαράκη φέρνει σε διάλογο τον Johann Sebastian Bach με μεγάλους συνθέτες άλλων εποχών. Πώς προέκυψε αυτή ...

Τι συμβαίνει όταν ένα σύγχρονο αστυνομικό μυστήριο συναντά τα τραύματα μιας αιματηρής εποχής της ελληνικής Ιστορίας; Ο Γιώργος Κατσιπάνος , μέσα από το μυθιστόρημά του «Εντολή Άνωθεν» , φέρνει στο προσκήνιο μια ξεχασμένη μάχη του 1945 στην Άρτα, υφαίνοντας την αφήγησή του ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, στον Εμφύλιο και στην εποχή του Covid. Με πρωταγωνιστή τον υπαστυνόμο Χαριτόπουλο, έναν ήρωα βαθιά ανθρώπινο και ταυτόχρονα διεισδυτικό, ο συγγραφέας συνθέτει μια ιστορία με έντονη πλοκή, κοινωνικές προεκτάσεις και απρόσμενες ανατροπές. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μας αποκαλύπτει τη διαδρομή πίσω από τη δημιουργία του βιβλίου, τις δυσκολίες, τις πηγές έμπνευσης και το πώς το παρελθόν εξακολουθεί να ορίζει το παρόν μας. Τι αποτέλεσε την αφορμή ή την έμπνευση για να γράψετε το Εντολή Άνωθεν ; H ιστορία η ίδια. Τα γεγονότα που συνέβησαν στην Άρτα το 1945, την εκεί μάχη του ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ.  Την ιστορία την άκουσα αρκετά χρόνια πριν καθώς πήρε μέρος και πρόγονος συγγενικού...

Πώς αποδίδεται επί σκηνής η εγκατάλειψη; Πώς γίνεται η πληγή μιας γενιάς να φωτίσει τις σκιές της επόμενης; Το θεατρικό έργο Έρημος δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα την καρδιά του διαγενεακού τραύματος, της απώλειας, της εσωτερικής ερήμωσης. Μέσα από μια πολυφωνική αφήγηση, η ιστορία μιας νεαρής μητέρας που εγκαταλείπει το παιδί και τη ζωή της, ξετυλίγεται ως ένας σπαρακτικός εσωτερικός μονόλογος. Η εγκατάλειψη εδώ δεν είναι καταδίκη· είναι κραυγή. Μιλήσαμε με τους συντελεστές του έργου — τον Γιάννη, την Έλενα, τη Ζωή, τη Σοφία και τη Φωτεινή — για τη σκηνική προσέγγιση τόσο ευαίσθητων και υπαρξιακών θεμάτων, για την εσωτερική διαδρομή της ηρωίδας, για τη δύναμη της μητρότητας και για τον συμβολισμό της ερήμου ως τοπίο ψυχής και μεταμόρφωσης. Το έργο "Έρημος" πραγματεύεται το διαγενεακό τραύμα και την εγκατάλειψη. Πώς προσεγγίσατε ένα τόσο ευαίσθητο και υπαρξιακό θέμα επί σκηνής;

Μέσα σε έναν κόσμο που συχνά μοιάζει να τρέχει με ταχύτητα που υπερβαίνει την ουσία, υπάρχουν φωνές που επιλέγουν να σταθούν για λίγο, να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να μιλήσουν για όσα μάθαμε να προσπερνάμε. Η Αφροδίτη Πίτσα , με τη συλλογή Ώρα Μηδέν; , μας καλεί σε έναν εσωτερικό διάλογο. Ανάμεσα σε πρόζες και ποιήματα, εικόνες και σιωπές, συνθέτει ένα βιβλίο-κατάθεση ψυχής, όπου η τρυφερότητα συνυπάρχει με τη μελαγχολία και η μνήμη ανοίγει τον δρόμο για την αυτογνωσία. Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν περιορίζεται στις λέξεις· είναι μια συνομιλία καρδιάς. Μια περιπλάνηση στα μονοπάτια που γέννησαν το Ώρα Μηδέν; , στη δύναμη της έκφρασης, στη γενναιότητα της έκθεσης και, τελικά, στην ελπίδα ότι η τέχνη μπορεί να γαληνέψει, να λυτρώσει και να ενώσει. Τι αποτέλεσε την αφετηρία για τη συγγραφή του Ώρα Μηδέν ; Ήταν μια εσωτερική ανάγκη έκφρασης ή κάτι εξωτερικό που σας ώθησε;

Σκοτεινός, υπαρξιακός και βαθιά ανθρώπινος, ο “Βινούσκα” του Βαγγέλη Γιαννίση δεν είναι απλώς ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που παλεύει με τις τύψεις, την ενοχή και τον ίδιο του τον εαυτό, μέσα σε μια κοινωνία που καταρρέει αθόρυβα. Ο Λάζαρος, πληρωμένος δολοφόνος και υπάλληλος βιντεοκλάμπ, κινείται σε μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη βία και την τρυφερότητα, στην καταστροφή και την αναζήτηση νοήματος. Με φόντο την Αθήνα της οικονομικής κρίσης, ο Γιαννίσης χτίζει έναν κόσμο γεμάτο μελαγχολία, αποξένωση και αδιέξοδα, αλλά και με στιγμές λυτρωτικής ανθρωπιάς. Στη συζήτησή μας, μιλήσαμε για την έννοια της ενοχής, τη σχέση του ήρωα με τον έρωτα, την αστυνομική λογοτεχνία ως όχημα κοινωνικού προβληματισμού και τις λογοτεχνικές και κινηματογραφικές επιρροές που διαμόρφωσαν αυτό το ιδιαίτερο σύμπαν.   Ο πρωταγωνιστής σου φέρει το κωδικό όνομα Βινούσκα , που προέρχεται από τη ρωσική λέξη για τις τύψεις. Πώς συνδέεται η ενοχή με την εξέλιξή του ως χαρακτήρα...

Μια μικρή λέξη με μεγάλη σημασία. Ένα «όχι» που πολλές φορές μας δυσκολεύει να το πούμε, ακόμα κι όταν θέλουμε. Η συγγραφέας Ευτυχία Βαρσαμή , μέσα από το νέο της παιδικό βιβλίο «Τι είναι όχι;» , βοηθά τα παιδιά να καταλάβουν πως το να λες «όχι» δεν είναι κακό — είναι απαραίτητο για να προστατεύουμε τον εαυτό μας, να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να χτίζουμε σχέσεις με σεβασμό. Με τρυφερότητα και καθαρότητα, μιλά στις καρδιές των παιδιών (και των μεγάλων!) και μας καλεί να γνωρίσουμε καλύτερα αυτή τη λέξη. Στη συζήτηση που ακολουθεί, η συγγραφέας μάς ανοίγει την πόρτα στον κόσμο του βιβλίου της και στο πώς γεννήθηκε η ιδέα πίσω από το «όχι» .  Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το "Τι είναι Όχι;" και ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με αυτό το τόσο ιδιαίτερο θέμα;      Η έμπνευση για το βιβλίο γεννήθηκε από την επιθυμία να αναδείξω τη διαλεκτικότητα  στην ανατροφή των παιδιών, ισορροπώντας ανάμεσα στην αυταρχικότητα  και τον παιδοκεντρισμο . Μέσα από ...

Υπάρχουν λόγια που γράφονται με την πρόθεση να φτάσουν κάπου, σε κάποιον. Κι όμως, για λόγους αδιευκρίνιστους ή απολύτως σαφείς, παραμένουν μετέωρα, ανεπίδοτα—σαν γράμματα που δεν ταίριαξαν ποτέ με τον κατάλληλο παραλήπτη ή τη σωστή στιγμή. Αυτή την εύθραυστη ζώνη του ανείπωτου, του μισοειπωμένου και του βαθιά βιωμένου έρχεται να φωτίσει ο Χρήστος Μιχάλαρος με τη νέα του ποιητική συλλογή Ανεπίδοτα . Μέσα από λόγο λιτό, αλλά πυκνό σε νόημα και συγκίνηση, ο ποιητής χαρτογραφεί τη διαδρομή μεταξύ προσωπικού και συλλογικού βιώματος, αποκαλύπτοντας πτυχές της ανθρώπινης σχέσης, της μνήμης και της σιωπής. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Χρήστος Μιχάλαρος μιλά με ειλικρίνεια και στοχασμό για τα ποιήματα που κάποτε γράφτηκαν για κάποιον, μα τώρα ανήκουν σε όλους· για τις λέξεις που ίσως δεν ειπώθηκαν ποτέ, αλλά βρήκαν τη θέση τους σε ένα βιβλίο που λειτουργεί σαν μια ανοιχτή επιστολή προς την εμπειρία, τον πόνο και –τελικά– την ίδια την αλήθεια. Ο τίτλος Ανεπίδοτα υποδηλώνει λόγια που δεν ...

Η Σοφία Βόϊκου επιστρέφει δυναμικά με το νέο της μυθιστόρημα, Ο Κήπος των Μικρών Θεών , ένα βιβλίο που μας μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη του 1915, σε μια εποχή που η πόλη βρισκόταν στο επίκεντρο ιστορικών και κοινωνικών ανακατατάξεων. Μέσα από την ιστορία της Ραχήλ, μιας νεαρής φωτογράφου της εβραϊκής κοινότητας, και του Στεφάν, ενός Γάλλου στρατιώτη που φέρει τα τραύματα του πολέμου, η συγγραφέας υφαίνει ένα συγκινητικό αφήγημα για την απώλεια, την ελπίδα και τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Σοφία Βόϊκου μάς μιλά για την έμπνευση πίσω από το βιβλίο, τη βαθιά έρευνα που πραγματοποίησε, καθώς και για το συγκινητικό έργο της Anna Coleman Ladd, της γυναίκας που χάρισε «νέα πρόσωπα» στους στρατιώτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα από τις σελίδες του Κήπου των Μικρών Θεών , η λογοτεχνία συναντά την ιστορία και αποκαλύπτει μικρές, αλλά ουσιώδεις πράξεις ανθρωπιάς που μεταμορφώνουν ζωές. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε τον Κήπο των Μικρών Θεών ; Υπήρξε κάποι...

Συναντήσαμε τον Γιώργο Αθανασόπουλο με αφορμή το νέο του τραγούδι, "Η δικιά μου η Ιθάκη" , ένα κομμάτι γεμάτο συναίσθημα και μουσική ένταση. Με στίχους και μουσική που ταξιδεύουν, το τραγούδι μιλά για την προσωπική αναζήτηση, τις διαδρομές της ζωής και την πολυπόθητη επιστροφή στην "Ιθάκη" του καθενός. Ο καλλιτέχνης μάς μίλησε για τη συνεργασία του με την Κωνσταντία Κατσιάμπα και τη Γιώτα Γερογιώργη, την πρόκληση της ερμηνείας, αλλά και για τη δική του προσωπική διαδρομή στη μουσική. Με ειλικρίνεια και χιούμορ, μας αποκάλυψε στιγμές από τη δημιουργική διαδικασία και τα μελλοντικά του σχέδια. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το τραγούδι "Η δικιά μου η Ιθάκη" ; Ρωτήστε την Κωνσταντία Κατσιάμπα και τη Γιώτα Γερογιώργη (χαχαχαχαχα)....Η Ιθάκη ήταν ένα έτοιμο ολοκληρωμένο τραγούδι το οποίο μου το πρότεινε η Κωνσταντία και μόλις το ακούσα απλά έμεινα άφωνος!

Στην ιστορία, υπάρχουν αφηγήσεις που δεν πρέπει να ξεχαστούν, ιστορίες θάρρους, αντοχής και αστείρευτης δύναμης ψυχής. Μια τέτοια συγκλονιστική αφήγηση είναι αυτή του Παύλου και της οικογένειάς του, που εκτυλίσσεται στα δύσκολα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.  Η συγγραφέας του βιβλίου ο Επιζών μια δεύτερη ευκαιρία ,  Μαρίλλη Διαμαντή , μάς μεταφέρει σε μια εποχή γεμάτη δοκιμασίες, όπου η ελπίδα και η ανθρωπιά δοκιμάζονται καθημερινά. Με αφορμή την κυκλοφορία του έργου της, συζητάμε μαζί της για τη διαδικασία της συγγραφής, τις προκλήσεις της έρευνας, αλλά και τα διαχρονικά μηνύματα που κρύβει αυτή η πραγματική ιστορία. Τι σας οδήγησε να γράψετε την αληθινή ιστορία του Παύλου και της οικογένειάς του; Πώς ανακαλύψατε αυτή τη συγκλονιστική αφήγηση;

Στην παράσταση Τηλεφώνησε ο γιος σου , η σκηνοθέτις Μαριτίνα Πασσάρη καταπιάνεται με ένα θέμα που αφορά πολλούς: τη μοναξιά των ηλικιωμένων, τις σχέσεις γονιών και παιδιών, αλλά και τον ρόλο των φροντιστών στη ζωή τους. Η παράσταση, που ξεκίνησε ως μονόλογος, μετατράπηκε σε ένα έργο για δύο πρόσωπα, αναδεικνύοντας με χιούμορ και συγκίνηση την ιδιαίτερη δυναμική της ανθρώπινης επικοινωνίας. Μιλήσαμε με τη σκηνοθέτιδα για την πορεία της παράστασης, τις προκλήσεις της διασκευής, αλλά και τη δύναμη του θεάτρου να ανοίγει δύσκολες συζητήσεις. Τι σας ώθησε να σκηνοθετήσετε το έργο Τηλεφώνησε ο γιος σου;

Ο Χαρίλαος Τρουβάς μάς προσκαλεί σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι στις γειτονιές της Αθήνας μέσα από τον καπνό του ναργιλέ. Στο βιβλίο του Ο αττικός ναργιλές , ο συγγραφέας αποτυπώνει την πορεία του ναργιλέ στον ελληνικό χώρο, τη σχέση του με την κοινωνία και τη μουσική, καθώς και τις προσωπικές του εμπειρίες από τα ναργιλετζήδικα της Αττικής. Με μια προσέγγιση που ισορροπεί ανάμεσα στην αστική λαογραφία, την κοινωνιολογική παρατήρηση και τη λογοτεχνική αφήγηση, ο Τρουβάς καταγράφει ιστορίες ανθρώπων, στιγμιότυπα καθημερινότητας και πολιτισμικές μεταβολές. Σε αυτή τη συνέντευξη, μιλά για την αφορμή που τον οδήγησε να γράψει το βιβλίο, τη διαχρονική παρουσία του ναργιλέ στο ελληνικό τραγούδι, τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις του θέματος, αλλά και για τη δική του προσωπική πορεία στη συγγραφή. Μέσα από τη συζήτησή μας, ανακαλύπτουμε έναν κόσμο που ξεφεύγει από τα στερεότυπα και αποκαλύπτει μια διαφορετική όψη της πόλης και των ανθρώπων της.

Η Ρενάτα Ντελία μάς συστήνεται μέσα από το βιβλίο της Μπρος Εγώ και Πίσω Έρωτας , μια αφήγηση γεμάτη συναισθήματα, αυτογνωσία και ανατροπές. Με τη χαρακτηριστική της γραφή, υφαίνει μια ιστορία που ισορροπεί ανάμεσα στην προσωπική αναζήτηση και την ερωτική εμπειρία, αγγίζοντας τις λεπτές χορδές της ανθρώπινης ψυχής. Στη σημερινή μας συνέντευξη, μιλάμε μαζί της για την έμπνευση πίσω από το βιβλίο, τις θεματικές που το διατρέχουν και το πώς η ίδια αντιλαμβάνεται την αγάπη, τον έρωτα και την αυτογνωσία. Ένα ταξίδι μέσα από τις σελίδες της, που ίσως μας κάνει να αναρωτηθούμε: τελικά, ποια είναι η σωστή κατεύθυνση στην πορεία της καρδιάς; Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας για το βιβλίο μου Μπρος Εγώ και Πίσω Έρωτας και για τις πολύ εύστοχες και καίριες ερωτήσεις σας. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για κάθε μία από αυτές γιατί, όπως η Ειρήνη, είμαι και εγώ υπεραναλυτική, αλλά προσπάθησα να απαντήσω όσο πιο συνοπτικά και στοχευμένα μπορώ.  Προσοχή γιατί υπάρχουν μερικά σημεί...

 Η Ραφαέλα Χαμπίπη , με τη συλλογή της Βία και Φόμο , καταθέτει μια τολμηρή ποιητική αφήγηση για τον σύγχρονο άνθρωπο, τις αγωνίες και τις αντιφάσεις του. Σε μια εποχή όπου η πίεση να υπερισχύσουμε, να προλάβουμε, να ανήκουμε, διαμορφώνει τον ψυχισμό μας, η ποίησή της στέκεται ως μια ανοιχτή πρόσκληση για προβληματισμό. Με αμεσότητα και εξωστρεφή ειλικρίνεια, η Χαμπίπη δεν αποφεύγει τις δύσκολες αλήθειες, αλλά τις αναδεικνύει μέσα από στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό τραύμα. Σε αυτή τη συζήτηση, μας μιλά για τη βία της καθημερινότητας, τον φόβο της απώλειας, τη δύναμη της ποίησης ως καταγραφής και κινητοποίησης και, πάνω απ’ όλα, για την ανάγκη του ανθρώπου να βρει την ταυτότητά του μέσα στο σύνολο. Ο τίτλος της συλλογής σας, Βία και Φόμο, είναι ιδιαίτερα δυνατός. Τι σας οδήγησε στην επιλογή αυτού του τίτλου και πώς σχετίζεται με τα θέματα που εξερευνάτε στα ποιήματά σας; 

Στα όρια ανάμεσα στο νουάρ, το θρίλερ και την τζαζ ατμόσφαιρα, ο Κόκκινος Ιπποπόταμος δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο. Είναι μια βαθιά υπαρξιακή και πολιτική τομή πάνω στην καταστολή, τον έρωτα και τη δύναμη της τέχνης. Μια καθηγήτρια Ιστορίας, μια άδικη κατηγορία, ένας μουσικός που κινείται στις παρυφές της επανάστασης και ένα τζαζ μπαρ που γίνεται το σύμβολο του πάθους και της ελευθερίας. Σε αυτή τη συνέντευξη, ο δημιουργός του έργου, Γιάννης Παπάζογλου μας μιλά για τις πηγές έμπνευσης, τις αφηγηματικές επιλογές και τα ερωτήματα που θέλει να αφήσει ανοιχτά για το κοινό. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε τον Κόκκινο Ιπποπόταμο;  Αφετηρία ήταν η σύλληψη και προφυλάκιση διδακτορικής φοιτήτριας με την κατηγορία συμμετοχής σε οργάνωση ένοπλης πάλης. Μοναδικά στοιχεία το αποτύπωμά της σε κινητό αντικείμενο και η σχέση της με έναν απ' τους υπόλοιπους κατηγορούμενους.

Η Anna Musewald μας ταξιδεύει στον κόσμο της λογοτεχνίας με το νέο της βιβλίο Τα πράσινα και τα κίτρινα πιόνια , ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στη βαθιά ανθρώπινη ψυχολογία και τις κοινωνικές δυναμικές. Μέσα από τη συνομιλία μας, η συγγραφέας μοιράζεται τις σκέψεις της για τη θεματική του βιβλίου, τις εμπνεύσεις της και τη διαδικασία της συγγραφής. Πώς διαμορφώνονται οι χαρακτήρες της; Ποιες αναζητήσεις τη γοητεύουν ως δημιουργό; Και ποια μηνύματα επιθυμεί να περάσει στους αναγνώστες της; Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Anna Musewald αποκαλύπτει το παρασκήνιο της συγγραφικής της πορείας και μας εισάγει στον συναρπαστικό κόσμο που δημιούργησε. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το Τα πράσινα και τα κίτρινα πιόνια; Υπήρχε κάποιο πραγματικό γεγονός ή προσωπική εμπειρία που σας οδήγησε σε αυτή την ιστορία;  Η έμπνευση για μένα μπορεί να προκύψει από οτιδήποτε, - μιά εικόνα, μια φράση ή ένα βλέμμα. Συγκεκριμένα για την ιστορία των πιονιών όλα  μπήκαν σε μία σειρά στο μυαλό μου, όταν ...

Ο Ζαν Ζενέ, μέσα από το αριστουργηματικό του έργο Δούλες , υφαίνει ένα σκοτεινό και πολυεπίπεδο ψυχολογικό παιχνίδι εξουσίας, καταπίεσης και ταυτότητας. Η παράσταση, με τη διαχρονική της ένταση και την προκλητική της θεματολογία, απαιτεί από τους ηθοποιούς να βυθιστούν σε έναν κόσμο γεμάτο σύγκρουση και ρόλους που μεταμορφώνονται διαρκώς. Ο Αινείας Αλύ Νουρ Ποντίκης , ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, μας μιλά για την πρόκληση της ερμηνείας σε ένα τόσο απαιτητικό έργο, τη σχέση του με τον ρόλο του, τη συνεργασία του με τους υπόλοιπους συντελεστές και τη σημασία που έχει το έργο του Ζενέ στη σύγχρονη εποχή. Πώς προσεγγίζει ένας ηθοποιός έναν τόσο σύνθετο χαρακτήρα; Ποια είναι η σκηνική δυναμική που δημιουργείται μεταξύ των ηρώων; Ο  Αινείας Αλύ Νουρ Ποντίκης  μάς αποκαλύπτει το ταξίδι του μέσα στις Δούλες .