Νατάσσα Χαϊδά: "Η κωμωδία είναι το προσωπείο μου, το όνειρο μου, αλλά η συγκίνηση είναι η αλήθεια μου".

Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και βαθιά ενσυναίσθηση, η Νατάσσα Χαΐδά μιλά για τη Λόρα, μια ηρωίδα που κινείται ανάμεσα στο χιούμορ και την απόγνωση, στο ρομάντζο και τον φόβο της μοναξιάς. Στη συζήτησή μας, αποκαλύπτει πώς προσέγγισε τη θύελλα αυτού του ρόλου, πώς έχτισε τη χημεία με τον Βίτο και πώς βρήκε την αλήθεια πίσω από την υπερβολή. Μια κουβέντα για τον έρωτα, την ανάγκη να μας δουν και τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο και στην ευαλωτότητα, την ουσία δηλαδή της ίδιας της παράστασης.

Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία, το ρομάντζο και μια υπόγεια συγκίνηση. Ποια από αυτές τις τρεις πλευρές νιώθετε ότι σας «τραβήξε» περισσότερο ως ηθοποιούς και γιατί;

Η Λόρα είναι ένα πλάσμα που ζει έντονα, γελάει έντονα, ερωτεύεται έντονα. Αλλά αυτό που με τράβηξε περισσότερο είναι η συγκίνηση. Η κωμωδία είναι το προσωπείο μου, το όνειρο μου, αλλά η συγκίνηση είναι η αλήθεια μου.

Οι χαρακτήρες σας είναι φαινομενικά αντίθετοι, μια επίμονη, τρυφερά χαοτική Λόρα και ένας πιο εσωστρεφής, αμήχανος Βίτο. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να ζωντανέψετε αυτή την εκρηκτική χημεία;

Η Λόρα είναι σαν θύελλα: μπαίνει, μιλάει, εξηγεί, απαιτεί, παλεύει, ελπίζει ! Κι ο Βίτο είναι ένας άνθρωπος που χρειάζεται χρόνο.  Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να βρούμε τον ρυθμό μας: να αφήσω χώρο στη σιωπή του, κι εκείνος να βρει τρόπο να μπει στη δική μου τρέλα.

Το έργο μιλά για τη «μάχη των φύλων», αλλά και για τον φόβο της μοναξιάς. Πώς προσεγγίσατε αυτά τα θέματα ώστε να μην αποδοθούν στερεοτυπικά αλλά ανθρώπινα;

Δεν είδα ποτέ τη σχέση μας σαν «μάχη». Τη βίωσα σαν δύο άνθρωποι που προσπαθούν απεγνωσμένα να μην είναι μόνοι. Η Λόρα φοβάται τη μοναξιά όσο φοβάται να μην αγαπηθεί. Αυτό, για μένα, ήταν το κλειδί. Δύο πληγωμένοι άνθρωποι που ψάχνουν κάτι να τους ζεστάνει.

Στο κείμενο υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και στο επικίνδυνο. Πώς κρατήσατε αυτή την ισορροπία χωρίς να γίνει ούτε φάρσα ούτε δραματική υπερβολή;

Η Λόρα δεν προσπαθεί να είναι αστεία. Προσπαθεί να επιβιώσει. Το χιούμορ και η τρέλα της είναι τα όπλα της. Στο έργο υπάρχουν στιγμές που ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και το επικίνδυνο, αυτό είναι όμως η ιδιοσυγκρασία της. Είναι η αλήθεια της.

Υπήρξε κάποιο σημείο στη διαδικασία των προβών όπου νιώσατε ότι πραγματικά «συναντήσατε» τη Λόρα;

Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι όλος ο θόρυβος και η υπερβολή της κρύβουν απλώς φόβο μην μείνει μόνη. Από εκείνη τη στιγμή, τη διάβασα αλλιώς, την ένιωσα

αληθινά.

Το έργο γράφτηκε από ανθρώπους του θεάματος για ανθρώπους του θεάματος. Πόσο κοντά – ή πόσο μακριά – νιώθετε ότι βρίσκεται αυτός ο κόσμος από την πραγματικότητα των δικών σας εμπειριών;

Η Λόρα είναι μια αποτυχημένη ηθοποιός που προσπαθεί με κάθε τρόπο να πετύχει. Θέλει να φαίνεται δυναμική και σκληρή, αλλά στην ουσία είναι ανασφαλής και ευαίσθητη.Αυτό το μείγμα πάθους, αισιοδοξίας και ανασφάλειας είναι πολύ κοντά σε ό,τι ζει κάθε άνθρωπος που έχει όνειρα και θέλει να δημιουργήσει. Και κυρίως στο χώρο του θεάματος.

Υπάρχει μια έντονη “θεατρικότητα μέσα στο θέατρο”: μια επίδοξη συγγραφέας, ένας σκηνοθέτης, μια σχέση εξουσίας που μπλέκεται με το χιούμορ. Πώς δουλέψατε πάνω στη μετα-θεατρική διάσταση του έργου;

Τη δούλεψα βλέποντας ότι η Λόρα ζει σαν να βρίσκεται συνέχεια πάνω στη σκηνή. Παίζει ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται. Αυτή η μόνιμη “ερμηνεία” είναι η αλήθεια της!!!

Τι θα θέλατε να πάρει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Θα ήθελα να πάρει ένα αισιόδοξο μήνυμα. Να θυμηθεί ότι όλοι, μέσα στην υπερβολή μας ή στη σιωπή μας, θέλουμε το ίδιο: να μας δουν, να μας ξεχωρίσουν και να μας αγαπήσουν. Αξίζει να προσπαθήσουμε για αυτό !

Βλάρα Αλεξία