Είδαμε και προτείνουμε: Η Συναρπαστική Εξέγερση του Χούλιο Τόγκα

 

Στη «Συναρπαστική Εξέγερση του Χούλιο Τόγκα» τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ο καθένας λέει αυτό που φοβάται, αυτό που σιωπά, κι αυτό που θα ήθελε να φωνάξει.

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης καταφέρνει κάτι δύσκολο: να σκηνοθετήσει ένα έργο που είναι ταυτόχρονα πολιτικό, τρυφερό, αστείο και πικρό, χωρίς ποτέ να σου κουνάει το δάχτυλο. Το κείμενο του Suyako έχει μια εφηβική αυθάδεια, μια ενήλικη κούραση και μια διαρκή τρεμούλα: αυτή που νιώθεις λίγο πριν αποφασίσεις αν θα παλέψεις ή θα συμβιβαστείς.

Ο Χούλιο Τόγκα, όπως τον βλέπουμε στη σκηνή, είναι ένας άνθρωπος που όλη του η ζωή ήταν μια διαρκής επίθεση προς τα πάντα, εξουσία, τέχνη, σύστημα, κοινό. Ένας εξωτικός αχινός, όπως λένε στο έργο. Το θέμα όμως δεν είναι το πόσους τρύπησε. Το θέμα είναι ότι τώρα κινδυνεύει να τρυπήσει ο ίδιος από την… επιτυχία του.

Κι εκεί η παράσταση πιάνει έναν σύγχρονο παλμό που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Πόσο κοστίζει η εξέγερση όταν σε πληρώνει το ίδιο το σύστημα που θες να καταγγείλεις; Πώς αντιδράς όταν το κατεστημένο σε κλείνει στοργικά στην αγκαλιά του και σου λέει «Κάν’ το όπως πάντα, είσαι ο καλύτερος»; Και τελικά πόσο ριζοσπαστική μπορεί να είναι μια επανάσταση που περιμένουν όλοι να την κάνεις;

Η μουσική επί σκηνής, οι εναλλαγές ρόλων και η μίξη video art, κίνησης και αφήγησης δίνουν στην παράσταση μια αίσθηση συνεχούς παλίρροιας. Σαν να μετακινείσαι ανάμεσα στο 2010 του Μπουένος Άιρες και στη δική μας Ελλάδα της κρίσης και να μη θυμάσαι πλέον ποια χώρα μιμείται ποια. Το παρελθόν του Τόγκα, όπως προβάλλεται στις οπτικές παρεμβολές, μοιάζει με χαμένο manual για το πώς κάνεις ακτιβισμό πριν τον αλέσει η βιομηχανία περιεχομένου.

Οι ερμηνείες είναι απολαυστικές. Ζεστές, έξυπνες, ειρωνικές χωρίς να γίνονται κυνικές. Όλοι οι ηθοποιοί ξεχωρίζουν, όχι μόνο γιατί «παίζουν καλά», αλλά γιατί φαίνεται πως χαίρονται αυτό που κάνουν επί σκηνής. Σε παίρνουν μαζί τους χωρίς προσπάθεια.

Στο τέλος, δεν σου μένει μια ξεκάθαρη απάντηση για το τι είναι τελικά εξέγερση. Αλλά σου μένει κάτι καλύτερο: μια αίσθηση ότι την ώρα που η κοινωνία αλλάζει δέρμα σαν ερπετό, ο καθένας μας πρέπει να αποφασίσει αν θα γίνει φλούδα, ουλή ή μέρος του καινούριου χρώματος. Και αυτό, για μια παράσταση, δεν είναι λίγο.

Ομάδα OpenMind