Είδαμε και προτείνουμε: Λήθη στο Bios

 

Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, η παράσταση με βύθισε σε έναν κόσμο αλλόκοτο και υποβλητικό. Ο εκκωφαντικός, απόκοσμος ήχος, σαν καμπάνα από το υπερπέραν, άνοιξε μια ρωγμή στο χώρο και στον χρόνο. Μπροστά μας απλώθηκε ένας έρημος τόπος, ένας κρανίου τόπος, γεμάτος κρατήρες. Και μέσα στους κρατήρες… κουκούλια. Δεν ξέρουμε αν έκρυβαν μνήμες ή ζωές που δεν είχαν ακόμη γεννηθεί, αλλά νιώθαμε πως κάτι περίμενε να αποκαλυφθεί.

Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο πυκνή που σχεδόν την άκουγες να αναπνέει. Σε αυτό το τοπίο σιωπής και προσμονής, τα σώματα εμφανίστηκαν σαν σημάδια πάνω στο χώμα. Μάχονταν, λύγιζαν, θρηνούσαν. Άλλοτε αντιστέκονταν, άλλοτε παραδίνονταν. Δεν χρειάστηκε λόγια για να καταλάβεις πως η Λήθη εδώ ήταν ένας αγώνας. Ένα βάρος στο στήθος, μια προσπάθεια να θυμηθείς ή να ξεχάσεις, χωρίς να ξέρεις ποιο από τα δύο πονάει περισσότερο.

Οι χορεύτριες μετέφεραν αυτή την πάλη με κάθε κίνηση. Κάθε βήμα άφηνε σημάδι. Κάθε άγγιγμα έμοιαζε σαν να ξύνει την επιφάνεια μιας μνήμης που δεν ήθελε να αποκαλυφθεί. Ο λόγος, όταν ερχόταν, φώτιζε. Έμπαινε μέσα στην κίνηση σαν ψίθυρος που γίνεται κραυγή και μετά ξανασβήνει, αφήνοντας πίσω του μια σιωπή πιο εύγλωττη από οτιδήποτε ειπώθηκε.

Η παράσταση δεν αφηγείται μια ιστορία με αρχή και τέλος. Σου δίνει έναν κόσμο να περπατήσεις μέσα του, έναν κόσμο όπου το παρελθόν δεν θάβεται ποτέ πραγματικά. Επιστρέφει σαν παλίρροια, έτοιμο να δοκιμάσει την αντοχή των σωμάτων και του νου. Σε κάνει να αναρωτηθείς κι εσύ: τι κουβαλάμε χωρίς να το ξέρουμε; Και τι θα θυσιάζαμε για να σπάσουμε την πέτρα που μας κρατά δεμένους;

Φεύγοντας, είχαμε την αίσθηση ότι παρακολουθήσαμε μια κατάβαση, σωματική και ψυχική. Μια εμπειρία που δεν ζητά να την καταλάβεις πλήρως, αλλά να τη νιώσεις. Και αυτό ακριβώς κάνει η «ΛΗΘΗ»: δεν σου χαρίζει βεβαιότητες, αλλά σε αφήνει με εκείνο το ανατριχιαστικό ίχνος πως κάτι μέσα σου αναδεύτηκε χωρίς να το περιμένεις.

Ομάδα OpenMind