Είδαμε και προτείνουμε: «Δεσμώτης» της Νατάσας Σίδερη

 

Η παράσταση «Δεσμώτης» της Νατάσας Σίδερη είναι μια από εκείνες τις θεατρικές εμπειρίες που σε αρπάζουν από το πρώτο λεπτό και σε σφίγγουν ολοένα και περισσότερο. Νιώθεις πραγματικά πως εισβάλλεις σε έναν κόσμο όπου η καλοσύνη, η ευγνωμοσύνη και η βοήθεια μπορούν να μετατραπούν σε αλυσίδες, χωρίς ποτέ να ακουστεί κραυγή, χωρίς να γίνει καμία θεαματική σύγκρουση. Όλα γίνονται ήρεμα, σχεδόν ευγενικά, και ακριβώς γι’ αυτό το αίσθημα της ασφυξίας μεγαλώνει.

Η σκηνοθεσία λειτουργεί σαν μια αργή, μεθοδική θηλιά. Στήνει τον κόσμο του έργου με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθεις σταδιακά τη μετάβαση από τη φιλία στην εξάρτηση, από το δάνειο στην υποταγή, από την ανθρώπινη ανάγκη στην παγίδα. Δεν υπάρχουν κραυγαλέες στιγμές, υπάρχει όμως μια συνεχής, ανεπαίσθητη πίεση που ανεβαίνει μέσα σου, λες και η ιστορία ξετυλίγεται όχι μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά και στη δική σου ζωή.

Οι ερμηνείες είναι ακριβείς, καθαρές και εξαιρετικά ανθρώπινες. Ο Νήφος παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος καθημερινός, σχεδόν οικείος, κάποιος που όλοι γνωρίζουμε ή κάποιος που ενδεχομένως υπήρξαμε. Η αγωνία του, η ντροπή του να παραδεχτεί την αδυναμία του, η ευγνωμοσύνη που μετατρέπεται σιγά-σιγά σε βάρος, όλα αυτά γίνονται με τέτοια φυσικότητα που σε κλονίζουν. Ο Κάλλιος δεν είναι ο «κακός» της υπόθεσης. Αντίθετα, είναι τρομακτικός ακριβώς επειδή δεν δείχνει ποτέ το πρόσωπο του δυνάστη· ο έλεγχος του χτίζεται μέσα από τη γλυκύτητα, την ευγένεια, την “καλοσύνη” που σταδιακά αποδεικνύεται ο πιο αποτελεσματικός τρόπος επιβολής.

Κι έπειτα, σχεδόν σαν παράσιτο μέσα σε αυτό το καλοστημένο σπίτι, εμφανίζεται η κόρη. Η μοναδική που μιλάει καθαρά, η μοναδική που βλέπει τις αλυσίδες. Η παρουσία της λειτουργεί σαν ξαφνικός καθρέφτης που σπάει την ψευδαίσθηση της τάξης. Με μια φράση, ανατριχιάζεις πραγματικά.

Το έργο συνολικά είναι μια βαθιά αλληγορία για την κρίση χρέους που ζήσαμε (και ακόμη κουβαλάμε), αλλά πέρα από αυτό, μιλάει για τα αόρατα δεσμά που μας κρατούν: τις εξαρτήσεις, τις υποχρεώσεις, τη λεγόμενη ευγνωμοσύνη που μετατρέπεται σε θηλιά. Φεύγοντας από την παράσταση νιώθεις πως κάτι μέσα σου έχει ταρακουνηθεί. Κι εγώ προσωπικά έφυγα με ένα αίσθημα πνιγμού, όχι γιατί η παράσταση ήταν «βαριά», αλλά γιατί ήταν αληθινή. Σε έκανε να δεις τις δικές σου υποχρεώσεις, τις δικές σου σιωπές, τις δικές σου μικρές ή μεγάλες φυλακές.

Εξαιρετική παράσταση, ακριβής, ουσιαστική, και βαθιά ανθρώπινη. Πνίγηκα ειλικρινά από τα δεσμά που έβλεπα να εξαπλώνονται από τη σκηνή μέχρι τη ζωή μας.

Ομάδα OpenMind