Ακούσαμε και προτείνουμε: Αλέξανδρος Τζοβάνι στη μουσική σκηνή «Ράδιο» - Ένα live γεμάτο θεατρικότητα, δύναμη και καθαρό έντεχνο συναίσθημα

Χθες το βράδυ, στη ζεστή και ολοκαίνουργια μουσική σκηνή «Ράδιο» στον Κεραμεικό, ο Αλέξανδρος Τζοβάνι μας υπενθύμισε τι σημαίνει να ανεβαίνει ένας ερμηνευτής στη σκηνή με πλήρη επίγνωση της καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Με αφορμή την παρουσίαση του νέου του άλμπουμ «8 παράθυρα στον κόσμο», ο Τζοβάνι έστησε μια συναυλία που δεν περιορίστηκε στην απλή εκτέλεση τραγουδιών αλλά ήταν μια ολοκληρωμένη, θεατρική εμπειρία, μια αφήγηση που ξετυλίχθηκε με ένταση, συναίσθημα και καλλιτεχνική πειθαρχία.

Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στη σκηνή, η παρουσία του πλημμύρισε τον χώρο. Ο τρόπος που κινείται, ο τρόπος που κρατά τις παύσεις, το πώς αφήνει τις λέξεις να κυλήσουν ή να κοπούν απότομα, μαρτυρούν έναν καλλιτέχνη που έχει δουλέψει σε βάθος τη σκηνική του ταυτότητα. Η θεατρικότητά του δεν είναι επιτήδευση, είναι οργανική, πηγαία, αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου που εκφράζεται. Κάθε τραγούδι μοιάζει με μικρό μονόπρακτο, με τον Τζοβάνι να ερμηνεύει όχι μόνο με τη φωνή, αλλά με όλο του το σώμα.

Φωνητικά, ο καλλιτέχνης βρίσκεται ίσως στην πιο ώριμη φάση του μέχρι σήμερα. Η φωνή του έχει εκτόπισμα, καθαρότητα αλλά και ζεστασιά. Οι δυναμικές του εναλλάσσονται με ακρίβεια, από ψίθυρους που αναστατώνουν μέχρι κορυφώσεις που γεμίζουν τον χώρο δίχως ίχνος υπερβολής. Φάνηκε καθαρά η κλασική παιδεία του, αλλά και η βαθιά γνώση του έντεχνου και εντεχνολαϊκού ρεπερτορίου. Αυτή η διπλή ταυτότητα, θεατρικότητα και μουσικότητα, είναι τελικά που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο.

Το «8 παράθυρα στον κόσμο» ακούστηκε χθες σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Τα νέα του τραγούδια, άλλοτε λυρικά και άλλοτε πιο αιχμηρά, αναδείχθηκαν μέσα από τις προσεγμένες ενορχηστρώσεις και την εκπληκτική συνοδεία των μουσικών του: ο Αλέξης Στενάκης στο πιάνο, τα πνευστά και τις ενορχηστρώσεις, ο Τάσος Γιαννούτσος στην κιθάρα, ο Αλέξης Νασάτι στο μπάσο και ο Χρήστος Χλιούρας στα τύμπανα δημιούργησαν ένα ηχητικό τοπίο που αγκάλιαζε την ερμηνεία του Τζοβάνι χωρίς να την πνίγει. Η χημεία τους ήταν εμφανής και σε στιγμές πραγματικά καθηλωτική.

Δεν έλειψαν βέβαια και οι αναφορές σε τραγούδια που έχουν χαράξει πορεία στην ελληνική μουσική. Εκδοχές που έφερε «στα μέτρα του», όχι με διάθεση μίμησης, αλλά με σεβασμό και δημιουργική τόλμη. Κάποια από αυτά ακούστηκαν σαν εξομολογήσεις, άλλα σαν μικρές παραστάσεις, πάντα, όμως, με εκείνη τη χαρακτηριστική ένταση που τον συνοδεύει.

Το κοινό στο «Ράδιο» συμμετείχε με προσήλωση. Δεν υπήρχαν εξάρσεις θορύβου, υπήρχε εκείνη η προσοχή που κερδίζει μόνο ένας καλλιτέχνης που ξέρει να προκαλεί συγκίνηση. Ιδιαίτερα στις πιο εσωτερικές στιγμές του προγράμματος, όπου η σκηνή σκοτείνιαζε ελαφρά και η φωνή του Τζοβάνι απλωνόταν με καθαρή, σχεδόν τελετουργική δύναμη, το κοινό έμοιαζε να αναπνέει μαζί του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συναυλία αυτή πραγματοποιήθηκε λίγο μετά την εντυπωσιακή εμφάνισή του στον καθεδρικό ναό της Βιέννης, όπου ερμήνευσε το «Άξιον Εστί» με την ορχήστρα και χορωδία του Ωδείου Άνω Πόλης Θεσσαλονίκης. Η χθεσινή του παρουσία, όμως, απέδειξε πως, είτε εμφανίζεται σε ιστορικούς ναούς είτε σε μια σύγχρονη αθηναϊκή μουσική σκηνή, παραμένει ακέραιος στον καλλιτεχνικό του δρόμο: ένας ερμηνευτής με άποψη, αισθητική και βαθιά συναισθηματική ενέργεια.

Ακούσαμε και προτείνουμε ανεπιφύλακτα τον Αλέξανδρο Τζοβάνι. Γιατί εκπροσωπεί μια νέα γενιά του έντεχνου που δεν φοβάται τη θεατρικότητα, την εσωτερική ένταση, ούτε τον ρομαντισμό. Γιατί η φωνή του έχει ταυτότητα και η παρουσία του δύναμη. Και γιατί κάθε εμφάνιση του μοιάζει με ένα άνοιγμα, ή, όπως λέει και ο ίδιος, με ένα παράθυρο στον κόσμο.