Είδαμε και προτείνουμε: ΟΙΔΙΝΟΥΣ
ΟΙΔΙΝΟΥΣ του Θανάση Τριαρίδη
Θέατρο 104. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Μάγειρος Με τους: Πωλίνα Μαρκάκη και Ουσίκ Χανικιάν Κάποιοι μύθοι δεν γράφονται με βασιλιάδες και χρησμούς, αλλά με ανάσες που σταματούν μέσα στη νύχτα. Κάποιοι Οιδίποδες δεν γεννιούνται σε παλάτια της Θήβας, μα σε σιωπηλά σπίτια, εκεί όπου δυο άνθρωποι πιστεύουν πως η αγάπη μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Κι η τραγωδία επαναλαμβάνεται όχι γιατί το θέλησε κάποιος θεός, αλλά γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει να δει αυτό που είναι μπροστά του. Η ιστορία αρχίζει με μια άρνηση του Πραγματικού, με την έννοια που του δίνει ο Λακάν: εκείνο που δεν μπορεί να συμβολοποιηθεί, αυτό που διαφεύγει από κάθε νόημα. Ο θάνατος του παιδιού είναι το Πραγματικό — ωμό, ανυπόφορο, ασύλληπτο. Όπως οι τραγικοί πρωταγωνιστές Λάιος και η Ιοκάστη αρνούνται το χρησμό, έτσι κι αυτοί οι γονείς αρνούνται το γεγονός. «Δεν έχει πεθάνει» σημαίνει «δεν θα αφήσουμε το Πραγματικό να χαράξει το Είναι μας». Για να καλυφθεί το χάσμα, ο πατέρας χτίζει μια ολόκληρη Φαντασιακή τάξη. Το παιδί ανασταίνεται μέσα στη φαντασίωση: τρώει, μιλά, αρρωσταίνει, μεγαλώνει. Είναι το λακανικό double, το φτιαχτό αντικείμενο που καλύπτει τη ρωγμή της απώλειας. Κι ο πατέρας, σαν σύγχρονος Οιδίποδας, παίζει όλους τους ρόλους: είναι ο πατέρας, είναι ο γιος, είναι το μίσος του γιου για τον πατέρα — ένα καθρέφτισμα όπου το εγώ διαλύεται στη Φαντασιακή ταύτιση. Η μητέρα, όπως η Ιοκάστη, επιλέγει την τύφλωση. Υποχωρεί στη φαντασίωση γιατί το Πραγματικό θα τη συνέτριβε. Ζει στο Φαντασιακό του πατέρα, παραδίδοντας τη δική της θέση στο Συμβολικό.«Εσύ ήσουν ο νους μου» σημαίνει πως εγκαταλείπει τη δική της συμβολική λειτουργία — παραιτείται από το όνομα, τον λόγο, το Νόμο. Το Συμβολικό, η τάξη της γλώσσας και της κοινωνικής αναγνώρισης, είναι πλήρως αποκλεισμένο: Δεν δηλώνουν το παιδί στο ληξιαρχείο, δεν του δίνουν όνομα. Το παιδί δεν εισέρχεται ποτέ στο Συμβολικό. Είναι καθαρό Φαντασιακό, μια σκιά που υφαίνεται από ανάγκη. Αυτό που δεν έχει όνομα δεν μπορεί να χαθεί ξανά. Και όμως, όπως στον Οιδίποδα, η αλήθεια πάντα επιστρέφει. Στα δεκαοχτώ χρόνια, το φαντασιακό παιδί «φεύγει». Είναι η επιστροφή του Πραγματικού μέσα από την ίδια τη φαντασίωση: η ψυχική δομή ομολογεί την απουσία, αλλά μόνο μέσω ενός μύθου. Το παιδί αποσύρεται όπως ο Οιδίποδας φεύγει από την Κόρινθο — μια φυγή που σηματοδοτεί την αρχή της αποκάλυψης. Η τραγωδία κορυφώνεται τη στιγμή που η Φαντασιακή κατασκευή καταρρέει και το Πραγματικό επανεμφανίζεται, αβυσσαλέο, χωρίς πέπλο. Η ιστορία αποκαλύπτει ότι χωρίς το Συμβολικό —χωρίς όνομα, ταφή, αναγνώριση— αυτός ο θάνατος δεν έχει πένθος. Στο τέλος, μένει η ίδια οιδιπόδεια παραδοχή: Αυτό που δεν θέλησαν να δουν, τους τύφλωσε.Αυτό που προσπάθησαν να νικήσουν, τους κατέκτησε. Το παιδί που «έφυγε» είναι το Πραγματικό που επιτέλους μίλησε, εκεί όπου το Συμβολικό είχε σιωπήσει και το Φαντασιακό είχε γίνει μοίρα. Μια συγκλονιστική παράσταση, ένα αριστουργηματικό έργο με δυο ανεπανάληπτους ηθοποιούς και μια σκηνοθετική άποψη που προβάλλει το υποκριτικό τους ταλέντο και αναδεικνύει το βάθος του κειμένου. Ένα έργο που δεν πρέπει να χάσετε!!!! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!! Μαρία Κουμαριανού
«ΟΙΔΙΝΟΥΣ»
του Θανάση Τριαρίδη
Πλεκτάνη για δύο πρόσωπα σε δύο πράξεις
2ος χρόνος
EARLY BIRD: 10€
(μέχρι 25/10)
ΘΕΑΤΡΟ 104
Από Τετάρτη 29 Οκτωβρίου
Τετάρτη & Πέμπτη, στις 21:00
Μετά τον επιτυχημένο πρώτο κύκλο παραστάσεων, ο ¨ΟΙΔΙΝΟΥΣ” του Θανάση Τριαρίδη επιστρέφει για 2η χρονιά στο θέατρο “104” για λίγες παραστάσεις.
Ένα ζευγάρι καθηγητών φιλολόγων ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα 18α γενέθλια του νεκρού γιου τους που έχει φύγει από τη ζωή βρέφος ακόμα. Ο πατέρας όμως, ζώντας μία διπλή ζωή, έχει καταφέρει να τον κρατήσει “ζωντανό” μέσα από το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του. Όταν ο έλεγχος ξεφεύγει, και πατέρας με γιο γίνουν ένα, η μητέρα καλείται να αποφασίσει για το πώς θα συνεχιστεί η ζωή.
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Μέσα σ’ ένα σκληρό και αποστειρωμένο αστικό περιβάλλον ο Θανάσης Τριαρίδης, έχοντας σαν οδηγό το μύθο του Οιδίποδα, θέτει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του. Σ’ έναν κόσμο ψέματος και απάτης, το δικό μας ψέμα μοιάζει η μόνη διέξοδος για να υπάρξουμε και να ζήσουμε. Ένα ψέμα που διαιωνίζεται μέσα από ανθρώπους, ονόματα και καταστάσεις, νεκρά και άγνωστα σ’ εμάς, τα οποία τα διεκδικούμε και τα καπηλευόμαστε για δικά μας στο όνομα της ζωής, κι ας μη μας ανήκουν. Αυτό που στα μάτια μας μοιάζει με ελευθερία, είναι στην πραγματικότητα μία φρικτή φυλακή. Ένα νοσηρό κελί, το οποίο δείχνει να μην έχει κλειδί για να ανοίξει. Μόνη διέξοδος η αλήθεια. Η οποία κουβαλάει κι αυτή το δικό της άγριο τίμημα. Πόσο έτοιμοι είμαστε να το πληρώσουμε;
Έγραψαν για την παράσταση:
"Σπαρακτικό θέμα, ευρηματική ιδέα, βεβαρημένη ατμόσφαιρα, άπειρους συμβολισμούς και διαλογικές μονομαχίες που αγγίζουν τα όρια της λογοτεχνικής μελέτης (φιλόλογοι γαρ αμφότεροι οι γονείς) παραδίδει ο Θανάσης Τριαρίδης σε ένα κείμενο που ρέει ακατάπαυστα σε πολλαπλές διαδρομές του νου, της ψυχής και της λελογισμένης παράνοιας, με αυτές τις δύο τραγικές μορφές να μοιράζουν την ύπαρξή τους με έναν τρίτο που δεν υπάρχει.
Με ένα τέτοιο κείμενο που αποφάσισε να κονταροχτυπηθεί ο σκηνοθέτης Βαγγέλης
Μάγειρος στη σκηνή του Τεχνοχώρου Φάμπρικα. Γοητευμένος -και δικαιολογημένα- από τη δύναμη των λέξεων του συγγραφέα, αφέθηκε στην ολότητα του κειμένου, κατευθύνοντας με αυτές σαν οδηγό σκηνοθετική ματιά και ερμηνείες. Το αποτέλεσμα ως προς τη σκηνική αποτύπωση των λέξεων και των ιδεών του συγγραφέα, οι οποίες ακούγονται ξεκάθαρα στη σκηνή, τον δικαιώνει. Ο γοητευτικός και επιβλητικός Ουσίκ Χανικιάν ιδιαίτερα καλείται να αντιμετωπίσει και τον ρόλο του γιου, γεγονός που τον αναγκάζει να μεταβαίνει από το αληθοφανές στον υπαινικτικό -έως και το συμβολικό, κυρίως εκεί προς το φινάλε- χωρίς να αποφεύγει πάντα την υπερβολή, η οποία επιτάσσεται όμως από το κείμενο.
Περισσότερο ενταγμένη σε αυτό το αλλόκοσμο σύμπαν -ο ρόλος της μητέρας βλέπετε είναι πιο ξεκάθαρα γραμμένος- η Πωλίνα Μαρκάκη που θυμίζει αυτές τις εμβληματικές "φεγγαρολουσμένες" θεατρικές ηρωίδες, με το βλέμμα χαμένο προς τα μέσα και το κορμί να ξεσπά σε ένα σπαρακτικό χειροκρότημα με το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα, αλλά και μάταια, να επαναφέρει τον κόσμο της σε τάξη." Μάνος Θηραιός – CINEMANO
"Η παράσταση είναι φροντισμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια, εξαιρετικοί φωτισμοί, κοστούμια και σκηνικό λιτά και λειτουργικά , (θα τολμήσω να πω έως και τελετουργικά ) μια πολύ ωραία διασκευή του greenfields στην μουσική επένδυση, χτίζουν το σύμπαν των ηρώων, τρυφερό και άρρωστο ταυτόχρονα. Ο Βαγγέλης Μάγειρος λες κι έχει σκηνοθετήσει με τον μετρονόμο. Καταλαβαίνει κανείς ότι είναι μετρημένη και χορογραφημένη η κάθε ανάσα, το κάθε ανοιγοκλείσιμα του ματιού, κι όμως μέσα σε αυτή την τεχνική αρτιότητα με την οποία έχει δημιουργήσει το ψέμα, στη σκηνή τρέχει αλήθεια, ατόφια και ωμή ανάμεσα από τις ρωγμές των ηρώων!
Η Πωλίνα Μαρκάκη είναι πραγματικά μαγική στον ρόλο της μητέρας, ο Ουσίκ Χανικιάν ισορροπεί ανάμεσα σε πατέρα και γιο δίνοντας μια πολύ δυνατή ερμηνεία, ενώ οι δυναμικές ανάμεσά τους μεταβάλλονται σαν καρδιογράφημα. Να σημειώσω ότι και κινησιολογικά έχει γίνει τρομερή δουλειά από την Ναταλία Μαρτίνη και τους δυο ηθοποιούς. Αισθάνομαι χωρίς υπερβολή ότι οι ερμηνείες τους αποτελούν μάθημα υποκριτικής , σκηνικού ρυθμού και χημείας." Βίκυ Λουκάτου – Θέατρο.gr
"Οι ηθοποιοί με εκπληκτικές ερμηνείες, πραγματικά συνταρακτικές, καταφέρνουν να μας καθηλώσουν και εντάξουν στο αινιγματικό σύμπαν τους, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα μας στις αλληλεπιδράσεις τους οι οποίες είναι βαθιά εδραιωμένες σε μια απερίφραστη χημεία. Η εναλλαγή των στιγμών και των δράσεων ριζοσπαστικά σκηνοθετημένη ως ένα συνεχές ανάμεσα στη πραγματικότητα και το όνειρο, τον εφιάλτη και το ξύπνημα του, το αιφνίδιο ξεσκέπασμα των συγκαλύψεων μα και τη ανάδυση των υπεκφυγών, οι ήρωες παίζουν ο ένας με το μυαλό του άλλου, με το δικό μας μα και με το δικό τους, με τις αντοχές και τις υποχωρήσεις τους, τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες τους όλα θεωρούμενα, ταξινομούμενα και χαρακτηριζόμενα από ποιον;
Από τον μέγα κριτή, τον θεό, από το μήλο της αμαρτίας που δάγκωσε η Εύα και χρεώθηκε αιώνια όλες τις αμαρτίες, αδυναμίες και εγκλήματα του ανθρώπινου γένους; Ή από την κοινωνία, τους θεσμούς της και το αιώνιο βλέμμα της σε κάθε μεμονωμένη ύπαρξη και οικογενειακή μονάδα, στον προσωπικό, ιδιαίτερο τρόπο του καθενός μας να επιβιώσουμε εντός των αμείλικτων συστημάτων της;" Έλλη Διακογιάννη – Θέατρο.gr
“Ο Βαγγέλης Μάγειρος πετυχαίνει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ως σκηνοθέτης δεν φοβάται τη σκληρότητα του έργου – αντίθετα την επιδιώκει – χωρίς βέβαια να της επιτρέπει να γίνεται αυτοσκοπός. Σε ορισμένες σκηνές βίας οι θεατές χαμηλώνουν το βλέμμα, όχι τόσο από αποστροφή, όσο από μια κληρονομημένη, θαρρείς, ενοχή, που τους υπενθυμίζει τις δικές τους ανομολόγητες επιθυμίες. Κι όμως, τίποτα δεν δείχνει φθηνό ή πρόστυχο και αυτό είναι σημαντικό αν λάβουμε υπόψη τα αιμομικτικά υπονοούμενα της παράστασης.
Η δραματουργική απόδοση της τρέλας μοιάζει με ναρκοπέδιο. Σε κάθε βήμα κινδυνεύεις να σκοντάψεις σε περιττούς μελοδραματισμούς. Οι ηθοποιοί του «Οιδίνους» δεν κάνουν τίποτα τέτοιο. Χτίζουν τους ρόλους τους προσεκτικά, αφήνοντας τον πόνο να διαχέεται αβίαστα – εξίσου όμως σπαρακτικά. Η Πωλίνα Μαρκάκη υποδύεται μια Ιοκάστη που είναι ταυτόχρονα και Εύα, δίχως να αφήνει καμία χαραμάδα αμφιβολίας για την ερμηνευτική της δεινότητα. Παίζει με τόση αυθεντικότητα, που σου έρχεται να σηκωθείς απ’ τη θέση σου και να την αγκαλιάσεις. Ο Ουσίκ Χανικιάν παραδίδει στο κοινό ψυχή τε και σώματι, μεταπηδώντας από τον ρόλο του πατέρα στου γιου δίχως να τον πιάνει ίλιγγος. Η χημεία μεταξύ των δύο είναι απίστευτη, ενώ η λιτότητα των σκηνικών τους επιτρέπει να γεμίζουν τον χώρο αποκλειστικά με τις ερμηνείες τους." Μυρτώ Γρηγοριάδη - Keysmash
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Μάγειρος
Ερμηνεύουν: Πωλίνα Μαρκάκη, Ουσίκ Χανικιάν
Επιμέλεια κίνησης: Ναταλία Μαρτίνη
Σκηνογραφία/ενδυματολογία: Η ομάδα
Διασκευή μουσικής: Ουσίκ Χανικιάν
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μάγειρος
Φωτογραφίες/σχεδιασμός αφίσας: Βαγγέλης Μάγειρος
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Παραγωγή: Γκαράζ theater group
INFO
ΘΕΑΤΡΟ 104
Ευμολπιδών 41, Αθήνα
Από Τετάρτη 29 Οκτωβρίου
Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη, στις 21:00
Διάρκεια: 95’, χωρίς διάλειμμα
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου