Open Mind

  Είναι σπάνιο μια θεατρική διασκευή να διατηρεί τον φιλοσοφικό παλμό και την ψυχοθεραπευτική ένταση ενός τόσο σύνθετου και πολυεπίπεδου έργου όσο το Όταν έκλαψε ο Νίτσε του Irvin D. Yalom. Η Ευαγγελία Ανδριτσάνου δεν έγραψε απλώς ένα θεατρικό κείμενο. Έστησε μια σκηνική μηχανή ενδοσκόπησης, τόσο ακριβή και ρυθμική, που δεν επιτρέπει στον θεατή να πάρει ανάσα, κι αυτό είναι αρετή.

  Μια συγκλονιστική ερμηνεία στο σκοτεινό φως της σιωπής Στην παράσταση « Γράμμα μιας άγνωστης », η θεατρική μεταφορά της διάσημης νουβέλας του Στέφαν Τσβάιχ παίρνει τη μορφή μιας εκ βαθέων εξομολόγησης. Μιας κραυγής που ακούγεται χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, και όμως σε διαπερνά. Η ηρωίδα της ιστορίας δεν έχει όνομα όπως και καμία γυναίκα που επέλεξε να αγαπήσει σιωπηλά, χωρίς ανταπόδοση, χωρίς αναγνώριση. Και αυτό το ανώνυμο, σχεδόν άυλο βάρος, κεντά με μοναδική ακρίβεια και ευαισθησία η Γωγώ Ατζολετάκη. Η Ατζολετάκη δεν υποδύεται την άγνωστη, γίνεται εκείνη. Με μια ερμηνεία που δεν κραυγάζει αλλά ανασαίνει, μας μεταφέρει στην εσωτερική της κόλαση: μια αγάπη παντοτινή, αθέατη, βαθιά. Η φωνή της έχει εύρος και χροιά που εναλλάσσεται ανάλογα με τις μνήμες της ηρωίδας. Μια μικρή αναπνοή, ένα ράγισμα στη φωνή, μια παύση· όλα της τα εργαλεία συναισθηματικά μετρημένα και απολύτως οργανικά. Το βλέμμα της, συχνά στραμμένο στο κενό ή στη μνήμη, λέει όσα δεν τολμά να γράψει η πένα. 

Το Θέατρο Σκιών του Παναγιώτη Χατζηαναγνώστου στον Κορυδαλλό «φόρεσε τα γιορτινά του» και μας κάλεσε σε μια ξεχωριστή πασχαλινή παράσταση με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο ήρωα μικρών και μεγάλων: τον Καραγκιόζη! Μέσα σε έναν ζεστό και φιλόξενο χώρο, γονείς και παιδιά ζήσαμε μια διασκεδαστική εμπειρία γεμάτη γέλιο, τραγούδι και παραδοσιακή ατμόσφαιρα.

  Μια απλή μα δυνατή ιστορία για τη φιλοξενία, την αξιοπρέπεια και τις επιλογές σε δύσκολους καιρούς Το Φίλεμα είναι ένα θεατρικό έργο που μας ταξιδεύει σε έναν παράλληλο κόσμο, με βασικούς ήρωες τον Γιόζεφ και την Άννα, ένα ζευγάρι που ζει σ’ ένα ορεινό χωριό και διατηρεί ένα μικρό καφενέ. Ανήκουν σε ένα είδος ανθρώπων που θεωρείται "κατώτερο", κάτι που κάνει τη ζωή τους ακόμη πιο δύσκολη κάτω από την κατοχή.

Είναι ένα τυπικό βράδυ γενεθλίων, τέσσερις φίλες συγκεντρωμένες γύρω από ένα τραπέζι, ποτά στο χέρι, πειράγματα στον αέρα. Μέχρι που εμφανίζεται ο… Ξέρξης. Και κάπου εκεί, τα γέλια γίνονται υστερικά, οι αποκαλύψεις εκρηκτικές και η παράσταση μετατρέπεται σε ένα ανελέητο rollercoaster κωμωδίας και κοινωνικής σάτιρας. Η Μαρία Δριμή γράφει ένα έργο που κοιτάει την εποχή στα μάτια – ή καλύτερα, στα... gadgets της – και ο Γιώργης Κοντοπόδης το σκηνοθετεί με μια φρέσκια, τολμηρή προσέγγιση, κάνοντας το κοινό να ξεκαρδίζεται, αλλά και να σκέφτεται.  

  Πες της του Χρήστου Οικονόμου Σκηνοθεσία: Αλέξης Βιδαλάκης Με την Νικολέτα Ντρίζη στο θέατρο ΚΕΤ Παρακολούθησα χθες ένα πολύ ενδιαφέρον έργο που μου θύμισε τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τσόις μέσα από τις περιπλανήσεις του στο Δουβλίνο και τον εσωτερικό, αποκαλυπτικό μονόλογό του.  Στη δική μας περίπτωση πρόκειται για μια νεαρή κούριερ που διατρέχει όλη την Αθήνα και ενίοτε την επαρχία, αντιμετωπίζει κάθε είδους ανθρώπων και πολλές φορές παράξενες καταστάσεις, τις οποίες καταγράφει σε ένα προσωπικό ημερολόγιο ή κουβεντιάζει με την φίλη της τη Λένα.  Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Αθήνας που αποκαλύπτονται μέσα από τα λόγια της: Τη μοναξιά των ανθρώπων, όταν ο κούριερ είναι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο προσπαθούν να ανταλλάξουν κάποια λόγια ή να έχουν μια σύντομη στιχομυθία.  Τη λήθη των ανθρώπων, όταν τη μόνη γέφυρα επικοινωνίας αποτελούν τα δέματα και τα γράμματα, τον πόνο των ανθρώπων, όταν το αντικείμενο που λαμβάνεται σχετίζεται με αγαπη...

  “ Κλιματική Αλλαγή; Έχει πολλές θερμίδες; " Μια παράσταση αλλιώτικη, μια εμπειρία που σε βάζει σε σκέψεις χωρίς να σε κατακλύζει με νούμερα και στατιστικά.  Η περιπατητική performance της Όλγας Ποζέλη και της ομάδας Νοητή Γραμμή έδωσε μια φρέσκια, παιχνιδιάρικη, αλλά και βαθιά ματιά στην κλιματική αλλαγή, χρησιμοποιώντας χώρους της Βιβλιοθήκης της Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ με ευρηματικό τρόπο. 

  Η παράσταση Γεγονότα και Αινίγματα είναι ένα ταξίδι στο παράλογο, γεμάτο μαύρο χιούμορ, συγκίνηση και στιγμές που σε κάνουν να σκεφτείς. Η παράσταση παρουσιάζει μικρές, αλλόκοτες ιστορίες της καθημερινότητας, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. 

Οι τρελοί της Βαλένθια του Λόπε ντε Βέγκα Θέατρο Αθηναϊκή σκηνή Βασισμένο στο ομώνυμο αριστούργημα του Λόπε ντε Βέγκα, αλλά προσαρμοσμένο υφολογικά και λογοτεχνικά περισσότερο στην εποχή μας, το έργο παρουσιάζει τη δύναμη του έρωτα που οδηγεί μέχρι την τρέλα και τις περιπέτειες των αγαπημένων μέχρι να ενωθούν τελικά Ο Φλωριάνο, ένας ιππότης, πιστεύει ότι σκότωσε, για τα μάτια μιας γυναίκας, τον πρίγκιπα Ρεϊνέρο, γιο του βασιλιά. Καταφεύγει στη Βαλένθια, ζητώντας προστασία από τον φίλο του Βαλέριο, στον οποίο εξομολογείται τις συμφορές του. Ο Βαλέριο τον συμβουλεύει να προσποιηθεί τον τρελό και να τον κλείνει στο τρελοκομείο.

  Μια μαγευτική μουσική βραδιά που γεφύρωσε την ελληνική παράδοση με τον κόσμο της jazz. Ο Μάνος Σαριδάκης και το τρίο του δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα γεμάτη πάθος, συνδυάζοντας τις μελωδίες του Αιγαίου με τις ρυθμικές επιρροές της Νέας Ορλεάνης. Από τις πρωτότυπες συνθέσεις του, όπως το Herbie’s Dance και το Blues for Eric, μέχρι τις ευφάνταστες διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών όπως η Κοντούλα Λεμονιά, η μουσική έρεε αβίαστα, γεμάτη αυτοσχεδιασμούς και δυνατές ερμηνείες. Η τεχνική του Σαριδάκη είναι εξαιρετική, αλλά αυτό που ξεχώρισε ήταν η συναισθηματική ένταση και η αφήγηση μέσα από τις νότες. Ο τρόπος που συνομιλεί με το κοινό μέσω της μουσικής του έκανε την εμπειρία ακόμα πιο ιδιαίτερη. Ένα μουσικό ταξίδι που έδειξε ότι η παράδοση και η jazz μπορούν να συνυπάρξουν με μοναδικό τρόπο.

  Μια παράσταση γεμάτη ενέργεια, που κάνει τον Σαίξπηρ ζωντανό και άμεσο. Το «Troilus and Cressida» στο Θέατρο του NO δεν είναι μια συνηθισμένη θεατρική εμπειρία. Οι ηθοποιοί κινούνται ανάμεσα στο κοινό, η δράση ξετυλίγεται γύρω σου, και ο διαχωρισμός σκηνής-θεατών εξαφανίζεται. Η ιστορία του Τρωικού Πολέμου παρουσιάζεται μέσα από την αγάπη του Τρωίλου και της Κρεσίντας, αλλά τίποτα δεν είναι ρομαντικό ή ηρωικό. Ο πόλεμος μοιάζει χαοτικός, οι ήρωες είναι γεμάτοι αδυναμίες και η προδοσία είναι παντού. Η παράσταση είναι έξυπνα προσαρμοσμένη για πέντε ηθοποιούς, που αλλάζουν ρόλους με μαεστρία. Η διαδραστικότητα είναι ένα από τα δυνατά σημεία, αφού το κοινό μπορεί να διαλέξει πλευρα, Έλληνες ή Τρώες, και κάποιοι μπορούν ακόμη και να συμμετέχουν. Ο σκηνοθέτης διατηρεί την ουσία του Σαίξπηρ αλλά του δίνει νέα μορφή, κάνοντάς τον πιο προσιτό και ζωντανό. Μια δυνατή και πρωτότυπη παράσταση που αξίζει να τη ζήσεις!

  Η παράσταση Πεπερασμένος Χρόνος είναι μια πολυδιάστατη μουσικοθεατρική εμπειρία που σε παρασύρει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και στοχασμού. Η ένωση της jazz αυτοσχεδιαστικής μουσικής με την ποίηση δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό και σχεδόν υπνωτιστικό αποτέλεσμα, όπου ο ήχος και ο λόγος αλληλοσυμπληρώνονται, αναδεικνύοντας τη λεπτή ισορροπία μεταξύ ζωής και ανυπαρξίας.  

  Η Ευτυχία μου του Νίκου Καραστέργιου είναι μια παράσταση που σε κάνει να γελάσεις, να συγκινηθείς και να σκεφτείς. Με έναν ήρωα που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο μέχρι το σήμερα, η ιστορία μάς μιλά για τα όνειρα, τις δυσκολίες και τις εκπλήξεις της ζωής. 

Το Cotton Candy είναι μια παράσταση που μαγνητίζει το βλέμμα και την σκέψη. Μέσα από την κίνηση, τη δυναμική των σωμάτων και ένα σκηνικό γεμάτο συμβολισμούς, αγγίζει βαθιά θέματα εξουσίας, βίας και επιβίωσης. Η ιδέα της τρίλιζας και του μαλλιού της γριάς λειτουργεί έξυπνα ως μεταφορά για τον φαύλο κύκλο της καταπίεσης. Οι performers, εναλλάσσοντας ρόλους μεταξύ θύτη και θύματος, μεταφέρουν στο κοινό την αίσθηση μιας ατέρμονης μάχης, όπου η ανάγκη κυριαρχίας και η προσπάθεια διαφυγής μοιάζουν με παγίδα. Η ατμόσφαιρα της παράστασης είναι δυνατή, με κάθε κίνηση να αποτυπώνει μια εσωτερική πάλη. Οι ερμηνείες καθηλωτικές, γεμάτες ένταση, με τις εναλλαγές στους ρόλους να δημιουργούν μια συνεχή ροή που σε παρασύρει. Το Cotton Candy είναι ένα κοινωνικό σχόλιο, μια εμπειρία που σε κάνει να αναρωτηθείς: μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή τη δίνη ή είμαστε όλοι μέρος της; Ομάδα Open Mind, 28/03/2025

  Δικαίωμα στη λήθη της Δέσποινας Αποστολίδου Σκηνοθ. Νάνσυ Ρηγοπούλου Ένα άκρως ενδιαφέρον έργο που θίγει το ακανθώδες θέμα των ψυχικών νόσων και όχι μόνο, την άρνηση αντιμετώπισή τους από το οικογενειακό και το ευρύτερο περιβάλλον και βεβαίως το κοινωνικό στίγμα που αυτό σημαίνει για τους οικείους. Παράλληλα το έργο θίγει το δικαίωμα στη διαγραφή (ή δικαίωμα στη λήθη) σύμφωνα με το άρθρο 17 του Γενικού Κανονισμού Προστασίας Δεδομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2016/679) το οποίο αναφέρεται στο δικαίωμα ενός ατόμου να αφαιρούνται προσωπικές του πληροφορίες από τις μηχανές αναζήτησης στο Διαδίκτυο και από άλλους καταλόγους που διατηρούν προσωπικά δεδομένα. Το ζήτημα έχει προκύψει από τις επιθυμίες των ατόμων να «προσδιορίσουν την εξέλιξη της ζωής τους με αυτόνομο τρόπο, χωρίς να στιγματίζονται διαρκώς ή περιοδικά ως συνέπεια μιας συγκεκριμένης ενέργειας ή κατάστασης που έγινε στο παρελθόν». Εκκινώντας από αυτά τα δυο πολύ ενδιαφέροντα θέματα, η Δέσποινα Αποστολίδου πλέκει την υπό...

  Η θεατρική μεταφορά των Νεκρών Ψυχών από τη Σοφία Καραγιάννη και την ομάδα GAFF αποτελεί ένα σπάνιο καλλιτεχνικό γεγονός, που επαναφέρει στη σκηνή ένα από τα πιο ευφυή, σατιρικά και βαθιά ανθρώπινα έργα της ρωσικής λογοτεχνίας. Ο Νικολάι Γκόγκολ, με την ασύγκριτη διεισδυτικότητά του, καταφέρνει να σκιαγραφήσει έναν κόσμο παράλογο, γεμάτο διαφθορά, ψευδαισθήσεις και κοινωνικές αγκυλώσεις, που παραμένει επίκαιρος ακόμα και σήμερα. Η μεταφορά αυτού του αριστουργήματος στη σκηνή αποτελεί άθλο, όμως η παράσταση τον πετυχαίνει με τρόπο μοναδικό.  

  «Η Ωραία Θυμωμένη» – Ένα παραμύθι που ξυπνάει και χορεύει!  Η Λένα Διβάνη φέρνει στη σκηνή ένα φρέσκο, αιχμηρό και απόλυτα σημερινό θεατρικό έργο που παίρνει τα παραμύθια και τα ανατρέπει με χιούμορ, ευαισθησία και μουσικοχορευτικές πινελιές. 

  Ένα ταξίδι στην ποίηση και τις ζωές των μεγάλων μας ποιητών Αυτή η παράσταση, Μόλις θυμούμαι πια τους ποιητές,  είναι σαν ένα όνειρο όπου συναντάς τον Καβάφη, τον Λαπαθιώτη, τον Καρυωτάκη και την Πολυδούρη. Μπαίνεις στον κόσμο τους, ακούς τις σκέψεις τους, νιώθεις τους φόβους και τους έρωτές τους.  

  Η παράσταση "Το Υπόγειο" στο Θέατρο Βρετάνια ανέδειξε τη σύνθετη σχέση του ήρωα με τη Λίζα, δίνοντας έμφαση στις συναισθηματικές συγκρούσεις και την αλληλεπίδρασή τους.  Αν και η σκηνοθεσία επέλεξε να εστιάσει περισσότερο στο δεύτερο μέρος του έργου, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον υπαρξιακό στοχασμό του ήρωα, η προσέγγιση αυτή προσέφερε μια πιο ανθρώπινη και άμεση οπτική της ιστορίας. 

  Ως αναγνώστης του Τζόσεφ Κόνραντ, η περιέργειά μου για τη θεατρική μεταφορά της Γραμμής Σκιάς ήταν έντονη, καθώς το ίδιο το βιβλίο αποτελεί μια αφηγηματική πρόκληση: ένα έργο εσωτερικό, βαθιά στοχαστικό, με λίγη εξωτερική δράση και έντονη έμφαση στον ψυχισμό του πρωταγωνιστή. Η απόφαση να μεταφερθεί στη σκηνή, λοιπόν, χωρίς τη δύναμη του αφηγηματικού λόγου, αλλά κυρίως μέσω του σώματος, των ήχων και της φυσικής παρουσίας, ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξη – και τελικά εξαιρετικά επιτυχημένη.   Η Γραμμή Σκιάς είναι ένα έργο μετάβασης: από τη νεότητα στην ωριμότητα, από την αφέλεια στην ευθύνη, από την ατομικότητα στη συλλογικότητα. Το μυθιστόρημα του Κόνραντ βασίζεται στη δύναμη της αφήγησης, στις εσωτερικές σκέψεις του ήρωα και στο υποβόσκον συναίσθημα του φόβου απέναντι στο άγνωστο. Η θεατρική μεταφορά, όμως, κατόρθωσε να μεταφέρει αυτή την αίσθηση του υπαρξιακού ταξιδιού μέσα από ένα έντονο σωματικό θέατρο, όπου το σώμα και η κίνηση έγιναν το πρωταρχικό εκφραστικό μέσο. ...