Open Mind

  Το Τρίτο Στεφάνι στο Θέατρο Τέχνης είναι μια παράσταση που σε κερδίζει χωρίς να το επιδιώκει με θεαματικά μέσα. Από την πρώτη στιγμή νιώθεις ότι αυτό που βλέπεις στη σκηνή δεν είναι μια “μεγάλη παραγωγή”, αλλά μια μεγάλη ιστορία ειπωμένη με σεβασμό, λεπτότητα και αληθινό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Ο Στάθης Λιβαθινός ανοίγει το σύμπαν του Ταχτσή χωρίς να το καλοπιάνει, το αφήνει να αναπνεύσει όπως είναι: ωμό, τρυφερό, αστείο, πικρό. Κι αυτή η ισορροπία είναι που κάνει τη δουλειά του τόσο ουσιαστική.

  Το Killing Godot του Nicholas Kazan είναι μια παράσταση που σε βυθίζει από τα πρώτα λεπτά σε ένα παράξενο θεατρικό σύμπαν, εκεί όπου η μνήμη, ο χρόνος και η σκηνή μιλούν μεταξύ τους με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Ο Νίκος Καμτσής, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και εμφανίζεται και επί σκηνής, δημιουργεί ένα περιβάλλον όπου τίποτα δεν είναι απλώς θέατρο, όλα μοιάζουν να έχουν προσωπικό βάρος. Κάθε αντικείμενο, κάθε σκιά, κάθε παύση κουβαλά μια ιστορία δεκαετιών. Στο κέντρο του έργου βρίσκονται δύο ηθοποιοί, εδώ ο Καμτσής και ο  Φραγκιόγλου , που παίζουν τον Εστραγκόν και τον Βλαντιμίρ επί εβδομήντα χρόνια. Η εικόνα τους έχει κάτι από φάντασμα και κάτι από παιδί: άνθρωποι που χάθηκαν μέσα στους ρόλους τους αλλά συνέχισαν να τους υπηρετούν, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουν. Οι μνήμες τους έχουν σκιστεί και ξανακολληθεί τόσες φορές, που πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι ανήκει στη ζωή τους και τι στη θεατρική τους μυθολογία. Βλέπεις δύο όντα που ζουν μέσα στην αναμονή, ό...

Orange Week Athens “H τέχνη μας ενώνει ενάντια στην έμφυλη βία”, με αφορμή την 25η Νοεμβρίου - Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Έμφυλης Βίας Η Pietà είναι οι φωνές πέντε μανάδων που κουβαλούν έναν πόνο αδιανόητο, που κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να γνωρίσει. Κι όμως στέκονται όρθιες. Μιλούν. Μοιράζονται. Μας δίνουν το δικαίωμα να ακουμπήσουμε για λίγο στη δική τους αλήθεια. Και να μην ξεχάσουμε ποτέ τα κορίτσια τους: την Ελένη, την Ερατώ, τη Ντόρα, τη Γαρυφαλλιά, τη Σοφία. Αυτές οι γυναίκες δεν έφυγαν από τη ζωή τους την πήραν. Και αυτό δεν είναι έγκλημα «πάθους». Είναι έγκλημα επιλογής. Η Pietà μας θυμίζει κάτι τόσο απλό, που μοιάζει αδύνατο να το ξεχάσουμε κι όμως το ξεχνάμε: Αν δεν ταιριάζουμε, απλώς φεύγουμε. Δεν σηκώνουμε χέρι. Δεν αφαιρούμε ζωή. Γιατί μια γυναικοκτονία δεν τελειώνει με ένα δελτίο ειδήσεων. Ξεκινά τότε. Με οικογένειες ρημαγμένες, παιδιά ορφανά, μάνες που δεν κοιμούνται πια, σπίτια που δεν ξαναγέλασαν ποτέ. Ο πόνος δεν «περνά». Απλώς μαθαίνει να στέκεται δίπ...

  Στη « Συναρπαστική Εξέγερση του Χούλιο Τόγκα » τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ο καθένας λέει αυτό που φοβάται , αυτό που σιωπά , κι αυτό που θα ήθελε να φωνάξει . Ο Βασίλης Μαγουλιώτης καταφέρνει κάτι δύσκολο: να σκηνοθετήσει ένα έργο που είναι ταυτόχρονα πολιτικό, τρυφερό, αστείο και πικρό, χωρίς ποτέ να σου κουνάει το δάχτυλο. Το κείμενο του Suyako έχει μια εφηβική αυθάδεια, μια ενήλικη κούραση και μια διαρκή τρεμούλα: αυτή που νιώθεις λίγο πριν αποφασίσεις αν θα παλέψεις ή θα συμβιβαστείς. Ο Χούλιο Τόγκα, όπως τον βλέπουμε στη σκηνή, είναι ένας άνθρωπος που όλη του η ζωή ήταν μια διαρκής επίθεση προς τα πάντα, εξουσία, τέχνη, σύστημα, κοινό. Ένας εξωτικός αχινός, όπως λένε στο έργο. Το θέμα όμως δεν είναι το πόσους τρύπησε. Το θέμα είναι ότι τώρα κινδυνεύει να τρυπήσει ο ίδιος από την… επιτυχία του. Κι εκεί η παράσταση πιάνει έναν σύγχρονο παλμό που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Πόσο κοστίζει η εξέγερση όταν σε πληρώνει το ίδιο το σύστημα που θες να καταγγείλεις; Πώς αντιδράς όταν...

  Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, η παράσταση με βύθισε σε έναν κόσμο αλλόκοτο και υποβλητικό. Ο εκκωφαντικός, απόκοσμος ήχος, σαν καμπάνα από το υπερπέραν, άνοιξε μια ρωγμή στο χώρο και στον χρόνο. Μπροστά μας απλώθηκε ένας έρημος τόπος, ένας κρανίου τόπος, γεμάτος κρατήρες. Και μέσα στους κρατήρες… κουκούλια. Δεν ξέρουμε αν έκρυβαν μνήμες ή ζωές που δεν είχαν ακόμη γεννηθεί, αλλά νιώθαμε πως κάτι περίμενε να αποκαλυφθεί.

  Το έργο της Δανάης Επιθυμιάδη μας άγγιξε με έναν τρόπο ήσυχο αλλά βαθύ. Από την πρώτη στιγμή που η Χριστίνα ξυπνά στο νοσοκομειακό δωμάτιο, χωρίς μνήμη και χωρίς σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια της, νιώθεις πως μπαίνεις κι εσύ σε μια κατάσταση αιώρησης. Το σκηνικό, που μεταμορφώνεται συνεχώς χάρη στο video mapping, κάνει την πραγματικότητα να μοιάζει ρευστή, σαν να βουτάς σε μια υδάτινη άβυσσο όπου όλα είναι πιθανά. Η ιστορία ξεδιπλώνεται ήρεμα, σαν μια κατάδυση που γίνεται όλο και πιο βαθιά. Μέσα από τις επισκέψεις του αστυνομικού, του μέντιουμ και της διάσημης δύτριας, η Χριστίνα αναγκάζεται να συναντήσει μνήμες που είχε κρύψει από τον ίδιο της τον εαυτό. Κι αυτό είναι ίσως το πιο συγκινητικό σημείο του έργου: το πώς η άρνηση μετατρέπεται αργά σε αποδοχή, πώς ο άνθρωπος μπορεί να βρει κουράγιο να κοιτάξει το σκοτεινό νερό μέσα του. Η Δανάη Επιθυμιάδη ως Χριστίνα είναι συγκινητική στην απλότητά της. Παίζει με μια ευαισθησία που σε κάνει να την πιστεύεις σε κάθε στιγμή, είτε βρί...

Το έργο Ο Eπιθεωρητής Ντρέικ και η Μαύρη Χήρα αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές κωμωδίες μυστηρίου του David Tristram, όπου η αστυνομική λογική συναντά την παράλογη φάρσα. Το έργο συνεχίζει την παράδοση του συγγραφέα να σατιρίζει τα στερεότυπα του κλασικών αστυνομικών θεατρικών έργων, προσφέροντας ένα θέαμα που βασίζεται στην ταχύτητα, την ειρωνεία και την αποδόμηση κάθε προσδοκίας του θεατή. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Επιθεωρητής Ντρέικ, ένας αστυνομικός με υπερβολικό ζήλο αλλά αμφίβολες ικανότητες, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με μια φαινομενικά επικίνδυνη «Μαύρη Χήρα». Η υπόθεση —δολοφονίες, παγίδες, ύποπτοι— αποτελεί μόνο τον καμβά πάνω στον οποίο ξεδιπλώνονται τα κωμικά στοιχεία: παρεξηγήσεις, ανορθόδοξες ανακρίσεις, λεκτικά παιχνίδια και σκηνές που συχνά αγγίζουν το παράλογο. Η γραφή του Tristram χαρακτηρίζεται από γρήγορο ρυθμό, κοφτερούς διαλόγους και συνεχή ανατροπή. Το έργο απαιτεί υψηλή ενέργεια και πολύ καλή χημεία μεταξύ των ηθοποιών, καθώς η κωμωδία γεννιέται συχνά...

« Το Ταξίδι της Αλήθειας » στο Μικρό Γκλόρια είναι μια από εκείνες τις παιδικές παραστάσεις που σε κερδίζουν με την απλότητά τους, τη ζεστασιά τους και τον τρόπο που μιλούν στην καρδιά χωρίς φλυαρίες. Με λόγο απλό, καθαρό και ποιητικό, η παράσταση καταφέρνει να μετατρέψει την Αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα, ένα δύσκολο, “φιλοσοφικό” κείμενο, σε κάτι απόλυτα κατανοητό, τρυφερό και ζωντανό για παιδιά και μεγάλους. Η ιστορία ενός κοριτσιού που ζει μέσα στις σκιές και αποφασίζει να βγει στο φως παρουσιάζεται με χιούμορ, μουσική, συμμετοχή του κοινού και μια γλυκιά, ανθρώπινη αφήγηση που κάνει τον θεατή να νιώθει ότι ταξιδεύει πραγματικά μαζί της. Το ταξίδι αυτό γίνεται μια όμορφη αφορμή για να μιλήσουμε για την αλήθεια, τον φόβο του άγνωστου, τη δύναμη της γνώσης, τη φιλία και την ελευθερία της σκέψης, χωρίς καθόλου διδακτισμό. Η σκηνοθεσία είναι ανάλαφρη, τρυφερή και ευφάνταστη. Οι εικόνες στη σκηνή εναλλάσσονται αρμονικά, ενώ η μουσική δίνει ρυθμό και συναίσθημα. Η παράσταση κρατά το...

Το « Endgame 4 ημέρες και 7 λεπτά » μάς μεταφέρει σε ένα υπόγειο όπου τέσσερις γυναίκες περιμένουν την πτώση ενός μετεωρίτη που θα βάλει τέλος στον κόσμο. Αντί για πανικό, όμως, αυτό που αναδύεται είναι ένα μωσαϊκό από εξομολογήσεις: μικρές ιστορίες γεμάτες χιούμορ, ευαισθησία και στιγμές που ακουμπάνε βαθιά. Η γλώσσα της Γλυκερίας Μπασδέκη είναι αιχμηρή αλλά τρυφερή, με εκείνη την ιδιότυπη, ποιητική ειρωνεία που μετατρέπει την αγωνία σε κάτι απίστευτα ανθρώπινο. Οι τέσσερις ηρωίδες αφηγούνται κομμάτια της ζωής τους σαν να θέλουν να αφήσουν πίσω τους ένα τελευταίο ίχνος. Πόνοι, απώλειες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αστεία περιστατικά που έγιναν σημαντικά χωρίς λόγο, όλα συνθέτουν ένα παζλ ζωής λίγο πριν το τέλος. Η παράσταση θυμίζει ένα σύγχρονο «Δεκαήμερο», όπου οι προσωπικές ιστορίες αποκτούν ξαφνικά το βάρος και τη σημασία μιας ύστατης κατάθεσης ψυχής. Η χρήση του θεάτρου σκιών προσθέτει μια ιδιαίτερη, ποιητική διάσταση. Οι σκιές λειτουργούν ως φωνές μνήμης και συλλογικότητας, φέρνοντ...

Το « PRISON… ΚΕΙΚ! » είναι μια από εκείνες τις παραστάσεις που πας για να γελάσεις και τελικά φεύγεις με κάτι παραπάνω, μια μικρή δόση ανθρωπιάς, μια υπενθύμιση ότι πίσω από τις ταμπέλες και τις πρώτες εντυπώσεις κρύβονται ιστορίες, φόβοι και αλήθειες που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Η παράσταση ρέει με ρυθμό, χιούμορ και ευρηματικότητα, χωρίς να πλατειάζει και χωρίς να χάνει στιγμή το ενδιαφέρον του κοινού. Η συγκατοίκηση του μικροκακοποιού Κυριάκου με τον σκληροτράχηλο ισοβίτη Σώτο προσφέρει άφθονες αφορμές για γέλιο, αλλά και για έξυπνες ανατροπές. Η σύγκρουση των χαρακτήρων, οι φοβίες τους, τα απωθημένα τους και το απίθανο… prison κέικ γίνονται το τέλειο υλικό για μια κωμωδία που ξέρει πότε να ανεβάζει ρυθμό και πότε να αφήνει χώρο στο συναίσθημα. Ο κόσμος της φυλακής παρουσιάζεται με σατιρικό τρόπο, χωρίς σκληρότητα, αλλά με αρκετή δόση αλήθειας για να μείνει ουσιαστικός. Οι γυναικείοι χαρακτήρες δίνουν στην παράσταση μια ιδιαίτερη ισορροπία: η αυστηρή σωφρονιστική υπάλληλο...

Η φετινή « Χριστουγεννιάτικη Ιστορία » είναι μια παράσταση ζεστή, δεμένη και βαθιά χριστουγεννιάτικη, ακριβώς αυτό που θέλεις να ζήσεις τις γιορτές. Με όμορφα σκηνικά, ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και μια μουσικότητα που αγκαλιάζει τη δράση, η ιστορία του Ντίκενς ζωντανεύει στη σκηνή με τρόπο τρυφερό και άμεσο. Η παράσταση ρέει αβίαστα, κρατά το ενδιαφέρον σε κάθε ηλικία και δημιουργεί εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση «μαγείας» που ζητάμε από το χριστουγεννιάτικο θέατρο. Ο Σκρουτζ παρουσιάζεται με χιούμορ, ένταση και συγκίνηση, οδηγώντας μας μέσα από τα τρία Πνεύματα σε ένα ταξίδι αλλαγής, αυτογνωσίας και ελπίδας. Τα παιδιά παρακολουθούν με λαχτάρα, οι μεγάλοι συγκινούνται, και όλοι μαζί μπαίνουν στην καρδιά του μηνύματος: ότι ο άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί όταν ανοίξει χώρο στην καλοσύνη και στη γενναιοδωρία. Η παράσταση δεν κουράζει, δεν επιβάλλει τίποτα, απλώς αφήνει την ιστορία να μιλήσει μέσα από εικόνες, μουσικές και ζωντανές ερμηνείες. Ο θίασος λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένη ομάδα,...

  Η φετινή αναβίωση της « Παπλωματούς » φέρνει ξανά στη σκηνή ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του παιδικού θεάτρου, διατηρώντας ατόφια τη μαγεία, τη ζεστασιά και τα μεγάλα μηνύματα που άγγιξαν τόσες γενιές παιδιών. Η παράσταση σέβεται απόλυτα το πνεύμα του κειμένου, ενώ ταυτόχρονα του δίνει μια νέα, φρέσκια πνοή που συνδυάζει το χιούμορ με τη συγκίνηση και την αισθητική ομορφιά. Η ιστορία της Παπλωματούς ξεδιπλώνεται με ρυθμό, καθαρότητα και φαντασία. Τα παιδιά παρακολουθούν με ενθουσιασμό μια ηρωίδα που προσφέρει στους άλλους χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα, ενώ ο κόσμος της σκηνής γεμίζει χρώματα, μουσικές και εικόνες που αγκαλιάζουν τους θεατές. Η σύγκρουση με τον άπληστο βασιλιά αποδίδεται με τρόπο κατανοητό και τρυφερό, δίνοντας χώρο στα παιδιά να σκεφτούν για τη γενναιοδωρία, τον εγωισμό, τη χαρά και τη δύναμη της καλοσύνης. Η σκηνοθεσία αξιοποιεί όμορφα τη μουσική, την κίνηση και τα στοιχεία θεατρικού παιχνιδιού, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα παραμυθένια αλλά και ουσιαστική. Τα...

  Η θεατρική ομάδα Μικρός Βορράς έχει γίνει πια για εμάς μια αγαπημένη συνήθεια . Κάθε φορά που τους βλέπουμε, μας δίνουν ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο να πάμε ξανά και ξανά και ξανά. Και η « Οδύσσεια » τους δεν αποτέλεσε εξαίρεση... ήταν μια παράσταση γεμάτη δύναμη, ποίηση και θεατρική μαγεία. Με παντομίμα, ζωντανή μουσική, τραγούδι, διάδραση και αληθινό μεράκι, το έπος του Ομήρου μεταμορφώθηκε σε μια ζωντανή εμπειρία όπου οι ηθοποιοί και οι θεατές έγιναν ένα σώμα , μια κοινή ομάδα που ταξίδεψε μαζί με τον Οδυσσέα. Η σκηνή γέμισε εικόνες, ρυθμό και συναίσθημα· ένα θέατρο που απλώνεται, αγκαλιάζει και επιτρέπει στους μικρούς και μεγάλους να δουν τον κόσμο του ήρωα από μέσα, όχι απλώς ως θεατές, αλλά ως συνταξιδιώτες. Οι ερμηνείες ήταν υπέροχες, ζεστές και γεμάτες ενέργεια, ενώ η ζωντανή μουσική έδινε στην παράσταση τον παλμό της περιπέτειας. Η αφήγηση παρέμεινε καθαρή και ουσιαστική, αναδεικνύοντας τα μεγάλα νοήματα της «Οδύσσειας»: τον αγώνα, τον νόστο, την ωρίμανση, τις αποφάσεις π...

Η παιδική παράσταση «Αρσέν Λουπέν: Το Μυστήριο της Κούφιας Βελόνας» στο Θέατρο Αλάμπρα είναι μια από εκείνες τις εμπειρίες που σε κερδίζουν από το πρώτο λεπτό, μικρούς και μεγάλους. Με απλή, καθαρή αφήγηση και πολύ χιούμορ, η ιστορία του διάσημου «κυρίου-κλέφτη» ζωντανεύει με τρόπο κατανοητό, διασκεδαστικό αλλά και ουσιαστικό για τα παιδιά. Οι ηθοποιοί παίζουν με ενέργεια, κέφι και φαντασία, αλλά και με μια ευγένεια στην ερμηνεία που κάνει τα παιδιά να τους παρακολουθούν μαγεμένα. Οι σκηνές ρολάρουν γρήγορα, χωρίς περιττά λόγια, ενώ το μυστήριο κρατά το ενδιαφέρον ψηλά. Παράλληλα, περνούν όμορφα και σημαντικά μηνύματα για την αλήθεια, τη δεύτερη ευκαιρία και το ότι κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε καν ο Λουπέν. Τα παιδιά (και οι μεγάλοι) βλέπουν έναν ήρωα που κάνει λάθη, μα προσπαθεί να γίνει καλύτερος· κάτι πολύ πιο αληθινό από τους «τέλειους» ήρωες των παραμυθιών. Η μεγαλύτερη έκπληξη της παράστασης είναι το διαδραστικό της τέλος: οι θεατές αποφασίζουν την εξέλιξη της ιστορίας! Αυ...

  Ο Εχθρός του λαού του Χένρι Ίψεν σε σκηνοθεσία Τόμας Όστερμάιερ, είναι μια παράσταση που δεν έρχεται απλώς να ανανεώσει ένα κλασικό έργο· το ανασύρει βίαια από τον 19ο αιώνα και το πετάει στο κέντρο της σημερινής δημόσιας σφαίρας, εκεί όπου η αλήθεια και το κέρδος συγκρούονται με όρους σχεδόν βιολογικούς. Ο Ίψεν, σε αυτή τη ριζοσπαστική ανάγνωση, ενεργοποιείται ως ένας ζωντανός συνομιλητής στην εποχή του κοινωνικού κατακερματισμού, των ψηφιακών ηρώων με γυάλινη ηθική και των κοινωνιών που λειτουργούν πια σαν αγέλες με ημερήσια διάταξη. Ο Όστερμάιερ δεν κάνει απλώς θέατρο· οργανώνει ένα φόρουμ, ένα πεδίο σύγκρουσης όπου η σκηνή και το κοινό συνυπάρχουν σαν δύο όψεις της ίδιας παραμορφωτικής πραγματικότητας. Η παράσταση είναι ενοχλητικά επίκαιρη και αυτή είναι η δύναμή της. Δεν επιτρέπει στον θεατή να ξεφύγει σε μια ασφαλή απόσταση. Αντίθετα, τον τραβά μέσα στο πρόβλημα: στο αδιέξοδο μιας κοινωνίας που ξέρει τι είναι σωστό αλλά επιλέγει το συμφέρον· που ζητά διαφάνεια αλλά φοβάτα...

Η παράσταση Μνήμη | Λήθη είναι από τις παραστάσεις-εμπειρία. Από τα πρώτα λεπτά σε τυλίγει μια σιωπηλή, υπόγεια ατμόσφαιρα, σαν να μπαίνεις σε έναν χώρο όπου ο χρόνος έχει σταματήσει ή διαστέλλεται. Είναι μια παράσταση που σε αφήνει να τη νιώσεις. Η ζωντανή μουσική, δίνει παλμό. Άλλοτε γίνεται ανάσα και άλλοτε καρδιοχτύπι, κι αυτό δίνει στην παράσταση μια βαθιά σωματική ποιότητα. Οι μουσικοί είναι πραγματικά εξαιρετικοί: υποστηρίζουν τη δράση χωρίς να την καλύπτουν, δημιουργούν έναν ηχητικό χώρο που σε μεταφέρει συνεχώς από τη μνήμη στη λήθη και πίσω. Οι τρεις ερμηνείες είναι χορταστικές, γεμάτες ένταση χωρίς κραυγή, γεμάτες βάθος χωρίς επιτήδευση. Η κινησιολογία τους δουλεμένη, με ακρίβεια αλλά και με εκείνη τη μικρή αίσθηση αβεβαιότητας που ταιριάζει στον μεταιχμιακό κόσμο του Δημητριάδη. Και ναι όλες οι ηθοποιοί κουβαλάνε το κείμενο στο σώμα τους, με μια παρουσία που τραβάει το βλέμμα χωρίς προσπάθεια. Το σώμα τους γίνεται πράγματι «ιστορία», όπως λέει το κείμενο. Η Αλίκη Στενού στ...

  ΟΙΔΙΝΟΥΣ του Θανάση Τριαρίδη Θέατρο 104. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Μάγειρος Με τους: Πωλίνα Μαρκάκη και Ουσίκ Χανικιάν Κάποιοι μύθοι δεν γράφονται με βασιλιάδες και χρησμούς, αλλά με ανάσες που σταματούν μέσα στη νύχτα. Κάποιοι Οιδίποδες δεν γεννιούνται σε παλάτια της Θήβας, μα σε σιωπηλά σπίτια, εκεί όπου δυο άνθρωποι πιστεύουν πως η αγάπη μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Κι η τραγωδία επαναλαμβάνεται όχι γιατί το θέλησε κάποιος θεός, αλλά γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει να δει αυτό που είναι μπροστά του. Η ιστορία αρχίζει με μια άρνηση του Πραγματικού, με την έννοια που του δίνει ο Λακάν: εκείνο που δεν μπορεί να συμβολοποιηθεί, αυτό που διαφεύγει από κάθε νόημα. Ο θάνατος του παιδιού είναι το Πραγματικό — ωμό, ανυπόφορο, ασύλληπτο. Όπως οι τραγικοί πρωταγωνιστές Λάιος και η Ιοκάστη αρνούνται το χρησμό, έτσι κι αυτοί οι γονείς αρνούνται το γεγονός. «Δεν έχει πεθάνει» σημαίνει «δεν θα αφήσουμε το Πραγματικό να χαράξει το Είναι μας». Για να καλυφθεί το χάσμα, ο πατέρας χτίζει μια ολόκληρ...

Η παράσταση Η Μονίκ Δραπετεύε ι , βασισμένη στο εξομολογητικό κείμενο του Εντουάρ Λουί, έρχεται να φωτίσει μια σχέση τόσο οικουμενική όσο και δύσκολη: τη βαθιά, συχνά αντιφατική σύνδεση ανάμεσα στη μητέρα και τον γιο. Το έργο μεταφέρει στη σκηνή εκείνο το νυχτερινό τηλεφώνημα που χωρίζει μια ζωή στα δύο, ένα κάλεσμα για σωτηρία, αλλά και μια πρόσκληση για αναμέτρηση με δεκαετίες σιωπών.

  Το «Κέικ» στο Θέατρο Εμπορικόν είναι από εκείνες τις παραστάσεις που ξεκινούν απλά, ένα πρόβλημα με τα σκουπίδια στην πολυκατοικία και όσο περνά η ώρα, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι καθόλου απλές. Μέσα σε μια μικρή «συνέλευση» ενοίκων, βλέπουμε όσα ζούμε όλοι: παρεξηγήσεις, προκαταλήψεις, μικρές αλήθειες που δεν τολμάμε να πούμε, φόβους που δεν παραδεχόμαστε, αλλά και μια τρυφερότητα που υπάρχει εκεί, πίσω από τον θυμό. Η παράσταση είναι γλυκόπικρη , όπως ακριβώς και το κέικ που ψήνεται στη διάρκεια του έργου. Αλλού γελάς, αλλού νιώθεις μια μικρή δυσφορία γιατί αυτά που βλέπεις τα έχεις συναντήσει δίπλα σου, στη γειτονιά σου ή και μέσα σου. Οι ηθοποιοί είναι πολύ αληθινοί , χωρίς υπερβολές. Νιώθεις σαν να παρακολουθείς μια πραγματική σκηνή σε μια πραγματική πολυκατοικία. Ο Χατζηγιαννίδης γράφει με χιούμορ αλλά και με ευαισθησία, ενώ η σκηνοθεσία του Θανάση Ζερίτη κρατάει τον ρυθμό ζωντανό, χωρίς να αφήνει τίποτα να «πέσει». Αυτό που μένει στο τέλος είναι ένα αίσ...

  Ο « Τίτος Ανδρόνικος » της Ομάδας ΜΗΔΕΙΑ παρουσιάστηκε με μια μινιμαλιστική αλλά εξαιρετικά αιχμηρή σκηνική γλώσσα, που άφησε το βάρος του έργου αποκλειστικά στις ερμηνείες. Η επιλογή να παιχτούν σχεδόν όλοι οι αντρικοί ρόλοι από γυναίκες δεν λειτούργησε ως εύρημα, αλλά ως συνειδητή δήλωση: η βία, η εξουσία και η ύβρις δεν έχουν φύλο. Οι ερμηνείες στηρίχθηκαν στο σώμα και τη φωνή περισσότερο παρά στην εξωτερική «μιμητική», δημιουργώντας χαρακτήρες με καθαρή, ουσιαστική παρουσία.