Η επίδραση της ιατρικής επιστήμης στη ζωή μας. Η επιδραστικότητα της μουσικής στο συναίσθημά μας. Επιστήμη και τέχνη, αγωνιούν και ελπίζουν, με τρόπο διαφορετικό, αλλά έχοντας ένα στόχο κοινό: τον Άνθρωπο. Ο πρώτος χτύπος μιας καρδιάς. Ο τελευταίος χτύπος μιας καρδιάς. Κι ανάμεσα άλλοι πολλοί. Ρυθμικοί, άρρυθμοι, γρήγοροι, αργοί. Χτύποι χαράς και χτύποι πόνου.
Τι να συμβαίνει στην καρδιά της Alcina, της ηρωίδας της ομώνυμης όπερας του Handel, όταν τραγουδάει το διάσημο “Ah! mio cor!” (μτφρ. «Αχ! Καρδιά μου!»); Πόσο τα συναισθήματα είναι συνδεδεμένα με τη φυσιολογία και τη λειτουργία της καρδιάς;
“Nel cuor più non mi sento” (μτφρ. «Στην καρδιά δεν νιώθω πια») τραγουδάει η ηρωίδα του Paisiello. Ποτέ αρχίζει να νοσεί μια καρδιά; Τι μέτρα πρόληψης μπορούμε να πάρουμε; Ποιες είναι οι πιο σύγχρονες καινοτόμες θεραπείες;
«H καρδιά μου και η καρδιά σου ξέρουν…» λένε οι στίχοι του Metastasio, στην άρια “Per pietà , bell'idol mio” του Bellini. Πόσα ξέραμε εμείς για τη λειτουργία της καρδιάς εκατοντάδες χρόνια πριν; Τι γνωρίζουμε σήμερα; Τι θα θέλαμε να μάθουμε στο μέλλον;
Πόσο αίμα να ωθεί σε όλο το σώμα ο μυς της καρδιάς, όταν τραγουδά το “Lasciami! Lascia ch’io respiri” του Tosti σε στίχους του Gabriele D’Annunzio;
Η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, μπορούν άραγε να θεραπεύσουν μια καρδιά;
Ένα ιατρικό λάθος, μπορεί να την κάνει να σταματήσει να χτυπά;
Η αγωνία, ο φόβος, το μίσος, μπορούν να επιβαρύνουν μια καρδιά;
Πώς μπορεί η ιατρική επιστήμη να επέμβει και να τη σώσει;
Μια διάλεξη που, ξεκινώντας από μια ιστορική αναδρομή της ιατρικής επιστήμης από τα αρχαία χρόνια, μελετά τη φυσιολογία και τη λειτουργία της καρδιάς και παρουσιάζει τις πιο καινοτόμες σύγχρονες ιατρικές θεραπευτικές επεμβατικές πρακτικές. Σε έναν σκηνικό διάλογο με ηρωίδες της όπερας, που τραγουδώντας, μιλούν για την καρδιά που αγαπάει, για την καρδιά που αγωνιά, για την καρδιά που δεν νιώθει πια, για την καρδιά που απελπίζεται.
Θα ακουστούν:
Ah mio cor! – Άρια από την όπερα Alcina του George Frideric Handel (1685–1759)
Nel cuore piu non mi sento – Άρια από την όπερα La Molinara, του Giovanni Paisiello (1740 – 1816)
Per pieta, bell’ idol mio – Αria da camera, του Vincenzo Bellini (1801–1835) σε ποίηση Metastasio.
Lasciami! Lascia ch’ io respire – Πρώτο τραγούδι του κύκλου Quattro canzoni d’ Amaranta (1907), του Francesco Paolo Tosti (1846–1916) σε ποίηση του Gabriele D’Annunzio (1863–1938)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου