Είδαμε και προτείνουμε: Το Τρίτο Στεφάνι στο Θέατρο Τέχνης

 

Το Τρίτο Στεφάνι στο Θέατρο Τέχνης είναι μια παράσταση που σε κερδίζει χωρίς να το επιδιώκει με θεαματικά μέσα. Από την πρώτη στιγμή νιώθεις ότι αυτό που βλέπεις στη σκηνή δεν είναι μια “μεγάλη παραγωγή”, αλλά μια μεγάλη ιστορία ειπωμένη με σεβασμό, λεπτότητα και αληθινό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Ο Στάθης Λιβαθινός ανοίγει το σύμπαν του Ταχτσή χωρίς να το καλοπιάνει, το αφήνει να αναπνεύσει όπως είναι: ωμό, τρυφερό, αστείο, πικρό. Κι αυτή η ισορροπία είναι που κάνει τη δουλειά του τόσο ουσιαστική.

Στην καρδιά της παράστασης βρίσκονται οι δύο γυναίκες, η Νίνα και η Εκάβη. Όχι σαν “ηρωίδες” με τη θεατρική έννοια, αλλά σαν δύο γνώριμες φωνές που θα μπορούσαν να είναι η μάνα μας, η γιαγιά μας, κάποια γειτόνισσα, ή απλώς κάποιος που μιλάει με την αφοπλιστική ειλικρίνεια της καθημερινότητας. Μέσα από τις μνήμες τους, οι εποχές αλλάζουν με μια φυσικότητα σχεδόν κινηματογραφική· από την προπολεμική Ελλάδα μέχρι την Κατοχή και τον Εμφύλιο, χωρίς ποτέ η ιστορία να γίνεται φόντο μόνο για εντυπωσιασμό. Μένει εκεί, ως μια πραγματικότητα που διαμορφώνει ζωές, όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα.

Οι δεκαπέντε ηθοποιοί λειτουργούν σαν σώμα ενιαίο, αλλά με πρόσωπα που ξεχωρίζουν κάθε τόσο μέσα από μικρές, κοφτές, αληθινές στιγμές. Η εναλλαγή ρόλων, οι γρήγορες μεταμορφώσεις, ο τρόπος που γεμίζουν τη σκηνή χωρίς να την καταλαμβάνουν, δημιουργούν μια ροή που θυμίζει αφήγηση γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι: άλλος μιλά, άλλος συμπληρώνει, άλλος θυμάται διαφορετικά. Αυτή η συλλογικότητα είναι από τα πιο όμορφα στοιχεία της παράστασης, μια αναπαράσταση της ίδιας της προφορικής παράδοσης του έργου.

Η παρουσία των μουσικών (πιάνο και τραγούδι) επί σκηνής λειτουργεί σαν μαλακός παλμός στο υπόβαθρο. Συνοδεύουν τη δράση, της δίνουν χώρο, την αφήνουν να ακουστεί. Είναι μια μουσικότητα που δεν προσπαθεί να γίνει πρωταγωνίστρια, αλλά υπηρετεί τη ροή της ιστορίας με μια διακριτική συγκίνηση.

Φεύγοντας από το θέατρο, αυτό που μένει δεν είναι τόσο μια εντυπωσιακή στιγμή ή ένα σκηνοθετικό εύρημα, όσο η αίσθηση ότι μίλησες, για λίγο, με ανθρώπους αληθινούς. Ότι άκουσες ιστορίες που κάπως τις ξέρεις κι ας μην τις έζησες. Το Τρίτο Στεφάνι εδώ ξαναγεννιέται ως μια απλή, στέρεη, ανθρώπινη κατάθεση. Και αυτό το κάνει, τελικά, πραγματικά επίκαιρο.

Βλάρα Αλεξία