Είδαμε και προτείνουμε: Killing Godot του Nicholas Kazan μια παράσταση που μοιάζει σαν να σου μιλάει ο ίδιος ο Μπέκετ στο αυτί

 

Το Killing Godot του Nicholas Kazan είναι μια παράσταση που σε βυθίζει από τα πρώτα λεπτά σε ένα παράξενο θεατρικό σύμπαν, εκεί όπου η μνήμη, ο χρόνος και η σκηνή μιλούν μεταξύ τους με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Ο Νίκος Καμτσής, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και εμφανίζεται και επί σκηνής, δημιουργεί ένα περιβάλλον όπου τίποτα δεν είναι απλώς θέατρο, όλα μοιάζουν να έχουν προσωπικό βάρος. Κάθε αντικείμενο, κάθε σκιά, κάθε παύση κουβαλά μια ιστορία δεκαετιών.

Στο κέντρο του έργου βρίσκονται δύο ηθοποιοί, εδώ ο Καμτσής και ο Φραγκιόγλου, που παίζουν τον Εστραγκόν και τον Βλαντιμίρ επί εβδομήντα χρόνια. Η εικόνα τους έχει κάτι από φάντασμα και κάτι από παιδί: άνθρωποι που χάθηκαν μέσα στους ρόλους τους αλλά συνέχισαν να τους υπηρετούν, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουν. Οι μνήμες τους έχουν σκιστεί και ξανακολληθεί τόσες φορές, που πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι ανήκει στη ζωή τους και τι στη θεατρική τους μυθολογία. Βλέπεις δύο όντα που ζουν μέσα στην αναμονή, όχι ως παθητικότητα, αλλά ως μία ιδιότυπη, σχεδόν ηρωική επιμονή.

Το σκηνικό είναι ένας θησαυρός από θεατρικά ίχνη: μπαούλα, βαλίτσες, αντικείμενα ξεχασμένων παραστάσεων, σκιές από εποχές που πέρασαν. Και στη μέση, ένα δέντρο. Όχι στατικό, αλλά κινούμενο, ζωντανό, με πρόσωπο καμιά φορά, τόσο υπαινικτικό που δεν ξέρεις πια αν το βλέπεις ή αν στο υπαγορεύει η φαντασία σου. Είναι ένας συνεχής υπενθυμιστής ότι κάτι ή κάποιος παρακολουθεί. Μήπως είναι ο Γκοντό; Μήπως είναι η ανησυχία των δύο αντρών; Μήπως είναι η ίδια η ιστορία που δεν λέει να αφήσει το σανίδι;

Η παρουσία της Ναταλί Φλουρή προσθέτει μια εντελώς νέα διάσταση. Μπαίνει σαν ξένος άνεμος στη σκηνή, τραγουδά, χορεύει, ρωτά, διαταράσσει. Ψάχνει το σπίτι του Γκοντό, σαν να έχει έναν μυστικό χάρτη που μόνο εκείνη βλέπει. Η ενέργειά της σπάει την κυκλική ρουτίνα των δύο αντρών και κάνει την αναμονή τους να μοιάζει ξαφνικά επικίνδυνη, σαν να πρόκειται να ανατραπεί ολόκληρος ο κόσμος τους με μια μόνο λέξη.

Το Killing Godot είναι μια παράσταση που συνδυάζει χιούμορ, ευαισθησία και φιλοσοφική αιχμή. Μιλά για το πέρασμα του χρόνου, για το βάρος των ρόλων που κουβαλάμε, για τη μοναξιά που μπορεί να ανθίσει ακόμη και στο πιο φωτεινό σανίδι. Δεν προσφέρει απαντήσεις. Και αφήνει τον θεατή να αναρωτιέται: τι σημαίνει τελικά να περιμένεις; Ποιον περιμένεις; Και τι αλλάζει όταν αυτός που περιμένεις, αν υπάρχει, μπορεί να βρίσκεται ήδη εκεί;

Αυτό που μένει στο τέλος είναι μια βαθιά συγκίνηση. Μια συγκίνηση που πηγάζει από την αίσθηση ότι παρακολούθησες κάτι ζωντανό, κάτι που πάλλεται. Μια ιστορία που δεν τελειώνει όταν σβήνουν τα φώτα, αλλά συνεχίζει να κινείται μέσα σου, όπως εκείνο το δέντρο που μετακινούνταν αθόρυβα στη σκηνή, πάντα ζωντανό, πάντα αινιγματικό, πάντα παρόν.

Ομάδα OpenMind