Ζωή Λιαντράκη: "Στις ζωντανές εμφανίσεις, η αίσθηση συνύπαρξης με το κοινό δεν είναι κάτι που κατασκευάζεται, αλλά είναι κάτι που αναδύεται από την ειλικρίνεια και τη διαχυτικότητα¨.

Η Ζωή Λιαντράκη επιστρέφει με το άλμπουμ «Χέρια λευκά», ένα έργο βαθιά προσωπικό και φωτεινό, που μιλά για την αγάπη, τη διαφορετικότητα και τη δύναμη της ψυχής. Με αφορμή τη συναυλία της στο κινηματοθέατρο Αστόρια για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, η καλλιτέχνιδα μιλά για τη μουσική ως πράξη αποδοχής και σύνδεσης, για τις ρίζες της στην Κρήτη και τη Μικρασία και για το ταξίδι αυτογνωσίας που συνεχίζει με αφοσίωση και αλήθεια.

Το νέο σας άλμπουμ «Χέρια λευκά» φέρει έναν τίτλο γεμάτο συμβολισμούς. Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά και τι θέλετε να νιώσουν οι ακροατές μέσα από αυτό;

Το «Χέρια λευκά» είναι ένα τραγούδι που μιλά για την αγάπη,  την αγάπη που δίνει, που γιατρεύει, που ενώνει. Ο τίτλος όμως κουβαλά και μια διπλή σημασία. Τα “λευκά χέρια” είναι και σύμβολο καθαρότητας, ειλικρίνειας και προσφοράς. Από τη μία, μιλούν για τη δύναμη της αγάπης να καθαρίζει ό,τι πονά, από την άλλη για την ανάγκη να κρατάμε την ψυχή μας “λευκή”, αληθινή, μέσα σε έναν κόσμο που συχνά δοκιμάζει την καλοσύνη και τις αντοχές μας. Θέλω μέσα από το τραγούδι να περάσει αυτό το μήνυμα, ότι η αγάπη παραμένει η πιο καθαρή πράξη που μπορούμε να προσφέρουμε.

Η συναυλία σας στο «Αστόρια» γίνεται στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία. Πώς συνδέεται η μουσική σας με την κοινωνική ευαισθησία και την ένταξη;

Η μουσική για μένα είναι ένας χώρος όπου όλοι μπορούμε να υπάρξουμε ισότιμα χωρίς διακρίσεις, χωρίς φραγμούς. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας που δεν χρειάζεται ερμηνεία, γιατί μιλά κατευθείαν στην ψυχή. Η συναυλία στο κινηματοθέατρο «Αστόρια», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε πως η τέχνη μπορεί να γίνει φωνή για όσους δεν ακούγονται πάντα και γέφυρα που μας ενώνει μέσα από το συναίσθημα. Πιστεύω βαθιά ότι η κοινωνική ευαισθησία ξεκινά από την αποδοχή και τη συμπερίληψη στην καθημερινότητα  κι η μουσική έχει αυτή τη μαγική δύναμη. Να μας κάνει να νιώσουμε ο ένας τον άλλον, πέρα από τις διαφορές μας. Στη σκηνή θέλω να συναντιόμαστε όλοι ως άνθρωποι, ως ψυχές που μοιράζονται φως.

Έχετε σπουδάσει Γεωπονία και εργάζεστε ως ερμηνεύτρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Πώς επηρεάζουν αυτές οι διαφορετικές «πλευρές» της ζωής σας την καλλιτεχνική σας έκφραση;

Η Γεωπονία με έμαθε να παρατηρώ τη ζωή από τη ρίζα της , να βλέπω τις σχέσεις που συνδέουν τα πάντα. Το χώμα, το φως, τον άνθρωπο. Μέσα από τη φύση έμαθα την υπομονή, τον ρυθμό των εποχών, τη σημασία της φροντίδας. Όλα αυτά υπάρχουν και στη μουσική και  είναι η ίδια ανάγκη για ισορροπία, για καλλιέργεια, για δημιουργία. Η δουλειά μου ως ερμηνεύτρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων με φέρνει κοντά σε παιδιά. Αυτή η επαφή με την αυθεντικότητα, με τη χαρά της πρώτης εμπειρίας, μου θυμίζει συνεχώς γιατί τραγουδώ. Για να επικοινωνώ, να εμπνέω και να συνδέομαι. Νιώθω πως οι δύο πλευρές δεν είναι αντίθετες, αλλά συμπληρωματικές. Η μία με γειώνει, η άλλη με απελευθερώνει.

Το τραγούδι «Μια κουκκίδα» που ερμηνεύσατε με τον Βασίλη Σκουλά αφιερώθηκε στη μνήμη του Αντώνη Καρυώτη. Τι σημαίνει για εσάς η σύνδεση της μουσικής με τη μνήμη και την προσωπική ιστορία;

Η μουσική, όταν συνδέεται με την προσωπική ιστορία, αποκτά άλλο βάρος. Γίνεται προσευχή, γέφυρα ανάμεσα σε όσους έφυγαν και σε όσους μένουν. Κάθε φορά που το τραγουδώ, νιώθω πως αυτό το “νήμα” της μνήμης, μας ενώνει όλους κι αυτή είναι, ίσως η πιο βαθιά αποστολή της τέχνης.  Να θυμίζει ότι κανείς δεν χάνεται πραγματικά, όσο υπάρχει ένα τραγούδι που τον θυμάται.

Από το ντοκιμαντέρ «Η γη της πονεμένης Παναγιάς» μέχρι τη σημερινή δισκογραφία σας, η Μικρασία παραμένει πάντα παρούσα. Ποιο στοιχείο της κρητικής μουσικής ή ψυχής θέλετε να μοιραστείτε με το κοινό σας;

Η Μικρά Ασία και η Κρήτη είναι για μένα δύο πατρίδες της ψυχής μου,τόποι που κουβαλούν μνήμη, πόνο, αλλά και ένα απίστευτο φως. Από το ντοκιμαντέρ «Η γη της πονεμένης Παναγιάς» μέχρι τα σημερινά μου τραγούδια, αυτό που με συγκινεί είναι η αντοχή των ανθρώπων, η δύναμή τους να μετατρέπουν τη νοσταλγία σε τραγούδι και τη δοκιμασία σε δημιουργία. Αυτό το στοιχείο της κρητικής ψυχής θέλω να μοιράζομαι με το κοινό. Τη λεβεντιά που δεν είναι επίδειξη, αλλά αξιοπρέπεια. Τη βαθιά τρυφερότητα που κρύβεται πίσω από τη σιωπή, τη δύναμη να συνεχίζεις, να αγαπάς και να τραγουδάς, ακόμη κι όταν έχεις πονέσει. Η μουσική της Κρήτης, όπως και της Μικρασίας, κουβαλά την ίδια ουσία. Την ανάγκη του ανθρώπου να μη χαθεί η ρίζα, να θυμάται ποιος είναι και να το εκφράζει μέσα από τα τραγούδια.

Η δουλειά σας περιλαμβάνει και τραγούδια άλλων σπουδαίων ερμηνευτών. Πώς επιλέγετε τα τραγούδια που θα εντάξετε στις συναυλίες σας;

Τα τραγούδια δεν τα “επιλέγω” απλώς, είναι σαν να με επιλέγουν κι εκείνα. Κάποια στιγμή, σε μια πρόβα ή σε μια σιωπή, νιώθω ότι ένα τραγούδι έχει κάτι να μου πει  ή μάλλον, κάτι να ειπωθεί μέσα από εμένα. Όταν ερμηνεύω τραγούδια άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, το κάνω πάντα με σεβασμό στη δική τους πορεία, αλλά και με την ανάγκη να τους δώσω τη δική μου ανάσα. Δεν με ενδιαφέρει να τα “αντιγράψω”, αλλά να τα “συναντήσω”  να βρω εκείνη τη στιγμή που το τραγούδι γίνεται δικό μου, χωρίς να χάνει τη ρίζα του. Στις συναυλίες μου επιλέγω τραγούδια που έχουν αλήθεια, συναίσθημα και διάρκεια. Που κουβαλούν κάτι από την ψυχή του τόπου μας και μπορούν να μιλήσουν στον άνθρωπο, όποιος κι αν είναι, όπου κι αν βρίσκεται.

Στις ζωντανές σας εμφανίσεις, πώς δημιουργείτε την αίσθηση συνύπαρξης με το κοινό, ειδικά όταν παρουσιάζετε τόσο προσωπικά και κοινωνικά φορτισμένα τραγούδια;

Στις ζωντανές εμφανίσεις, η αίσθηση συνύπαρξης με το κοινό δεν είναι κάτι που κατασκευάζεται, αλλά είναι κάτι που αναδύεται από την ειλικρίνεια και τη διαχυτικότητα. Όταν τραγουδάω προσωπικά ή κοινωνικά φορτισμένα τραγούδια, προσπαθώ να μιλήσω όχι μόνο με τη φωνή μου, αλλά και με την παρουσία μου  με σιωπές, με ματιές, με μικρές παύσεις που αφήνουν χώρο για τον καθένα να νιώσει το τραγούδι μέσα του. Πιστεύω πως η μουσική γίνεται γέφυρα όταν υπάρχει διάλογος ανάμεσα στη σκηνή με τους ανθρώπους, όταν οι στιγμές που μοιραζόμαστε δεν είναι απλώς ακρόαση, αλλά κοινή εμπειρία. Και τότε το τραγούδι δεν είναι πια μόνο δικό μου ή του συνθέτη γίνεται δικό μας, όλων μαζί.

Τι δυσκολίες ή προκλήσεις αντιμετωπίσατε κατά τη δημιουργία του «Χέρια λευκά» και ποιο ήταν το πιο απρόσμενο μάθημα που πήρατε μέσα από αυτή τη διαδικασία;

Όταν δημιουργούσαμε το «Χέρια λευκά», ήθελα να μείνει καθαρό το συναίσθημα, να μιλήσει στην καρδιά σας χωρίς περιττά βάρη. Το πιο σημαντικό που έμαθα ήταν να αφήνω χώρο να νιώθετε κι εσείς μέσα στη μουσική, να αναπνέει το τραγούδι μαζί σας. Κι αυτή η απλότητα, τελικά, είναι που αγγίζει πιο βαθιά.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι από τη δισκογραφία σας που έχει ιδιαίτερη σημασία για εσάς και θέλετε να μοιραστείτε την ιστορία του

Το «Χέρια λευκά» είναι το πιο προσωπικό μου τραγούδι. Είναι η φωνή της ψυχής μου, που δεν φοβήθηκε ποτέ να μιλήσει. Από παιδί, γύρω στα εννιά μου, η λεύκη μου άρχισε να φανερώνεται στο δέρμα μου. Τότε δεν ήξερα ότι αυτή η λεύκη θα γινόταν η σφραγίδα της ύπαρξής μου. Κάποιοι τη βλέπουν σαν σημάδι,  εγώ τη βλέπω σαν δύναμη. Είναι το τατουάζ  και ο καθρέφτης της ψυχής μου . Όταν τραγουδώ το «Χέρια λευκά», δεν το κάνω μόνο για μένα. Το κάνω για κάθε άνθρωπο που κάποτε ένιωσε διαφορετικός, που προσπάθησε να κρύψει αυτό που τον κάνει μοναδικό. Θέλω να φωνάξω πως η διαφορετικότητα δεν είναι αδυναμία ,είναι φλόγα. Είναι ο τρόπος που ο κόσμος σου θυμίζει ότι γεννήθηκες να ξεχωρίζεις. Τα λευκά μου χέρια είναι τα χέρια που αγκαλιάζουν, που δημιουργούν, που αντιστέκονται. Είναι το σύμβολο μιας ψυχής που δεν λυγίζει. Και κάθε φορά που το τραγουδώ, νιώθω να δυναμώνει μέσα μου εκείνη η μικρή Ζωή που έμαθε να αγαπά τη λεύκη της, γιατί κατάλαβε πως μέσα της κρύβεται το δικό της  αληθινό φως.

Πώς φαντάζεστε την πορεία σας τα επόμενα χρόνια; Υπάρχουν συνεργασίες ή μουσικά μονοπάτια που θέλετε να εξερευνήσετε;

Βλέπω την πορεία μου τα επόμενα χρόνια σαν ένα ταξίδι με ανοιχτούς ορίζοντες. Θέλω να συνεχίσω να υπηρετώ το ύφος των τραγουδιών μου, αλλά ταυτόχρονα να εξερευνώ νέες μουσικές κατευθύνσεις, να συναντώ διαφορετικούς καλλιτέχνες, να δοκιμάζω συνεργασίες που θα φέρουν κάτι φρέσκο και αυθεντικό. Για μένα η μουσική είναι συνεχής ανακάλυψη  και όσο μπορώ να μοιράζομαι εμπειρίες, συναισθήματα και ιστορίες με το κοινό, νιώθω ότι αυτό το ταξίδι έχει νόημα. Θέλω να παραμείνω ανοιχτή σε κάθε έκφραση που αγγίζει την ψυχή μου μέσα από την τέχνη της δημιουργίας.

 Βλάρα Αλεξία