Είδαμε και προτείνουμε: «Όλος ο χρόνος του κόσμου» της Δανάης Επιθυμιάδη

 

Το έργο της Δανάης Επιθυμιάδη μας άγγιξε με έναν τρόπο ήσυχο αλλά βαθύ. Από την πρώτη στιγμή που η Χριστίνα ξυπνά στο νοσοκομειακό δωμάτιο, χωρίς μνήμη και χωρίς σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια της, νιώθεις πως μπαίνεις κι εσύ σε μια κατάσταση αιώρησης. Το σκηνικό, που μεταμορφώνεται συνεχώς χάρη στο video mapping, κάνει την πραγματικότητα να μοιάζει ρευστή, σαν να βουτάς σε μια υδάτινη άβυσσο όπου όλα είναι πιθανά.

Η ιστορία ξεδιπλώνεται ήρεμα, σαν μια κατάδυση που γίνεται όλο και πιο βαθιά. Μέσα από τις επισκέψεις του αστυνομικού, του μέντιουμ και της διάσημης δύτριας, η Χριστίνα αναγκάζεται να συναντήσει μνήμες που είχε κρύψει από τον ίδιο της τον εαυτό. Κι αυτό είναι ίσως το πιο συγκινητικό σημείο του έργου: το πώς η άρνηση μετατρέπεται αργά σε αποδοχή, πώς ο άνθρωπος μπορεί να βρει κουράγιο να κοιτάξει το σκοτεινό νερό μέσα του.

Η Δανάη Επιθυμιάδη ως Χριστίνα είναι συγκινητική στην απλότητά της. Παίζει με μια ευαισθησία που σε κάνει να την πιστεύεις σε κάθε στιγμή, είτε βρίσκεται στο ρεαλιστικό νοσοκομείο είτε στο φανταστικό υδάτινο σύμπαν των εσωτερικών της εικόνων. Ο Γιάννης Καραούλης, που ενσαρκώνει όλους τους άλλους ρόλους, εντυπωσιάζει με τη μεταμορφωτικότητά του· αλλάζει ενέργεια, φωνή και παρουσία τόσο φυσικά που σταματάς να σκέφτεσαι ότι είναι το ίδιο πρόσωπο.

Η παράσταση κρατά μια ωραία ισορροπία: ούτε υπερβολικά σκοτεινή ούτε ανάλαφρη. Περισσότερο μοιάζει με μια διαδρομή προς τη συμφιλίωση με τον εαυτό. Και όταν τελειώνει, σου μένει μια αίσθηση ότι όλοι έχουμε “όλο τον χρόνο του κόσμου” για να κάνουμε αυτή τη βουτιά μέσα μας, αρκεί κάποια στιγμή να το αποφασίσουμε.

Μια παράσταση τρυφερή, όμορφη και ουσιαστική, που σε ακολουθεί για ώρα μετά το τέλος της.

Ομάδα OpenMind