Lilith Wolf: "Η πρόθεσή μου ήταν να μπορέσει ο αναγνώστης να βιώσει μια λύτρωση".

Στην Ωδή στον Πόε, η Lilith Wolf ανοίγει ένα παράθυρο στο ημίφως, εκεί όπου ο θάνατος και η ποίηση μοιράζονται την ίδια ανάσα. Οι ιστορίες της πάλλονται ανάμεσα στη σιωπή και στο ψίθυρο, ανάμεσα στην απώλεια και στην αναζήτηση της ψυχής, ανασύροντας το μυστήριο που λησμόνησε ο σύγχρονος κόσμος. Με λόγο υπαινικτικό και γοητευτικά σκοτεινό, η συγγραφέας συνομιλεί με τον Έντγκαρ Άλαν Πόε όχι ως μαθήτρια αλλά ως ομότεχνη ψυχή, μια φωνή που ψάχνει μέσα στη σκιά το ίχνος του φωτός.

«Ωδή στον Πόε» της Lilith Wolf

Ο τίτλος «Ωδή στον Πόε» δηλώνει ευθέως μια σχέση θαυμασμού και αναφοράς. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε τη δική σας «ωδή» στον μεγάλο δημιουργό του τρόμου και της φαντασίας;

Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε είναι πηγή έμπνευσης για μένα. Το απαράμιλλο συγγραφικό του ταλέντο και ο τρόπος που αποτύπωνε στο χαρτί τις ιστορίες του εμπνέουν τον θαυμασμό. Η «Ωδή στον Πόε» είναι μία προσπάθεια να εκφράσω τα σκοτάδια της ψυχής, όπως έκανε και ο ίδιος ο Πόε.

Οι ιστορίες σας ακροβατούν ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως. Πώς βρίσκετε την ισορροπία ανάμεσα στον τρόμο και την ποίηση;

Θα το έθετα περισσότερο μια ισορροπία ανάμεσα στον θάνατο και την ποίηση. Ο θάνατος έχει τη δική του μελωδία, τον δικό του ρυθμό και μια αρμονία, όπως ακριβώς έχει και η ποίηση. Ούτε ο θάνατος ούτε η ποίηση έχουν κανόνες.

Ο Πόε έγραφε για τον θάνατο, την απώλεια, αλλά και για την αιώνια αναζήτηση της ψυχής. Ποια από αυτά τα θέματα αισθάνεστε ότι σας αγγίζει πιο προσωπικά;

Είναι όλα κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Οι άνθρωποι από πάντα έβρισκαν τρόπους να εξευμενίζουν τον θάνατο και την απώλεια που βίωναν, φιλοσοφώντας πάνω στην πορεία της ψυχής. Είναι ένας γλυκός τρόπος για να αποδεχτούμε την παροδικότητα του φθαρτού σώματος.

Πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις στο σήμερα τον γοτθικό, υπαινικτικό τρόμο του Πόε χωρίς να χαθεί το μυστήριο και η ατμόσφαιρα;

Είναι αρκετά δύσκολο, διότι οι σύγχρονες κοινωνίες διέπονται από γρήγορους ρυθμούς και η γοτθικότητα του Πόε έχει αργούς ρυθμούς. Έχουμε λησμονήσει τους χαλαρούς βιορυθμούς της φύσης και γι’ αυτό έχει χαθεί το μυστήριο. Το βιβλίο προσπαθεί να μεταφέρει τους αναγνώστες σε μια πιο μυστηριώδη ατμόσφαιρα, σαν να τους αφηγείται ιστορίες γύρω από τη φωτιά όπως γινόταν τα παλιά χρόνια.

Αν μπορούσατε να συναντήσετε τον Πόε, ποια ερώτηση θα του κάνατε;

Αμφιβάλλω αν θα είχα μόνο μία ερώτηση. Θα αφηνόμουν στη γοητεία της προσωπικότητάς του, να ακούσω τη ροή του λόγου του και να μαγευτώ από τις αφηγήσεις του.

Κάθε ιστορία μοιάζει να αφήνει ένα μικρό αποτύπωμα ύπαρξης. Ποια ιστορία σας «σημάδεψε» περισσότερο κατά τη συγγραφή;

Ομολογώ ότι είναι δύσκολη η επιλογή γιατί η καθεμία είναι ξεχωριστή και πραγματεύεται μία διαφορετική όψη του θανάτου. Παρόλα αυτά, ο αφηγητής του «Final stand» ήταν ένας χαρακτήρας που με ιντρίγκαρε και με σαγήνευσε. Νιώθω σαν να μου ψιθύρισε τις ιστορίες του, σαν να περίμενε από καιρό κάποιον να τις μοιραστεί.

Μιλήστε μας για την εικονογράφηση, πώς συνδέεται με το κείμενο και πώς υπηρετεί την ατμόσφαιρα του βιβλίου;

Η εκπληκτική εικονογράφηση είναι έργο του ταλαντούχου Χρήστου Θηρίου. Με τα σκίτσα του έντυσε τα διηγήματα με μοναδικό τρόπο. Αν τα κείμενα ήταν εικόνα, θα ήταν σίγουρα αυτό που αποτύπωσε ο Χρήστος. Είμαι ευγνώμων για τη συνεργασία μας.

Το βιβλίο κλείνει με μια διάθεση λύτρωσης, σχεδόν μεταφυσικής. Είναι αυτό το μήνυμα που θέλατε να αφήσετε στον αναγνώστη;

Η πρόθεσή μου ήταν να μπορέσει ο αναγνώστης να βιώσει μια λύτρωση. Θεωρώ ότι αυτό είναι και το τελικό στάδιο του πένθους. Δεν ήθελα να μείνει μετέωρο το συναίσθημα, χωρίς κλείσιμο, χωρίς ένα ίχνος ελπίδας.

Πώς αντιδράτε όταν κάποιος σας λέει ότι «δεν αντέχει» τις σκοτεινές ιστορίες;

Είναι θέμα γούστου. Οι σκοτεινές ιστορίες έχουν φανατικό κοινό. Πιστεύω ότι όσοι ασχολούνται με μυστηριώδεις αφηγήσεις ψάχνουν ένα βαθύτερο νόημα στην ύπαρξη ή και στην ανυπαρξία.

Αν ο Πόε ζούσε σήμερα, πώς φαντάζεστε ότι θα έγραφε; Θα ήταν πιο ρεαλιστής ή θα συνέχιζε να κινείται στο φανταστικό;

Θέλω να πιστεύω ότι θα συνέχιζε να κινείται στη σφαίρα του φανταστικού επειδή ήταν εγγενής ανάγκη του να ασχοληθεί με αυτό. Άλλωστε, η φαντασία είναι αυτό που λείπει πιο πολύ στους σύγχρονους ανθρώπους. Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαία η άνοδος των ταινιών φαντασίας και μυστηρίου. Υποσυνείδητα ψάχνουμε να βρούμε την ξεχασμένη μαγεία στη μονότονη πραγματικότητά μας.

Βλάρα Αλεξία