Διαβάσαμε και προτείνουμε: «Αι Γυμνισταί» του Γιώργου Σίμωνα

 

Το νέο βιβλίο του Γιώργου Σίμωνα με τίτλο «Αι Γυμνισταί», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, τραβάει την προσοχή ήδη από το εξώφυλλό του. Πρόκειται για ένα εξώφυλλο έξυπνα «κουτσομπολίστικο», με μια μασέλα βουτηγμένη σε κοκτέιλ ή χυμό, εικόνα που αμέσως δημιουργεί μια ανατρεπτική και χιουμοριστική διάθεση.

Το βιβλίο είναι θεατρικό μυθιστόρημα χωρισμένο σε τρεις σκηνές, τρεις πράξεις, με τέσσερις ήρωες και ένα βουβό πρόσωπο. Μια τυχαία συνάντηση φέρνει κοντά δύο ηλικιωμένες και δύο μεσήλικες, και έτσι ξεκινά μια τραγελαφική κατάσταση που εναλλάσσεται ανάμεσα στο χιούμορ και τον σαρκασμό. Μέσα από τους διαλόγους ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες, δημιουργείται ένα ιδιαίτερο φλερτ και σταδιακά αποκαλύπτονται βαθύτερα κοινωνικά σχόλια.

Αν και αρχικά ο αναγνώστης μπορεί να σταθεί μόνο στο κωμικό στοιχείο, πολύ γρήγορα γίνεται σαφές πως το έργο κουβαλά μεγαλύτερα κοινωνικά μηνύματα. Οι ήρωες «μπαίνουν στα παπούτσια» ο ένας του άλλου, και στο τέλος κανείς δεν είναι βέβαιος ποιος υπήρξε θύτης και ποιος θύμα. Το χάσμα των γενεών, η κοινωνία της εικόνας, η αδυναμία μας να δεχθούμε το γήρας του σώματος, όλα αυτά γίνονται αφορμή για σκέψη.

Ο Γιώργος Σίμωνας επιχειρεί να αφουγκραστεί την τρίτη ηλικία και να μπει στην ψυχολογία ανθρώπων που συχνά μένουν αόρατοι, παρότι μας έχουν ανάγκη. Δημιουργεί μια ιστορία τρυφερή και συγκινητική, χωρίς να χάνει τον χιουμοριστικό της τόνο, ένα έργο που δεν περνά απαρατήρητο.

Φέτος, το βιβλίο ανεβαίνει και στο θεατρικό σανίδι, στο Rabbithole. Άραγε πώς είναι να ερχόμαστε πραγματικά στη θέση του άλλου; Πρόκειται για παιχνίδι ρόλων ή για μια εκκωφαντική κοινωνική σύγκρουση ανάμεσα στις ηλικίες; Η μοναξιά, η αποξένωση, ο ηλικιακός ρατσισμός και ο αποκλεισμός είναι τα μείζονα θέματα μιας κοινωνίας που δεν αγαπά όσο θα έπρεπε τους ηλικιωμένους.

Ο συγγραφέας, με αυτό το θεατρικό μυθιστόρημα, μας φέρνει πιο κοντά σε μια ηλικία που συχνά παραμερίζουμε, την ώρα που η τεχνητή νοημοσύνη και η τεχνολογική ανάπτυξη τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Προσωπικά το βρήκα must see και ανυπομονώ να το δω και στο θεατρικό σανίδι, για να δω πώς έχει αποδοθεί σκηνικά αυτή η τόσο τρυφερή και καίρια ιστορία.