Διαβάσαμε και προτείνουμε: «Ξαπλωμένοι στο γρασίδι» της Κατερίνας Ανδριανάκη

«Ξαπλωμένοι στο γρασίδι» της Κατερίνας Ανδριανάκη, από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι το νέο της θεατρικό μυθιστόρημα, που εκτυλίσσεται σε έναν κλειστό χώρο, ανάμεσα σε δύο πρόσωπα.

Δύο άνθρωποι που άλλοτε συγκρούονται λεκτικά και άλλοτε έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν τους. Παρόν, μέλλον και παρελθόν εμφανίζονται συνεχώς σαν κύκλος, με φόβους που δεν λέγονται, αλλά βαραίνουν.

Κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, δύο επαγγελματίες κλέφτες παγιδεύονται σε έναν κόσμο όπου ποτέ δεν ένιωσαν ευπρόσδεκτοι. Λάθος επιλογές; Λάθος άνθρωποι στον δρόμο τους;

Κάποιες στιγμές μοιάζουν σύμμαχοι, άλλες φορά δεν είναι ούτε φίλοι ούτε εχθροί. Όμως κάθε φορά γεννιέται μια συζήτηση που δεν οδηγεί πουθενά, σηματοδοτώντας το ατελέσφορο και το αδιέξοδο της ζωής τους.

Ένας θανατηφόρος ιός καραδοκεί έξω.

Το βιβλίο ξύνει μια πληγή που όλοι βιώσαμε την περίοδο του εγκλεισμού λόγω κορονοϊού και μας επιστρέφει σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή. Δύο άνθρωποι έρχονται σε έντονη αντιπαράθεση εξαιτίας της αποξένωσης και της απομόνωσης.

Κι όμως, στο τέλος υπάρχει μια νότα αισιοδοξίας: ότι μέσα από τις πληγές μας μπορούμε να γιατρευτούμε, να σταθούμε ξανά, έχοντας πίστη στον εαυτό μας και σύμμαχο έναν φίλο ή και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το εξώφυλλο, φιλοτεχνημένο από τον Γιάννη Τζοβανακρη, είναι εξαιρετικά όμορφο και ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική του έργου. Οι σταγόνες της βροχής λειτουργούν σαν λύτρωση· κατευνάζουν τα πνεύματα και δημιουργούν εικόνες γεμάτες λυρισμό στον αναγνώστη.

Ακόμα ένα θεατρικό βιβλίο που μας προσφέρουν οι εκδόσεις Βακχικόν και που πραγματικά θα θέλαμε να δούμε κάποια στιγμή πάνω στο σανίδι, ιδιαίτερα όταν είναι γραμμένο από Ελληνίδα συγγραφέα.

Ξύνοντας τις πληγές μας, ανοίγουμε τα προβλήματα μας. Βάζοντας οινόπνευμα, καίνε. Μα αφήνοντας χρόνο, επουλώνονται.

Αυτή είναι η αίσθηση που μου άφησε στο τέλος το συγκεκριμένο βιβλίο: λίγη νοσταλγία και λίγη σκέψη παραπάνω.