Είδαμε και προτείνουμε: Numb του Νίκου Σκουλά


Η παράσταση Numb είναι ένα τολμηρό και πολυεπίπεδο εγχείρημα που εξερευνά τη μνήμη, την υποκειμενικότητα της αλήθειας και την ανθρώπινη ύπαρξη σε έναν κόσμο που μοιάζει να χάνει την ταυτότητά του. Μέσα σε ένα δυστοπικό σκηνικό, τέσσερις άνθρωποι συμμετέχουν σε μια επιστημονική έρευνα υπό την παρακολούθηση μιας κάμερας και την καθοδήγηση μιας αινιγματικής φωνής που θέτει ερωτήματα-προκλήσεις. Η μη γραμμική αφήγηση, που θυμίζει κινηματογραφικό μοντάζ, καλεί τον θεατή να συνδέσει τα κομμάτια ενός παζλ όπου η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση εναλλάσσονται διαρκώς.

Η σκηνοθεσία αξιοποιεί στο έπακρο τη θεατρική φόρμα, με μια κινησιολογία που αποτυπώνει τη σύγχυση και το αδιέξοδο των χαρακτήρων, αλλά και με ένα ηχητικό τοπίο που δημιουργεί ένα αίσθημα αποξένωσης. Οι φωτισμοί, ψυχροί και αυστηροί, συμβάλλουν στην αίσθηση ενός ερευνητικού εργαστηρίου ή μιας φυλακής του νου. Οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν χαρακτήρες που πάλλονται ανάμεσα στη λογική και την αβεβαιότητα, αποτυπώνοντας με σωματικότητα και εκφραστικότητα την υπαρξιακή τους αγωνία.

 


Το κείμενο είναι βαθιά φιλοσοφικό, ενσωματώνοντας αναφορές από την αρχαία ελληνική σκέψη μέχρι τον σύγχρονο κόσμο, από τον Πλάτωνα στον Ρονάλντο, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο διάλογο ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Το ερώτημα της μνήμης -ατομικής και συλλογικής- διαπερνά όλη την παράσταση, οδηγώντας σε στοχασμούς για την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου: Είναι οι αναμνήσεις μας αυτό που μας ορίζει; Και αν μας τις αφαιρέσουν, τι απομένει;

Η παράσταση κλείνει χωρίς να προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αφήνοντας το κοινό να αιωρείται σε μια αίσθηση "μουδιάσματος", όπως ακριβώς υποδηλώνει ο τίτλος της. Ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα που δεν απευθύνεται σε θεατές που αναζητούν μια ξεκάθαρη αφήγηση, αλλά σε εκείνους που είναι έτοιμοι να βυθιστούν σε μια θεατρική εμπειρία αμφισβήτησης και αναστοχασμού.

Ομάδα Open Mind, 23/03/2025

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Γρηγόρης Παντελόγλου: "Ήρθε η ώρα μιας κοινωνίας των πολιτών που να ζητάει τον λόγο για το πώς χειρίζονται την εξουσία τους οι κυβερνώντες".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".