Anna Musewald: "Ήθελα μέσα από τον κόσμο της φαντασία να δώσω φωνή, για να μην μείνουν ανείπωτα, σε συναισθήματα δεν εκφράζονται εύκολα με λόγια".

Η Anna Musewald μας ταξιδεύει στον κόσμο της λογοτεχνίας με το νέο της βιβλίο Τα πράσινα και τα κίτρινα πιόνια, ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στη βαθιά ανθρώπινη ψυχολογία και τις κοινωνικές δυναμικές. Μέσα από τη συνομιλία μας, η συγγραφέας μοιράζεται τις σκέψεις της για τη θεματική του βιβλίου, τις εμπνεύσεις της και τη διαδικασία της συγγραφής. Πώς διαμορφώνονται οι χαρακτήρες της; Ποιες αναζητήσεις τη γοητεύουν ως δημιουργό; Και ποια μηνύματα επιθυμεί να περάσει στους αναγνώστες της; Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Anna Musewald αποκαλύπτει το παρασκήνιο της συγγραφικής της πορείας και μας εισάγει στον συναρπαστικό κόσμο που δημιούργησε.

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το Τα πράσινα και τα κίτρινα πιόνια; Υπήρχε κάποιο πραγματικό γεγονός ή προσωπική εμπειρία που σας οδήγησε σε αυτή την ιστορία; 

Η έμπνευση για μένα μπορεί να προκύψει από οτιδήποτε, - μιά εικόνα, μια φράση ή ένα βλέμμα. Συγκεκριμένα για την ιστορία των πιονιών όλα  μπήκαν σε μία σειρά στο μυαλό μου, όταν είδα μία εικόνα. Το Ζατρίκιο της Κνωσσού.

 Από καιρό ήθελα να ασχοληθώ με θέματα που περιστρέφονται γύρω από την αληθινή φιλία, αλλά και την γενναιότητα και το κουράγιο μπροστά σε πραγματικά δύσκολες καταστάσεις.  Ήθελα μέσα από τον κόσμο της φαντασία να  δώσω φωνή, για να μην μείνουν ανείπωτα, σε συναισθήματα δεν εκφράζονται εύκολα με λόγια.

Το παιχνίδι στο βιβλίο παίζεται από τα βάθη των αιώνων. Είχατε στο μυαλό σας κάποια συγκεκριμένη επιρροή από μυθολογία, ιστορία ή άλλα έργα φαντασίας; 

Είχα ήδη μια εικόνα στο μυαλό μου για την ιστορία που ήθελα να γράψω, αλλά δεν ξεκινούσα γιατί δεν αποφασίσει ακόμα, ποιό θα ήταν το κατάλληλο πεδίο για να δοκιμαστούν οι ηρωές μου, μέχρι που είδα, διαβασα και έμαθα για το «Ζατρίκιο της Κνωσού», ένα από τα πρώτα παιχνίδια με πεσσούς στον κόσμο.

Είναι ένα αρχαίο επιτραπέζιο παιχνίδι που ανακαλύφθηκε από τον Έβανς το 1897, στα ερείπια των ανακτόρων του Μίνωα στην Κνωσό, και χρονολογείται στο 1600 π.Χ. Πιστεύουν ότι σαν παιχνίδι ήταν ένας "αγώνας επιβίωσης", γεμάτο αγωνία και εκπλήξεις, εμπνευσμένο από την ίδια τη ζωή, και αφορά έναν "αγώνα μετ' εμποδίων"
Η παρουσία του «κενού» ανάμεσα στα δύο μέρη της πίστας και ο συσχετισμός του παιχνιδιού με άλλα πολύ παρόμοια που βρέθηκαν στην Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο  έχει δείξει ότι αυτό το «κενό» έπαιζε το ρόλο του Ποταμού-Ωκεανού που χωρίζει τον ορατό κόσμο των ζωντανών από τον αόρατο κόσμο των νεκρών, που βρίσκεται πέρα από τη θάλασσα εκεί όπου δύει ο ήλιος.
Οι παίκτες  χρειάζεται να δείξουν ικανότητα για σωστές αποφάσεις, αλλά και να έχουν τύχη με τις «ζαριές».

Αν προσθέσουμε και  την ετυμολογία της αρχαιοελληνικής  λέξης  Ζατρίκιο ( ζα + τριάσσω ) που σημαίνει την ολοκληρωτική συντριβή του αντιπάλου, μου έδωσαν το κατάλληλο πεδίο που χρειαζόμουν, για να τοποθετήσω τους ήρωες μου να κινηθούν σαν αληθινά πιόνια μέσα στο παιχνίδι της ιστορίας.

Ο Στέφαν χάνει τη μνήμη του μετά το ατύχημα. Πώς συνδέεται η απώλεια μνήμης με το μυστήριο και την περιπέτεια του παιχνιδιού; 

Η μετατραυματική αμνησία μετά την ανάνηψη από κώμα δεν αποτελεί από μόνη της μυστήριο.Είναι βέβαια πολύ επώδυνη για τον ασθενή, διαρκεί συνήθως εβδομάδες ή μερικούς μήνες αλλά στο τέλος ο ασθενής συνέρχεται.

Στην περίπτωση όμως του αμνήμονα Στέφαν η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Στην πορεία της ιστορίας οι φίλοι του πληροφορούνται ότι κάτι άσχημο τού συνέβη ένα μήνα πριν, το οποίο πρέπει να διορθωθεί πριν είναι πολύ αργά. Δυστυχώς ο Στέφαν δεν μπορεί να το θυμηθεί και αδυνατεί να τους εξηγήσει, τι ακριβώς του συνέβη.

Η βοήθεια έρχεται  από την άγνωστη Υακίνθη, η οποία προσπαθεί να πείσει τον αμνήμονα Στέφαν να επιστρέψει  και να αγωνιστεί ακόμα μία φορά στο παιχνίδι.

Η τοποθεσία του βιβλίου, το Γκάρμις της Βαυαρίας, παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Γιατί επιλέξατε αυτό το μέρος ως σκηνικό του μυστηριώδους παιχνιδιού; 

Βρήκα στις  όχθες του ποταμού  Loisach στο Garmisch της Βαυαρίας  το ιδανικό σημείο  για να στηθεί  η υπόγεια πίστα του παιχνιδιού.  Στο σημείο αυτό υπήρχε παλαιότερα πραγματικά μία μεγάλη κατασκήνωση, που φιλοξενούσε παιδιά με προβλήματα υγείας, όπως αναφέρει και στην ιστορία ο παππούς του Χάρι.

 Και τέλος  το μεγάλο βουνό πίσω από τις όχθες, μού ήταν απαραίτητο στην πορεία της ιστορίας του βιβλίου.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι μια ομάδα φίλων με διαφορετικές προσωπικότητες. Πώς αναπτύσσονται μέσα από τις προκλήσεις του παιχνιδιού; 

Όταν οι χαρακτήρες ξεκινούν σαν μια παρέα φίλων με διαφορετικές προσωπικότητες, και μπαίνουν σταδιακά σε ένα παιχνίδι με προκλήσεις (ειδικά όταν αυτό έχει αλληγορική διάσταση όπως στο Τα πράσινα και τα κίτρινα πιόνια), τότε η δυναμική αλλάζει, και οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται, μεταμορφώνονται ή ακόμα και συγκρούονται.

Η ανάπτυξη των χαρακτήρων μέσα από το παιχνίδι γίνεται αναγκαστικά λόγω του περιορισμένου χρόνου (οι αγώνες του παιχνιδιού διαρκούν μία ημέρα), σχετικά γρήγορα. Το παιχνίδι λειτουργεί σαν ψυχολογικός και ηθικός καθρέφτης. Δεν βγάζει απλώς τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό τους. Τους αναγκάζει να δουν αυτό που κρύβουν – από τους άλλους, αλλά και από τον εαυτό τους.

Το «πράσινο» και το «κίτρινο» συμβολίζουν  για τους ήρωες της ιστορίας: ρίσκο vs ασφάλεια, τόλμη vs προσαρμογή, αυθεντικότητα vs συμβιβασμός.

Η Υακίνθη είναι μια μυστηριώδης φιγούρα που καθοδηγεί την ομάδα. Τι συμβολίζει ο ρόλος της και ποια η σχέση της με το παιχνίδι; 

Η Υακίνθη είναι μία ψυχαγωγός (ψυχή και ἄγω) στην υπηρεσία του παιχνιδιού. Είναι όμως, δυστυχώς, υπεύθυνη για ένα ολέθριο λάθος, το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να διορθώσει καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού.

Οι πέντε νέοι όμως δεν γνωρίζουν από την αρχή την πραγματική ιδιότητά της. Πιστεύουν ότι είναι απλά η οδηγός της ομάδας τους για όσο διαρκούν  οι αγώνες.

Το βιβλίο σας κινείται ανάμεσα στη φαντασία, το μυστήριο και την περιπέτεια. Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε αυτά τα στοιχεία στην αφήγηση; 

 Η φαντασία έχει εισχωρήσει απροειδοποίητα και σχεδόν μοιραία μέσα στα στενά όρια της πραγματικότητας  και προσπαθεί καθόλη την διάρκεια της αφήγησης  να γίνει ισχυρή και ζωντανή όσο και η πραγματικότητα.

Η ιστορία χρησιμοποιεί την φαντασία  σαν όχημα για να κινηθούν οι ήρωες, εν τούτοις οι πράξεις τους παραμένουν βαθιά ανθρώπινες.

Υπάρχει κάποιο βαθύτερο μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας μέσα από αυτήν την ιστορία; 

Προσπάθησα να θίξω θέματα όπως η φιλία, ο φόβος, ακόμα και η αναζήτηση του εαυτού μας μέσα από συμβολισμούς, αλληγορίες και περιγραφές που θα ήθελα να αγγίξουν τον αναγνώστη με ένα πιο υπόγειο, ίσως μαγικό τρόπο.

Θεωρώ, ότι οι ήρωες της ιστορίας με την διαδρομή τους μέσα στο παιχνίδι κατάφεραν να αποδείξουν ότι, αν πολεμήσουμε λυσσαλέα ενάντια στα εμπόδια που θα βρεθούν στο δρόμο μας, τότε ίσως, να συναντήσουμε την μοναδική εκείνη στιγμή στη ζωή μας, που συνειδητοποιούμε ποιοί πραγματικά είμαστε.

Εύχομαι, εν τέλει, το βιβλίο να συνεχίσει να προβληματίζει τον αναγνώστη και μετά την τελευταία σελίδα.

Αν το Τα πράσινα και τα κίτρινα πιόνια γινόταν ταινία ή σειρά, πώς θα το φανταζόσασταν; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο οπτικό ύφος ή σκηνοθετική προσέγγιση που θα ταίριαζε στην ατμόσφαιρα του βιβλίου; 

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει περάσει από το μυαλό μου αυτή η πιθανότητα.

Το μόνο που μπορώ να φανταστώ, είναι μια  χρωματική παλέτα βασισμένη στο πράσινο και το κίτρινο. Ίσως το πράσινο να χρησιμοποιείται σε στιγμές ελπίδας, επανάστασης ή σύγκρουσης, ενώ το κίτρινο να σηματοδοτεί παθητικότητα, φόβο ή υποχώρηση.

Σκοπεύετε να επιστρέψετε σε αυτόν τον κόσμο με μια συνέχεια ή κάποιο άλλο σχετικό έργο;

Η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί αρκετά. Βρίσκω  δελεαστική  την ιδέα  ο Αντρέας , ο οποίος με δυσκολία αποχωρίστηκε την Ζακίνθη στην ιστορία των πιονιών, να επιστρέψει ακόμα μια φορά στο παιχνίδι και τους αγώνες του.

Όλα όμως θα εξαρτηθούν από την απήχηση του πρώτου βιβλίου στους αναγνώστες. Για μένα η κάθε ιστορία αποκτά αληθινό νόημα μόνο όταν καταφέρνει να φτάσει και να συγκινήσει κάποιον άλλο. Θεωρώ άλλωστε ότι, το γράψιμο είναι μια πράξη επικοινωνία.

 

Anna Musewald entführt uns mit ihrem neuen Buch Die grünen und die gelben Figuren in die Welt der Literatur – ein Werk, das zwischen tiefgehender menschlicher Psychologie und gesellschaftlichen Dynamiken balanciert. In unserem Gespräch teilt die Autorin ihre Gedanken über die Themen des Buches, ihre Inspirationsquellen und ihren Schreibprozess. Wie entstehen ihre Charaktere? Welche Fragen faszinieren sie als Schöpferin? Und welche Botschaften möchte sie ihren Leserinnen und Lesern vermitteln? Im folgenden Interview gewährt Anna Musewald spannende Einblicke in ihre schriftstellerische Reise und nimmt uns mit in die faszinierende Welt, die sie erschaffen hat.

Was hat Sie dazu inspiriert, Die grünen und gelben Pfänder zu schreiben? Gab es ein reales Ereignis oder eine persönliche Erfahrung, die Sie zu dieser Geschichte geführt hat?

Inspiration kann für mich alles sein - ein Bild, ein Satz oder ein Blick. Speziell für die Geschichte über die Spielfiguren hat sich alles in meinem Kopf zusammengefügt, als ich ein Bild sah. Der Zatrikio von Knossos.

Ich wollte mich schon lange mit Themen beschäftigen, die sich um wahre Freundschaft drehen, aber auch um Tapferkeit und Mut im Angesicht von schwierigen Situationen. Ich wollte den Gefühlen, die sich nicht leicht in Worte fassen lassen, durch die Welt der Fantasie eine Stimme geben, damit sie nicht ungesagt bleiben.

Das Spiel im Buch wird seit Urzeiten gespielt. Hatten Sie bestimmte Einflüsse aus der Mythologie, der Geschichte oder anderen Werken der Belletristik im Sinn?

Ich hatte bereits ein Bild von der Geschichte im Kopf, die ich schreiben wollte, aber ich hatte nicht damit angefangen, weil ich noch nicht entschieden hatte, wo die Personen sich beweisen konnten, bis ich „Zatrikio von Knossos“, eines der ersten Spielfigurenspiele der Welt, gesehen und mehr darüber gelesen habe.

Es handelt sich um ein antikes Brettspiel, das Evans 1897 in den Ruinen des Palastes von Minos in Knossos entdeckte und das auf das Jahr 1600 v. Chr. zurückgeht. Man geht davon aus, dass es sich bei diesem Spiel um einen „Überlebenskampf“ handelte, der voller Spannung und Überraschungen war, vom Leben selbst inspiriert wurde und einen „Wettlauf gegen Hindernisse“ beinhaltete.

Das Vorhandensein des „Hindernisses“ zwischen den beiden Teilen der Strecke und die Korrelation des Spiels mit anderen sehr ähnlichen Spielen, die in Mesopotamien und Ägypten gefunden wurden, haben gezeigt, dass dieses „Hindernis“ die Rolle des Flusses-Ozeans spielte, der die sichtbare Welt der Lebenden von der unsichtbaren Welt der Toten trennt, die jenseits des Meeres liegt, wo die Sonne untergeht.

Die Spieler müssen die Fähigkeit zeigen, die richtigen Entscheidungen zu treffen, aber auch Glück beim „Würfeln“ zu haben.

Hinzu kommt die Etymologie des altgriechischen Wortes Zatrikio (za + triasso), das die totale Vernichtung eines Gegners bedeutet, und das gab mir den nötigen Spielraum, um meine Helden so zu positionieren, dass sie sich wie echte Spielfiguren im Spiel der Geschichte bewegen.

Stefan hat nach dem Unfall sein Gedächtnis verloren. Wie hängt der Gedächtnisverlust mit dem Geheimnis und dem Abenteuer des Spiels zusammen?

Eine posttraumatische Amnesie nach dem Aufwachen aus dem Koma ist an sich kein Rätsel; sie ist natürlich sehr schmerzhaft für den Patienten und dauert in der Regel Wochen oder einige Monate, aber am Ende erholt sich der Patient.

Im Fall des amnesiekranken Stefan ist die Situation jedoch komplizierter. Im Laufe der Geschichte erfahren seine Freunde, dass ihm vor einem Monat etwas Schlimmes zugestoßen ist, das korrigiert werden muss, bevor es zu spät ist. Leider kann sich Stefan nicht daran erinnern und ist nicht in der Lage, ihnen zu erklären, was genau mit ihm passiert ist.

Hilfe kommt von der unbekannten Hyazinthe, die versucht, den an Amnesie leidenden Stefan davon zu überzeugen, zurückzukommen und noch einmal an dem Spiel teilzunehmen.

Der Schauplatz des Buches, Garmisch in Bayern, spielt eine wichtige Rolle in der Geschichte. Warum haben Sie diesen Ort als Schauplatz für das Kriminalspiel gewählt?

 

Ich fand das Ufer der Loisach bei Garmisch-Patenkirchen, Bayern, den perfekten Ort, um die unterirdische Strecke für das Spiel auszuwählen. Früher gab es dort sogar ein großes Lager, in dem Kinder mit gesundheitlichen Problemen untergebracht waren, wie Harrys Großvater in der Geschichte erwähnt.

Und schließlich der große Berg hinter den Ufern, der im Verlauf der Geschichte des Buches eine wichtige Rolle spielt.

Die Figuren des Buches sind eine Gruppe von Freunden mit unterschiedlichen Persönlichkeiten. Wie entwickeln sie sich durch die Herausforderungen des Spiels?

Wenn die Figuren als eine Gruppe von Freunden mit unterschiedlichen Persönlichkeiten beginnen und sich allmählich auf ein herausforderndes Spiel einlassen (vor allem, wenn es eine allegorische Dimension hat, wie in den grünen und der gelben Spielfiguren), ändert sich die Dynamik, und die Figuren offenbaren sich, wandeln sich oder geraten sogar aneinander.

Die Entwicklung der Charaktere durch das Spiel erfolgt aufgrund der begrenzten Zeit (die Spiele dauern nur einen Tag) notwendigerweise relativ schnell. Das Spiel wirkt wie ein psychologischer und moralischer Spiegel. Es bringt nicht nur das Beste oder Schlechteste in ihnen zum Vorschein. Es zwingt sie zu sehen, was sie vot den Anderen verbergen – letztendlich auch vor sich selbst.

„Grün“ und ‚Gelb‘ symbolisieren für die Helden der Geschichte: Risiko vs. Sicherheit, Wagemut vs. Konformität, Authentizität vs. Kompromiss.

Hyazinthe ist eine geheimnisvolle Figur, die die Gruppe führt. Was symbolisiert ihre Rolle und was ist ihre Verbindung zum Spiel?

Hyazinthe ist ein Begleiter (Seele und Führer im antiken Griechenland) in den Diensten des Spiels. Doch leider ist sie für einen fatalen Fehler verantwortlich, den sie im Laufe des Spiels verzweifelt zu korrigieren versucht.

Die fünf Jugendlichen wissen jedoch von Anfang an nicht, was sie wirklich ist. Sie glauben, dass sie für die Dauer der Spiele einfach der Begleiter ihres Teams ist.

Ihr Buch bewegt sich zwischen Fantasy, Mystery und Abenteuer. Wie ist es Ihnen gelungen, diese Elemente in der Erzählung auszubalancieren?

Die Fantasie hat sich unerwartet und fast zwangsläufig in die engen Grenzen der Realität eingeschlichen, und im Laufe der Erzählung versucht sie, genauso mächtig und lebendig zu werden wie die Realität.

Die Geschichte nutzt die Fantasie als Vehikel, um die Figuren zu bewegen, doch ihre Handlungen bleiben zutiefst menschlich.

Gibt es eine tiefere Botschaft, die Sie Ihren Lesern mit dieser Geschichte vermitteln wollen?

Ich habe versucht, Themen wie Freundschaft, Angst und sogar die Suche nach sich selbst durch Symbolik, Allegorie und Beschreibungen anzusprechen, die den Leser auf eine überirdisches, vielleicht magische Weise berühren soll.

Ich glaube, dass es den Helden der Geschichte durch ihre Reise durch das Spiel gelungen ist, zu beweisen, dass wir, wenn wir hartnäckig gegen die Hindernisse kämpfen, die sich uns in den Weg stellen, vielleicht jenen einzigartigen Moment in unserem Leben erleben werden, in dem wir erkennen, wer wir wirklich sind.

Letztendlich hoffe ich, dass das Buch den Leser auch nach der letzten Seite noch herausfordert.

Wie würden Sie sich die Verfilmung von die grünen und gelben Spielfiguren vorstellen? Gibt es einen bestimmten visuellen Stil oder einen bestimmten Regieansatz, der zu der Atmosphäre des Buches passen würde?

Die Wahrheit ist, dass mir diese Möglichkeit noch nicht in den Sinn gekommen ist.

Alles, was ich mir vorstellen kann, ist eine Stimmungspalette, die auf Grün und Gelb basiert. Vielleicht wird Grün in Momenten der Hoffnung, der Rebellion oder des Konflikts verwendet, während Gelb Passivität, Angst oder Rückzug signalisiert.

Planen Sie, mit einer Fortsetzung oder einem anderen verwandten Werk in diese Welt zurückzukehren?

Um ehrlich zu sein, habe ich schon viel darüber nachgedacht. Ich finde die Idee verlockend, dass Andreas, der sich in der Geschichte der Spielfiguren kaum von Hyazinthe getrennt hat, noch einmal in das Spiel und seine Kämpfe zurückkehrt.

Aber es wird alles davon abhängen, wie das erste Buch bei den Lesern ankommt. Für mich wird eine Geschichte erst dann bedeutsam, wenn es ihr gelingt, einen anderen Menschen zu erreichen und zu bewegen. Denn ich glaube, dass Schreiben ein Akt der Kommunikation ist.

Της Αλεξίας Βλάρα, 27/03/2025