Διαβάσαμε και προτείνουμε: "Τα λέμε τον Αύγουστο"

 

Το βιβλίο "Τα λέμε τον Αύγουστο" αφηγείται την ιστορία της Άνα Μαγκνταλένα Μπαχ, μιας γυναίκας σε φαινομενικά ιδανικό γάμο με δύο παιδιά, η οποία κάθε Αύγουστο κάνει ένα ταξίδι στο νησί όπου είναι θαμμένη η μητέρα της. Εκεί, μέσα στην καταπιεστική ζέστη της Καραϊβικής, η Άνα ζει μια παράλληλη ζωή, αναζητώντας έναν νέο εραστή για μια νύχτα πάθους. Κάθε καλοκαίρι, αφήνεται σε μια σύντομη, φευγαλέα ικανοποίηση της επιθυμίας, ενώ η υπόλοιπη χρονιά της παραμένει σταθερή, ήρεμη, αλλά ίσως και κάπως ανικανοποίητη.

Το βιβλίο επικεντρώνεται στην αντίφαση μεταξύ της φαινομενικής της ευτυχίας και των ανεξερεύνητων πόθων που την οδηγούν να αναζητά μια κρυφή ελευθερία, ακόμα κι αν αυτή είναι προσωρινή και σιωπηλή. Το ταξίδι της Άνα, τόσο κυριολεκτικά όσο και εσωτερικά, αποκαλύπτει τους φόβους της, τις αδυναμίες και την επιθυμία της για κάτι πέρα από τα όρια της συμβατικής ζωής της.

Η γραφή του Márquez είναι πάντα αριστοτεχνική, αλλά στο συγκεκριμένο έργο δεν είναι τόσο βαθιά λυρική όσο στα πιο εμβληματικά του μυθιστορήματα. Η χαρακτηριστική του μαγική ρεαλιστική προσέγγιση παραμένει διακριτική, ενώ η ατμόσφαιρα της Καραϊβικής είναι απτή, γεμάτη ζεστασιά και αίσθηση νοσταλγίας. Η περιγραφή των καλοκαιρινών νυχτών, των ήχων και των χρωμάτων της φύσης παραμένει έντονη και ζωντανή, προσκαλώντας τον αναγνώστη να νιώσει το σκηνικό ως μέρος της εμπειρίας του.

Ωστόσο, η αφήγηση είναι πιο "κλειστή" και αυτοσυγκρατημένη σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του. Αντί για μεγάλης κλίμακας οικογενειακά έπη ή ιστορίες γεμάτες μαγικές ανατροπές, εδώ έχουμε έναν πιο εσωτερικό, προσωπικό στοχασμό πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τις λεπτές συναισθηματικές ισορροπίες.

Μας άρεσε

Ατμόσφαιρα και γραφή: Το σκηνικό της Καραϊβικής, γεμάτο ζέστη, αλμύρα, μουσική και έντονα συναισθήματα, ζωντανεύει με την καλαίσθητη γραφή του Márquez. Οι ζωντανές περιγραφές δημιουργούν μια αίσθηση συμμετοχής, κάνοντας τον αναγνώστη να νιώθει σαν να βρίσκεται και αυτός στις αποπνικτικές βραδιές με τη σάλσα και το μπολέρο.

Ανθρώπινος στοχασμός: Παρά τη συγκρατημένη αφήγηση, η ανάλυση της εσωτερικής πάλης της Άνα είναι βαθιά και διαχρονική. Η αντιπαράθεση της φαινομενικής σταθερότητας με την ανάγκη για μια μικρή δόση ελευθερίας και πάθους είναι ένα ζήτημα με το οποίο πολλοί μπορούν να ταυτιστούν.

Δεν μας άρεσε

Έλλειψη μαγείας και βάθους: Αν και το έργο έχει συναισθηματική βαρύτητα, δεν διαθέτει την πολυδιάστατη αλληγορική δύναμη και το μεγαλείο των προηγούμενων αριστουργημάτων του Márquez. Η ιστορία, αν και όμορφα γραμμένη, μοιάζει να παραμένει σε πιο επιφανειακό επίπεδο σε σχέση με το βάθος που συνηθίσαμε από τον συγγραφέα.

Ανάπτυξη χαρακτήρων: Η Άνα, παρότι κεντρική φιγούρα, δεν αναπτύσσεται αρκετά για να κρατήσει τον αναγνώστη έντονα δεμένο με την ιστορία της. Η ψυχολογία της γίνεται αντικείμενο στοχασμού, αλλά το εσωτερικό της ταξίδι μένει κάπως ασαφές, χωρίς να δίνει σαφείς απαντήσεις ή να αγγίζει με τρόπο βαθύ.

Το "Τα λέμε τον Αύγουστο" είναι μια ευαίσθητη, ανθρώπινη ιστορία για τις αντιφάσεις των επιθυμιών και την ανάγκη για ελευθερία σε μια φαινομενικά "ολοκληρωμένη" ζωή. Παρόλο που δεν φτάνει το λογοτεχνικό βάθος και τη φαντασία των μεγαλύτερων έργων του Márquez, προσφέρει στους πιστούς αναγνώστες του μια γλυκόπικρη, νοσταλγική ανάγνωση. Δεν είναι το αριστούργημα που θα θυμόμαστε, αλλά αποτελεί ένα ήρεμο, προσωπικό αντίο από έναν από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα.

Της Αλεξίας Βλάρα, 23/9/2024