Είδαμε και προτείνουμε: "Bachelors and Bachelorettes"
"Bachelors and Bachelorettes" by Hanoch Levin, as directed by
Vassia Vassiliou, unfolds as a biting exploration of human relationships, where
love, intimacy, and self-interest clash in a satirical yet poignant way. From
the very first line, "I don't love her. In two months we are getting
married. That's how it is," we are plunged into a chaotic world where the
traditional ideals of romance and marriage are quickly dismantled. The play
presents five characters who are trapped in an endless cycle of coupling and
uncoupling, driven not by love but by fear of loneliness and a need to fulfill
superficial desires.
What makes this production compelling is its bold humor intertwined with
existential questions. Levin's writing exposes the raw, unvarnished nature of
human relationships, where couples find themselves repulsed by their partners
yet unable to resist the societal pressures that push them together.
Vassiliou's direction captures the absurdity of these dynamics, highlighting
both the humor and the underlying sadness of characters who are, ultimately,
searching for connection in all the wrong ways.
The actors deliver their roles with sharp comedic timing, maintaining a balance between farce and introspection. Each character, in their own way, becomes a reflection of the audience, revealing the often ludicrous nature of ego and desire.
Positives:
- Sharp
Satire: Hanoch Levin’s
writing offers a biting, satirical take on human relationships, which
keeps the audience engaged through clever dialogue and absurd situations.
- Comedic
Timing: The actors
deliver their roles with excellent comedic timing, balancing humor with
the deeper, more existential undertones of the play.
- Engaging
Direction: Vassiliou’s
direction highlights the absurdity of the characters’ interactions,
blending farce with moments of emotional introspection, making the
audience both laugh and reflect.
- Relatable
Themes: The play touches
on universal human emotions—fear of loneliness, egoism, and the need for
connection—which resonate with the audience on a personal level.
Negatives:
- Repetitive
Themes: At times, the
play’s cyclical nature of coupling and uncoupling can feel repetitive,
potentially making some moments predictable.
- Character
Depth: While the
characters are engaging, their personalities are largely driven by their
selfish desires, which can make them feel somewhat one-dimensional.
In the end, "Bachelors and Bachelorettes" doesn't offer clear
answers to the questions it raises about love and intimacy, but it invites us
to reflect on our own relationships and the motivations behind them. It's an
enjoyable yet thought-provoking experience, blending humor with the tragicomedy
of human connection.
Το έργο «Bachelors and Bachelorettes» του Hanoch Levin, σε σκηνοθεσία της
Βασιλικής Βασιλείου, αποτελεί μια δηκτική εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων,
όπου η αγάπη, η οικειότητα και το ίδιον συμφέρον συγκρούονται με σατιρικό, αλλά
και συγκινητικό τρόπο. Από την πρώτη κιόλας ατάκα, «Δεν την αγαπάω. Σε δύο
μήνες παντρευόμαστε. Έτσι είναι τα πράγματα», εισερχόμαστε σε έναν χαοτικό
κόσμο, όπου τα παραδοσιακά ιδανικά του ρομαντισμού και του γάμου καταρρέουν
γρήγορα. Το έργο παρουσιάζει πέντε χαρακτήρες που παγιδεύονται σε έναν ατέρμονα
κύκλο ζευγαρώματος και χωρισμών, ωθούμενοι όχι από αγάπη, αλλά από τον φόβο της
μοναξιάς και την ανάγκη να καλύψουν επιφανειακές επιθυμίες.
Αυτό που κάνει αυτή
την παραγωγή ενδιαφέρουσα είναι το τολμηρό της χιούμορ, το οποίο συνδυάζεται με
υπαρξιακά ερωτήματα. Η γραφή του Λεβίν αποκαλύπτει την ωμή και απροσχημάτιστη
φύση των ανθρώπινων σχέσεων, όπου τα ζευγάρια βρίσκονται αηδιασμένα από τους συντρόφους
τους, αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν τις κοινωνικές πιέσεις που τους ενώνουν. Η
σκηνοθεσία της Βασιλείου καταφέρνει να αποτυπώσει την παραλογικότητα αυτών των
σχέσεων, αναδεικνύοντας τόσο το χιούμορ όσο και τη βαθιά θλίψη των χαρακτήρων
που, τελικά, αναζητούν σύνδεση με λανθασμένους τρόπους.
Οι ηθοποιοί
ερμηνεύουν τους ρόλους τους με έντονη κωμική αίσθηση, διατηρώντας μια ισορροπία
μεταξύ φάρσας και εσωτερικής ενδοσκόπησης. Ο κάθε χαρακτήρας, με τον δικό του
τρόπο, γίνεται αντανάκλαση του κοινού, αποκαλύπτοντας τη γελοία πολλές φορές
φύση του εγώ και της επιθυμίας.
Μας άρεσε:
- Δριμύ Σατιρικό Ύφος: Η γραφή του Hanoch
Levin προσφέρει
μια δριμεία, σατιρική ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις, διατηρώντας το
ενδιαφέρον του κοινού με ευφυείς διαλόγους και παράλογες καταστάσεις.
- Άριστη Κωμική Αίσθηση: Οι ηθοποιοί αποδίδουν τους ρόλους τους με εξαιρετικό κωμικό
ρυθμό, ισορροπώντας το χιούμορ με τις βαθύτερες υπαρξιακές αποχρώσεις του
έργου.
- Αφοπλιστική Σκηνοθεσία: Η σκηνοθεσία της Βασιλικής Βασιλείου αναδεικνύει τον παραλογισμό
στις αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων, συνδυάζοντας τη φάρσα με
συναισθηματικές στιγμές ενδοσκόπησης, κάνοντας το κοινό να γελά αλλά και
να σκεφτεί.
- Σχετικότητα Θεμάτων: Το έργο θίγει πανανθρώπινα συναισθήματα—τον φόβο της μοναξιάς,
τον εγωισμό και την ανάγκη για σύνδεση—που αγγίζουν το κοινό σε προσωπικό
επίπεδο.
Δεν μας άρεσε:
- Επαναλαμβανόμενα Θέματα: Η κυκλική φύση των χωρισμών και των επανασυνδέσεων μπορεί σε
ορισμένα σημεία να φαίνεται επαναλαμβανόμενη, κάνοντας μερικές σκηνές
προβλέψιμες.
- Επιφανειακότητα Χαρακτήρων: Παρά το ενδιαφέρον των χαρακτήρων, η προσωπικότητά τους
καθορίζεται κυρίως από τις εγωιστικές τους επιθυμίες, γεγονός που μπορεί
να τους κάνει να φαίνονται μονοδιάστατοι.
Στο τέλος, το
«Εργένηδες και Εργένισσες» δεν δίνει σαφείς απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει
σχετικά με την αγάπη και την οικειότητα, αλλά μας προσκαλεί να σκεφτούμε τις
δικές μας σχέσεις και τα κίνητρα που βρίσκονται πίσω από αυτές. Πρόκειται για
μια απολαυστική αλλά και στοχαστική εμπειρία, που συνδυάζει το χιούμορ με την
τραγικωμωδία της ανθρώπινης σύνδεσης.
Επιμέλεια: Βλάρα Αλεξία, 22/09/2024
"Bachelors and Bachelorettes"
Σκηνοθεσία: Βάσια Βασιλείου
To THEATRE OF THE NO, το πρώτο αγγλόφωνο θέατρο της Αθήνας, παρουσιάζει την μαύρη κωμωδία "Bachelors and Bachelorettes"
του κορυφαίου δραματουργού, σκηνοθέτη και συγγραφέα Hanoch Levin, σε σκηνοθεσία της Βάσιας Βασιλείου.
Η παράσταση κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου και και θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Οκτωβρίου.
Μια μαύρη, σπιρτόζικη, διασκεδαστικά διεστραμμένη κωμωδία έρχεται στην πόλη, εκθέτοντας με θράσος, τη γελοιότητα της φύσης μας,
μέσα από την ανάγκη μας να αποφύγουμε την μοναξιά, θέτοντας ουσιώδη και καίρια ερωτήματα: Είναι η συντροφικότητα
πραγματική ανάγκη ή απλώς φόβος της μοναξιάς; Έχει τελικά σημασία η αγάπη σε μια σχέση; Είναι η οικειότητα μια εσωτερική ανάγκη
ή απλώς ένας τρόπος για να ξεπεράσουμε τις ανασφάλειές μας;
Ο Ζ. πρόκειται να παντρευτεί την Φ την οποία δηλώνει κατηγορηματικά στο κοινό, ότι δεν την αγαπά. Η Φ. παρατάει τον Ζ. και συνδέεται με τον Χ.
ο οποίος συνδέονταν με την Μ. η οποία συνδέεται με τον Ο., ο οποίος γνωρίζει ότι συνδέεται με τον Χ. και αργότερα με τον Ζ. αλλά επιμένει
να συνδέεται μαζί της. Ο Ζ. παρατάει την Μ. και επιστρέφει στην Φ. για λιγο αφού η Φ. επιστρέφει στον Χ, και ο Ζ. στην Μ.
πάντα με την παρουσία του Ο. Και ο λαβύρινθος των επιθυμιών, των φόβων, της ανασφάλειας δεν τελειώνει ποτέ.
Σημείωμα της Σκηνοθέτριας: Η γνωριμία μου με τον Hanoch Levin είναι σχετικά πρόσφατη, όμως καθόλα ευοίωνη και αποκαλυπτική.
Ένας ευφυής συγγραφέας δε χρειάζεται να καταπιαστεί με κάτι διαφορετικό ή σύνθετο για να μας παρασύρει στους κόσμους του.
Ο Levin στο έργο γράφει απλά για τη μοναξιά. Οι χαρακτήρες του είναι παρορμητικοί, ανασφαλείς, ενστικτώδεις με την έμφυτη τάση
να παραδίδονται άνευ όρων στους στιγμιαίους πόθους τους, που βαφτίζουν αγάπη. Στην πραγματικότητα η έννοια της αγάπης,
της σύνδεσης, της οικειότητας και της επικοινωνίας, δεν υφίσταται ούτε μια στιγμή στο έργο.
Οι τολμηρές ενώσεις της σαρκός ακολουθούνται από την απόλυτη βαρεμάρα και απογοήτευση και αυτό φαίνεται να μην έχει τέλος.
Θεμελιακής σημασίας στο έργο, είναι ο βαθμός γελοιότητας στην οποία η φύση μας είναι ικανή να υποπέσει, στην προσπάθειά
της να αποκτήσει αυτό που θεωρεί ότι έχει απόλυτη ανάγκη. Η άγνοια αυτής της γελοιότητας δε, είναι η απόδειξή ότι ο κόσμος
κατοικείται από μικρά παιδιά σε σώματα ενήλικων. Είμαστε πλάσματα της συνήθειας, της επιθυμίας, των παθών, της ανάγκης, των φόβων
, της ανασφάλειας. Οι συνεχείς εξωτερικές και εσωτερικές μας συγκρούσεις που προκαλεί η καθημερινή εμπειρία, φέρουν συνεχώς
στο προσκήνιο την πολυπλοκότητα του ανθρώπου που πασχίζει να χωρέσει μέσα στα στενά κοινωνικά όρια και τους δαιδαλώδεις
κανόνες της εποχής του. Τι θέλει πραγματικά ο Ζ, η Φ, ο Χ, η Μ, ο Ο; Να είναι ευτυχισμένοι. Με λίγα λόγια το πιο δύσκολο πράγμα.
Άραγε η ευτυχία μας εξαρτάται απλά από τις επιλογές μας;
Είναι πιθανόν η ευρύτερη έννοια της ευτυχίας να μην πληροί τις προϋποθέσεις της προσωπικής μας ευτυχίας;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου