Διαβάσαμε και προτείνουμε: Ο ήχος της απώλειας

 

Η ποιητική συλλογή «Ο ήχος της απώλειας» του Νικολάου Γ. Λυκομήτρου είναι μια ώριμη και βαθιά συναισθηματική κατάθεση που που σκιαγραφεί τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα με ευθύβολους στίχους, αποτυπώνοντας τη ματαιότητα, την αποξένωση και την κενότητα της σύγχρονης ζωής. Ο Λυκομήτρος, μέσα από ελεύθερο στίχο, χειρίζεται με ευαισθησία θέματα τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά, διατηρώντας πάντα έναν ρεαλισμό που συχνά φλερτάρει με τον υπαινιγμό. Η γραφή του είναι τεταμένη, φορτισμένη με συναισθηματική ένταση και διανοητική παρατήρηση.

Η συλλογή του χωρίζεται σε τρία νοητά μέρη, με το καθένα να αναδεικνύει μια διαφορετική πτυχή της απώλειας – είτε σε επίπεδο προσωπικό είτε μέσα από συλλογικές εμπειρίες. Ο ήχος της απώλειας μεταφράζεται εδώ ως μια σιωπηλή κραυγή, μια εσωτερική δόνηση που διαπερνά την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο ποιητής ασχολείται με ζητήματα υγείας, υπαρξιακής αγωνίας, κοινωνικής αποξένωσης και ψυχολογικής έντασης.

Στην πρώτη ενότητα, ο ποιητής θίγει κοινωνικά και πολιτικά θέματα όπως η αδιαφορία των ανθρώπων για τα τεκταινόμενα, η αλόγιστη χρήση της βίας και η υποκρισία που διακατέχει τη σύγχρονη κοινωνία. Έργα όπως "Καμιά προοπτική" και "Ο απολεσθείς σκανδιναβικός παράδεισος" αποδίδουν ρηξικέλευθα τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό. Οι αναφορές του στη βία, τη μοναξιά και την έλλειψη αυθεντικότητας δημιουργούν μια σκληρή αλλά ειλικρινή εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας.

Στο βιωματικό και υπαρξιακό δεύτερο μέρος που ακολουθεί, κυριαρχούν συναισθηματικά φορτισμένες σκέψεις. Μέσα από ο ποιητής καταγράφει τη μοναξιά, τον πόνο της απώλειας και την αναπόδραστη πραγματικότητα της καθημερινότητας, μέσα από εικόνες που αποπνέουν την αποξένωση και τον υπαρξιακό πόνο.

Η τελευταία ενότητα της συλλογής επανέρχεται με κοινωνικό και αντιπολεμικό περιεχόμενο. Στο έργο "Φουκουσίμα: Μια ελεγεία σε εβένινο φόντο", για παράδειγμα, ο Λυκομήτρος συνδέει τη Φουκουσίμα με τη Χιροσίμα, κάνοντας έναν παραλληλισμό μεταξύ της καταστροφής εν καιρώ ειρήνης και των πυρηνικών καταστροφών του παρελθόντος.

ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΠΛΑΚΑ

(ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ)

Στη Μαρίνα Αποστόλου

Στεκόμαστε μόνοι.

Μ' ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι

ή μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη.

Χτίζουμε γέφυρες

προσπαθώντας

να ενώσουμε το μέσα με το έξω.

Είμαστε διαμεσολαβητές.

Ψυχορραγούμε και ματώνουμε

τις πιο πολλές φορές εις μάτην,

είτε γιατί δεν πληρούμε τα λογοτεχνικά κριτήρια,

είτε γιατί δεν γνωρίζουμε τους κατάλληλους ανθρώπους,

εἶπε γιατί, πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να πούμε.

Κάθε φορά που γνωρίζω έναν «δικό μας» μελαγχολώ.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,

το πιθανότερο είναι ότι θα χαθούμε

στα βουρκωμένα νερά της λήθης.

Μόνο μια επιτύμβια πλάκα που θα γράφει

«ενθάδε κείται ο ποιητής...»

θα υπενθυμίζει ότι υπήρξαμε κάποτε

εραστές της Ποίησης.

 

Παράλληλα, η συλλογή επιτυγχάνει να δημιουργήσει έναν διάλογο μεταξύ της ατομικής και συλλογικής συνείδησης, με ποιήματα που καταγράφουν καθημερινές αγωνίες αλλά και υπαρξιακά διλήμματα. Ο Λυκομήτρος καταφέρνει να συνδυάσει προσωπικές στιγμές εσωτερικής αναζήτησης με βαθιά κοινωνικά σχόλια, αναδεικνύοντας τη διαρκή πάλη ανάμεσα στην ελπίδα και τον θάνατο, την προσδοκία και την απογοήτευση. Η χρήση του ελεύθερου στίχου προσδίδει στη συλλογή έναν αέρα ελευθερίας, ενώ η απουσία αυστηρής μορφής αντανακλά την αταξία που προκαλεί η απώλεια.

Μας άρεσε

1. Συναισθηματικό βάθος: Η συλλογή αποπνέει έντονα συναισθήματα και καταφέρνει να αποτυπώσει την πολυδιάστατη φύση της απώλειας με έναν τρόπο που αγγίζει τον αναγνώστη.

2. Ποικιλία θεμάτων: Ο Λυκομήτρος καταπιάνεται με προσωπικά, υπαρξιακά αλλά και κοινωνικά ζητήματα, προσφέροντας μια πολυσχιδή θεματική προσέγγιση.

3. Ελεύθερος στίχος: Η χρήση ελεύθερου στίχου δίνει στην ποίηση αίσθηση ελευθερίας και ευελιξίας, επιτρέποντας στον αναγνώστη να εστιάσει στο περιεχόμενο και όχι στη μορφή.

4. Υπαρξιακός στοχασμός: Η συλλογή προωθεί βαθιά φιλοσοφική σκέψη, φέρνοντας στο προσκήνιο την πάλη του ανθρώπου με την απώλεια, την ελπίδα και τον θάνατο.

5. Ρεαλιστική γλώσσα: Ο ποιητής χρησιμοποιεί έναν λόγο προσγειωμένο, ώριμο και κατανοητό, που αντλεί τη δύναμή του από τις απλές, καθαρές εκφράσεις.

Δεν μας άρεσε

1. Υπαινικτική γραφή: Αν και αυτό μπορεί να θεωρηθεί θετικό, σε κάποια ποιήματα η υπαινικτική γλώσσα ίσως αφήσει τον αναγνώστη να αναρωτιέται για το ακριβές νόημα, με αποτέλεσμα να απαιτείται περισσότερη προσπάθεια κατανόησης.

2. Περιορισμένη μορφική ποικιλία: Η σταθερή χρήση του ελεύθερου στίχου μπορεί να οδηγήσει σε αίσθηση επανάληψης για όσους προτιμούν ποιήματα με διαφορετικές μορφικές και στιχουργικές προσεγγίσεις.

«Ο ήχος της απώλειας» αποτελεί μια ποιητική συλλογή που συνδυάζει την προσωπική εξομολόγηση με την κοινωνική παρατήρηση, αναδεικνύοντας την ικανότητα του ποιητή να μεταφέρει στον αναγνώστη όχι μόνο την αίσθηση της απώλειας, αλλά και την αβάσταχτη ηχώ της μέσα στην καθημερινότητα. Η ώριμη και προσεγμένη γραφή του Λυκομήτρου προσφέρει στον αναγνώστη έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, γεμάτο εικόνες και ήχους που μένουν στη μνήμη.

Της Αλεξίας Βλάρα, 20/9/2024