"Αγριόπαπια" 7 Σεπτεμβρίου Στο Μουσείο Iστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

 Το Αριστούργημα του Ερρικου Ιψεν   Αγριοπαπια 

 7 Σεπτεμβρίου Στο Μουσείο ιστορίας του πανεπιστημίου Αθηνών

(Athens University History Museum).
ΘΟΛΟΥ 5

7 Σεπτεμβρίου θα παρουσιασθεί στο Παλαιό πανεπιστημιο μια αξιοσημειωτη παράσταση 

Η ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΑ του ΕΡΡΙΚΟΥ ΙΨΕΝ με τους ηθοποιούς , να κινούνται στην επικράτεια του υψηλού
Υμέτερον δια βίου
ΘΕΑΤΡΟ ΕΚΑΤΗ



 



 ΑΓΡΙΌΠΑΠΙΑ  ΕΡΡΊΚΟΥ ΊΨΕΝ
Δράμα μεγάλης δραματικής δύναμης και αρίφνητου πόνου. Κανένα άλλο έργο του Ίψεν δεν συγκεντρώνει  τόσο σπαραγμό και συμπόνια .Οι ήρωες έχουν τρυφερότητα, οίκτο, εγωισμό και σκληρότητα. Δυνάστης η φτώχεια με επενδύτη τα όνειρα. Το έργο παρουσιάζει την ψυχική καταρράκωση μιας οικογένειας που συντηρείται με αυταπάτες που τις συμβολίζει μια σακατεμένη αγριόπαπια που την φυλάνε στην σοφίτα τους, και την φροντίζουν η εγγονή Έντβιγκ και παππούς Έκνταλ. Η αγριόπαπια, είναι το τραγικότερο σύμβολο του ζωτικού ψεύδους. Ο παραμικρός φθόγγος αλήθειας αποκαλύπτει την ψυχική τους διάλυση και συντρίβει το κίβδηλο κόσμο τους… Το δράμα παίζεται στο σπίτι ενός αποτυχημένου φωτογράφου του Γιάλμαρ Έκνταλ που έχει μια επίφαση ευτυχισμένης ζωής που την καλύπτει η στίλβη των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης. Καταρρέουν τα πάντα, όταν εισβάλει ένας ιδεαλιστής ο Γκρέγκερς Βέρλε και φανερώνει την αλήθεια και τους εξοντώνει. Η Γκίνα, η γυναίκα του Γιάλμαρ, ήταν ερωμένη του πατέρα του, του Γέρο Βέρλε. Αποδεικνύει πως η κόρη του η Έντβιγκ δεν είναι δικό του παιδί και έτσι έρχεται η καταστροφή. Η μικρή Έντβιγκ μαθαίνοντας την αλήθεια αυτοκτονεί.

Συγγραφεας : Ερρίκος Ιψεν.
Μετάφραση :  προσαρμογή: θίασος Λεπτουργείον
Σκηνοθεσία : Βαλεντίνη Λουρμπά
 
Παίζουν αλφαβητικά οι ηθοποιοί :
Μιχαήλ Άγγελος Δρόσος, Χάρης Λογγαράκης, Όλγα Μουργελά , Μάνος Χαυτζηγεωργίου, Λήδα Χατζηδημητρίου. 

Ακούγεται η φωνή του Αντώνη Τρικαμηνά.
Φωτογραφία: Αντώνης Συμεωνάκης.
Φωτισμοί : Αντώνης Συμεωνάκης.
Μουσική επιμέλεια:  Σωτήρης Λού



.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".