Προαναγγελία παράστασης | ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ |του Ονόρε ντε Μπαλζάκ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη

 

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

 

 

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

του Ονόρε Ντε Μπαλζάκ

 

Από Οκτώβριο στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων – Λεύτερης Βογιατζής


 


 

Σε πανελλήνια θεατρική πρώτη θα παρουσιαστεί το σπουδαίο έργο του πολυγραφότατου Γάλλου μυθοπλάστη Ονόρε ντε Μπαλζάκ «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ» (πρωτότυπος τίτλος «Ο Συνταγματάρχης Σαμπέρ») από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής.

 

Τη διασκευή και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, ενώ τους ρόλους ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί Θανάσης Κουρλαμπάς, Ορέστης Τρίκας, Έρρικα Μπίγιου και Τάσος Τυρογαλάς.

 

Διαχρονικό το ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας σε πρώτη γραμμή σ’ αυτή την αριστουργηματική του νουβέλα η οποία έχει διασκευαστεί πολλές φορές για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τι κάνει ένας έντιμος άνθρωπος όταν περιβάλλεται από την ατιμία; Όταν το ήθος του πληγώνεται από τη διαφθορά, την αγριότητα, το ψέμα, την αναλγησία και την αδικία ολόκληρης της κοινωνίας; Όπως απαντάει ο ίδιος «Η δυστυχία έχει τη δύναμη να ενθαρρύνει την ουσία της ύπαρξής μας. Αυξάνει την κακία των μοχθηρών, ενώ μεγεθύνει την καλοσύνη των ενάρετων.»

 

«Ο Συνταγματάρχης Σαμπέρ» γράφτηκε το 1832 και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Μπαλζάκ. Συγκαταλέγεται στο μνημειώδες έργο του με όνομα «Ανθρώπινη Κωμωδία» το οποίο εστιάζει στα κακώς κείμενα της κοινωνίας, στην υποκριτική δικαιοσύνη, στην παντοδυναμία του συμφέροντος, αλλά και στην απρόβλεπτη φύση και δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".