Είδαμε και προτείνουμε: «CALIGULA 2.0»
In Caligula 2.0, Rolf Alme delivers a visceral
and thought-provoking theatrical experience that cleverly parallels ancient
tyranny with modern-day authoritarianism. The production draws the audience
into the world of Emperor Caligula, a figurehead of indulgence, power, and
cruelty, while subtly offering a scathing commentary on Vladimir Putin's
Russia. Through this juxtaposition, Alme exposes the vulnerabilities and
eventual unraveling of totalitarian regimes built on fear, control, and
relentless warfare.
The play's fusion of historical and modern elements creates a compelling atmosphere. Caligula, despite the grandeur of his empire, is presented as a bored, restless ruler, disconnected from reality, much like today's tyrants. This characterization offers a chilling depiction of leaders who lose touch with the suffering of their people while waging wars and enforcing draconian measures. Alme's decision to exaggerate Caligula’s boredom—owning 700 cars (which haven’t been invented yet), or casually naming his horse a senator—highlights the absurdity of unchecked power and ego.
The ensemble cast, featuring actors from
Ukraine, Poland, Australia, and Norway, brings this story to life with
remarkable intensity and nuance. Their performances capture the profound fear
and dread lurking behind the lavish spectacle of Caligula’s court, reminiscent
of today's political elites who often appear more concerned with maintaining
their status than with the welfare of the nation. This sense of dread permeates
the production, as oligarchs, generals, and sycophants nervously navigate a
world where arbitrary violence is the rule.
One of the play’s standout elements is its
visual storytelling. Alme's creative use of contemporary symbols—such as the
mention of 9 mm "Gurza" pistols—effectively bridges the gap between
antiquity and the present day, emphasizing the cyclical nature of tyranny and
the heavy cost borne by society.
However, the most poignant aspect of Caligula
2.0 lies in its exploration of the toll endless wars and sanctions take on an
empire. As food shortages and a dwindling military begin to erode the once
mighty Roman Empire, the parallels to Russia’s current geopolitical struggles
are undeniable. Alme does not merely offer a portrait of a crumbling regime; he
delves into the psychological decay that accompanies the unchecked ambition of
rulers who cannot see beyond their desire for domination.
While Caligula 2.0 presents a dense and
politically charged narrative, its pacing may feel uneven at times, as the
focus shifts between satire and tragedy. Some scenes may strike viewers as too
surreal or exaggerated, but this surrealism adds to the absurdity and horror of
authoritarian rule. The audience is never allowed to forget that they are
witnessing the final days of an empire in decline, where no amount of
propaganda or force can mask the impending collapse.
Positives:
1. Powerful Political Commentary:
Caligula 2.0 masterfully draws parallels between ancient tyranny and modern
authoritarianism, offering a relevant and thought-provoking critique of
Vladimir Putin's Russia, as well as authoritarianism in general.
2. Innovative Use of Historical Framework:
By setting the story in ancient Rome and intertwining it with modern-day
references (e.g., 9 mm "Gurza" pistols), the play effectively bridges
past and present, creating a timeless commentary on dictatorship.
3. Strong Performances: The
international cast brings emotional depth and intensity to the narrative,
capturing the fear, confusion, and corruption of those living under a tyrant’s
rule.
4. Poignant Depiction of Empire’s Decay:
The portrayal of a regime crumbling under the weight of endless wars and
sanctions resonates with contemporary geopolitics, adding emotional and
intellectual weight to the story.
Negatives:
1. Uneven Pacing: The play shifts
between satire and tragedy, and at times the pacing feels disjointed. Some
scenes feel too slow or exaggerated, affecting the overall rhythm of the
performance.
2. Surreal Elements Might Alienate Some
Viewers: The surreal tone and exaggerated moments (such as Caligula owning
700 cars) might come off as too far-fetched for some audience members, reducing
the realism of the production.
3. Complexity of Themes: The play’s
dense and layered narrative may be challenging for audiences unfamiliar with
the historical or political references, making it harder to grasp all the
nuances without background knowledge.
Despite its flaws, Caligula 2.0 remains a bold
and impactful production that leaves a lasting impression.
In conclusion, Caligula 2.0 is a bold, powerful
commentary on the nature of tyranny, expertly using the lens of ancient Rome to
reflect on modern-day authoritarianism. Rolf Alme’s inventive direction,
coupled with a talented and diverse cast, offers a searing portrayal of the
fragility of power, the horrors of war, and the inevitable downfall of regimes
built on oppression. This is a performance that resonates long after the final
curtain, leaving the audience with unsettling questions about the future of today’s
global conflicts and political landscapes.
Στο Καλιγούλας 2.0, ο Ρολφ Άλμε
παραδίδει μια έντονη και βαθυστόχαστη θεατρική εμπειρία που ευφυώς παραλληλίζει
την αρχαία τυραννία με τη σύγχρονη αυταρχικότητα. Η παράσταση οδηγεί το κοινό
στον κόσμο του Αυτοκράτορα Καλιγούλα, μιας μορφής που ενσαρκώνει την υπερβολή,
την εξουσία και την σκληρότητα, ενώ παράλληλα προσφέρει έναν σκληρό σχολιασμό
για τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν. Μέσα από αυτόν τον παραλληλισμό, ο Άλμε
αποκαλύπτει τις ευπάθειες και την τελική κατάρρευση των ολοκληρωτικών
καθεστώτων που χτίζονται πάνω στον φόβο, τον έλεγχο και τους αδιάκοπους
πολέμους.
Ο συνδυασμός ιστορικών και
σύγχρονων στοιχείων στην παράσταση δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που συναρπάζει. Ο
Καλιγούλας, παρά τη μεγαλοπρέπεια της αυτοκρατορίας του, παρουσιάζεται ως ένας
βαριεστημένος, ανήσυχος ηγεμόνας, αποσυνδεδεμένος από την πραγματικότητα, όπως
οι σημερινοί τύραννοι. Αυτή η απεικόνιση προσφέρει μια ανατριχιαστική εικόνα
ηγετών που χάνουν την επαφή με τα βάσανα του λαού τους ενώ διεξάγουν πολέμους
και επιβάλλουν δρακόντεια μέτρα. Η απόφαση του Άλμε να υπερβάλλει στη
βαριεστημάρα του Καλιγούλα —κατέχοντας 700 αυτοκίνητα (που δεν έχουν ακόμη
εφευρεθεί) ή ονομάζοντας τον αγαπημένο του ίππο γερουσιαστή— αναδεικνύει το
παράλογο της ανεξέλεγκτης εξουσίας και του εγωισμού.
Το διεθνές καστ, που περιλαμβάνει
ηθοποιούς από την Ουκρανία, την Πολωνία, την Αυστραλία και τη Νορβηγία,
ζωντανεύει αυτή την ιστορία με αξιοσημείωτη ένταση και λεπτότητα. Οι ερμηνείες
τους αποδίδουν τον βαθύ φόβο και την αγωνία που κρύβονται πίσω από το λαμπερό
θέαμα της αυλής του Καλιγούλα, θυμίζοντας τις σημερινές πολιτικές ελίτ, που
συχνά ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διατήρηση της θέσης τους παρά για το
καλό του έθνους. Αυτή η αίσθηση φόβου διαποτίζει την παράσταση, καθώς οι
ολιγάρχες, οι στρατηγοί και οι αυλοκόλακες κινούνται νευρικά σε έναν κόσμο όπου
η αυθαίρετη βία αποτελεί τον κανόνα.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά
στοιχεία της παράστασης είναι η οπτική της αφήγηση. Η δημιουργική χρήση
σύγχρονων αναφορών από τον Άλμε—όπως η αναφορά σε πιστόλια 9 χιλιοστών
«Γκούρζα»—γεφυρώνει αποτελεσματικά το χάσμα μεταξύ αρχαιότητας και παρόντος,
τονίζοντας την κυκλική φύση της τυραννίας και το βαρύ τίμημα που επωμίζεται η
κοινωνία.
Ωστόσο, η πιο συγκινητική πτυχή
του Καλιγούλας 2.0 είναι η διερεύνηση της επίδρασης των ατελείωτων πολέμων και
των κυρώσεων σε μια αυτοκρατορία. Καθώς οι ελλείψεις τροφίμων και η μείωση του
στρατού αρχίζουν να διαβρώνουν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι παραλληλισμοί με τις
τρέχουσες γεωπολιτικές δυσκολίες της Ρωσίας είναι αναμφισβήτητοι. Ο Άλμε δεν
προσφέρει απλώς ένα πορτρέτο ενός καταρρέοντος καθεστώτος· εμβαθύνει στην
ψυχολογική παρακμή που συνοδεύει τη φιλοδοξία ηγετών που δεν μπορούν να δουν
πέρα από την επιθυμία τους για κυριαρχία.
Αν και το Καλιγούλας 2.0
παρουσιάζει μια πυκνή και πολιτικά φορτισμένη αφήγηση, η ροή της παράστασης
μπορεί να φανεί άνιση κατά καιρούς, καθώς εναλλάσσεται μεταξύ σάτιρας και
τραγωδίας. Ορισμένες σκηνές μπορεί να φανούν υπερβολικά σουρεαλιστικές ή διογκωμένες,
αλλά αυτή η σουρεαλιστική προσέγγιση προσθέτει στην παράλογη και τρομακτική
φύση της αυταρχικής διακυβέρνησης. Το κοινό δεν επιτρέπεται ποτέ να ξεχάσει ότι
παρακολουθεί τις τελευταίες ημέρες μιας αυτοκρατορίας σε παρακμή, όπου κανένα
ποσό προπαγάνδας ή βίας δεν μπορεί να κρύψει την επικείμενη κατάρρευση.
Μας άρεσε
1. Ισχυρό Πολιτικό Σχόλιο:
Το Καλιγούλας 2.0 παραλληλίζει με μαεστρία την αρχαία τυραννία με τη σύγχρονη
αυταρχικότητα, προσφέροντας ένα επίκαιρο και βαθυστόχαστο σχόλιο για τη Ρωσία
του Πούτιν και την αυταρχία γενικότερα.
2. Καινοτόμος Χρήση Ιστορικού
Πλαισίου: Το έργο τοποθετείται στην αρχαία Ρώμη και συνδυάζει σύγχρονες
αναφορές ,δημιουργώντας ένα διαχρονικό σχόλιο για τη δικτατορία.
3. Δυνατές Ερμηνείες: Το
διεθνές καστ αποδίδει με βάθος και ένταση τον φόβο, τη σύγχυση και τη διαφθορά
όσων ζουν κάτω από την εξουσία ενός τυράννου.
4. Συγκινητική Απεικόνιση της
Κατάρρευσης μιας Αυτοκρατορίας: Η απεικόνιση ενός καθεστώτος που καταρρέει
υπό το βάρος των ατελείωτων πολέμων και των κυρώσεων, αντανακλά την τρέχουσα
γεωπολιτική πραγματικότητα.
Δεν μας άρεσε
1. Άνιση Ροή: Το έργο
εναλλάσσεται μεταξύ σάτιρας και τραγωδίας, με αποτέλεσμα η ροή του να είναι
κάποιες φορές αποσπασματική. Ορισμένες σκηνές είναι υπερβολικά αργές ή
διογκωμένες.
2. Σουρεαλιστικά Στοιχεία:
Η σουρεαλιστική ατμόσφαιρα και οι υπερβολικές στιγμές (όπως η κατοχή 700
αυτοκινήτων από τον Καλιγούλα) μπορεί να ξενίσουν ορισμένους θεατές, μειώνοντας
τον ρεαλισμό της παραγωγής.
3. Πολυπλοκότητα Θεμάτων:
Η πυκνή αφήγηση του έργου μπορεί να είναι δύσκολη για το κοινό που δεν είναι
εξοικειωμένο με τις ιστορικές ή πολιτικές αναφορές.
Συνοψίζοντας, το Καλιγούλας 2.0
αποτελεί ένα τολμηρό και ισχυρό σχόλιο για τη φύση της τυραννίας,
χρησιμοποιώντας έξυπνα το πρίσμα της αρχαίας Ρώμης για να αντανακλά τη σύγχρονη
αυταρχικότητα. Η ευρηματική σκηνοθεσία του Ρολφ Άλμε, σε συνδυασμό με ένα ταλαντούχο
και πολυπολιτισμικό καστ, προσφέρει μια καυστική απεικόνιση της ευθραυστότητας
της εξουσίας, των φρικαλεοτήτων του πολέμου και της αναπόφευκτης πτώσης των
καθεστώτων που βασίζονται στην καταπίεση. Είναι μια παράσταση που αντηχεί πολύ
καιρό μετά την τελευταία αυλαία, αφήνοντας το κοινό με ανησυχητικά ερωτήματα
για το μέλλον των σημερινών παγκόσμιων συγκρούσεων και πολιτικών σκηνικών.
Επιμέλεια: Βλάρα Αλεξία, 18/9/2024
«CALIGULA 2.0»
Το THEATRE OF THE NO, το πρώτο αγγλόφωνο θέατρο της Αθήνας, φιλοξενεί την τολμηρή παραγωγή «Caligula 2.0».
Μια σκοτεινή κωμική τραγωδία, σε κείμενο και σκηνοθεσία του καταξιωμένου Νορβηγού θεατρικού συγγραφέα Rolf Alme.
Με το νέο του έργο, σχολιάζει και φωτίζει την τρέχουσα κατάσταση γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στο πλαίσιο της διεθνούς περιοδείας της, η παράσταση από τη Νορβηγία, έρχεται στην Αθήνα
για τρεις μόνο παραστάσεις στις 17, 18 και 19 Σεπτεμβρίου, με επόμενη στάση το Ηράκλειο.
Με ένα διεθνές καστ από την Ουκρανία, την Πολωνία, την Αυστραλία και τη Νορβηγία, ο Rolf Alme, γνωστός για τη χρήση
και την «αναδιαμόρφωση» των μύθων και των ιστοριών της αρχαιότητας, φέρνει την ιστορική μορφή του Καλιγούλα
στον 21ο αιώνα, αντικατοπτρίζοντας τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση.
Η παράσταση φωτίζει διαχρονικά θέματα, όπως η εξουσία, η απληστία και η αναπόφευκτη πτώση των τυράννων.
Το «Caligula 2.0» αφηγείται την ιστορία μιας κοινωνίας που βασίζεται στον φόβο και την επιτήρηση, όπου το ολοκληρωτικό σύστημα
του αυτοκράτορα σταδιακά καταρρέει εξαιτίας των ατελείωτων πολέμων και διεθνών κυρώσεων. Καθώς η παράσταση εξελίσσεται, το κοινό
μεταφέρεται στον δεύτερο —ή ίσως στον εικοστό— χρόνο της βασιλείας του Καλιγούλα. Ο αυτοκράτορας, βαριεστημένος και ανήσυχος,
επιδιώκει να εξασφαλίσει τη θέση του στην Ιστορία ως ο μεγαλύτερος τύραννος που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Παρά τον απόλυτο
έλεγχο μιας πλούσιας ηπείρου, τις πολυάριθμες ερωμένες που τον φοβούνται και την κατοχή περισσότερων
από 700 αυτοκινήτων (που δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη), ο Καλιγούλας νιώθει ανικανοποίητος.
Σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει την πλήξη του, ο αυτοκράτορας ξεκινάει μια επιχείρηση για την κατάληψη
της γειτονικής χώρας, με τη βοήθεια ενός δημιουργικού και πρόθυμου συστήματος προπαγάνδας.
Εν τω μεταξύ, οι διεφθαρμένοι ολιγάρχες χειροκροτούν νευρικά από το παρασκήνιο,
ενώ οι στρατηγοί προσέχουν τα νώτα τους , φοβούμενοι την προδοσία.
Η αυτοκρατορία του ωστόσο ξεμένει από τρόφιμα και στρατό. Θα μπορέσει ο Καλιγούλας να διατηρήσει την εξουσία του και να αφήσει
το στίγμα του ως ο μεγαλύτερος αυτοκράτορας και τύραννος που γνώρισε ποτέ η Ιστορία; Ή μήπως το τέλος του είναι πλέον κοντά,
με μοναδική παρέα τον αγαπημένο του ίππο και νεοδιορισμένο γερουσιαστή, τον Incitatus;;
Ανοιχτή Συζήτηση: Μετά την παράσταση, το Theatre of the No καλεί το κοινό να συμμετάσχει σε μια ανοιχτή συζήτηση
σχετικά με την παράσταση και γνωριμία με τους ηθοποιούς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου