Tο φιλί του Δράκου της Χρύσας Δημουλίδου

Στις 13 Μαρτίου 1964 μια ετοιμόγεννη δεκαεξάχρονη κοπέλα φτάνει μόνη στο Νοσοκομείο Σερρών με αιμορραγία. Ξεψυχά, αφού πρώτα γεννά ένα κοριτσάκι. Τρεις μέρες μετά, το βρέφος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Οι έρευνες της Χωροφυλακής παραμένουν άκαρπες και ο φάκελος της υπόθεσης μπαίνει στο Αρχείο.

 

Το Σεπτέμβριο του 1989 ένας περίεργος στραγγαλισμός μιας νεαρής καθηγήτριας συγκλονίζει τη Θεσσαλονίκη. Δύο μήνες αργότερα μια νεαρή μάνα βρίσκεται στραγγαλισμένη με τον ίδιο τρόπο. Ο αστυνόμος ΑΔ Στεργίου της Διεύθυνσης Ασφαλείας Θεσσαλονίκης παρατηρεί ότι τα δύο θύματα έχουν γεννηθεί στις 13 Μαρτίου του Δ64 στο Νοσοκομείο Σερρών. Οι εξελίξεις που ακολουθούν είναι αιφνιδιαστικές και απρόσμενες. Ο Στεργίου αντιλαμβάνεται ότι μόλις έχει μπει σ' ένα σκοτεινό λαβύρινθο μιας περίεργης υπόθεσης που ο μίτος της ξεκινά είκοσι πέντε χρόνια πριν στις Σέρρες. Ποιος έκλεψε εκείνο το μωρό; Γιατί; Ποιος σκοτώνει τα κορίτσια που γεννήθηκαν την ίδια μέρα με αυτό; Τι παιχνίδι παίχτηκε και ποια συμφωνία με το θάνατο, που ξύπνησε ένα δολοφόνο είκοσι πέντε χρόνια αργότερα;

 

Το Φιλί του Δράκου είναι το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα της Χρύσας Δημουλίδου. Γεμάτο συναίσθημα, μυστήριο, δράση, αγωνία, κρατά τον αναγνώστη με κομμένη την ανάσα ως την τελευταία του σελίδα.

 

Η Δημουλίδου με ένα τόσο δυνατό βιβλίο μπήκε δυναμικά στο χώρο της λογοτεχνίας, καθώς όχι μόνο δεν δείχνει ερασιτεχνικότητα αλλά καθαρό επαγγελματισμό, αφού το συγκεκριμένο βιβλίο θα το ζήλευαν και οι πιο δημοφιλής ξένοι συγγραφέας αστυνομικού μυθιστορήματος, όπως είναι οι ιστορίες του Ντέξτερ, του μανιακού δολοφόνου και Dan Brown, του συγγραφέα με ιδιαίτερη τόλμη που θίγει πολλά γεγονότα που λίγοι θα τα άγγιζαν.

 

Το Φιλί του Δράκου αποτέλεσε ένα βήμα παραπάνω στο να αγαπήσω την λογοτεχνία καθώς έπιανα τον εαυτό μου να θυμώνει και παράλληλα να κατανοεί το δολοφόνο, θέτοντας εμένα την ίδια στο ρόλο του δολοφόνου..Τα ζωώδη και κτηνώδη ένστικτα είναι έκδηλα στην κοινωνία μας και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ακραία. 

 

Κάποιες φορές η κοινωνική κατακραυγή είναι ο μεγαλύτερος φονιάς και εκείνη πρέπει να καταδικάζεται και όχι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι πιόνια ενός συστήματος που δεν έχει συναισθήματα πάρα μόνο νόμους που τιμωρούν. Και μετά είσαι σταμπαρισμένος εφ' όρου ζωής. Οι άνθρωποι ξεχνούν το καλό συχνά, όμως το κακό δεν το ξεχνούν ποτέ. Κατά βάθος χαίρονται να σου το θυμίζουν, να σε ισοπεδώνουν, να σε βλέπουν να καταρρέεις. Ποια χαιρέκακα ένστικτα οδηγούν αυτή τη συμπεριφορά τους; Η αμάθεια; Η έλλειψη παιδείας, οι αστικές αντιλήψεις, η νοοτροπία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή το γεγονός ότι μέσα από τα λάθη και τα πάθη του άλλου λυτρώνονται οι ίδιοι από τα δικά τους;

 

Ποιός μπορεί να τα βάλει με την ίδια του την φύση, να βιώσει την απόρριψη και την κοινωνική κατακραυγή και να απαρνηθεί τον έρωτα και την δύναμη της αγάπης? Η λογική παραλύεται μπροστά στο απόλυτο και στο κενό. Και έτσι αναπτύσσονται συναισθήματα κακίας και στεγνής και ωμής βίας. 

 

Από τα καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία που υπάρχουν, με έντονες περιγραφές που κορυφώνουν την αγωνία στο σύνολο του βιβλίου με στοιχεία ολικής αποκαθήλωσης. 

 

Της Αλεξίας Βλάρα

http://www.all4fun.gr/fun/books/8417-2014-03-29-23-12-47.html