Ο Μπάμπης Κλαλιώτης μιλάει στο all4fun για τον "Όσκαρ"

 

Ο σκηνοθέτης της παράστασης "Όσκαρ", Μπάμπης Κλαλιώτης μας μιλάει στο all4fun για την παράσταση καθώς και για διάφορα ακόμα, εφοδιάζοντας μας με γνώση και πνευματική δεξιότητα...

 

"Μέσα από τη φωνή του Όσκαρ ακούγεται η φωνή η δική μου ,η δική σου, ή φωνή όλων όσων κάποια στιγμή ένιωσαν ή νιώθουν τα γεγονότα να τους ξεπερνάνε .

Είναι ένα έργο που αφορά όλους μας.Η πίστη είναι κάτι που υπάρχει μέσα μας και λειτουργεί όπως η αναπνοή μας . Το χρειαζόμαστε για να ζήσουμε  αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε την  ύπαρξή της παρά μόνο όταν δεν λειτουργεί σωστά."

 

Πώς προέκυψε η συνεργασία και γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;

 

Όπως είναι γνωστό τα ωραιότερα ,δημιουργικότερα και αποδοτικότερα πράγματα στη ζωή είναι αποτέλεσμα πολύχρονης δουλειάς και στιγμιαίας έμπνευσης .

Όταν πρωτοδιάβασα τη νουβέλα  ένιωσα ότι κρατάω στα χέρια μου ένα «εγχειρίδιο ζωής».Ένα βιβλίο που σου έδινε απλές και σαφείς οδηγίες για το πως θα χρησιμοποιήσεις όχι το δώρο –όπως λέει και ο Όσκαρ- αλλά το «δανεικό παιχνίδι» που λέγεται ζωή.

 

Ήμουν ευτυχής γιατί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή συνάντησα ανθρώπους όπως τον Τάκη Κτενά που συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό μου και συνετέλεσε ώστε να γίνει αυτή η κατάθεση ψυχής και την Νατάσα Τσακαρισιάνου η οποία εκτός του ότι είναι μια σπουδαία ηθοποιός έχει το χάρισμα  της διεισδυτικής ματιάς και της υποκριτικής τόλμης.

 

Πρόκειται για τη γνωστή νουβέλα «Αγαπητέ θεέ, του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ» σε ελεύθερη απόδοση και σκηνοθεσία δική σας. Πόσο δύσκολο ήταν να το προσαρμόσετε στα σημερινά δεδομένα ή αποτελεί ένα διαχρονικό και επίκαιρο θέμα;

 

Μέσα από τη φωνή του Όσκαρ ακούγεται η φωνή η δική μου ,η δική σου, ή φωνή όλων όσων κάποια στιγμή ένιωσαν ή νιώθουν τα γεγονότα να τους ξεπερνάνε . 

Είναι ένα έργο που αφορά όλους μας...

 

 Ένα έργο με πολύ δύσκολη και σκληρή θεματολογία, το οποίο καταφέρνει να περάσει μηνύματα για την πίστη και την αισιοδοξία, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να επιλέγει ένα θρησκευτικό/προπαγανδιστικό περιεχόμενο. Λειτουργεί σαν αντικειμενικός παρατηρητής, παρατηρητής του Όσκαρ, ενός παιδιού που η ηλικία του, του επιτρέπει να μη φοβάται το θάνατο, να τα βλέπει όλα σαν παιχνίδι.Πόσο μακρινό φαίνεται αυτό στους μεγάλους που αντιμετωπίζουν τον θάνατο με φόβο;

 

Το έργο είναι  γραμμένο με τόση  μαεστρία από έναν εξαιρετικό συγγραφέα ο οποίος κατορθώνει να δημιουργήσει τόση συναισθηματική φόρτιση όση χρειάζεται  για να δημιουργήσει πνευματική διέγερση και όχι για να υπερθεματίσει άσκοπα για χάρη μιας στείρας συγκίνησης.

 

Ο Όσκαρ γράφει το θεό ... μιλάει με το θεό ... επικοινωνεί με το θεό ... Όμως ποτέ δε ζητάει απο το θεό να τον απαλλάξει απο την αρρώστια του. Αυτο είναι και που σηματοδοτεί τη σχέση που έχει ο Όσκαρ με το θεό. Μπορεί να κλάψει να παρακαλέσει να ικετεύσει , όμως επιλέγει να μήν το κάνει. Επιλέγει να δεχτεί το δώρο που του στέλνει ο Θεός – που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η γιαγιά Ρόζ- και να το εκμεταλευτεί στο έπακρο ώστε να απολαύσει την κάθε στιγμή. Και αυτο είναι το δυνατότερο μήνυμα , οτι μπορεί να ζήσεις 100 χρόνια μέσα σε 10 μέρες αρκεί να το θέλεις και να πιστέψεις οτι μπορεί να γίνει. Αντίθετα μπορεί να  εχεις ζήσει 100 χρόνια και να μήν έχεις ζήσει καμμία στιγμή, Είτε γιατι περίμενες κατι που δεν ήρθε, είτε γιατί επιθυμούσες κάτι που ήταν αδύνατο να έχεις. Στη ζωή δε μπορείς να βάλεις όρους ,ή τη δέχεσαι όπως είναι η όχι.

 

Ο Κώστας Καραμουσάλης έχει, χωρίς αμφιβολία, τον πιο δύσκολο ρόλο να αντιμετωπίσει , αυτού του Όσκαρ. Ήταν εύκολη η επιλογή σας για τον ρόλο αυτό;

 

Ο Κώστας Καραμουσάλης είναι ένας εξαιρετικός  ηθοποιός που εκτός απο ταλέντο διαθέτει ήθος, συνέπεια και αφοσίωση σε αυτό που κάνει. Απο τη στιγμή που τον γνώρισα πίστεψα οτι θα ήταν ο ιδανικός Όσκαρ. Είμαι ευτυχής που κάθε βράδυ δικαιώνομαι για την επιλογή μου μέσα απο το χειροκρότημα και τα σχόλια του κόσμου.

 

 Η παράσταση  βρίθει νοημάτων, εμπλουτισμένη με σημερινά δεδομένα, αγγίζοντας την καρδιά των θεατών. Πιστεύετε ότι κάποιες αξίες όπως η πίστη στον Θεό , η ανιδιοτελής αγάπη και η πίστη παραγκωνίζονται στο σύγχρονο κοινωνικό μοντέλο;

 

Το ότι αναπνέουμε ,υπάρχουμε, περπατάμε ,ερωτευόμαστε σημαίνει ότι έχουμε πίστη. Πίστη στο Θεό , σε κάποια ανώτερη δύναμη, πίστη ή σε μια ιδέα ή ένα πρόσωπο. Η πίστη είναι κάτι που υπάρχει μέσα μας και λειτουργεί όπως η αναπνοή μας . Το χρειαζόμαστε για να ζήσουμε  αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε την  ύπαρξή της παρά μόνο όταν δεν λειτουργεί σωστά.Αυτό πιστεύω πως συμβαίνει και σήμερα.

Ο άνθρωπος πιστεύει αλλά δεν εμπιστεύεται κι αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης πάνω στα ίδια πράγματα στα οποία πιστεύει είναι αυτή που τελικά το οδηγεί στο να αμφισβητεί αξίες ,ιδέες και προοπτικές που είναι απαραίτητες για την ίδια του την ύπαρξη.

 

 Τι θα προτείνατε στους αναγνώστες του all4fun;

 

Να βλέπουν πολύ και καλό θέατρο και  όπως λέει ο Όσκαρ «να  βλέπουν,να χαίρονται και να ζουν τη κάθε μέρα σα να ‘ναι η πρώτη τους φορά...»

 

O Θεόδωρος Προπατορίδης μας λέει για την παράσταση:

 

"Το περασμένο Σάββατο το βράδυ παρακολούθησα την υπέροχη παράσταση Όσκαρ του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ στο θέατρο Ελυζέ μ΄ένα επιτελείο εκλεκτών ηθοποιών. Η παράσταση αναφέρεται στην ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού το οποίο ζει στο νοσοκομείο χτυπημένο από τη λευχαιμία..Ο  Όσκαρ περνάει τον περισσότερο χρόνο του με την γιαγιά του Ροζ η οποία του συμπαραστέκεται περισσότερο και από τους γονείς του..Στον τελευταίο αυτόν καιρό της ζωής του τον παρακολουθούμε να μεγαλώνει, να ωριμάζει, να απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής ακόμα και να ερωτεύεται..

 

Η ιστορία του μικρού Όσκαρ είναι εξόχως συγκινητική και η συγκίνηση αυτή βγαίνει αβίαστα από την παράσταση χάρη στις απέριττες και εσωτερικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών..Η σκηνή με τον μικρό Όσκαρ, λίγο πριν το τέλος, να κραυγάζει εκστασιασμένος για την ομορφιά της φύσης και την χαρά της ζωής είναι απαράμιλλης πνευματικής ομορφιάς..Η πίστη του Όσκαρ προς τον Θεό βγαίνει περισσότερο σαν μια λυτρωτική διαδικασία παρά σαν μια προσπάθεια αποφυγής του επερχόμενου μοιραίου..Ο Κώστας Καραμουσάλης δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία σαν Όσκαρ..Είναι τρυφερός, εκφραστικός, ενδεδυμένος με μια αθωότητα και παιδικότητα που πραγματικά δεν σ΄ αφήνει να φύγουν τα μάτια σου από πάνω του..

 

Η Νατάσα Τσαγκαρισιάνου δίπλα του είναι άξια συνερμηνεύτρια του..Είναι λιτή με μια εσωτερική δύναμη που ξεχειλίζει και μας καθηλώνει στην σκηνή..Πονάει και αυτή για τον Όσκαρ και πονάμε και εμείς μαζί του..Μπράβο Κώστα και Νατάσα όπως και βέβαια και στα υπόλοιπα παιδιά που συμπληρώνουν  άξια την ομάδα της παράστασης.. ! Ο σκηνοθέτης Μπάμπης Κλαλιώτης στήνει μια πολύ αξιοπρεπής, μεστή παράσταση γεμάτη αλήθεια, ανθρωπιά, χιούμορ και απέραντη ψυχική δύναμη..Να είστε καλά κ.Κλαλιώτη και κάθε επιτυχία στο μέλλον!"

 

 Ο Γιάννης Σκηνιώτης συμπληρώνει:

 

"Συγκλονιστική παράσταση, εκπληκτικές ερμηνείες από όλο το θεατρικό team και εξαίρετη σκηνοθεσία. Το έργο αφυπνίζει συνειδήσεις δίνοντας πολύτιμα κοινωνικά μηνύματα και παράλληλα σου δείχνει πως ακόμη και σε δύσκολες συγκυρίες, υπάρχει και η αισιόδοξη σκοπιά με την οποία μπορείς να καταπολεμήσεις οποιοδήποτε εμπόδιο. Αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσετε τη παράσταση και να νιώσει ο εκάστοτε θεατής τη τρυφερή προσέγγιση που διαπερνάει η παράσταση."

 

Μία έξοχη παράσταση που συγκινεί και μας προκαλεί να την δούμε , καθώς μέσα σε ένα πολύ φιλόξενο χώρο , μας υποδέχεται για μία βραδιά που θα μας μείνει αξέχαστη σχετικά με το μεγαλείο της ζωής και της ψυχικής αντοχής.

Πώς μέσα από τα μάτια ενός μικρού αγοριού αποτυπώνονται σκέψεις, εικόνες, βιώματα που εμείς "οι μεγάλοι" δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε...

Πώς η δύναμη γίνεται τρόπος ζωής και η καθημερινότητα φαντάζει μοναδικό πλεονέκτημα.. 

 

Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας οποιαδήποτε έχθρα και μισαλλοδοξία έχουμε και να στραφούμε απέναντι στον συνάνθρωπο μας και σε όποιον μας έχει ανάγκη...

Η αγάπη είναι το όπλο και ο άνθρωπος το μέσο...

 

Πληροφορίες για την παράσταση, μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.all4fun.gr/fun/theater/9258-qq--eric-emmanuel-schmitt---.html 

 

Της Αλεξίας Βλάρα,11-11-2014

http://www.all4fun.gr/interviews/theater/9655--all4fun-qq.html