Πάνος Πασχάλης: "Η αλήθεια μου με οδηγεί σε μια ερμηνεία που δεν "κοροϊδεύει" τον ρόλο, αλλά τον υπηρετεί με αυθεντικότητα".

 Ο Πάνος Πασχάλης πρωταγωνιστεί στην παράσταση Ζευγαρώματα, μια διασκευή του εμβληματικού έργου του Νικολάι Γκόγκολ, που ανεβαίνει στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός σε σκηνοθεσία Απόστολου Ψαρρού. Το έργο, μια γκροτέσκα σάτιρα για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη μικροαστική ζωή, προσαρμόζεται στη σύγχρονη εποχή, θίγοντας διαχρονικά ζητήματα μέσα από το χιούμορ και την υπερβολή.

Ο ηθοποιός μιλά για την προσέγγισή του στον ρόλο, τις προκλήσεις της ερμηνείας, αλλά και τις σύγχρονες διαστάσεις του έργου, που αγγίζουν το σημερινό κοινό. Με ειλικρίνεια και πάθος, αναλύει την ουσία του χαρακτήρα του, τη σημασία της αυθεντικότητας στην υποκριτική και τον τρόπο με τον οποίο η παράσταση αντανακλά τη σημερινή κοινωνία.

Μέσα από τη συζήτησή μας, γίνεται σαφές ότι το Ζευγαρώματα δεν είναι απλώς μια κωμωδία· είναι ένας καθρέφτης που μας καλεί να γελάσουμε, αλλά και να προβληματιστούμε για τη φύση των σχέσεών μας.

1. Πώς προσεγγίζετε τον χαρακτήρα που υποδύεστε στην παράσταση; Υπάρχουν στοιχεία του ρόλου που σας δυσκόλεψαν ή σας γοήτευσαν ιδιαίτερα;

Η ίδια η διαδικασία του να γνωρίσω τον χαρακτήρα είναι για μένα μαγευτική. Παρόλο που ο ρόλος μπορεί να θεωρείται κωμικός, δεν αντιμετωπίζω τον χαρακτήρα επιφανειακά. Είναι ένα ανθρώπινο ον με θέλω και πάθη, όπως όλοι μας. Στόχος μου είναι να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου που αντανακλούν στον χαρακτήρα και να τις εξελίξω. Η αλήθεια μου με οδηγεί σε μια ερμηνεία που δεν "κοροϊδεύει" τον ρόλο, αλλά τον υπηρετεί με αυθεντικότητα. Το χιούμορ, αν προκύψει, θα είναι απόρροια της σκληρής πραγματικότητας που βιώνει ο χαρακτήρας και όχι ο αυτοσκοπός.

2. Το έργο του Γκόγκολ είναι μια γκροτέσκα σάτιρα της μικροαστικής ζωής. Πώς αποδίδεται αυτό το στοιχείο στη συγκεκριμένη διασκευή και παράσταση;

Στη διασκευή μας, η γκροτέσκα φύση του έργου αποτυπώνεται μέσα από την αρμονική συνύπαρξη λόγου, σκηνογραφίας και ερμηνείας. Η ένταση στις κινήσεις και οι υπερβολές στη συμπεριφορά των χαρακτήρων υπογραμμίζουν τη σατιρική διάσταση. Η παράσταση λειτουργεί ως καθρέφτης της μικροαστικής ζωής, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες της.

3. Ο σκηνοθέτης Απόστολος Ψαρρός αναφέρει ότι το έργο προσαρμόστηκε στο σήμερα. Ποιες είναι οι πιο εμφανείς σύγχρονες πινελιές στη σκηνοθετική προσέγγιση και στο κείμενο;

Η σύγχρονη προσαρμογή είναι εμφανής τόσο στο κείμενο, που αντικατοπτρίζει τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, όσο και στις σκηνοθετικές επιλογές. Από τα κοστούμια μέχρι τις θεματικές αναφορές, κάθε στοιχείο έχει προσαρμοστεί με τρόπο που αγγίζει άμεσα τον θεατή του σήμερα.

4. Οι «μεσάζοντες» στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα κεντρικό θέμα του έργου. Πιστεύετε ότι αυτό εξακολουθεί να ισχύει στη σημερινή εποχή των social media και των dating apps;

Αναμφίβολα. Σήμερα, οι παραδοσιακοί μεσάζοντες έχουν αντικατασταθεί από social media και εφαρμογές γνωριμιών. Ωστόσο, η ουσία παραμένει η ίδια: η δυσκολία να χτίσουμε αυθεντικές σχέσεις. Η παράσταση θίγει το ζήτημα αυτό, επισημαίνοντας πως τόσο οι εξωτερικοί παράγοντες, όπως η κοινωνική πίεση, όσο και οι εσωτερικοί, όπως ο φόβος της απόρριψης, συνεχίζουν να αποτελούν εμπόδια.

5. Πώς είναι η συνεργασία με τους υπόλοιπους ηθοποιούς της παράστασης; Υπήρχαν στιγμές αυτοσχεδιασμού ή εκπλήξεις στις πρόβες;

Η συνεργασία μας υπήρξε εξαιρετικά δημιουργική και γεμάτη έμπνευση. Οι αυτοσχεδιασμοί αποτέλεσαν κεντρικό στοιχείο της διαδικασίας, ακόμη και κατά τις τελικές πρόβες. Αυτές οι στιγμές μας επέτρεψαν να εξερευνήσουμε νέες πτυχές των χαρακτήρων και να ενισχύσουμε τη χημεία μας ως θίασος. Υπήρξαν στιγμές αυθόρμητου γέλιου που, αντί να μας αποσπάσουν, πρόσθεσαν ζωντάνια στη δημιουργική διαδικασία.

6. Ο Γκόγκολ χρησιμοποιεί το χιούμορ και την υπερβολή για να αποκαλύψει τις αδυναμίες της κοινωνίας. Πιστεύετε ότι το κοινό θα αναγνωρίσει στον εαυτό του κάποια από τα ελαττώματα που σατιρίζονται στο έργο;

Το έργο παραμένει διαχρονικό, γιατί αγγίζει βαθιά ανθρώπινες αδυναμίες που όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε. Η σάτιρα του Γκόγκολ, αν και υπερβολική, λειτουργεί ως ένας καθρέφτης της πραγματικότητας, κάνοντάς μας να γελάσουμε, αλλά και να αναλογιστούμε.

7. Εσείς προσωπικά, πώς αντιλαμβάνεστε τις σύγχρονες σχέσεις και τον τρόπο που διαμορφώνονται; Συμμερίζεστε κάποια από τις σκέψεις που εκφράζονται στην παράσταση;

Οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως και οι ίδιοι οι άνθρωποι, ήταν πάντοτε περίπλοκες και έτσι θα παραμείνουν. Στη σύγχρονη εποχή, ωστόσο, παρατηρώ ότι η ταχύτητα με την οποία ζούμε και ο φόβος για ουσιαστική εμβάθυνση στις σχέσεις χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά μας. Πολλοί αποφεύγουν την ειλικρινή επικοινωνία, είτε λόγω του φόβου της απόρριψης είτε λόγω της πίεσης να ανταποκριθούν στις κοινωνικές προσδοκίες. Πιστεύω ότι η έλλειψη αυθεντικής αυτογνωσίας συχνά οδηγεί σε βιαστικές επιλογές, όπως ένας γάμος, που μπορεί τελικά να καταλήξει σε δυστυχία.

8. Έχετε ξανασυνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Απόστολο Ψαρρό ή με κάποιους από τους συντελεστές της παράστασης; Πώς θα περιγράφατε τη σκηνοθετική του ματιά;

Ναι, έχω συνεργαστεί ξανά με τον Απόστολο Ψαρρό και η εμπειρία ήταν πάντα εμπνευστική. Η σκηνοθετική του ματιά συνδυάζει απλότητα και φρεσκάδα, ενώ προσφέρει χώρο στους ηθοποιούς να εξελιχθούν. Είναι ένας καλλιτέχνης που κατανοεί βαθιά τη δυναμική του θεάτρου.

9. Το Θέατρο Μικρός Κεραμεικός είναι ένας ιδιαίτερος χώρος. Πόσο επηρεάζει η σκηνική ατμόσφαιρα του θεάτρου την παράσταση και τη δική σας ερμηνεία;

Το Θέατρο Μικρός Κεραμεικός έχει έναν μοναδικό χαρακτήρα, που δημιουργεί μια ιδιαίτερη εγγύτητα με το κοινό. Η ατμόσφαιρα του χώρου μας βοηθά να επικοινωνήσουμε πιο άμεσα τα μηνύματα της παράστασης και εμπνέει την ερμηνεία μας. Για μένα προσωπικά, είναι πάντα ένα μεγάλο “συν” η εγγύτητα με τον θεατή.

10. Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του το κοινό φεύγοντας από την παράσταση Ζευγαρώματα; Υπάρχει κάποιο μήνυμα ή συναίσθημα που θεωρείτε πιο σημαντικό;

Θα ήθελα το κοινό να φύγει με μια αίσθηση αναστοχασμού για τη δική του ζωή και σχέσεις. Αν καταφέρουμε να τους κάνουμε να γελάσουν, να σκεφτούν και να νιώσουν, τότε πιστεύω πως έχουμε πετύχει τον στόχο μας.

Της Αλεξίας Βλάρα, /2025