Είδαμε και προτείνουμε: “Οι Καρέκλες”

“Οι Καρέκλες” του Ιονέσκο – Μια συγκλονιστική αλληγορία της ανθρώπινης ύπαρξης



Το αριστούργημα του Ευγένιου Ιονέσκο, μια από τις πιο δυνατές εκφράσεις του Θεάτρου του Παραλόγου, ζωντανεύει μέσα από μια παράσταση που αποτυπώνει με ακρίβεια, σαρκασμό και συγκίνηση την αγωνία του ανθρώπου για επικοινωνία, αναγνώριση και νόημα.

Το ηλικιωμένο ζευγάρι, φυλακισμένο στην απομόνωση ενός ερειπωμένου κόσμου, στήνει γύρω του έναν αόρατο κόσμο γεμάτο καρέκλες, ψευδαισθήσεις και ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Η σταδιακή κλιμάκωση του έργου οδηγεί σε μια εκρηκτική κορύφωση, όπου η απουσία των ακροατών γίνεται η πιο ηχηρή και σκληρή αλήθεια.

Η σκηνοθεσία αγκαλιάζει το παράλογο με εφευρετικότητα, ενώ οι ηθοποιοί δίνουν συγκλονιστικές ερμηνείες, ισορροπώντας ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, στο σπαρακτικό και το γκροτέσκο. Η χρήση των κενών καρεκλών ως σύμβολο του ανείπωτου, του ανύπαρκτου ή του ανέφικτου ενισχύει τη βαθιά υπαρξιακή αγωνία του έργου.

“Οι Καρέκλες” είναι ένας καθρέφτης της ανθρώπινης μοίρας. Ένα έργο που ξεσκεπάζει με ωμή ειλικρίνεια τη μοναξιά, την απογοήτευση και την τραγική αδυναμία του ανθρώπου να γεμίσει το κενό γύρω και μέσα του.

Ομάδα Open Mind,15/3/2025


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".