Είδαμε και προτείνουμε: Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν

 

Η παράσταση «Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν» είναι ένα συγκινητικό και βαθιά φιλοσοφικό έργο που χρησιμοποιεί τη σταδιακή απώλεια μνήμης μιας ηλικιωμένης γυναίκας ως αλληγορία για την ίδια τη φθορά του κόσμου όπως τον ξέρουμε.

 Η σκηνοθεσία του Γιώργου Παύλου εστιάζει όχι μόνο στη σκληρή πραγματικότητα της άνοιας, αλλά και στο πώς αυτή αντανακλά ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα: τη διάλυση της οικογένειας, την ανεπάρκεια του κράτους στην παροχή φροντίδας, και τη δυσκολία μας να αποδεχτούμε το τέλος, είτε ενός ανθρώπου είτε μιας ολόκληρης εποχής. 

Η σκηνογραφία και ο φωτισμός λειτουργούν με τρόπο που εντείνει το αίσθημα αποπροσανατολισμού και μελαγχολίας, ενώ η χρήση ήχων και μουσικών στοιχείων δημιουργεί ένα περιβάλλον ονειρικό, όπου η μνήμη και η πραγματικότητα συγχέονται. Οι ηθοποιοί αποδίδουν με ευαισθησία τους ρόλους τους, αποφεύγοντας το μελόδραμα και εστιάζοντας σε μια ρεαλιστική αποτύπωση της θλίψης, της ματαιότητας, αλλά και της (μάταιης;) ελπίδας. 

Αυτό που κάνει την παράσταση να ξεχωρίζει είναι η αλληγορική της διάσταση: η γιαγιά που ξεχνά, χάνει τον εαυτό της και τους ανθρώπους της, είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που ξεχνά την ιστορία της, τους ανθρώπους της, τα λάθη της. Και, μέσα σε αυτή τη λήθη, το τέλος του κόσμου δεν είναι κάτι στιγμιαίο και τρομακτικό, αλλά κάτι που συμβαίνει αργά, κάθε μέρα, χωρίς κανείς να το παρατηρεί πραγματικά. 

Η παράσταση δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά αφήνει το κοινό με ένα αίσθημα υπαρξιακής ανησυχίας. Μήπως το τέλος του κόσμου δεν είναι μια μεγάλη έκρηξη ή μια αποκάλυψη, αλλά η σταδιακή αποσύνθεση όλων όσων γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένα; Και αν ναι, μπορούμε να το σταματήσουμε ή απλώς να σταθούμε μάρτυρες αυτής της αργής εξαφάνισης; 

Ένα έργο που συγκινεί, προβληματίζει και, το σημαντικότερο, μένει στο μυαλό του θεατή πολύ μετά την αυλαία.

Της Αλεξίας Βλάρα, 18/03/2025