Σοφία Δημοπούλου: "Αγαπώ τη ζωή με όλες τις εκφάνσεις της"

Η Σοφία Δημοπούλου μιλάει στο Open Mind για το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο:"Πώς υφαίνεται ο χρόνος",  την αγάπη της για την συγγραφή, τα μελλοντικά της σχέδια και διάφορα ακόμα...

“Πώς υφαίνεται ο χρόνος”. Τι πραγματεύεται το νέο σας μυθιστόρημα;

          Το νέο μου βιβλίο είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με ιστορικό πλαίσιο και άρωμα εποχής από τα χρόνια του τέλους του 19^ου αιώνα. Είναι η ιστορία δύο γυναικών, μιας σύγχρονης και μιας που έζησε στην Αθήνα του 1890 και πως η ζωή της δεύτερης επηρέασε τη ζωή της πρώτης. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται τον αγώνα των γυναικών εκείνης της εποχής για μόρφωση και αυτοδιάθεση, που μπορεί τώρα να φαίνεται στα μάτια μας παρωχημένος, αποτέλεσε όμως τη βάση για να έχουμε σήμερα τα αυτονόητα ως γυναίκες. Είναι ταυτόχρονα μια δική μου απόπειρα να ερευνήσω την επίδραση του παρελθόντος στο παρόν μέσα από μια μυθοπλασία που εμπεριέχει και πολλά ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα.

   Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Δεν είναι ένας, είναι πολλοί, παλαιότεροι και σύγχρονοι, Έλληνες αλλά και ξένοι. Υποκλίνομαι μπροστά στη φιλοσοφική σκέψη του Καζαντζάκη, στην αφηγηματική ικανότητα του Καμύ, στα αιχμηρά θέματα του Κάφκα, στο ύφος του   Μπόρχες, στη γλώσσα του Ίαν Μακ Γιούαν.. Ατέλειωτη η λίστα που θα   μπορούσα να φτιάξω. Εκτός από αυτούς αγαπώ και αρκετούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς· πολλοί από αυτούς είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι.

 Πως νιώθετε με την επαφή με το κοινό; Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει στην επαφή σας με το κοινό;

Απολαμβάνω την αγάπη του κόσμου, μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να γράφω. Η συγγραφή, όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης είναι επικοινωνία και συν-κοινωνία συναισθημάτων και απόψεων. Γενικά είμαι άνθρωπος κοινωνικός, εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου και προσπαθώ να ακούω αυτά που έχουν οι αναγνώστες να μου πουν: σκέψεις, ιδέες, παρατηρήσεις, ευχές. Παίρνω θετική ενέργεια και αυτήν επιστρέφω στους αναγνώστες μέσα από τα βιβλία μου.

    Πώς ξεκίνησε η επιθυμία για συγγραφή; Πώς νιώθετε;

Έγραφα από μικρή. Ήταν ο τρόπος που είχα για να εκφράζω τα συναισθήματά   μου. Ήμουν όμως πολύ φιλάσθενο παιδί κι αυτό τώρα πια μου φαίνεται μεγάλο πλεονέκτημα, καθώς είχα πολύ χρόνο δίχως σχολείο να καταβροχθίσω τα αμέτρητα βιβλία με τα οποία με εφοδίαζε ο πατέρας μου. Δεν είχαμε τότε  τηλεόραση και το διάβασμα ήταν η μόνη παρηγοριά μου. Όσο κατανάλωνα  βιβλία και λέξεις τόσο πλημμύριζα από αυτές και επιθυμούσα να τις βάλω σε χαρτί. Στην αρχή έγραφα ποιήματα, έπειτα μικρές ιστορίες. Χρειάστηκα όμως αρκετά χρόνια για να αποφασίσω πως αυτά που έγραφα μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Έπειτα ήταν και οι επαγγελματικές και οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις πολύ πιεστικές. Τώρα που πια η συγγραφή είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, νομίζω πως βρίσκομαι στο φυσικό μου χώρο και η γραφή είναι ο φυσικός μου τρόπος να εκφράζομαι. Νιώθω εντέλει ευτυχής που κατάφερα να υπερνικήσω το φόβο της έκθεσης των γραπτών μου και να επικοινωνήσω με τους άλλους μέσω της δουλειάς μου.

 Έχετε ξεχωρίσει κάποιο βιβλίο σας και γιατί;

            Όλα τα βιβλία μου είναι κομμάτι από εμένα, κρατούν μια  θέση μέσα μου. Το «Σε σωστή ώρα νυχτώνει» όμως, ίσως να είναι αυτό που σκέφτομαι πρώτο, αυτό που αγαπώ λιγάκι παραπάνω κι αυτό γιατί αναφέρεται στην ιστορία της οικογενείας μου. Μια από τις κεντρικές ηρωίδες ήταν η προγιαγιά μου και πολλά από τα γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο είναι πραγματικά,κομμάτια από τη δική της δύσκολη ζωή.       

  Ποίηση ή λογοτεχνία;

Η ποίηση ήταν πάντα ο μεγάλος μου έρωτας και η πρώτη μου επαφή με τη γραφή. Με αποφορτίζει, είναι η δικλείδα ασφαλείας της ψυχής μου, η ομφαλοσκόπησή μου. Με αναγκάζει να σκύψω στον βαθύτερο εαυτό μου, να αναμετρηθώ με τα συναισθήματά μου. Η συγγραφή ενός μυθιστορήματος έχει για μένα άλλες ποιότητες. Με αναγκάζει να στρέψω το βλέμμα στην ψυχή και των άλλων ανθρώπων, στα «γιατί» και τα «διότι» της ανθρώπινης ύπαρξης, στον τρόπο που κάθε ανθρώπινο ον εντάσσεται μέσα στην κοινωνία και πόσο βάρος του προσθέτει αυτό. Εξάλλου, όλα τα χρόνια της ζωής μου διαβάζω και μυθιστορήματα. Και τα δυο είδη τα αγαπώ πολύ, αλλά συστηματικά πια ασχολούμαι με τον πεζό λόγο. Παρ’ όλα αυτά πού και πού ξεπετάγονται και μερικοί στοίχοι απ’το μυαλό μου. 

   Χαρακτηριστικά του εαυτού σας. (αρνητικά-θετικά)

          Αγαπώ τα βιβλία, τα παιδιά, τη φύση και κάθε τι που περικλείει. Με φοβίζει η      αρρώστια, όχι γιατί με φοβίζει ο θάνατος, αλλά γιατί φοβάμαι τον περιορισμό      της ελευθερίας που φέρνει. Με εμπνέει κάθε τι που εμπεριέχει το σπόρο της ζωής, δηλαδή τα πάντα. Με συγκινεί ό,τι αφήνει να εκδηλωθεί η καλή πλευρά των ανθρώπων, η έκφραση μιας αυθόρμητης πράξης που δεν την περιμένω. Μου δίνει χαρά όταν μπορώ να κάνω τους άλλους χαρούμενους. Αγαπώ τη ζωή με όλες τις εκφάνσεις της. Είμαι πολύ πειθαρχημένη και οργανωτική, με μεγάλα αποθέματα υπομονής.

                    Από την άλλη πλευρά, είμαι εργασιομανής, πεισματάρα και επίμονη όταν θέλω κάτι πολύ και κάποιες φορές οι γύρω μου ζορίζονται. Είμαι όμως και πολύ συναισθηματική, κι αυτό με κάνει πολλές φορές ευάλωτη γιατί δεν προστατεύω τον εαυτό μου. Μισώ την ακαταστασία που με αποσυντονίζει, την ακαταστασία στοχώρο, αλλά και στη σκέψη των ανθρώπων που σχετίζονται μαζί μου.

 Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

          Έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω ένα μυθιστόρημα για την περιοχή του Ρουμλουκιού, του ρωμιότοπου της Ημαθίας όπως έλεγαν τη περιοχή γύρω από την άλλοτε λίμνη των Γιαννιτσών. Είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στις αρχές του εικοστού αιώνα. Έχω πολλή δουλειά και μεγάλο δρόμο ακόμα να διανύσω, όσο δουλεύω, τόσο το αντιλαμβάνομαι περισσότερο.

   Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας.

Τη ζωή μας, που είναι το ύψιστο αγαθό που κατέχουμε, δεν τη χρωστάμε σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό μας. Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, να προχωράμε με πυξίδα το παρελθόν, ζώντας κάθε στιγμή το παρόν μας.

Να είστε όλοι δυνατοί και γεροί!

Περισσότερες πληροφορίες για το νέο μυθιστόρημα μπορείτε να βρείτε στο ακόλουθο σύνδεσμο: https://theatromusicbooks.blogspot.com/2019/02/blog-post_44.html

Της Αλεξίας Βλάρα, 24/2/2019