Τίνα Μιχαηλίδου: "Η διαδρομή μου είχε στόχο πάντα την φροντίδα της Τίνας, αλλά και των ανθρώπων".

Η Τίνα Μιχαηλίδου δεν χωράει σε εύκολους ορισμούς. Θεολόγος, βοηθός νοσηλευτή, relationship blogger, φροντίστρια και συγγραφέας, πορεύεται με αυθεντικότητα, γενναιότητα και χιούμορ. Στα κείμενά της ξετυλίγεται μια ψυχή που δεν φοβάται να τσαλακωθεί, να μιλήσει για πόνο, απώλεια, αλλά και για το δικαίωμα όλων στη φροντίδα, στη δεύτερη ευκαιρία, στο αληθινό χαμόγελο. Μιλήσαμε μαζί της για τη συγγραφή ως θεραπεία, για τη φροντίδα ως πνευματική πράξη, και για τη δύναμη να είσαι αληθινός σε έναν κόσμο που προτιμά το περιτύλιγμα από το βάθος.

Τίνα, είσαι μια προσωπικότητα με πολλά πρόσωπα και ακόμη περισσότερες διαδρομές: θεολόγος, βοηθός νοσηλευτή, relationship blogger, φροντίστρια και συγγραφέας. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να αγκαλιάσεις όλους αυτούς τους ρόλους; Ή υπήρξε πάντα κάτι κοινό που τους συνέδεε βαθιά μέσα σου;

“Η διαδρομή μου είχε στόχο πάντα την φροντίδα της Τίνας, αλλά και των ανθρώπων. Πιστεύω πως όσα έχω κάνει είναι γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις. Αγκάλιασα αυτούς τους ρόλους μέσα από τις δικές μου εμπειρίες κ το κοινό τους ήταν ότι όλα είχαν να κάνουν με τον άνθρωπο”.

Ο τρόπος που γράφεις, είτε πρόκειται για ένα γράμμα στον πατέρα σου, είτε για μια αφήγηση απόγνωσης μετά από έναν χωρισμό, είναι απολύτως βιωματικός. Τι σημαίνει για σένα η γραφή; Ξεκινάς για να θεραπεύσεις εσένα ή τους άλλους; Ή και τα δύο μαζί;

“Ξεκινάω πρώτα να θεραπεύσω εμένα, την Τίνα, γιατί εάν δεν είμαι εγώ καλά δεν θα μπορέσω να βοηθήσω τους άλλους. Υπάρχουν όμως και στιγμές που μπορεί να γίνει και ταυτόχρονα αυτό, εξαρτάται κιόλας από τις συγκυρίες, από το βιβλίο & από το πώς θα βγει”.

Το “Είσαι το λιμάνι μου” αλλά και το “Του Ακατάλληλου το Χάλι” ξεχειλίζουν από δύναμη, χιούμορ, αυτογνωσία και τρυφερότητα. Πόσο δύσκολο είναι να γράφεις για πρώην, χωρισμούς και τοξικές σχέσεις χωρίς πικρία, αλλά με καθαρότητα και αυτοσεβασμό;

“Δεν ήταν εύκολο να γράψω για πρώην, χωρισμούς και τοξικές σχέσεις χωρίς πικρία. Ήθελε πολύ δουλειά με την Τίνα, διάλογος και να της δώσω χώρο και χρόνο. Και το “Είσαι το λιμάνι μου”, και “Του ακατάλληλου το χάλι”, αλλά και “Η Βίβλος των Χωρισμένων Γυναικών” & “Πρώην τα κουβαδάκια σας” από τις Εκδόσεις Διάνοια έχουν μέσα την δική μου αλήθεια. Την Τίνα που αυτοσαρκάζεται,τσαλακώνεται και που έχει το γνώθι σαυτόν. Θέλω πάντα στα βιβλία μου να υπάρχει καθαρότητα και αυτοσεβασμός”.

Γράφεις πως “είμαι ευγνώμων που έφαγα κάποια χαστούκια”. Πώς φτάνει κανείς σε αυτό το σημείο αναγνώρισης, ειδικά σε μια εποχή που προτιμάμε να κρυβόμαστε πίσω από ωραιοποιημένες αφηγήσεις;

“Τα δικά μου χαστούκια ήταν μαθήματα ζωής. Και συνεχίζω να τρώω χαστούκια και συνεχίζω να κάνω λάθη. Δεν είμαι αλάνθαστη. Τα χαστούκια που έχω φάει με έχουν δυναμώσει και με έχουν κάνει να προστατεύω την Τίνα. Έφτασα σε αυτό το σημείο όταν έκανα πολύ κριτική στην Τίνα, δεν μου αρέσει να ωραιοποιώ καταστάσεις, η ζωή δεν είναι μόνο χαρές, έχει και λύπες,οπότε είμαι ευγνώμων για τα χαστούκια που έχω φάει,γιατί έκανα την Τίνα δυνατή”.

Ως φροντίστρια, έχεις δημιουργήσει έργα βαθιά ανθρώπινα όπως το Γράμμα στον μπαμπά μου και το Ημερολόγιο του Φροντιστή. Τι ήταν αυτό που ήθελες να προσφέρεις στους ανθρώπους που σηκώνουν καθημερινά το βάρος της φροντίδας; Και τι έχεις μάθει εσύ από αυτούς;

“Ήθελα να στηρίξω με κάποιον τρόπο τους φροντιστές, να τους δείξω πως κανένα δεν είναι μόνος, γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι φροντιστές μου έχουν πει ότι δεν έχουν κανέναν όλοι εξαφανίζονται & αυτή είναι η πικρή αλήθεια.Από τους φροντιστές έχω μάθει πως η αγκαλιά είναι το καλύτερο φάρμακο όταν δεν είσαι Είναι πολύ συγκινητικό στις παρουσιάσεις να έρχονται και να σε αγκαλιάζουν. Είναι φάρμακο, είναι ανάγκη όταν δεν έχεις κάποιον δίπλα σου να σε κάνει αγκαλιά,τελικά να την αναζητήσεις από έναν ξένο που περνάει ή που πέρασε τα ίδια με σένα. Και για να είναι ειλικρινής σαν φροντιστής έχω λάβει περισσότερες αγκαλιές από άλλους φροντιστές παρά από ανθρώπους που απομακρύνθηκαν”.

Το παιδικό βιβλίο Τικ-Τακ η καρδούλα θυμάται αγγίζει με απλότητα αλλά και τρυφερότητα ένα δύσκολο θέμα: την άνοια. Τι σε ώθησε να στραφείς σε ένα παιδικό κοινό και πώς προσέγγισες τη “μετάφραση” της μνήμης και της φροντίδας μέσα από παιδικά μάτια;

“Το παιδικό βιβλίο δεν το έχω στο μυαλό μου να το φτιάξω για να είμαι ειλικρινής, γιατί είναι πολύ λεπτό το ζήτημα της άνοιας & πρέπει να προσέχεις πως θα το πεις σε ένα παιδί. Τελικά, μετά από πολύ πίεση από αναγνώστες που θέλανε το “Γράμμα στον μπαμπά μου” να μετατραπεί σε παιδικό βιβλίο, είπα να το φτιάξω σε παραμύθι, αλλά επειδή δεν μπορώ να πω σε ένα παιδάκι “ξέρεις ο μπαμπάς έχει άνοια”, το έγραψα με βάση τι θα πω εγώ στο δικό μου παιδί για τον παππού και την γιαγιά που έπασχαν από άνοια”

Έχεις πει πως στόχος σου είναι “να χαμογελάνε όλοι οι άνθρωποι αληθινά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές τους”. Είναι αυτό εφικτό, τελικά; Και τι σημαίνει “αληθινό χαμόγελο” για σένα;

“Θεωρώ πως όλα είναι εφικτά αρκεί να το θέλουμε και εμείς οι ίδιοι. Εγώ γενικά τα τελευταία χρόνια χαμογελάω συνέχεια, ακόμα και όταν δεν είμαι καλά.Αληθινό χαμόγελο για μένα είναι το να χαμογελάς, να σηκώνεις ψηλά το κεφάλι και να μην το βάζεις ποτέ κάτω”.

Πώς συνδυάζονται στη ζωή σου η θεολογία και η φροντίδα, η πίστη και η πράξη; Είναι η φροντίδα μια πνευματική πράξη;

“Θα σου πω είναι Θεολόγος,κάποιες φορές έχω χάσει την πίστη μου δεν θα σου πω ψέματα, την βρίσκω όμως με έναν τρόπο πάντα.Έχω προσευχηθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια για να είναι καλά οι γονείς μου. Συνδέονται όλα στη ζωή μου : θεωρώ πως όλες οι σπουδές που έχω κάνει με κάποιο τρόπο συνδέονται και έχουν ως στόχο την φροντίδα του ανθρώπου. Για αυτό σπούδασα και Βοηθός Νοσηλευτή. Η φροντίδα για μένα είναι μια πνευματική πράξη.Για μένα η φροντίδα είναι μια πνευματική πράξη, γιατί εκτός από το σώμα,φροντίζεις και το πνεύμα και την ψυχή”.

Από τη συγγραφή στο blogging, από τη φροντίδα στην καθημερινότητα, εσύ μοιάζεις να δίνεις χώρο σε όλες τις φωνές μέσα σου. Τι θα έλεγες σε κάποιον που νιώθει πως πρέπει να επιλέξει μόνο έναν “ρόλο” στη ζωή;

“Η αλήθεια είναι ότι δεν κάθομαι ήσυχη. Ίσως είναι και ένας τρόπος που προσπαθώ να πενθήσω τον μπαμπά μου ή που προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι έχω και την μαμά μου άρρωστη. Οπότε έχω πολλούς ρόλους στη ζωή μου,το βασικό όμως είναι ότι είμαι αληθινή. Θα του έλεγα να κάνει αυτό που νιώθει και που αισθάνεται. Δεν χρειάζεται να πιέζεται για να επιλέξει”.

Και τέλος, Τινάκι, τι γράφεις σήμερα στο ημερολόγιό σου; Τι είναι αυτό που θέλεις να μοιραστείς, όχι ως συγγραφέας ή φροντίστρια, αλλά απλώς ως γυναίκα που έχει επιλέξει να χαμογελά;

“Σήμερα στο ημερολόγιό μου γράφω για το πόσο έχει αλλάξει η Τίνα.

Θα ήθελα να μοιραστώ πως το να χαμογελάμε είναι κάτι όμορφο,μας φτιάχνει τη διάθεση & προσπαθούμε να τα δούμε κ λίγο αισιόδοξα τα πράγματα.Εύχομαι να χαμογελάτε πάντα αληθινά & φυσικά να ζητάτε βοήθεια πάντα από ειδικούς, είναι πολύ σημαντικό να το λέμε αυτό!”

Της Αλεξίας Βλάρα, 24/7/2025