Διαβάσαμε και προτείνουμε: "Κόκκινη γραμμή" της Λένας Μαντά - Όταν οι ρωγμές της ψυχής διεκδικούν φωνή και τα «μαζί» γίνονται σωσίβια.
Σε κάθε ιστορία που ξετυλίγεται στη «Κόκκινη Γραμμή», η Λένα Μαντά υψώνει έναν καθρέφτη απέναντι στον αναγνώστη. Δεν του χαρίζει ένα ανώδυνο είδωλο, αλλά τον φέρει αντιμέτωπο με τις ευχές που ξεστομίζει χωρίς να σκέφτεται, με τις σιωπές που επιλέγει να κρατά, με τις γραμμές που ξεχνά να χαράξει.
Η Μαρίλια, η Τίτα, ο Πάρης, ο Φώτης, τέσσερις χαρακτήρες λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα, πιασμένοι στο σταυροδρόμι ανάμεσα στην ωριμότητα και τις πληγές που αρνούνται να κλείσουν. Η φιλία τους δεν είναι απλώς «παρέα», είναι κοινός αγώνας. Στην ουσία, η «Κόκκινη Γραμμή» δεν είναι η ιστορία ενός ατόμου, αλλά μια τοιχογραφία επιβίωσης, ένα μωσαϊκό εμπειριών όπου η αγάπη, όταν φορά την προβιά του ελέγχου ή της σιωπής, γίνεται κακοποίηση. Και η φιλία, όταν είναι ειλικρινής, γίνεται το αντιστάθμισμα: ο μόνος πυλώνας που δεν απαιτεί, αλλά στηρίζει.
Η Λένα Μαντά δεν επιλέγει να ωραιοποιήσει καταστάσεις. Η γραφή της, λιτή αλλά γεμάτη πυκνότητα, χτυπά στο συναίσθημα χωρίς να εκβιάζει. Καταγράφει τη βία, ψυχική, λεκτική, σωματική, με ευθύ τρόπο, δίχως να την εγκιβωτίζει σε «εύκολους» όρους. Και ακριβώς επειδή δεν παρεμβάλλεται μεταξύ αναγνώστη και εμπειρίας, επιτρέπει στον πόνο των ηρώων να γίνει και δικός μας. Η φωνή της Μαρίλιας, ένας εσωτερικός μονόλογος που ξεκινά από τον θυμό και φτάνει στην ενδοσκόπηση, γίνεται το νήμα που ενώνει το ατομικό με το συλλογικό τραύμα.
Η «ευχή» που αναφέρεται στην αρχή του βιβλίου δεν είναι απλώς δραματουργικό εργαλείο, αλλά συμβολικό σημείο ρήξης: είναι η στιγμή που η ανθρώπινη επιθυμία συγκρούεται με την πραγματικότητα και φανερώνει πόσο κοντά είναι το φθαρτό με το άπιαστο. Εκεί, ανάμεσα στην ενοχή και στην ανάγκη για λύτρωση, χαράσσεται η δική μας κόκκινη γραμμή.
Ιδιαίτερα συγκινητική είναι και η ψυχολογική σκιαγράφηση της συντροφικής βίας, όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και ως κοινωνικό μοτίβο που μας αφορά όλους. Η συγγραφέας αγγίζει με διακριτικότητα αλλά σαφήνεια το πώς η κακοποίηση δεν αρχίζει πάντα με χτυπήματα: ξεκινά με υποτιμήσεις, ελέγχους, αποσιωπήσεις.
Η πρόθεση της συγγραφέως να μιλήσει με σαφήνεια για τη βία και τα όρια μπορεί σε κάποιες στιγμές να παραμερίσει τη λογοτεχνική έκπληξη ή πολυπλοκότητα. Το μήνυμα προηγείται της φόρμας και αυτό είναι επιλογή. Μα για όσους αναζητούν περισσότερο υπαινιγμό ή αφηγηματικά ρίσκα, ίσως η προσέγγιση αυτή να φανεί λιγότερο προκλητική.
Η «Κόκκινη Γραμμή» δεν είναι βιβλίο για να το διαβάσεις ελαφρά. Είναι βιβλίο για να σταθείς, να δακρύσεις, να θυμώσεις και στο τέλος, ίσως, να θυμηθείς ποια είναι η δική σου γραμμή. Αυτή που δεν πρέπει να περάσει κανείς. Ούτε εσύ ο ίδιος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου