Διαβάσαμε και προτείνουμε: Ντροπή σου, Ολίβια του Γιώργου Λάγιου

 


Το βιβλίο του Γιώργου Λάγιου "Ντροπή σου, Ολίβια" αφηγείται μια αληθινή ιστορία που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά χιλιάδων γυναικών. Αγγίζει θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, η κακοποίηση και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η σύγχρονη γυναίκα, παρουσιάζοντάς τα με ειλικρίνεια και σαφήνεια.

Από το εξώφυλλο μέχρι τη γρήγορη εναλλαγή σκηνών, από τις συλλογικές δράσεις μέχρι τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, το βιβλίο καθηλώνει τον αναγνώστη. Ο συγγραφέας καταφέρνει να διεισδύσει στις πιο μύχιες σκέψεις τόσο της ηρωίδας όσο και του αναγνώστη, δημιουργώντας μια βαθιά σύνδεση μεταξύ τους.

Η γραφή θυμίζει το ύφος του Ίρβιν Γιάλομ, όπου θεραπευτής και θεραπευόμενος εκτίθενται στον αναγνώστη, αναζητώντας τρόπους αντιμετώπισης των τραυμάτων τους. Αντίστοιχα, το βιβλίο του Λάγιου μεταφέρει μια ανάλογη αίσθηση, γεμάτη αλήθεια και ψυχολογική ανάλυση.

Η ηρωίδα, η Ολίβια, έρχεται αντιμέτωπη με τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα βιώματά της. Ο συγγραφέας δεν διστάζει να παρουσιάσει τις οικογενειακές της καταβολές και τα παιδικά της τραύματα, γεγονός που καθιστά το βιβλίο μοναδικό και ιδιαίτερο. Η αφήγηση δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, αλλά προσεγγίζει το θέμα με αμεσότητα και ευθύτητα.

Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι εξίσου σημαντικοί, με την παρουσία τους να αφήνει έντονο αποτύπωμα. Ακόμα και το γεγονός ότι στο τέλος μένουν μετέωροι προσδίδει στο βιβλίο μια ξεχωριστή δυναμική, αφήνοντας στον αναγνώστη μια γλυκόπικρη επίγευση.

Δυνατά σημεία είναι η επιστημονική γνώση που ενσωματώνεται στη γραφή, τα τεκμηριωμένα συμπεράσματα και η δομή του μυθιστορήματος, που συνδυάζει παρόν, παρελθόν και μέλλον. 

Πρόκειται για ένα αληθινό ψυχογράφημα, ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο για το περιεχόμενό του, αλλά κυρίως για τη δύναμή του και την επίδρασή του στην ψυχική ανάταση του αναγνώστη.

Της Αλεξίας Βλάρα, 19/3/2025

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".