Ακούσαμε και προτείνουμε: Alcedo Folk Band

 


Στο THEATRE OF THE NO, ζήσαμε ένα ατμοσφαιρικό μουσικό ταξίδι με τους Alcedo Folk Band. Μια παράσταση γεμάτη συναίσθημα, που μας παρέσυρε από την Αναγέννηση μέχρι τη Μικρά Ασία, από τον Bach ως τον Τσιτσάνη, και από τους Σεφαρδίτες της Θεσσαλονίκης μέχρι τα νησιώτικα της Χίου. 

Οι μοναδικές ενορχηστρώσεις, που συνδυάζουν φλάουτο, φαγκότο, τούμπα, έγχορδα και κρουστά, έδωσαν νέα πνοή σε κάθε μελωδία, δημιουργώντας ένα πολυδιάστατο ηχοτοπίο. Οι ερμηνείες ήταν εκφραστικές, με πάθος και ευαισθησία, κάνοντας κάθε στιγμή να μοιάζει μοναδική. 

Ήταν μια βραδιά γεμάτη ζεστασιά, μνήμες και συγκίνηση, που απέδειξε πως η μουσική δεν έχει σύνορα – μόνο ψυχή. Αν δεν τους έχετε ακούσει, μην χάσετε την επόμενη εμφάνισή τους στις 3 Απριλίου! 



Αt THEATRE OF THE NO, we experienced a truly atmospheric musical journey with Alcedo Folk Band. A performance full of emotion, taking us from the Renaissance to Asia Minor, from Bach to Tsitsanis, and from the Sephardic melodies of Thessaloniki to the island tunes of Chios. 

The unique arrangements—blending flute, bassoon, tuba, strings, and percussion—breathed new life into every melody, creating a rich and multidimensional soundscape. The performances were expressive, filled with passion and sensitivity, making each moment feel special. 

It was a night of warmth, nostalgia, and deep emotions, proving that music knows no borders—only soul. If you haven’t heard them yet, don’t miss their next performance on April 3rd!

Της Κορίνας Πασπαρά, 21/03/2025

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".