Διαβάσαμε και προτείνουμε: Γυναίκες από ατσάλι του Θοδωρή Δευτού

"Γυναίκες από Ατσάλι" – το νέο μυθιστόρημα του Θοδωρή Δεύτου – αφηγείται τέσσερις συγκλονιστικές ιστορίες γυναικών, βασισμένες σε αληθινά γεγονότα. Κάθε μία από αυτές θα μπορούσε να αποτελεί ξεχωριστό βιβλίο, καθώς στέκεται αυτόνομα και ταυτόχρονα συνδέεται θεματικά με τις υπόλοιπες.

Ο δυναμισμός των γυναικών πρωταγωνιστριών είναι το επίκεντρο του έργου. Μητέρες, σύζυγοι, αδερφές, ακόμα και πατέρες με την έννοια της απόλυτης θυσίας, αναλαμβάνουν πολλαπλούς ρόλους μέσα από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Μέσα στη δίνη κομβικών ιστορικών γεγονότων – από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το Ολοκαύτωμα έως τη Δικτατορία και τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο – οι ήρωες ερωτεύονται, πολεμούν, δολοφονούνται, μα πάνω απ’ όλα βρίσκουν τη δύναμη να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους.

Ο συγγραφέας αποτυπώνει με μαεστρία το ιστορικό υπόβαθρο κάθε εποχής, ενώ η ζωντανή, λεπτομερής αφήγησή του προσφέρει έντονη συγκίνηση στον αναγνώστη. Οι τοποθεσίες και τα γεγονότα αποκτούν ρεαλισμό μέσα από τη γνώση και την έρευνα που φαίνεται να έχει προηγηθεί.

Δυνατά σημεία του βιβλίου είναι η προσεγμένη επιλογή του θέματος, η ιδανική ισορροπία μεταξύ των χαρακτήρων και της ιστορικής αφήγησης, καθώς και η λεπτομερής, ευαίσθητη απόδοση των γεγονότων. Κάθε ιστορία διατηρεί τη δική της ένταση, συγκίνηση και δραματουργική αρτιότητα.

Μοναδικό αδύναμο σημείο ίσως αποτελεί το απότομο τέλος – καθώς μέσα σε ελάχιστες σελίδες αποτυπώνεται μια ολόκληρη χρονική περίοδος, αφήνοντας τον αναγνώστη με την επιθυμία για περισσότερη ανάλυση της πορείας των ηρωίδων μέχρι το τέλος τους.

Συνολικά, "Γυναίκες από Ατσάλι" είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που αποδίδει φόρο τιμής στη δύναμη, την αντοχή και το αδάμαστο πνεύμα των γυναικών, σε κρίσιμες καμπές της ελληνικής ιστορίας.


Της Αλεξίας Βλάρα, 21/3/2025

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".