Διαβάσαμε και προτείνουμε: Λιώνουν οι πάγοι της Βίκυς Κλεφτογιαννη

 

Το βιβλίο Λιώνουν οι πάγοι είναι το πρώτο θεατρικό έργο που εκδίδει η Βίκυ Κλεφτογιάννη. Πρόκειται για ένα σύντομο αλλά περιεκτικό κείμενο, γεμάτο κοινωνικά μηνύματα, που εστιάζει τόσο στις οικογενειακές σχέσεις όσο και στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση.

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τρεις αδερφές – τη Θάλεια, τη Ράνια και την Ερατώ – οι οποίες βρίσκονται μπροστά σε μια κρίσιμη απόφαση που θα καθορίσει τη ζωή τους. Μέσα από τους διαλόγους τους, αναδύονται οι ανασφάλειες, οι συγκρούσεις και τα συναισθήματα που τις συνδέουν, ενώ παράλληλα το οικονομικό αδιέξοδο και η κλιματική κρίση λειτουργούν ως φόντο της ιστορίας. Οι χαρακτήρες μοιάζουν με φυτά σε μια γυάλα, προσπαθώντας να προσαρμοστούν στις αλλαγές που τους επιβάλλονται.

Ο τίτλος Λιώνουν οι πάγοι είναι απόλυτα ταιριαστός με το περιεχόμενο, καθώς παραπέμπει τόσο στην οικολογική καταστροφή όσο και στις σχέσεις των ηρώων, που δοκιμάζονται και μεταβάλλονται.

Ανάμεσα στα δυνατά στοιχεία του έργου είναι το ενδιαφέρον θέμα του, η λιτή και περιεκτική έκτασή του, καθώς και η σωστή χρήση των εκφραστικών μέσων, που προσδίδει ζωντάνια στο κείμενο. Ωστόσο, υπάρχουν και σημεία όπου κάποια γεγονότα δεν αναλύονται σε βάθος, αφήνοντας τον αναγνώστη να τα ερμηνεύσει μόνος του.

Σε γενικές γραμμές, το βιβλίο προσφέρει μια συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ιστορία, που ισορροπεί ανάμεσα στο προσωπικό και το παγκόσμιο, θέτοντας ερωτήματα για το μέλλον, την αλλαγή και τη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων.


Της Αλεξίας Βλάρα, 15/3/2025


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".