Διαβάσαμε και προτείνουμε: Προτού μπει φως στο δωμάτιο της Ελένης Καλαντζή

 


Η ποιητική συλλογή Προτού μπει φως στο δωμάτιο της Ελένης Καλαντζή αποτελεί μια εσωτερική κατάδυση στον κόσμο των αναμνήσεων, της απώλειας και της νοσταλγίας. Με στίχους γεμάτους συναισθηματική ένταση, η ποιήτρια αναμετριέται με το παρελθόν, επιχειρώντας να το φωτίσει μέσα από τις λέξεις της.

Το κεντρικό θέμα που διατρέχει τη συλλογή είναι η μνήμη και η επίδρασή της στο παρόν. Το παρελθόν παρουσιάζεται ως ένα στοιχείο ζωντανό, που επιστρέφει μέσα από αισθήσεις, τόπους και στιγμές. Ο έρωτας, συχνά μέσα από την απώλεια ή την απόσταση, λειτουργεί ως σημείο αναφοράς, ενώ το σκοτάδι και το φως γίνονται σύμβολα του εσωτερικού ταξιδιού της ποιήτριας. Η πόλη εμφανίζεται συχνά ως σκηνικό, είτε μέσα από εγκαταλελειμμένους κινηματογράφους, είτε σε δρόμους και τοπία που έχουν συνδεθεί με συναισθήματα και πρόσωπα.

Η γραφή της είναι λιτή, αλλά γεμάτη ένταση. Οι στίχοι της έχουν μια αμεσότητα που τους κάνει να μοιάζουν με προσωπικές εξομολογήσεις. Χρησιμοποιεί απλές, καθημερινές λέξεις, που όμως μεταφέρουν μεγάλα συναισθήματα. Η ροή των ποιημάτων είναι συχνά αποσπασματική, δίνοντας την αίσθηση μιας σκέψης που γεννιέται και αναδιαμορφώνεται συνεχώς. Ο ελεύθερος στίχος και οι επαναλήψεις δημιουργούν έναν ρυθμό που μοιάζει με κύματα μνήμης, άλλοτε απαλά και άλλοτε ορμητικά.

Το Προτού μπει φως στο δωμάτιο είναι μια συλλογή που απευθύνεται σε όσους έχουν βιώσει την απώλεια, τον έρωτα που μένει ανεξίτηλος, τη μνήμη που επιστρέφει απρόσκλητη. Δεν πρόκειται για ποίηση γεμάτη περίτεχνες μεταφορές ή δυσνόητους συμβολισμούς, αλλά για μια άμεση, βιωματική γραφή που καταφέρνει να αγγίξει τον αναγνώστη με την ειλικρίνεια και την ευαισθησία της.

Της Αλεξίας Βλάρα, 16/3/2025

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".