Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί που έχουν μόνο λεφτά

Πολύ πριν τον Κιμ, ο Κάστρο ήταν η προσωποποίηση του διαβόλου για τις ΗΠΑ.

Στο πρόσωπο του, οι Αμερικάνοι βλέπαμε όλα αυτά που μας τρομάζουν.

Αν μη τι άλλο, βλέπαμε έναν άνθρωπο που αψήφησε το αμερικάνικο όνειρο σε όλη του τη ζωή.

Μιλάμε για έναν άνθρωπο που αποπειράθηκαν οι ΗΠΑ να εκτελέσουν 638 φορές, αλλά κατάφερε να πεθάνει με τους δικούς του όρους.

‘Οπως και έζησε, δηλαδή.

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να πουν στο τέλος της ζωής τους ότι έζησαν με τους δικούς τους όρους;

Σκέφτομαι, πως ο Κάστρο είναι, ίσως, ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που πάλεψαν για την ελευθερία τους, έζησαν ελεύθεροι και πέθαναν ελεύθεροι, ανατρέποντας και έναν δικτάτορα, τον Μπατίστα.

Πόσοι από μας μπορούμε να το πούμε αυτό;

Πόσοι από μας έχουν τα κότσια να πάρουν μερικά άτομα μαζί τους και να ρίξουν μια δικτατορία με πράξεις και όχι στα λόγια;

Γενικά, οι επικρίσεις προς τον Κάστρο γίνονται συνήθως από ηλίθιους που δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους.

Δηλαδή, είναι λίγο αστείο οι υπήκοοι της Μέρκελ και του Ντράγκι να πονάνε για τον λαό της Κούβας.

‘Η, όπως έγραψε και ένας φίλος, αυτοί που ψηφίζουν Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Παπανδρέου και Πάγκαλους επί 70 χρόνια, κράζουν τον Φιντέλ που διόρισε τον αδερφό του στην πρωθυπουργία.

‘Ασχημο πράγμα να μην βλέπεις ούτε την μύτη σου.

Πιθανολογώ, επίσης, ότι η Κούβα μετά την επανάσταση κατάφερε και φάνηκε στο χάρτη.

Μέχρι τότε, ήταν το μπoυρδέλο και καζίνο των ΗΠΑ στην Καραϊβική.

Και είναι απίστευτα γελοίο να πονάνε αυτές οι ΗΠΑ τον λαό της Κούβας, όταν έχουν σκίσει Βιετνάμ, Γρενάδα, Κορέα, Ιράκ («μόλις» 1,5 εκατομμύριο νεκροί), Παναμά, Αφγανιστάν, Λίβανο, Λιβύη, Συρία, Γιουγκοσλαβία, Κονγκό, Σομαλία, Aϊτή και η λίστα δεν έχει τελειωμό, ενώ έχουν υποστηρίξει ουκ ολίγα χουντικά καθεστώτα ανά τον πλανήτη, ανάμεσα τους και η επταετής χούντα στην Ελλάδα.

Αν θέλετε να κρίνουμε το βιοτικό επίπεδο των Κουβανών, το σωστό και δίκαιο είναι να το κάνουμε, συγκρίνοντας αντίστοιχες χώρες που βιώνουν εμπάργκο, όπως το Ιράκ.

Ξεχνάμε επίσης ότι είναι νησιωτικό κράτος.

Και ακόμα περισσότερο, να μην έχουμε το θράσος να λέμε πως η Κούβα θα ήταν σε καλύτερη θέση αν δεν είχε γίνει η επανάσταση.

Το πιθανότερο είναι πως η Κούβα θα ήταν στην κατάσταση της Αϊτής ή του Πουέρτο Ρίκο, που έχει την «τύχη» να προστατεύεται από τις ΗΠΑ.

Αν πάτε στο Πουέρτο Ρίκο, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Από κει και πέρα, σίγουρα, δεν είναι επίγειος παράδεισος η Κούβα.

Δεν νομίζω ότι το ισχυρίστηκε ποτέ κανείς.

Η Κούβα ήταν -και ίσως είναι- η πιο αξιοπρεπής και θαρραλέα προσπάθεια να τηρηθεί μια υπόσχεση.

Προσωπικά, δεν ξέρω αν τελικά είναι πιο τυχεροί οι Κουβανοί ή εμείς που τρώμε όλη μας τη ζωή κυνηγώντας εκπτώσεις, σοκοφρέτες και κραγιόν.

‘Η μάλλον ξέρω, απλά το αφήνω να αιωρείται.

Εξάλλου, όπως έγραφε και ένα σύνθημα σε τοίχο: «Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί που έχουν μόνο λεφτά».

Και αυτοί οι πολύ φτωχοί άνθρωποι ενοχλούνται από ανθρώπους σαν τον Φιντέλ.

Γιατί τους θυμίζουν πόσο προσκυνημένοι είναι εκείνοι.

Hasta la victoria siempre comandante!

Με εκτίμηση

Άρης

Υ.Γ. Κάποιοι μίλησαν σήμερα για την προσφορά των ΗΠΑ στο λαό της Κούβας, που παλεύουν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια για τον εκδημοκρατισμό της. Η μόνη προσφορά των ΗΠΑ στο λαό της Κούβας ήταν ο Μπατίστα, το εμπάργκο και το Γκουαντάναμο. Αυτό τα λέει όλα.

(Αγαπητέ Άρη, δεν νομίζω ότι έχει και μεγάλη σημασία τι πιστεύουν οι εθελόδουλοι κάτοικοι του προτεκτοράτου Ελλάδα για τον Φιντέλ Κάστρο. Γενικά, δεν έχει καμία σημασία το τι πστεύουν οι κάτοικοι του προτεκτοράτου για τον οποιονδήποτε και για το οτιδήποτε. Ό,τι κι αν πιστεύουν, ό,τι κι αν θέλουν, ό,τι κι αν ψηφίζουν, δεν έχει την παραμικρή σημασία. Το αντιληφθήκαμε όλοι μετά το δημοψήφισμα. Η γνώμη των δούλων δεν μετράει.
Άρη, εγώ θα παραθέσω το βίντεο με ένα απόσπασμα από την ομιλία του Τσε Γκεβάρα στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1964. Patria o muerte.


Patria o muerte.

Πατρίδα ή θάνατος.
Δεν το λέει ένας εθνικιστής -ο Τσε Γκεβάρα ήταν Αργεντίνος δεν ήταν Κουβανός- αλλά ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 20ού αιώνα.
Την φράση είπε πρώτος ο Φιντέλ Κάστρο.
Πατρίδα ή θάνατος.
Αυτό ήταν το σύνθημα και η ζωή για τους Κουβανούς -και τους άλλους Λατινοαμερικάνους- επαναστάτες.
Δηλαδή, Ελευθερία ή θάνατος.
Μας θυμίζει κάτι;
Πάντως, αυτό είναι και σήμερα το σύνθημα στους τοίχους της Αβάνας και πολλών χωρών της περιοχής.
Άρη, είναι πολύ εύκολο το 2016 να κρίνει κάποιος από τον καναπέ του την κουβανική επανάσταση του 1956, αγνοώντας τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής, όπως είναι εύκολο να κρίνουμε την Επανάσταση του ’21, την Γαλλική Επανάσταση, την Οκτωβριανή Επανάσταση και ό,τι άλλο γουστάρουμε.
Γενικά, είναι εύκολο να κρίνουμε. Το δύσκολο είναι να πράξουμε. Αλλά αυτό είναι και το ζητούμενο.
Πάντως, ξεχνάμε πως κρίνουμε ανθρώπους που έπραξαν. Δεν ήταν εθελόδουλοι καταναλωτές σε αφασία.
Να είσαι καλά, Άρη.)


Read more: http://pitsirikos.net/2016/11/%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CE%BF/