Φοίβος Μαρκαντώνης: "Ο παππούς μου έλεγε ότι σε όποιον δρόμο και αν βαδίσεις θα συναντάς πολλές πέτρες, άλλοτε βαριές και άλλοτε μικρές και ασήμαντες".

 

Κύριε Μαρκαντώνη, θα θέλατε να μας δώσετε μια σύντομη περιγραφή του βιβλίου σας "Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις";

Το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο μου με τίτλο Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διάνοια τον περασμένο Ιανουάριου, πραγματεύεται 8 ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι κυριεύονται από πάθη. Μισούν, αγαπούν, ερωτεύονται, πονούν αλλά και ζηλεύουν. Πολλές φορές η ζήλεια μετατρέπεται σε φθόνο. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο τόσο για τους ίδιους όσο και για τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αυτό το λέω διότι όταν ένας άνθρωπος επιλέγει να καταστρέψει την ζωή ή την καριέρα κάποιου άλλου, αυτομάτως γίνεται αυτοκαταστροφικός. Είναι αυτό που λέμε τρώει τις σάρκες του σαν τον μύθο του Ερυσίχθονα. Και στις 8 ιστορίες υπάρχει μια κατάσταση που επικρατεί πολύ στον κόσμο την σήμερον ημέρα. Αυτό είναι η απληστία. Τις περισσότερες φορές δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε και επιλέγουμε να εισβάλουμε στις ζωές των άλλων. Ένα άλλο στοιχείο που συναντούμε στο βιβλίο είναι ότι πολλάκις έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που δεν αξίζουν την αγάπη ή την φιλία μας. Εμείς μπορεί να το καταλαβαίνουμε αλλά από την άλλη εθελοτυφλούμε φορώντας παρωπίδες και δεν βλέπουμε τα ελαττώματα τους τις άσχημες προθέσεις τους απέναντί μας. Ανάμεσα στις 8 ιστορίες υπάρχουν και κάποιες μικρές αφηγήσεις. Κάποια μικρά υποκεφάλαια, από τα οποία ξεχωρίζω τα κείμενα Επόμενος σταθμός Νεκύια και Στύγα. Το πρώτο κείμενο μιλάει για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ το δεύτερο μιλάει για το ναυάγιο και των πνιγμό των μεταναστών κατά την μεταφορά τους σε ένα καλύτερο μέρος. Είναι αυτό που λέμε ότι δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει  μοίρα, θα πρέπει να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία.

 

 

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε αυτές τις οκτώ διαφορετικές ιστορίες και πώς επιλέξατε τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις που περιγράφονται;

Αντλώ έμπνευση περισσότερο από δύο πράγματα. Από την φιλία και από τον έρωτα και τα υπεραναλύω σε όλα τα κείμενά μου. Από την μια η φιλία για μένα είναι κάτι πολύ ιερό. Ας μην ξεχνάμε τον μύθο του Κάστορα και του Πολυδεύκη οι οποίοι μοιράστηκαν την αθανασία. Τα περισσότερα κείμενα μου είναι αυτοβιογραφικά, ενώ άλλα είναι εμπειρίες φίλων μου. Το κείμενο Στα βήματα του φεγγαριού, αναφέρεται σε έναν 24χρονο φοιτητή, τον Πέτρο, ο οποίος μετά την απώλεια της μητέρας του που πολυαγαπούσε, το έχει χάσει τις ελπίδες του για ευτυχία. Σε αυτό το κείμενο πήρα έμπνευση  από έναν συμφοιτητή μου όταν φοιτούσα  στο προπτυχιακό στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, ο οποίος στην αρχή θεωρούταν απόμακρος και μονόχνοτος. Δεν μιλούσε σε κανέναν και θεωρούταν σνομπ. Μέχρι που έπειτα μαθεύτηκε ότι η μητέρα του είχε χάσει την ζωή της σε αυτοκινητιστικό. Δεν θα πρέπει ποτέ να κρίνει κάποιος τους άλλους γιατί ποτέ και κανείς δεν γνωρίζει τι πόνο κουβαλά κάποιος στην ψυχή του.. Τα σκαλοπάτια της ζωής μιλούν για δύο φίλους εκ των οποίων ο ένας είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε. Το συγκεκριμένο κείμενο έχει εμπνευστεί από τον Αντώνη Σανιάνο, του οποίου έχει αναφερθεί και το όνομα του. Εδώ τονίζεται η δυνατή φιλία που έχω με τον Αντώνη Σανιάνο. Το 2016 έγινε η γνωριμία τους. Όταν ένα απόγευμα κάθισαν σε ένα άλσος στο Παγκράτι ο Φοίβος και ο Αντώνης έβγαλαν ένα ρητό. Ότι ο άδειος ντενεκές προκαλεί θόρυβο γιατί είναι άδειος. Ενώ ο γεμάτος λάδι δεν ακούγεται.. εδώ ξεχωρίζει η σεμνότητα..Για μένα η σεμνότητα δεν είναι επιλογή αλλά υποχρέωση.  Το κείμενο μια δίκαιη απάτη, εμπνεύστηκε από τους μαθητές μου, καθώς τα περσινά σχολεία που υπηρετούσα, αποτελούνταν από νέους, αξιόλογους και εργατικούς συναδέλφους.. καθώς και από αξιόλογους και χαρισματικούς μαθητές. Τα σχολεία αυτά ήταν το  4^ο  και το 1^ο Δραπετσώνας και 10 ο Κερατσινίου.  Σε αυτό το διήγημα επίσης άντλησα έμπνευση από δύο αξιόλογους ανθρώπους. Από τον πατέρα του Νίκο Μαρκαντώνη και τον νονό του Βασίλη Δημητρίου τους οποίους θεωρεί παραδείγματα και πρότυπα.

 

Ποια είναι τα κεντρικά θέματα που διαπραγματεύεστε στο βιβλίο σας και τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;

Αυτό που θα ήθελα να περάσω στους αναγνώστες όπως ανέφερα και παραπάνω είναι να μην βιάζονται να κρίνουν τους άλλους από μια κακιά στιγμή και προπαντός μην βγάζουν συμπεράσματα εύκολα. Τα λόγια είναι σαν τις πέτρες όταν τις πετάμε στην λίμνη. Την στιγμή εκείνη τα νερά παφλάζουν και μετά από λίγο ηρεμούν. Όμως δυστυχώς οι πέτρες μένουν για πάντα μέσα στον βυθό της λίμνης. Έτσι είναι και οι άσχημες βαριές κουβέντες. Όταν τις ξεστομίζουμε ακόμη και όταν είμαστε εν βρασμώ μπορεί να μην τις εννοούμε αλλά όταν συνειδητοποιούμε το λάθος μας είναι πολύ αργά να το διορθώσουμε. Επίσης κάτι άλλο που θα ήθελα να περάσω είναι το γεγονός ότι πολλές φορές όταν κρατάς μια οποιαδήποτε σχέση στην ζωή σου με το ζόρι, αυτό μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά από ότι αν υπήρχε στην ζωή σου. Θα σταθώ στο κείμενο τα σκαλοπάτια της ζωής.

Υπάρχουν συγκεκριμένες προσωπικές σας εμπειρίες ή παρατηρήσεις που επηρέασαν τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στη συλλογή;

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι η απόρριψη. Δυστυχώς  από την παιδική μου ηλικία φοβόμουν να εκφράσω τα αισθήματά μου σε κάποια κοπέλα που μου άρεσε διότι φοβόμουν μην γευτώ την πιθανή της απόρριψη γι’ αυτό και ήμουν ένα εσωστρεφές παιδί που δεν φημιζόταν για την αυτοπεποίθηση του. κάτι που επίσης μεταφέρω στο βιβλίο είναι το θέμα της εκμετάλλευσης και της αχαριστίας. Είμαι ένας άνθρωπος δοτικός που τα δίνει όλα και στον έρωτα και στην φιλία. Αυτό που δεν μπορώ να συγχωρέσω είναι η εκμετάλλευση η αχαριστία και οι συκοφαντίες. Έχει τύχει να συνεργαστώ με άτομα τα οποία όχι μόνο δεν εκτίμησαν την προσφορά, αλλά ισχυρίζονταν πράγματα που δεν ίσχυαν. Δεν κρατάω κακίες αλλά τέτοια άτομα εν τα θέλω στην ζωή μου. Συν τις άλλοις στην ζωή μας όλοι μας δεν έχουμε μάθει να ακούμε τον άλλον.  Βιαζόμαστε να κρίνουμε χωρίς να αφήσουμε τον άλλον να μας εξηγήσει ή να απολογηθεί. Συνεπώς πρέπει να μάθουμε να είμαστε ακροατές και ύστερα να κρίνουμε αν χρειαστεί. Όπως έλεγε και ο Roman Jakompson στο επικοινωνιακό του μοντέλο πρεπει να πάθουμε να είμαστε όχι μόνο πομποί αλλά και δέκτες. Μπορεί να μην μας καλύπτει η απολογία κάποιου, έχει όμως το δικαίωμα να μας εξηγήσει και να απολογηθεί πριν τον κρίνουμε. Θα σταθώ στο κείμενο Ένα βροχερό πρωινό. Έτυχε να χάσω ένα φίλο μου από τροχαίο με μηχανή πριν πολλά χρόνια. Μου είχε στοιχίσει πολύ καθώς υπήρχε μια δυνατή φιλία μεταξύ μας. Αυτό μάλιστα με έμαθε το ότι αν θες να πεις σε κάποιον συγγνώμη ή ευχαριστώ πρέπει να το κάνεις όσο είναι καιρός γιατί δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.

Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών σας είναι καθημερινοί άνθρωποι με πολύπλοκα συναισθήματα και αποφάσεις. Πώς καταφέρνετε να αποτυπώσετε τόσο ρεαλιστικά και ανθρώπινα τους χαρακτήρες σας;

Δεν κάνω τίποτε άλλο πέρα από το να περιγράφω την ίδια την ζωή. Μέσα από εικόνες καθημερινών ανθρώπων αποτυπώνω τα προβλήματά τους σαν να τα αντιμετωπίζω εγώ ο ίδιος. Μόνο έτσι θα μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια την περίπτωση του κάθε ήρωα ώστε να κάνω τον αναγνώστη ή και τον θεατή στο θέατρο να ταυτιστεί. Αν εισβάλω στην ψυχοσύνθεση του εκάστοτε ήρωα και φανταστώ το τι θα έκανα εγώ στην θέση του, πως θα αντιμετώπιζα την κάθε κατάσταση και τι πιθανή λύση θα έβρισκα τότε και μόνο τότε θα μπορούσε να φανεί αληθοφανές το έργο και ρεαλιστικές η ιστορίες και οι καταστάσεις των ηρώων. Άλλωστε μόνο αν υιοθετήσεις την δυσκολία του εκάστοτε ανθρώπου και φανταστείς ο τι είσαι εσύ στην θέση του θα μπορέσεις να την περιγράψεις με απόλυτη αληθοφάνεια.

 

Μπορείτε να μας πείτε για μια από τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στη συλλογή και να μας δώσετε μια πιο λεπτομερή εικόνα της πλοκής και των χαρακτήρων;

Ο ρόλος του Σπύρου στο θανάσιμο αστείο και ο κεντρικός ρόλος στο μια δίκαιη απάτη. Δύο τελείως διαφορετικοί αλλά εξίσου σημαντικοί χαρακτήρες. Στο ένα θανάσιμο αστείο, ο Σπύρος αποφασίζει να κάνει μια φάρσα στην σύντροφό του την ημέρα της πρωταπριλιάς χωρίς να φανταστεί τι θα επακολουθήσει. Αυτή η μακάβρια φάρσα στοιχίζει την ζωή της κοπέλας του. Το θέμα είναι το πώς μπορεί να ζήσει κάποιος όταν κουβαλάει τον θάνατο ενός άλλου ανθρώπου, πόσο μάλλον του ανθρώπου του. ακόμη χειρότερα αν είναι εξ αμελείας ή αν έγινε κατά λάθος. Το θέμα είναι ο σωστός τρόπος σκέψης. Σε περίπτωση που κάποιος σκέφτεται σωστά μπορεί να δώσει κάποια λύση. Και εδώ έρχομαι στο μια δίκαιη απάτη. Θα μου πείτε τώρα πώς γίνεται μια απάτη να είναι δίκαιη; Ο βασικός ήρωας που μιλάει στο διήγημα σε α ενικό πρόσωπο, δέχεται την καταπίεση από τον πατέρα καθώς και από τον μεγάλο αδερφό του για τις σπουδές του. Είναι ένας άνθρωπος που ερωτεύεται μια κοπέλα από μια δραματική σχολή και που εκείνη του δίνει το έναυσμα να ανεξαρτητοποιηθεί και να κάνει επιτέλους αυτό που πραγματικά θέλει, χωρίς να βλάψει κανέναν αλλά και χωρίς να γίνει άθυρμα στα χέρια κανενός. Ο ήρωας θα εκπλαγεί, μόλις καταλάβει ότι ο αυστηρός πατέρας του προσπαθούσε να τον κάνει να ανοίξει επιτέλους τα φτερά του και να ανεξαρτητοποιηθεί. Το βασικό για έναν  άνθρωπο είναι να κάνει αυτό που θέλει χωρίς να βλάπτει ούτε τον εαυτό του αλλά ούτε και τους γύρω του. ας μην  ξεχνάμε ότι για την ελευθερία του ανθρώπου χύθηκε αίμα.

Πώς σας έχουν επηρεάσει οι σπουδές σας στο θέατρο και η εμπειρία σας ως θεατρολόγος στη συγγραφή των ιστοριών σας;

Σε αυτό το σημείο θα έλεγα ότι οι σπουδές μου έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην συγγραφή των ιστοριών μου. Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία και είχα μια ιδιαίτερη λατρεία στην ιστορία των αρχαίων χρόνων. Έτσι με αυτόν τον τρόπο εμπλούτισα το λεξιλόγιο μου, διεύρυνα τους ορίζοντές μου αλλά και απέκτησα εμπειρίες. Για να ψυχογραφήσεις ένα οποιονδήποτε ήρωα ενός έργου, ή ακόμη για να αναλύσεις ένα ποίημα, θα πρέπει να εμφυσήσεις στον κόσμο του συγγραφέα. Να δεις την ανθρωπότητα με τα μάτια της ψυχής του συγγραφέα αλλά  σε καμία περίπτωση να μην προσπαθήσεις –όπως λέμε και στο θέατρο- να φέρεις έναν ρόλο στα μέτρα σου. Στην πραγματικότητα για να ερμηνεύσεις ένα ρόλο θα πρέπει να έρθεις εσύ στα μέτρα του χαρακτήρα που ενσαρκώνεις. Διαφορετικά είναι σαν να ψεύδεσαι στο κοινό ή στους αναγνώστες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο αναγνώστης ή ο θεατής πληρώνει για να δει την αλήθεια σου.

 

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσατε κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου και πώς το ξεπεράσατε;

Όσο παράξενο και αν σας φανεί αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν το να αποτυπώσω μέρη από την ζωή μου στο χαρτί. Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου πόσο μάλλον να τα μοιράζομαι με τον αναγνώστη. Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι θα ήταν ωφέλιμο να μοιράζομαι τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες με τον κόσμο καθώς μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πάσχουν από τις ίδιες ανησυχίες με εμένα. Θα ήταν μεγάλη τιμήη αν κάποιος έρθει και μου πει ότι μέσα από το βιβλίο αυτό βρήκε πτυχές του εαυτού του. μου έχει συμβεί και έχω αισθανθεί ένα πελώριο δέος.

 

Ποιες είναι οι λογοτεχνικές σας επιρροές και πώς έχουν επηρεάσει το συγγραφικό σας ύφος;

Αντλώ έμπνευση από ποιητές όπως ο Κίπλινγκ, ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Μάνολης Αναγνωστάκης και ο Τάσος Λειβαδίτης. Συν τοις άλλοις  γραφώ περισσότερο ερωτική ποίηση εμπνευσμένος από το Μονόγραμμα και τα Ρο του Έρωτα του Ελύτη, αλλά και ποιήματα κοινωνικοπολιτικά. Η αλήθεια είναι ότι επειδή ακούω πολύ μουσική έντεχνη ρόκ αλλά και μη εμπορική χιπ χοπ, εμπνέομαι από στίχους που ακούω και τους εξελίσσω. Με αυτόν τον τρόπο συνδυάζω την μουσική με την συγγραφή. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τον πολύ καλό μου φίλο Μιχάλη Σούμα για την μελοποίηση πολλών ποιημάτων μου που προβάλλονται στο YouTube. Δύο ταινίες που με έχουν σημαδέψει είναι το Requiem for a Dream και η ταινία The Fountain του Ντάρεν Αρονόφσκι. Είναι πολύ βαριές ψυχολογικές ταινίες. Καθώς είμαι λάτρης του ψυχοδράματος, εμπνεύστηκα κυρίως από την ταινία The Fountain διότι κατάλαβα το μεχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος για να νικήσει το θάνατο. Μια άλλη ταινία που επηρεάστηκα ήταν η ταινία The Fighter με τον Κρίστιαν Μπέιλ που προπονούσε στην πυγμαχία τον μικρό του αδερφό Κρις Χεμισγουορθ. Εδώ αντανακλάται και η θέληση και ότι σε κάθε περίπτωση χρειάζεται πάντοτε ένας δυνατότερος από μας για να μας στηρίξει.

 

Πώς αποφασίσατε να ενσωματώσετε τις τρεις μεγάλες αγάπες σας - τη συγγραφή, την υποκριτική και τη μουσική - στο έργο σας;

Παρόλο που δεν παίζω κάποιο μουσικό όργανο, βρίσκω ηρεμία στην μουσική. Όταν επιστρέφω από την δουλειά βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και ηρεμώ. Δρα καταπραϋντικά για μένα. Σαν να απομονώνει όλες τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου και με ηρεμεί. Γι αυτό και όταν γράφω κάποιο κείμενο το κάνω πάντοτε με την συνοδεία ενός ορχηστικού. Άλλωστε και για να ενσαρκώσω έναν οποιοδήποτε ρόλο όντας ηθοποιός με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση μπορώ να φορτιστώ συναισθηματικά και να προσεγγίσω καλύτερα τον εκάστοτε χαρακτήρα που μου ζητείται να ερμηνεύσω.

Έχετε εκδώσει τέσσερα βιβλία μέχρι τώρα. Πώς αισθάνεστε για την αναγνώριση και την αποδοχή του έργου σας από το αναγνωστικό κοινό;

Νιώθω ότι υπάρχει δικαίωση σε μένα και σε όσους πίστεψαν σε μένα και με εμπιστεύτηκαν. Πολλοί φίλοι μου, μου λένε ότι έχω πετύχει πολλά πράγματα για την ηλικία μου.. Θεωρώ ότι άλλοι άνθρωποι έχουν ανταπεξέλθει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω την δύναμη που παίρνω από την αδερφή μου Γαλάτεια, καθώς και από την επιστήθια φίλη μου Μαρία Κορωνέλλου, η οποία έχει ανταπεξέλθει σε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις απ ότι εγώ. Είναι ένα άτομο που δέσαμε από το δεύτερο μου μεταπτυχιακό στο ΕΚΠΑ καθώς ένα άτομο με ήθος, κατανόηση και απίστευτη δύναμη ψυχής. Γι αυτόν τον λόγο συνεργάζομαι μαζί της και την θεωρώ φίλη μου. Σαφώς θα υπάρχουν και τα αρνητικά σχόλια από άλλους που μπορεί να μην τους αρέσει η δουλειά μου. Ο κάθε άνθρωπος έχει την άποψη του. Ο παππούς μου έλεγε ότι σε όποιον δρόμο και αν βαδίσεις θα συναντάς πολλές πέτρες, άλλοτε βαριές και άλλοτε μικρές και ασήμαντες. Αυτές τις πέτρες όμως αν θα κάθεσαι να τις παραμερίζεις δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου.  Έτσι είναι η ζωή. Πέφτεις, σηκώνεσαι και δεν τα παρατάς.

Ποιο είναι το επόμενο σας συγγραφικό βήμα; Σχεδιάζετε κάποια νέα συλλογή ή κάτι διαφορετικό;

Έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω το επόμενο μου βιβλίο. Είναι μια συλλογή από διηγήματα μυστηρίου, τρόμου και μεταφυσικού περιεχομένου. Αποτελεί μια πρόκληση για μένα καθώς είναι ένα θέμα που έρχομαι σε επαφή για πρώτη φορά με αυτό. Πιστεύω όμως ότι και αυτό θα πάρει την αναγνώριση που του αξίζει. Πρώτα ο θεός ετοιμάζουμε και μια θεατρική δουλειά με την φίλη μου Μαρία Κορωνέλλου για την οποία δουλειά δεν θα ήθελα να προδώσω κάτι προς το παρόν.

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους συγγραφείς που προσπαθούν να βρουν τον δικό τους δρόμο στη λογοτεχνία;

Να κυνηγούν τα όνειρα τους. Να μην τα αφήσουν να χαθούν. Και πάνω απ’ όλα να μην απογοητεύονται. Τα πάντα είναι θέμα συγκύριων και σωστού χρόνου. Η αναγνώριση θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένει κάποιος. Κανείς καλός δεν χάνεται σε αυτήν την εποχή που ζούμε. Όταν έρθει ο κατάλληλος χρόνος θα αναγνωριστεί αυτός που αξίζει πραγματικά σε όλους τους τομείς.

Ως αναπληρωτής θεατρολόγος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, πώς ενσωματώνετε την αγάπη σας για τη συγγραφή και το θέατρο στη διδασκαλία σας;

Στο σημείο αυτό θέλω να πω ότι τα παιδιά είναι οι αυστηρότεροι κριτές.. Οι δάσκαλοι δεν είναι μόνο για να διδάσκουν τους μαθητές είναι και για να διδάσκονται.. να παίρνουν μαθήματα από τα παιδιά. Όταν ένας δάσκαλος βλέπει ότι ο μαθητής είναι ανήσυχος και δεν κατανοεί το μάθημα θα πρέπει να κοιτάξει πρώτα να δει αν κάνει ο ίδιος κάποιο λάθος παρά να χρεώσει στον μαθητή το λάθος αυτό. Ας μην λησμονούμε ότι και εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε άνθρωποι και κάνουμε και λάθη. Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη μου για τα παιδιά με ωθεί να γράψω αυτό το διάστημα ένα παραμύθι.. δεν θα ξεχάσω ποτέ στην προηγούμενη παρουσίαση του βιβλίου μου στο Δημαρχείο Νίκαιας, ήρθαν κάποιοι μαθητές μου από το 6^ο Δημοτικό σχολείο Νίκαιας να με παρακολουθήσουν. Εγώ βλέποντας την χαρά, την ευτυχία και τον θαυμασμό στα πρόσωπά τους ζωγραφισμένα τα οποία ήταν πάνω από όλα αληθινά και αυθεντικά , αυτό με γέμιζε ευτυχία και υπερηφάνεια που ήμουν δάσκαλός τους.

Πιστεύετε ότι το θέατρο και η δραματοθεραπεία μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές να εκφράσουν καλύτερα τα συναισθήματά τους και να αναπτύξουν την αυτογνωσία τους;

Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο μικρός είναι ο μαθητής που μυείται στην θεατρική αγωγή τόσο πιο εύκολα μπορεί να ξεκλειδωθεί. Σαφώς και με τις μεγαλύτερες τάξεις υπάρχει δυνατότητα να δουλέψεις καλύτερα, αλλά θα πρέπει πρώτα απ’ όλα τα παιδιά να μπορούν να έχουν ξεκλειδώσει την ψυχή τους.. να μπορούν να νιώσουν ασφάλεια, και πρωτίστως  να μην υπάρχει ο φόβος ότι θα κάνουν κάποιο λάθος.. Το συγκεκριμένο μάθημα της θεατρικής αγωγής είναι ένα είδος αποθεραπείας αλλά και μια διέξοδος προς την δημιουργία και την φαντασία.. Αυτό που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο και πανευτυχή στους μαθητές μου είναι ότι τους εμπνέω ασφάλεια, και αυτό διότι «μεταμορφώνομαι» και εγώ σε παιδί με τον δικό μου τρόπο. «τσαλακώνομαι» και δουλεύω κυρίως με την μέθοδο του θεατρικού παιχνιδιού και της διερευνητικής δραματοποίησης. Ας μην λησμονούμε ότι τα παιδιά είναι οι αυστηρότεροι κριτές! Ένας σωστός δάσκαλος θα πρέπει πάνω απ’ όλα, να αξιολογεί αρχικά τον εαυτό του και ύστερα να προσάπτει ενδεχόμενα λάθη στους μαθητές του.. Ο στόχος που ακολούθησα το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι διότι στην εποχή την δική μου όταν ήμουν μαθητής, αλλά ακόμη και σήμερα, ορισμένοι εκπαιδευτικοί ευνοούν τους αρίστους μαθητές και παραγκωνίζουν τους υπόλοιπους. Μάλιστα στιγματίζουν μέτριους μαθητές οι οποίοι έχουν έφεση σε άλλους κλάδους. Εν ολίγοις, ξεχνούν ότι ο μαθητής πρωτίστως είναι παιδί, και ύστερα μαθητής. Εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε δύο φίλους μου. Στον Παναγιώτη Ράπτη και στον Λευτέρη Μπαρλίκα, τους οποίους τους γνωρίζω από το μακρινό 2006 όταν φοιτούσα στην Α Λυκείου. Από αυτούς τους δύο πήρα μαθήματα ζωής και απίστευτη δύναμη με θάρρος. Για μένα ξεχωριστοί και σπάνιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που κάνουν τους άλλους να μοιάζουν μοναδικοί..

Της Αλεξίας Βλάρα, 18/7/2024