Edna O’Brien | Ένας αποχαιρετισμός

 


Αποχαιρετούμε την πολυβραβευμένη συγγραφέα
Edna O' Brien, μια από τις σπουδαιότερες χρονικογράφους
του 20ού αιώνα.

 
H Edna εμφανίστηκε στη λογοτεχνική σκηνή το 1960 με την έκδοση του πρώτου της μυθιστορήματός The country girls, το οποίο ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Από τότε κυκλοφόρησε περισσότερα από 20 μυθιστορήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα που ξεχώρισαν για τον τρόπο απεικόνισης των γυναικών, τη βία την οποία αυτές υφίστανται, τις υποβλητικές περιγραφές και τη σεξουαλική ευθύτητά της.
Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας της, η O’Brien έχει λάβει πολυάριθμα βραβεία μεταξύ των οποίων το Irish PEN Lifetime Achievement Award, το American National Arts Gold Medal, το Frank O’Connor Prize, ενώ το 2019 της απονεµήθηκε το Prix Femina Special και το David Cohen Lifetime Achievement Award για το σύνολο του έργου της. Επιπλέον, το 2021 τιμήθηκε με την υπέρτατη πολιτιστική διάκριση της Γαλλίας. Συγκεκριμένα χρίστηκε Ταξιάρχης του γαλλικού Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών, μια κορυφαίας σημασίας τιμητική διάκριση, η οποία αποδίδεται κάθε χρόνο σε σημαίνοντα πρόσωπα των τεχνών και του πολιτισμού.
Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά της, με τίτλο Κορίτσι, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις μας το 2020 σε μετάφραση Χριστίνας Σωτηροπούλου. Για τη συγγραφή του η O’Brien, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της, ταξίδεψε στη Δυτική Αφρική και πραγματοποίησε μια μεγάλη έρευνα για τα κορίτσια που έχουν απαχθεί από τη Μπόκο Χαράμ, μετουσιώνοντας τις εμπειρίες της σε μια συγκλονιστική ιστορία για τη βία κατά των γυναικών, που είναι άλλωστε μια από τις διαχρονικές θεματικές στις οποίες έχει επικεντρώσει το έργο της.

Το σύνολο του έργου της Edna O' Brien θα μας θυμίζει πάντα ότι σκοπός της λογοτεχνίας είναι να αφυπνίζει και να καλλιεργεί συνειδήσεις.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Ελένη Καλαντζή: "Ο σκοπός μου είναι καθαρά εγωιστικός, να θυμάμαι πράγματα που νιώθω ότι θα ξεχάσω με το πέρασμα του χρόνου, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που κάποιος βγάζει φωτογραφίες ό,τι φοβάται περισσότερο να χάσει".