Ονούφριος Ντοβλέτης: "Κατά βάθος το βιβλίο αυτό είναι μάλλον ο τρόπος μου να μοιραστώ την μοναξιά που βίωσα".

 

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε τις 20 ιστορίες που αποτελούν το βιβλίο "Θανάτου: 20 Ιστορίες";

Γενικώς με εμπνέει ο κόσμος γύρω μου. Το παραμικρό που μπορεί να πει κάποιος… Και φυσικά προσωπικά μου βιώματα. Κανείς βέβαια δεν πρέπει να φανταστεί ότι αυτά που διαβάζει ισχύουν για ’μένα 100%. Το τι είναι αλήθεια και τι μυθοπλασία πιθανώς δεν θα το μάθετε ποτέ…

 

Πώς επιλέξατε τους χαρακτήρες και τις πλοκές για αυτές τις ιστορίες; Υπάρχει κάποιο κοινό θέμα που τις συνδέει πέρα από τον θάνατο;

 

Τους χαρακτήρες δεν τους επέλεξα εγώ. Εκείνοι με επέλεξαν.

 Όλους τους συνδέει ο θάνατος, όχι απαραίτητα ο δικός τους, αλλά και η ζωή. Η θέληση για ζωή.

 

 

Ο τίτλος του βιβλίου υπονοεί ότι ο θάνατος παίζει κεντρικό ρόλο. Πώς προσεγγίζετε το θέμα του θανάτου στις ιστορίες σας;

 

Από μικρός είχα μια «αγάπη» για τον θάνατο. Όποτε πήγαινα στο χωριό της μητέρας μου στην Χαλκιδική, πρώτα πήγαινα στο νεκροταφείο. Κοιτούσα τις φωτογραφίες, τις ηλικίες, άναβα και τα καντήλια… Υπήρχε κάτι που με συνάρπαζε.

Και στο βιβλίο προφανώς με συνεπήρε η ιδέα του θανάτου τον οποίο προσεγγίζω άλλοτε ως δικαίωση άλλοτε ως τιμωρία και ενίοτε ως την μοναδική διέξοδο. Για να αποφύγω το τρίτο μάλλον έγραψα κιόλας όλες αυτές τις ιστορίες... Και για να ξορκίσεις φυσικά το «κακό» πρέπει μάλλον και να παίξεις μαζί του. Το βιβλίο θα έλεγα ότι είναι (και) αρκετά παιχνιδιάρικο.

 

Οι χαρακτήρες σας κυμαίνονται από κλέφτες και δολοφόνους μέχρι πρίγκιπες και θύματα απαγωγής. Πώς προσεγγίζετε τη δημιουργία τόσο ποικιλόμορφων προσωπικοτήτων;

Σχεδόν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες είναι με κάποιον τρόπο εκφάνσεις του εαυτού μου. Κάποιοι τολμούν και κάνουν αυτά που δεν θα μπορούσα να κάνω και άλλοι παθαίνουν με κυριολεκτικό τρόπο αυτά που έπαθα εγώ σε ένα διαφορετικό επίπεδο.

 

Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που ξεχωρίζει για εσάς προσωπικά; Ποιος και γιατί;

Όποιος χαρακτήρας βιώνει την μοναξιά ή την ματαίωση σίγουρα με εκφράζει. Ο χαρακτήρας που κλέβει την τσάντα, η γυναίκα που προσπαθεί να αφήσει τον άντρα της, το κορίτσι που ξεχάστηκε… με αυτούς τους τρεις συνδέομαι πιο πολύ. Ειδικά με το κορίτσι, με το παιδί. Με είχαν ξεχάσει κι εμένα σε μια παιδική ηλικία. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μεγαλώσω. Είναι δύσκολο να είσαι ένα παιδί παγιδευμένο σε σώμα ενήλικου.

 

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη δημιουργία αυτών των χαρακτήρων;

Ίσως η προσωπική μου «εμπλοκή», γιατί τα κείμενα αυτά αποτέλεσαν κατά κάποιον τρόπο μια δημιουργική ψυχοθεραπεία.  Δεν τα έγραψα ποτέ με σκοπό να εκδοθούν οπότε όταν έγραφα, έγραφα πραγματικά πολύ ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς.

Η μόνη ενδεχομένως δυσκολία ήταν να δώσω όσο γινόταν στον κάθε χαρακτήρα την ιδιόλεκτό του, η οποία πάντα από πίσω φυσικά να έχει τον δικό μου τρόπο έκφρασης. Ένα δικό μου στοιχείο είναι άλλωστε η χρήση του τελικού ν παντού. Όπως υπήρχε εξ αρχής στην ελληνική γλώσσα, έτσι θέλω να το διατηρήσω κι εγώ. Εν προκειμένω δεν με απασχολεί το τι αποφασίζει κατά καιρούς ο οποιοσδήποτε για την ελληνική γραμματική.

 

Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε όταν γράφετε μια ιστορία; Ξεκινάτε από την ιδέα ή από τους χαρακτήρες;

Αυτό που με ενθουσίαζε για να ξεκινήσω να γράφω ήταν μια καλή ιδέα για το τέλος. Το πιο σημαντικό στοιχείο της πλοκής για ’μένα είναι η κατάληξη. Ίσως μια-δύο ιστορίες μόνο να ξεκίνησαν χωρίς να ξέρω από πριν το πώς θα τελειώσουν, π.χ. στο «Ένα τερατώδες μυστικό» δεν είχα ιδέα πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Ήταν λίγο τρομακτικό. 😅

Μάλλον ξεκινάω από την ιδέα και όχι από τα πρόσωπα. Στις πρώτες ιστορίες που έγραφα, όπως στην ιστορία «Ο άνεμος», που είναι και η πρώτη μου, οι χαρακτήρες στην ουσία ήταν αρχέτυπα και όχι κάποιος που σου έδινα την δυνατότητα να τον φανταστείς με σάρκα και οστά. Πολλές φορές δεν είχαν καν όνομα και δεν ήθελα να φαίνεται που διαδραματίζονται οι ιστορίες. Με ενδιέφερε το μήνυμα της ιστορίας και μόνο. Σταδιακά νομίζω ότι άλλαξε αυτό.

 Ίσως κάποιες φορές πάντως οι χαρακτήρες να έπεσαν θύματά μου… κάποιους τους κακοποίησα λίγο. Μην ρωτάτε γιατί όμως. Είναι σαν το αιώνιο ερώτημα: γιατί έπρεπε να πεθάνει ο Τζακ στον Τιτανικό; 😅Εγώ μόλις φέτος το συνειδητοποίησα αυτό. Γιατί το νόημα της ιστορίας υπερβαίνει τον χαρακτήρα.

 

  Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρωθούν αυτές οι 20 ιστορίες;

Νομίζω γράφτηκαν μέσα σε ένα διάστημα 20 περίπου ετών. Όποτε μου ερχόταν κάποια ιδέα. Μάλλον δεν μου ερχόταν συχνά η ιδέα…😅

 

Υπάρχουν ιστορίες που γράψατε και τελικά αποφασίσατε να μην συμπεριλάβετε στο βιβλίο; Αν ναι, γιατί;

Υπήρξε ένα παραμύθι το οποίο πάντα το έβαζα στις ιστορίες αυτές, μιας και όλοι στο τέλος πέθαιναν 😅 αλλά αργότερα αποφάσισα ότι μάλλον είναι καλή ιστορία και αξίζει να βγει μόνη της ως παραμύθι, αν έκανα κάποιες αλλαγές στο τέλος. Αλλά ουσιαστικά ήταν μία από τις αρχικές ιστορίες θανάτου. Εξάλλου και διάσημα παραμύθια ξεκίνησαν ως ιστορίες τρόμου.

Ούτως ή άλλως όμως μέσα στις 20 ιστορίες υπάρχουν παραμύθια.

 

 Το βιβλίο εναλλάσσεται από το δράμα στη μαύρη κωμωδία. Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις αλλαγές τόνου μέσα στις ιστορίες σας;

Γενικώς στις ιστορίες υπάρχει ένα λυρικό, ποιητικό ύφος. Στην μαύρη κωμωδία απλώς η ύπαρξή του νομίζω ότι επιτείνει το όποιο κωμικό/σαρκαστικό στοιχείο.

 

  Ποιες είναι οι κύριες θεματικές που εξερευνάτε σε αυτές τις ιστορίες πέρα από τον θάνατο;

Είναι κυρίως η μοναξιά, η ματαίωση, η αναζήτηση της ελευθερίας, η εκδίκηση, η τιμωρία, ο έρωτας, η κατάθλιψη, η λαχτάρα για ζωή τελικά.

  

Ποιες είναι οι αντιδράσεις των αναγνωστών μέχρι στιγμής; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ανατροφοδότηση που σας έκανε εντύπωση;

 

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η γραφή μου είναι αρκετά ποιητική, όπως μου έχουν πει μέχρι τώρα. Έτσι γράφω οπότε δεν θα σκέφτομαι ιδιαίτερα… και μάλιστα μέχρι τότε δεν είχα γράψει σχεδόν καθόλου ποιήματα αλλά ούτε και διάβαζα ποίηση.

Το άλλο που έχω ακούσει είναι ότι κάποιες ιστορίες είναι σκληρές. Όντως, μιας και μιλούν για σκληρές, αληθινές συναισθηματικές καταστάσεις.

 

Ποιο είναι το κύριο μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες μέσω αυτού του βιβλίου;

Ζωή ζωή ζωή. Μην κοιτάτε ποια είναι η κατάληξη… οι χαρακτήρες προσπαθούν να ζήσουν. Και αυτό είναι μια μεγάλη έκπληξη για ‘μένα, ακριβώς σαν την σκηνή στην βάρκα στα Μαθήματα πιάνου με την Χόλι Χάντερ. Όποιος το ξέρει, θα καταλάβει. Αλλιώς σπεύστε να το δείτε!

 

 Πώς ελπίζετε να αισθανθούν οι αναγνώστες αφού ολοκληρώσουν το βιβλίο σας; Τι συναισθήματα θέλετε να τους αφήσετε;

 

Κατά βάθος το βιβλίο αυτό είναι μάλλον ο τρόπος μου να μοιραστώ την μοναξιά που βίωσα. Ίσως αυτό να βοηθήσει και κάποιον άλλον.

Αν όχι, πιστεύω ότι αν μη τι άλλο θα διαβάσει κάτι που θα έχει έστω λίγη αισθητική αξία.

 

  Έχετε σχέδια για κάποιο επόμενο έργο; Αν ναι, μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;

Θα ακολουθήσουν ποιητικές συλλογές. Ίσως ήρθε η ώρα να βγει και η συλλογή που έγραψα πρώτη. Γενικώς δεν τα έχω βγάλει με χρονολογική σειρά ως τώρα.

Και θα ήθελα να βγάλω ένα βιβλίο ιστορικού περιεχομένου για την Επανάσταση βασισμένο στο πόντκαστ μου Ελλάδα, ιστορία, λογοτεχνία.

 

 Πώς πιστεύετε ότι η εμπειρία της συγγραφής αυτού του βιβλίου θα επηρεάσει τα μελλοντικά σας έργα;

 

Η επίδραση που θα μπορούσε να έχει το βιβλίο έχει να κάνει με την απήχησή του. Αν δω ότι αφορά τον κόσμο, ίσως να ξαναγράψω διήγημα. Οφείλω να πω ότι έχω ήδη παραγγελιές…😅

 

Υπάρχει κάποιο θέμα ή είδος που θα θέλατε να εξερευνήσετε στο μέλλον;

Είμαι ικανοποιημένος με τα διηγήματα και την ποίηση. Θα ήθελα να μπορώ να γράφω μυθιστορήματα βέβαια γιατί όπως φαίνεται έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Ο κόσμος δύσκολα διαβάζει ποίηση. Αλλά δεν έχω ευχέρεια με τα πολλά λόγια…

 

Πώς ισορροπείτε την καθημερινή σας ζωή με τη συγγραφή; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο περιβάλλον ή ρουτίνα που προτιμάτε όταν γράφετε;

Δεν γράφω ποτέ με πρόγραμμα όπως και ούτως ή άλλως δύσκολα λειτουργώ με πρόγραμμα. Γράφω οποτεδήποτε και οπουδήποτε μιας και γράφω κυρίως στο κινητό. Οπότε αν σκεφτώ κάτι στον δρόμο, το καταγράφω. Αυτό ισχύει κυρίως για τα ποιήματα.

Τα διηγήματα ήταν μια άλλη διαδικασία.. Κάποια τα έγραψα και στο χέρι πάντως μέσα στο λεωφορείο, όπως τον «Θλιμμένο άγγελο» που διαδραματίζεται ούτως ή άλλως μέσα σε ένα τρόλεϊ, όπου έφαγα ώρες από την ζωή μου για να πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο… Αλλά τελικά η διαδικασία των διηγημάτων απαιτούσε και ώρες στον υπολογιστή, κάτι που πλέον αποφεύγω. Δεν θα καθίσω εύκολα σε γραφείο. Κάποτε δούλευα και ως μεταφραστής οπότε ήταν πιο εύκολο αλλά πλέον ως ξεναγός και ηθοποιός είμαι συνέχεια στο πόδι.

 

 

 Ποιοι είναι οι συγγραφείς ή τα βιβλία που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο στην πορεία σας ως συγγραφέας;

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία του Ξανθούλη, όλη την μυθοπλασία της Μάρως Βαμβουνάκη και αρκετό Ντοστογιέφσκι και Πούσκιν, στους οποίους μπορώ να βρω ότι βρήκα την ίδια ζεστασιά που αποπνέει η γραφή της Βαμβουνάκη. Δεν είναι τυχαίο προφανώς ότι τους μνημονεύει και στις δικές της ιστορίες. Και φυσικά μου αρέσει η γλώσσα του Καζαντζάκη και του Καβάφη. Ίσως και να είναι πολύ συνηθισμένες αλλά να μου φαίνονται εμένα ιδιαίτερες λόγω χρονικής και γεωγραφικής απόστασης. Δεν έχει σημασία πάντως.

 

Τι είναι αυτό που σας δίνει τη μεγαλύτερη χαρά στη διαδικασία της συγγραφής;

 

Νομίζω το να φτάσω στο σημείο να νιώσω ότι αυτό που έχω γράψει έχει καταφέρει να με εκφράσει. Κάποιες ιστορίες μου με συγκινούν κι εμένα τον ίδιο. Αυτές θεωρώ ότι είναι αυτές που έχουν πετύχει 100%. Και μου δίνουν επιπλέον χαρά ακριβώς γι’ αυτό.

 

Της Αλεξίας Βλάρα, 29/7/2024