Βασιλική Κώνστα: "Είναι πραγματικά υπέροχο να συγγράφεις, αν και πολλές φορές γίνεται επίπονο, γιατί ταυτίζεσαι με τον ήρωά σου, αποκτώντας τον πόνο και την απόγνωσή του. Πάντα όμως η δημιουργία σε ανταμείβει!"

 

Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από το μυθιστόρημα «Μαύρο Πικρό Κρασί»;

~ Ήξερα πως είχα μια νέα γυναίκα, τη Χριστίνα, που αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού. Αυτή ήταν η πρώτη έμπνευση που κατέκλυσε το μυαλό μου. Αφού κατάλαβα πως η ηρωίδα μου έχει αυτό το χρόνιο πρόβλημα, αποφάσισα να ψάξω μέσα μου τον λόγο που εμφανίζονταν οι κρίσεις, μιας και δεν ήταν απλό άγχος, που δεν εκβάλλει κάπου και άρα ξεχειλίζει τον ψυχισμό τού ανθρώπου. Υπήρχε ένα συμβάν που την είχε πονέσει βαθιά και έπρεπε η ίδια η ηρωίδα να μου πει την ιστορία της, αλλά και να μου περιγράψει την πληγή της.

 

  Τι συμβολίζει το «Μαύρο πικρό κρασί;» στον τίτλο του βιβλίου;

~ Το Μαύρο πικρό κρασί είναι -όπως βλέπουμε και στο εξώφυλλο- ένας πίνακας ζωγραφικής, που έχει ζωγραφίσει μία ηρωίδα τού βιβλίου μου. Όχι η κεντρική ηρωίδα, αλλά η αδερφή της. Συνδέεται όμως άμεσα και με την ίδια τη Χριστίνα, γιατί το ίδιο γεγονός που έκανε την αδερφή της να ζωγραφίσει αυτόν τον πίνακα, ήταν και η αφετηρία για τις κρίσεις πανικού τής Χριστίνας.

 

 Πώς δημιουργήσατε και αναπτύξατε τους χαρακτήρες της Χριστίνας, του Άρη και των υπολοίπων;

~ Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω το πώς. Απλώς ξεκινάω με έναν ήρωα, γνωρίζοντας πολύ λίγα πράγματα για ‘κείνον και στη συνέχεια έρχεται και το ίδιο του το περιβάλλον να κουμπώσει στο βιβλίο. Εν προκειμένω, ήξερα πως η Χριστίνα, λόγω αυτών των κρίσεων, δυσκολευόταν γενικά να δεθεί με τους ανθρώπους και κατ’ επέκταση πως δεν μπορούσε να κάνει ούτε μία φυσιολογική σχέση. Εκεί ακριβώς έρχεται να χωθεί στην ιστορία ο Άρης. Ένας ανερχόμενος συγγραφέας, που έχει μόνο ερωτικές σχέσεις με την ηρωίδα, αλλά την αγαπά και προσπαθεί να την πείσει πως θέλει να τη βγάλει από το πρόβλημα των κρίσεων, αλλά και να κάνει μαζί της μια κανονική σχέση. Μετέπειτα μπαίνουν στην ιστορία κι άλλοι ήρωες, που μπορεί να μην είναι κεντρικοί, αλλά παίζουν κι εκείνοι τον ρόλο τους. Συνήθως θυμίζουν γαϊτανάκι τα πρόσωπα και οι καταστάσεις σε ένα μυθιστόρημα. Το ένα γεγονός φέρνει το άλλο και υπάρχει εν τέλει μια όμορφη αλληλουχία, που δίνει στον αναγνώστη το αποτέλεσμα.

      

 Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε τη συγγραφή τού βιβλίου;

~ Ομολογώ πως πάντοτε αυτή η ερώτηση με φέρνει σε αμηχανία, γιατί δεν ξέρω αν η απάντηση θα γίνει πιστευτή από τον αναγνώστη τής συνέντευξης, αλλά επιβάλλεται νομίζω να πω την αλήθεια. Το «Μαύρο πικρό κρασί» το ολοκλήρωσα μέσα σε είκοσι μία ημέρες. Μπορεί να φανεί παράλογο σε κάποιον που δεν ξέρει από συγγραφή και το σέβομαι (ίσως μάλιστα να φανεί παράταιρο και σε κάποιον συγγραφέα), αλλά όταν γράφω δεκατέσσερις και δεκάξι ώρες την ημέρα, ίσως τότε και να μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει τις λίγες ημέρες που τελείωσα το μυθιστόρημα και μάλιστα ένα βιβλίο που αγγίζει σχεδόν τις 107 χιλιάδες λέξεις. Άρα δεν είναι μικρό! Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι σκηνές που θα προστεθούν την ώρα τής διόρθωσης, αλλά και της επιμέλειας, αφού πλέον επιμελούμαι μόνη τα βιβλία μου, οπότε αυξάνονται και εκεί οι ώρες συγγραφής για να τελειώσει ένα βιβλίο και να είναι αρκετά άρτιο για να μπορέσει να εκδοθεί.

 

 Η Χριστίνα βιώνει κρίσεις πανικού, όπως επίσης βλέπει και κάποια προφητικά όνειρα. Πώς αποφασίσατε να ενσωματώσετε αυτά τα στοιχεία στην ιστορία;

~ Η ψυχολογία είναι μία επιστήμη που πάντοτε με ενδιέφερε και με εξίταρε απίστευτα και γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισα να διαβάσω πολύ γύρω από αυτήν, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο για τα όνειρα. Όνειρα σωματικά, αρχέτυπα, συναισθηματικά, επαναλαμβανόμενα, πνευματικά, ώσπου είδα τα προφητικά όνειρα και στάθηκα εκεί. Έψαξα να μάθω τι έχει πει ο Φρόιντ για τα όνειρα, αλλά και ο Γιουνγκ, και ξάφνου ήξερα τι ήθελα να γράψω στο βιβλίο μου, αλλά και τι ζούσε η ηρωίδα μου. Μαζί φυσικά με τις κρίσεις πανικού, έπλεξαν τα όνειρα ένα καλά μπερδεμένο κουβάρι, που δημιούργησε την πλοκή στο βιβλίο μου.

 

Ποια είναι τα κύρια θέματα του βιβλίου και τι θέλετε να μεταφέρετε στους αναγνώστες σας μέσω αυτών;

~ Η απελπισία, ο πόνος, η απώλεια, το κενό που έχει μέσα της μια ψυχή, έστω και αν φαινομενικά ένας άνθρωπος δείχνει υγιής και πρόσχαρος στον κοινωνικό του κύκλο. Όλα όμως απορρέουν από τον εγωισμό και τη μοναξιά πιστεύω. Αν δεν ανοίξουμε την καρδιά μας και δε δείξουμε τις πληγές μας, αν δεν πέσουμε επάνω τους και δεν τους δώσουμε σημασία, τότε αυτές οι πληγές θα παραμείνουν εκεί, πονώντας μας και σιγά σιγά καταστρέφοντάς μας. Αν βάλουμε σαν στόχο την αυτοβελτίωσή μας, τότε θα γίνουμε και καλύτεροι άνθρωποι, γεμάτοι ελπίδα και πίστη για τη συνέχεια της ζωής μας, όπως άλλωστε έκανε και η ηρωίδα μου.

 

Πώς αντιμετωπίζει η Χριστίνα την απώλεια και ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε με την πορεία της;

~ Μόνο εύκολα δεν αντιμετωπίζει την απώλεια, όπως όλοι μας φαντάζομαι. Οι περισσότεροι έχουμε βιώσει μια απώλεια. Άλλους μας γρατζούνισε, άλλους μας μελάνιασε, άλλους μας μάτωσε κι άλλους μας σκλήρυνε, κάνοντάς μας αδιαπέραστους και ανίκανους να διαχειριστούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Κάπου εκεί ανήκει και η Χριστίνα μου. Είναι ένα κορίτσι πληγωμένο βαθιά, που η απώλεια την έκανε πέτρα ακλόνητη κι απροσπέλαστη. Ίσως, αν μπορώ να διαλέξω ένα πράγμα που πρέπει σε αυτό να σταθεί ο αναγνώστης, είναι πως επιβάλλεται -μετά από μία απώλεια- να αναγνωρίσουμε πως σπάσαμε και να μην το παίζουμε αρτιμελής. Να παραδεχτούμε ότι πονέσαμε και θα μας πάρει καιρό να ξεχάσουμε. Να πάρουμε απόφαση ότι γονατίσαμε και θα χρειαστούμε χρόνο μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας. Πρέπει να ξαναπερπατήσουμε όμως! Πρέπει να μαζέψουμε αυτά τα κομμάτια τού εαυτού μας και να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον, αν καταλάβουμε ότι τελικά δεν μπορούμε μόνοι μας να βρούμε κόλλα για να τα ενώσουμε. Αυτό κάνει και η Χριστίνα μου. Ζητά βοήθεια από ψυχολόγο, γιατί καταλαβαίνει πως δεν μπορεί μόνη. Θέλει θάρρος και αυτογνωσία η συγκεκριμένη διαδικασία, γιατί πρέπει να αφήσεις στην άκρη τούς φόβους σου, τις ανασφάλειες και κατά συνέπεια τον εγωισμό.

 

 Πώς δημιουργήσατε την ατμόσφαιρα της έντασης και του μυστηρίου στο βιβλίο;

~ Το μυστήριο ήρθε απ’ όταν κατάλαβα πως εκείνο το προφητικό όνειρο, έκρυβε μέσα του έναν φόνο. Έπρεπε να βρω ποια ήταν εκείνη η νεκρή κοπέλα που έβλεπε στον ύπνο της η Χριστίνα, έπρεπε να βρω ποιος τη σκότωσε και γιατί. Όταν είδα πόσοι ήταν μπλεγμένοι σε εκείνη την ιστορία, ομολογώ πως κι εγώ πανικοβλήθηκα, αν και έχω ξαναγγίξει το αστυνομικό μυθιστόρημα στο παρελθόν. Όσο για την ένταση, νομίζω πως οι κρίσεις πανικού έχουν από μόνες τους ένταση. Πολλή ένταση όμως είχε και η σχέση της με τον Άρη. Όταν δεν υπάρχει στο ίδιο σου το μυαλό, καθαρή εικόνα για τον εαυτό σου, τότε μην περιμένεις θαύματα από τους άλλους, μα ούτε και σχέσεις αληθινές, που θα κρατήσουν στον χρόνο και θα προσπεράσουν όποιον σκόπελο βρεθεί μπροστά τους.

 

 Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

~ Ούτε με ώθησε κάτι, ούτε και ασχολήθηκα. Μπορεί να ακούγεται τρομερά ανιαρός ο τρόπος που το λέω, αλλά δεν υπήρξε η σπίθα, για να μπορέσω να πάρω συγγραφική φωτιά και άρα να ασχοληθώ εν γένει με τη συγγραφή. Όπως έμαθα να γράφω, έμαθα και να συγγράφω. Η δασκάλα που είχα στο δημοτικό, ανέφερε πως έγραφα διαμαντάκια στις εκθέσεις, άρα από πολύ μικρή ηλικία είχα τη συγκεκριμένη φλόγα μέσα μου. Στα έντεκά μου όμως έγραψα το πρώτο μου διήγημα, που ξέφυγε λίγο παραπάνω σε λέξεις -συγκριτικά με τις εκθέσεις- και στα δεκαεφτά μου τελείωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα, που αγγίζει τις τριάντα χιλιάδες λέξεις. Δεν υπήρξε έναρξη ακριβής λοιπόν. Έγραφα από πάντα και ελπίζω να συνεχίσω για όσο θα ζω.

 

Ποιοι συγγραφείς σας έχουν επηρεάσει και πώς;

~ Δεν επηρεάζομαι συγγραφικά. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που όταν γράφω βιβλίο, δε διαβάζω ποτέ βιβλίο άλλου συγγραφέα, μόνο και μόνο για να μην αφήσω τη δική του ιστορία να εισχωρήσει έστω και υποσυνείδητα μέσα στη δική μου γραφή. Στην εφηβεία μου βέβαια, ξεκίνησα την ανάγνωση με την τεράστια Λίτσα Ψαραύτη, τη Λότη Πέτροβιτς, τη Βούλα Μάστορη και πολλούς άλλους. Θα ήθελα να έχω πάρει έστω και κάτι συγγραφικά από αυτές τις τρεις εξαίρετες συγγραφείς, αλλά αν έχω στοιχεία τους δε θα το πω εγώ, αλλά οι αναγνώστες προφανώς.

 

 Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχετε πάρει από την εμπειρία σας ως συγγραφέας;

~Να παλεύω! Να μη το βάζω κάτω, ακόμα κι όταν έρχονται δυσκολίες. Να συνεχίζω το περπάτημα, ακόμα και μέσα στα χαλάσματα. Να σκύβω το κεφάλι μόνο μπροστά στον Θεό και σε κανέναν άλλον!

 

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους συγγραφείς που θέλουν να ασχοληθούν με το

κοινωνικό, αλλά και το αστυνομικό μυθιστόρημα;

~ Για το κοινωνικό μυθιστόρημα, να αφουγκράζονται τους γύρω τους. Να ακούνε τι έχει να τους πει η κοινωνία και γενικά οι άνθρωποι. Για μένα έχουν αποτελέσει έμπνευση, άνθρωποι που και οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν. Όλοι μας μπορούμε να αποτελέσουμε έμπνευση για κάποιον, είτε συγγραφέα, είτε γλύπτη, είτε ζωγράφο. Όσον αφορά την αστυνομική θεματολογία, αν μπορούσα να δώσω έστω και μία συμβουλή σε κάποιον που αρχίζει τώρα τη συγγραφή, θα ήταν να μην επηρεάζεται από την εποχή που διανύουμε και πιο συγκεκριμένα, να μην έχει στο μυαλό του πως πρέπει να γράψει ένα θεόρατο μυθιστόρημα, για να λογίζεται και σαν πετυχημένο. Ας μην ξεχνάμε τη βασίλισσα του αστυνομικού μυθιστορήματος, Αγκάθα Κρίστι. Ο μπάτλερ τού θανάτου, Ένα πτώμα στη βιβλιοθήκη, Ποντικοπαγίδα, Το κλειδί τού μυστηρίου, αλλά και φυσικά ποιος δεν έχει διαβάσει το Έγκλημα στο Όριαν Εξπρες; Όλα τους έχουν γίνει μπεστ σέλερ σε εκατοντάδες χώρες και ακόμα πουλάνε. Κανένα τους όμως δεν ξεπερνά τις 250 σελίδες! Είναι καλό να πηγαίνεις με το ρεύμα τής εποχής, αλλά καμιά φορά είναι καλύτερο να πηγαίνεις κόντρα στον ποταμό! Με όποιο είδος όμως κι αν ασχοληθεί κάποιος, πιστεύω πως όλα θα τα βρει μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Όλα! Ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν οι γύρω μας και μετά ας κάτσουμε να γράψουμε.

 

 Έχετε κάποια νέα σχέδια ή έργα που δουλεύετε αυτή την περίοδο;

~ Συγγραφικά βρίσκομαι στη μέση τού δέκατου πέμπτου μου μυθιστορήματος, αλλά τελειώνω και την επιμέλεια στο επόμενο βιβλίο μου, που εν μέρει είναι συνέχεια του μυθιστορήματος «Μαύρο πικρό κρασί». Αν και είναι αυτοτελές βιβλίο και δεν αφήνει ερωτηματικά στον αναγνώστη, εντούτοις το βιβλίο που θα ακολουθήσει έχει μέσα του πολλούς ήρωες που ζουν και στο «Μαύρο πικρό κρασί». Ανυπομονώ να το κυκλοφορήσω!

                            

 Πώς βλέπετε την εξέλιξη της καριέρας σας ως συγγραφέας στο μέλλον;

~ Η εξέλιξη δεν είναι κάτι που σκέφτομαι γενικά, αν αυτή η εξέλιξη αφορά μόνο το να γίνω διάσημη, όπως πολλοί άνθρωποι αποζητούν. Δεν είναι αυτοσκοπός μου να με αναγνωρίζουν στον δρόμο, γιατί άλλωστε -αν συμβεί αυτό- θα χάσω την ησυχία μου. Η εξέλιξη που πραγματικά με απασχολεί είναι να συνεχίσω να γράφω. Να έχω πάντοτε έμπνευση, αλλά και να βλέπω τα βιβλία μου να εκδίδονται. Αν συνεχίσει να συμβαίνει αυτό, τότε θέλω να πιστεύω πως θα έχω καταφέρει επαγγελματικά αυτό που πάντα ήθελα.

 

Υπάρχει κάποιο άλλο είδος λογοτεχνίας που θα θέλατε να εξερευνήσετε;

~ Νομίζω πως όχι. Έχω γράψει δεκατέσσερα μυθιστορήματα και είναι όλα τους κοινωνικά, ενώ κάποια από αυτά έχουν μέσα τους αστυνομικές και εγκληματολογικές πινελιές, άρα νομίζω πως αυτό το είδος είναι που με εμπνέει. Θα ήθελα βέβαια το βιβλίο που συγγράφω τώρα, να μπορέσει να χαρακτηριστεί αστυνομικό, αφού έχει και εκείνο αρκετούς φόνους μέσα και μπόλικο μυστήριο. Μόνο το αστυνομικό μυθιστόρημα θα ήθελα λοιπόν να εξερευνήσω παραπάνω.

 

 Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο και γιατί;

~ Έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου, μα ενεργή αναγνώστρια και βιβλιοφάγος υπήρξα από τα δέκα μου ως τα είκοσι έξι μου. Δεκαεφτά χρόνια όμως δεν έφτασαν -ούτε και τα υπόλοιπα εφτά που ακολούθησαν μέχρι τα τωρινά μου τριάντα τρία- που να με κάνουν να πω πως θα άλλαζα γνώμη και θα απαρνιόμουν το πρώτο βιβλίο που διάβασα σαν έφηβη. Το αυγό τής έχιδνας, της Λίτσας Ψαραύτη, μπορώ να πω πως μου έδειξε τι θα πει αγάπη ανιδιοτελής, τι θα πει μοίρασμα και κατ’ επέκταση τι θα πει συγγραφή. Είναι ένα μυθιστόρημα που μιλά για το AIDS. Ίσως πλέον -και ευτυχώς- να είναι ένα πρόβλημα που δεν αγγίζει την εποχή μας, αλλά όλα όσα γράφονται μέσα σε αυτό το βιβλίο θα αγγίζουν πάντοτε όλες τις εποχές και την κοινωνία που βράζει και αποζητά έρωτα, εφήμερο συνήθως, πέφτοντας σε παγίδες που πολλές φορές σκοτώνουν. Αξίζει πραγματικά να διαβαστεί αυτό το βιβλίο!

 

 Πώς σας επηρεάζει προσωπικά η γραφή και τι σημαίνει για εσάς το να γράφετε;

~ Είναι ανάσα για μένα το γράψιμο. Δεν υπάρχει μέρα που να μη συγγράψω, ή να μην κάνω επιμέλεια σε κάποιο κείμενο, είτε δικό μου, είτε άλλου συγγραφέα. Είναι και έξαψη όμως, εκτός από ανάσα. Το πάθος που σου προσφέρεται απλόχερα, όταν δημιουργείς ήρωες διαφορετικούς, χαρακτήρες αλλιώτικους από τον δικό σου, ιστορίες παράξενες, που δεν έχουν καμιά σχέση με σένα συνήθως. Ζεις πολλές και παράλληλες ζωές ταυτόχρονα με το γράψιμο, όπως επίσης γεννιέται μέσα σου πληθώρα συναισθημάτων. Νευριάζεις, θυμώνεις, παραξενεύεσαι, παθιάζεσαι, νοσταλγείς, αγαπάς, ερωτεύεσαι και πάλι απ’ την αρχή. Είναι πραγματικά υπέροχο να συγγράφεις, αν και πολλές φορές γίνεται επίπονο, γιατί ταυτίζεσαι με τον ήρωά σου, αποκτώντας τον πόνο και την απόγνωσή του. Πάντα όμως η δημιουργία σε ανταμείβει!

 

Πώς ισορροπείτε την προσωπική σας ζωή με την απαιτητική φύση της συγγραφικής διαδικασίας;

~ Δεν την ισορροπώ! Αυτήν τη στιγμή γελάω, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια. Πολλές φορές με συνεπαίρνει η γραφή και ξεχνάω να ζήσω, ξεχνάω να κοιμηθώ, ξεχνάω να φάω (αν και αυτό βολεύει εν μέρει όταν θέλεις να χάσεις κιλά!) Αν κάποιος αναλογιστεί αυτό που ανέφερα σε προηγούμενη ερώτηση, πως γράφω μέχρι και δεκάξι ώρες την ημέρα, τότε θα καταλάβει πως δεν είμαι και πολύ καλή σε αυτήν την εξισορρόπηση. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση είναι πως έχω έναν σύζυγο τρομερά υπομονετικό, αλλά και καθόλα υποστηρικτικό, που βλέπει το πόσο σημαντική είναι για μένα η συγγραφή και άρα με καταλαβαίνει και με δικαιολογεί κοντά δέκα χρόνια τώρα. Πολλές φορές λέω χαριτολογώντας, πως αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση του, σίγουρα θα με είχε χωρίσει! Είναι όμως η υποστήριξη και η αγάπη αμφίπλευρη, δόξα τω Θεώ, άρα νομίζω πως εκεί έρχεται και κουμπώνει η ισορροπία.

 

Της Αλεξίας Βλάρα, 29/7/2024