Παναγιώτης Σενούντας: "Για όλους μας υπάρχει ένας ήλιος, ένας λαμπρός και φωτεινός ήλιος που μπορεί να ζεστάνει τη ψυχή μας και να μας βγάλει από τα πιο βαθιά σκοτάδια".

 

Κύριε Παναγιώτη, θα θέλατε να μας δώσετε μια σύντομη περίληψη του βιβλίου "Τα Σημάδια του Ήλιου";

«Τα Σημάδια του Ήλιου» είναι, κατά βάση, μια ιστορία ενηλικίωσης. Οι πρωταγωνιστές μας, ο Τομ και ο Τσάρλι, είναι δυο έφηβα αγόρια που έχουν βιώσει και τα δυο την απώλεια ενός γονέα. Ο Τσάρλι έχει χάσει τη μητέρα του σε αυτοκινητιστικό και ο πατέρας του Τομ έχει εξαφανιστεί. Η απώλεια που βιώνουν, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα τους, καθιστά την ψυχολογία τους ευαίσθητη και την ένταξη τους στη κοινωνία πολύ δύσκολη. Στην ηλικία που βρίσκονται, δεκαεπτά ο Τομ και δεκαοχτώ ο Τσάρλι, κλείνονται να αντιμετωπίσουν την απώλεια και τις νέες οικογενειακές ισορροπίες που αυτή φέρνει, τους απανταχού νταήδες που απολαμβάνουν απλώς να πληγώνουν τους ανθρώπους γύρω τους και ανάμεσα σε όλα αυτά να βρουν τη θέση τους στη κοινωνία και κατ΄επέκταση την αγάπη.

 

 Τι σας ενέπνευσε να γράψετε αυτή την ιστορία και πώς προέκυψε η ιδέα για το χωριό Τένεμπρις;

Η ιδέα προέκυψε ακούγοντας έναν δίσκο, από το συγκρότημα Model/Actriz. Οι στίχοι των κομματιών μιλούσαν για τον ομοφυλόφιλο έρωτα, τη κρίση ταυτότητας, τη ψυχική υγεία και πολλάκις για το φως του ήλιου.  Είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά. Το πως μπορεί ένας άνθρωπος παραδείγματος χάρη να μετατραπεί σε έναν ήλιο που φωτίζει τη ζωή μας. Οι θεματικές αυτές, σε συνδυασμό με κάποια βιώματα εκείνης της περιόδου σχημάτισαν σιγά σιγά την ιστορία μέσα στο κεφάλι μου και γέννησαν τους χαρακτήρες. Το χωριό Τένεμπρις, το οποίο αγαπώ ιδιαίτερα πλέον, γεννήθηκε σχεδόν από μόνο του, οργανικά. Σαν το ιδανικό μέρος που θα μπορούσε να πλαισιώσει την ιστορία που είχα σκεφτεί. Έναν τόπο γεμάτο από το φως του ηλίου, καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι, μα ταυτόχρονα γεμάτο σκιές και σκοτάδι. Για αυτό και το ονόμασα έτσι, χρησιμοποιώντας τη λατινική λέξη που σημαίνει στα ελληνικά σκοτάδι.

 

 Ο Τομ και η Έλεν είναι δύο κεντρικοί χαρακτήρες που βιώνουν την απώλεια. Πώς διαμορφώσατε τους χαρακτήρες τους και την πορεία τους στην ιστορία;

Ο Τομ και η Έλεν είναι δυο χαρακτήρες πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, που όμως βιώνουν την ίδια τραγωδία. Η Έλεν έχει χάσει τον άντρα της και ο Τομ το πατέρα του, κανείς από τους δυο τους δεν ξέρει πως να διαχειριστεί αυτό το χαμό, ειδικά όταν δεν γνωρίζουν τι ακριβώς έχει συμβεί, εφόσον εκείνος απλώς εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει κάποιο ίχνος πίσω του. Για τον Τομ, το γεγονός αυτό εντείνει ακόμα περισσότερο τις ανασφάλειες του και τη μοναξιά που νιώθει, καθώς αισθάνεται πως ο πατέρας του τους εγκατέλειψε επειδή ντρεπόταν για εκείνον. Για την Έλεν τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η απώλεια αυτή, για την Έλεν, έχει δυο προεκτάσεις. Τη καθιστά ταυτόχρονα τον μόνο γονέα πλέον της οικογένειας αλλά και πιθανότατα χήρα. Πρέπει να διαχειριστεί το πένθος της αλλά και να βοηθήσει τον Τομ να διαχειριστεί το δικό του. Η Έλεν βρίσκει δύναμη και καταφύγιο μέσα από τον εκκλησιασμό, ενώ ο Τομ βρίσκει καταφύγιο στη συντροφιά ενός νέου ανθρώπου που φτάνει στο χωριό, του Τσάρλι.

 

Ποιος είναι ο ρόλος της πίστης και της εκκλησίας στη ζωή της Έλεν και πώς αυτό επηρεάζει τη σχέση της με τον Τομ;

Η Έλεν ακολουθεί αυτό που έμαθε από τον άντρα της, τον Χένρι. Η ίδια πιστεύει στο Θεό, ακόμα και αν η πίστη της κλονίζεται βιώνοντας τα απανωτά αυτά χτυπήματα, μα περισσότερο από όλα συνεχίζει να πηγαίνει τόσο συχνά στην εκκλησία, τόσο συστηματικά, γιατί έτσι αισθάνεται κοντά της τον Χένρι. Ήταν κάτι το οποίο της το είχε εμφυσήσει εκείνος και έκαναν όλοι μαζί σαν οικογένεια, πριν εκείνος εξαφανιστεί. Ως αποτέλεσμα, η Έλεν αισθάνεται πιο κοντά του διατηρώντας αυτή τη συνήθεια. Σαν να βρίσκει ένα κομμάτι οικείο σε έναν ωκεανό αλλαγών. Είναι κάτι που προσπαθεί να εμφυσήσει και στον Τομ, όχι όμως για να τον καταπιέσει, απλώς πιστεύει πως έτσι θα τον βοηθήσει να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει.

 

Η άφιξη του Τσάρλι και του πατέρα του, του Τζο, αλλάζει τις δυναμικές στο χωριό. Τι προσφέρουν αυτοί οι χαρακτήρες στην ιστορία και στη ζωή του Τομ;

Ο Τσάρλι και ο πατέρας του ο Τζο είναι οι καταλύτες της συγκεκριμένης ιστορίας. Χωρίς την άφιξη τους καμία από τις αλλαγές που βιώνει ο Τομ δεν θα συνέβαιναν. Δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά και να κάνω κάποιο spoil, όμως θα πω μονάχα πως τα δυο παιδιά συνδέονται με έναν τρόπο καρμικό. Κουμπώνουν σαν κομμάτια από το ίδιο παζλ και ο ένας βοηθάει τον άλλο να προχωρήσει μπροστά και να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του.

 

 Ποια είναι τα κεντρικά θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο σας και τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;

Το βιβλίο είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, που μιλάει για το ταξίδι προς την ωριμότητα και τη λύτρωση. Όλοι οι χαρακτήρες, ακόμα και οι «κακοί» της ιστορίας, είναι χαρακτήρες με βαθιά τραύματα. Έχουν πονέσει, έχουν δοκιμαστεί και προσπαθούν να υπερνικήσουν τα εμπόδια που η ζωή βάζει στο δρόμο τους. Άλλοι το κάνουν ακολουθώντας το δρόμο του φωτός, του ήλιου, και άλλοι, οι «κακοί» όπως προ είπα, ακολουθώντας το δρόμο του σκοταδιού. Στο τέλος όμως όλοι είναι αλλαγμένοι και πιο συνειδητοποιημένοι. Πιο συμφιλιωμένοι με το μέσα τους, ότι και αν σημαίνει για τον καθένα αυτό. 

 

Η ιστορία περιλαμβάνει την αντιμετώπιση εσωτερικών και εξωτερικών δαιμόνων, κακοποιητικών νταήδων και μια παλιά απειλή. Πώς συνδέονται αυτά τα στοιχεία και τι συμβολίζουν;

Όπως προ ανέφερα, ο καθένας από τους χαρακτήρες έχει τους δικούς του δαίμονες, τα δικά του τραύματα. Η ιστορία είναι το ταξίδι των χαρακτήρων αυτών και η προσπάθεια τους να ξεπεράσουν αυτούς τους σκοπέλους. Ωστόσο, εκτός από τη μάχη μου μαίνεται μέσα τους, υπάρχουν και κάποια εξωτερικά, πρακτικά εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν. Πολλές φορές μέσα στο βιβλίο, ένας χαρακτήρας λειτουργεί σαν καθρέφτης για τον άλλο. Αντικατοπτρίζοντας την εσωτερική μάχη που μαίνεται με μια εξωτερική, απτή σύγκρουση. Στον Τομ για παράδειγμα, οι εσωτερικοί του δαίμονες είναι η απώλεια, η αποξένωση και η μοναξιά. Παλεύει για να βρει μια θέση σε μια κοινωνία που φαίνεται να τον αποκλείει συνεχώς. Αυτό το στοιχείο, το αντιπροσωπεύει σε φυσική μορφή ο νταής του χωριού, ο Μπίλι Πέιν. Που δοκιμάζει όχι μόνο τα ψυχολογικά όρια του ήρωα, αλλά και τα σωματικά.

 

 Στο βιβλίο, αναφέρετε ένα άγρυπνο και φρικώδες βλέμμα που παρακολουθεί το χωριό. Τι αντιπροσωπεύει αυτή η παρουσία και πώς συνδέεται με την πλοκή;

Θα μπορούσα να πω πως όλο το βιβλίο είναι μια μεγάλη αλληγορία, όμως θα το υπεραπλούστευα αν το έκανα. Ωστόσο το στοιχείο των ματιών, που έξοχα απεικονίστηκε και στο εξώφυλλο του βιβλίου, είναι ίσως το πιο αλληγορικό στοιχείο της ιστορίας. Είναι η προσωποποίηση κάθε δαίμονα που τριβελίζει το κάθε χαρακτήρα. Μια οπτική, φρικώδη απεικόνιση της φωτιάς που τους καίει τη ψυχή και της μάχης που, οι περισσότεροι, φαίνεται να χάνουν. Ωστόσο, υπάρχει αρκετά μεγάλο και βαθύ υπόβαθρο στο συγκεκριμένο στοιχείο, και είναι κάτι που θέλω ο αναγνώστης να το ανακαλύψει μόνος του όσο το διαβάζει. Να το ερμηνεύσει σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια και σκέψεις.

 

 Πώς διαχειρίζεστε την ένταση και το σασπένς στην αφήγηση, ώστε να κρατάτε τον αναγνώστη σε αγωνία;

Προσπαθώ πάντα να διατηρώ ένα γρήγορο ρυθμό στα βιβλία μου. Όχι μόνο όσον αφορά τη γραφή και τις περιγραφές αλλά και στο κομμάτι της εξέλιξης των γεγονότων. Θεωρώ πως αυτό κρατάει τον αναγνώστη στη τσίτα, σαν να έχει μπει σε ένα roller coaster το οποίο τον οδηγεί σε μια ξέφρενη και ιλιγγιώδη κούρσα. Ταυτόχρονα, πολύ σημαντικό κομμάτι για μένα είναι ο τρόπος με τον οποίο τελειώνει το κάθε κεφάλαιο. Πάντα προσπαθώ να τελειώνω το κάθε επιμέρους κεφάλαιο με τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να θέλει να γυρίσει στην επόμενη σελίδα και να αρχίσει το καινούργιο. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση αναγκαιότητας στον αναγνώστη, του εξάπτει τη περιέργεια και τον κάνει να θέλει συνεχίσει να διαβάζει μέχρι να φτάσει στη κάθαρση της ιστορίας.

 

Υπάρχουν προσωπικές σας εμπειρίες ή συναισθήματα που αντικατοπτρίζονται στην ιστορία του Τομ και της Έλεν;

Πάντα βάζω δικές μου σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς στα βιβλία μου. Το κάθε βιβλίο αντικατοπτρίζει τη ψυχολογική φάση που βρίσκομαι όταν το έγραφα. Τι με προβλημάτιζε, τι με φόβιζε, τι με έκανε να περνάω καλά. Οπότε ναι, και στα Σημάδια του Ήλιου συμβαίνει το ίδιο. Έχω νιώσει και εγώ πολλές φορές σαν τον Τομ, να αισθάνομαι πως δεν μπορώ να βρω μια θέση στη κοινωνία γύρω μου. Πως είμαι πολύ διαφορετικός για να το καταφέρω. Και αντιστοίχως, η πίστη μου Θεό με έχει βοηθήσει σε πολλές δύσκολες και αβέβαιες φάσεις της ζωής μου. Όπως συμβαίνει και με την Έλεν δηλαδή.

 

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσατε κατά τη συγγραφή του βιβλίου και πώς το ξεπεράσατε;

Τα Σημάδια του Ήλιου είναι το πιο μεγάλο, σε έκταση, βιβλίο που έχω γράψει ποτέ. Επιπρόσθετα, είναι μια ιστορία που περιλαμβάνει αρκετούς χαρακτήρες, στο σύνολο τους ίσως και πάνω από δέκα. Και τα δυο αυτά στοιχεία ήταν πρωτόγνωρα για μένα οπότε το να διαχειριστώ μια αρκετά περίπλοκη ιστορία με πολλούς χαρακτήρες, η οποία χρειαζόταν πολύ χρόνο και έκταση για να ξεδιπλωθεί όπως έπρεπε, ήταν σίγουρα μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Όμως είχα πίστη στην ιστορία και για αυτό επέμεινα.

 

Ποιο είναι το κύριο μήνυμα που θέλετε να αφήσετε στους αναγνώστες με το βιβλίο "Τα Σημάδια του Ήλιου";

Για όλους μας, για τη ζωή του καθενός από εμάς ξεχωριστά, υπάρχει ένας ήλιος. Ένας λαμπρός και φωτεινός ήλιος που μπορεί να ζεστάνει τη ψυχή μας και να μας βγάλει από τα πιο βαθιά σκοτάδια. Αρκεί να έχουμε την υπομονή και τη δύναμη για να τον ανακαλύψουμε. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω.

 

Έχετε ήδη σκεφτεί για το επόμενο σας συγγραφικό έργο; Αν ναι, θα θέλατε να μας δώσετε μια μικρή γεύση;

Έχω ξεκινήσει ήδη να γράφω το επόμενο βιβλίο, το οποίο δεν είναι άλλο από τη συνέχεια των Σημαδιών. Είναι η πρώτη φορά που αποφασίζω να γράψω sequel για κάποιο από τα βιβλία μου, και αυτό με τρομάζει και με συναρπάζει ταυτόχρονα. Θεωρώ πως οι χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν στο πρώτο βιβλίο, αλλά και το χωριό, το Τένεμπρις, στο οποίο ζουν οι περισσότεροι, έχουν πολύ πλούσια ιστορία. Όταν τελείωσα τα Σημάδια του Ήλιου δεν είχα σκοπό να γράψω το νούμερο δυο. Δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου. Όμως όσο περνούσε ο καιρός διαπίστωσα πως δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι αυτούς τους χαρακτήρες. Δεν μπορούσα να σταματήσω να διερωτώμαι τι θα συνέβαινε παρακάτω στις ζωές τους. Δεν μπορούσα να φύγω από το Τένεμπρις. Για αυτό και αποφάσισα να γράψω τη συνέχεια, την οποία ανυπομονώ να διαβάσουν όλοι όσοι αγάπησαν Τα Σημάδια του Ήλιου.

 

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους συγγραφείς που προσπαθούν να βρουν τον δικό τους δρόμο στη λογοτεχνία;

Δυο πράγματα πιστεύω χρειάζεται ένας καινούργιος συγγραφέας. Υπομονή και έμπνευση. Αν τα διαθέτει κάποιος αυτά τα δυο χαρακτηριστικά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Η υπομονή χρειάζεται διότι τα πράγματα κυλάνε αργά στο συγκεκριμένο κλάδο. Έχουν τους δικούς τους χρόνους, που ίσως ένα σύγχρονο, νέο παιδί, συνηθισμένο από τους φρενήρης ρυθμούς της υπόλοιπης καθημερινότητας δυσκολευτεί να προσαρμοστεί σε αυτούς. Όμως έτσι κυλάνε τα πράγματα στο βιβλίο. Από τη διαδικασία συγγραφής του, μέχρι έκδοσης του, χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Πολλές φορές χρειάζεται να έχεις υπομονή ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό, καθώς μπορεί να έμπνευση να μην έρχεται. Δεν πρέπει να απελπιστείς, ούτε να απογοητευτείς. Απλά δώσε χρόνο στον εαυτό σου και όλα θα γίνουν.

Της Αλεξίας Βλάρα, 29/7/2024