Book Review: Οι Δαίμονες δεν έχουν όνομα - Χρυσηίδα Δημουλίδου

Book Review

Οι Δαίμονες δεν έχουν όνομα - Χρυσηίδα Δημουλίδου

Η Χρυσηίδα Δημουλίδου είναι Ελληνίδα συγγραφέας, ή αλλιώς όπως αποκαλούν οι περισσότεροι αναγνώστες της, η συγγραφέας των best seller. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες. Αποφοίτησε από τη Σχολή Αεροσυνοδών, την Α.S.T. και αμέσως μετά προσελήφθη στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως αεροσυνοδός. Παράλληλα συνεργάστηκε κι ως δημοσιογράφος με το περιοδικό Discomoda In. Από το 1997 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει πάνω από 30 βιβλία. Παράλληλα έχει εκδώσει και παραμύθια. Έχει συνεργαστεί με τους τρεις εκδοτικούς οίκους (Εκδόσεις Λιβάνη, Εκδόσεις Διάπλαση, Εκδόσεις Ψυχογιός), με μεγάλη επιτυχία. 

Δύο χρόνια μετά, το συγκλονιστικό και τολμηρό μυθιστόρημα "Το Κελάρι της Ντροπής, η συγγραφέας επιστρέφει με το βιβλίο "Οι Δαίμονες δεν έχουν όνομα", ένα βιβλίο που αγοράστηκε πριν από ένα περίπου χρόνο, ο πρόλογος του διαβάστηκε πέρσι, το καλοκαίρι του 2016, αλλά λόγω υποχρεώσεων, πότε δεν ξεκίνησε η ανάγνωση της ιστορίας. Βιβλίο πολυδιαφημιζόμενο, που έκανε αίσθηση, όπως και όλα όσα έχει υπογράψει άλλωστε η συγγραφέας. Προσωπικά όσα βιβλία έχω στην κατοχή μου, στη βιβλιοθήκη μου, από τη συγγραφέα είναι τα αστυνομικά που έχει γράψει. 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α) Συγγραφέας: Χρυσηίδα Δημουλίδου

β) Τίτλος: Οι Δαίμονες δεν έχουν όνομα

γ) Έτος Έκδοσης: 2016 

δ) Έκδοση: Εκδόσεις Ψυχογιός

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: "Οι Δαίμονες δεν έχουν όνομα" δεν είναι το πρώτο βιβλίο της Χρυσηίδας Δημουλίδου που πέφτει στα χέρια μου και διαβάζω, αλλά ούτε και το τελευταίο της φυσικά. Είναι από τις συγγραφείς που γράφουν καλές, πολύ καλές αστυνομικές ιστορίες και με κάποιο τρόπο όλες τους βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο καθώς και το εξώφυλλο σε μαγνητίζουν και σου κλείνουν το μάτι να το πάρεις, το βιβλίο.

Σε ένα χωριό, το 1972, ένα κορίτσι, η Δροσιά Βεργή, στα δεκατρία της χρόνια πνίγεται χωρίς ποτέ να βρεθεί το πτώμα της. Ένα χρόνο μετά άλλα δύο κορίτσια, συνομήλικες της Δροσιάς, εξαφανίζονται κι αυτές. Η μία νομίζουν ότι κλέφτηκε με τον μεγαλύτερο της, αγαπητικό της, η άλλη εξαφανίζεται τη μέρα των γενεθλίων, χωρίς λόγο. Όλες οι εξαφανίσεις έγιναν στο ίδιο σημείο. Στη στροφή για το ποτάμι. Είκοσι χρόνια μετά το χαμό των τριών κοριτσιών, άλλο ένα κορίτσι βρίσκεται πνιγμένο στο ποτάμι του χωριού. Καταραμένο χωριό ή μανιακός δολοφόνος; Ένα είναι σίγουρο ο δολοφόνος - επιστρέφει - και ξαναχτυπά. 

Η ιστορία του βιβλίου δεν περιστρέφεται γύρω από έναν χαρακτήρα. Σε αυτό το μυθιστόρημα η Χρυσηίδα Δημουλίδου, χρησιμοποιεί πολλούς χαρακτήρες και επικεντρώνεται περισσότερο στις εξαφανίσεις των κοριτσιών, που περιστρέφεται κυρίως σε μια ψυχική ασθένεια ενός από τους πολλούς χαρακτήρες που μας παρουσιάζονται. Αν κάποιος γυρίσει στο τέλος - όχι για να διαβάσετε πως τελειώνει η ιστορία - θα δει ότι το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη ενός παιδιού, που έφυγε από τη ζωή. Δε θα προδώσω το όνομα αυτό, καθώς μπορεί να υποπέσω σε τυχόν spoiler. Κάτι που αναφέρει και η ίδια συγγραφέας, στο προλογικό σημείωμα, όπου ζητάει να μην αποκαλύψουμε γεγονότα και καταστάσεις.

Η συγγραφέας μέσα από τις περιγραφές και τις λεπτομέρειες καταφέρνει και ταξιδεύει, τον αναγνώστη, στην επαρχία της τότε εποχής, σε ένα απομακρυσμένο χωριό, στη Β.Ελλάδα, τη δεκαετία του 70 και μετέπειτα του 90. Γνωρίζουμε τον πρόεδρο του χωριού, τον παπά, τον δάσκαλο, όλους τους συγχωριανούς αυτής της επαρχιακής κοινωνίας αλλά και τις μαθήτριες. Όλοι κρύβουν έναν δαίμονα μέσα τους. Ή όχι; 

Είναι ένα βιβλίο που δεν ανήκει σε κάποια συγκεκριμένη θεματική κατηγορία. Λίγο αστυνομικό, λίγο μυστηρίου, λίγο κοινωνικό, λίγο δραματικό και λίγο θρίλερ. Είναι λίγο απ όλα.  Ένα βιβλίο με πολλές σελίδες, που θεωρώ ότι κάποια σημεία, επαναλαμβάνονται. Θεωρώ μεγάλο το βιβλίο, με λεπτομέρειες που ήταν περιττές. Είναι όμως ένα βιβλίο που θίγει πολλά ζητήματα και μάλιστα επίκαιρα όσο ποτέ.

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο, που θα κάνει τον αναγνώστη να μην το αφήσει από τα χέρια του. Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο, που σε συγκλονίζει και σε καθηλώνει, το οποίο βασίζεται άλλωστε σε αληθινά γεγονότα. Παρόλα αυτά είναι αρκετά προβλέψιμο αφού από ένα σημείο και μετά γνωρίζουμε τον δολοφόνο. Αδικαιολόγητα μεγάλο το βιβλίο με τις τόσες σελίδες, με λεπτομέρειες που ήταν υπερβολικές και κούραζαν τον αναγνώστη. Ένα βιβλίο που δεν είναι από τα καλύτερα της, πάντως. 

Πλοκή: Ο Θανάσης Βεργής χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν, τον Μάιο του 1972, η δεκατριάχρονη κόρη του Δροσιά πνίγεται στο ορμητικό ποτάμι του χωριού τους. Το σώμα της δε θα βρεθεί, παρά μόνο τα παπούτσια και η ζακέτα της. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, ένα άλλο κορίτσι από το διπλανό χωριό εξαφανίζεται μυστηριωδώς∙ οι φήμες που κυκλοφορούν λένε πως κλέφτηκε με κάποιον που αγαπούσε τρελά. Λίγους μήνες μετά, ακόμη ένα κορίτσι από το πρώτο χωριό χάνεται αναίτια από προσώπου γης την ημέρα των γενεθλίων της. Ένας πνιγμός και δύο εξαφανίσεις στην ίδια περιοχή προκαλούν πολλά ερωτηματικά τόσο στους κατοίκους όσο και στη Χωροφυλακή που τις ψάχνει παντού, δίχως όμως απαντήσεις. Το χωριό στιγματίζεται ως καταραμένο, κι ένα σύννεφο φόβου βαραίνει τους κατοίκους του. Είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά τον χαμό της Δροσιάς, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι βρίσκεται πνιγμένο στον ίδιο ποταμό. Η κατάρα ξαναχτυπά το χωριό. Η εξέταση του ιατροδικαστή είναι καταπέλτης. Μαζί με την υπόθεση ανοίγουν ξανά στην Αστυνομία τρεις ξεχασμένοι φάκελοι. Και τότε ξυπνούν οι δαίμονες. Γιατί αυτή τη φορά, κάποιος θα μιλήσει και θα πει αλήθειες που δε θέλει να πιστέψει κανείς. Τι συνέβη σε εκείνα τα κορίτσια που χάθηκαν; Πού πήγαν; Πού βρίσκονται τώρα; Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα. Έχουν όμως παρουσία και επιλέγουν ποιους θα βασανίσουν…

Πηγή: https://oidikesmoustigmes.blogspot.gr/2017/05/book-review.html