Είδαμε και προτείνουμε: 2:22 A Ghost Story – Το φάντασμα της σύγχρονης ζωής

 


Στο "2:22 A Ghost Story", ο Danny Robins παίρνει το κλασικό μοτίβο του στοιχειωμένου σπιτιού και το φέρνει στο σήμερα, σε έναν κόσμο γεμάτο έξυπνες συσκευές, Alexa και Facebook, όπου πιστεύουμε ότι τα πάντα είναι υπό έλεγχο. Ή μήπως όχι;

Η πλοκή είναι φαινομενικά απλή: η Τζεν είναι σίγουρη ότι κάτι δεν πάει καλά στο νέο τους σπίτι, ενώ ο άντρας της, ο Σαμ, γελά με τις φοβίες της. Ένα δείπνο με φίλους γίνεται το σκηνικό όπου αλήθειες και μυστικά αναδύονται, ενώ το ρολόι πλησιάζει επίμονα την ώρα-κλειδί: 2:22 τα ξημερώματα.

Ο Robins στήνει με μαεστρία την ένταση, χωρίς να χρειάζεται φθηνά κόλπα. Χρησιμοποιεί καθημερινές καταστάσεις και αληθινούς διαλόγους για να κάνει το υπερφυσικό να μοιάζει ακόμα πιο πιθανό. Οι κωμικές στιγμές είναι τόσο φυσικές όσο και οι ανατριχίλες, και το έργο δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του πολύ σοβαρά κι αυτό ακριβώς το κάνει τόσο ελκυστικό.

Η σκηνοθεσία κρατάει ψηλά τους ρυθμούς και χτίζει σωστά το σασπένς: τίποτα δεν φαίνεται στημένο ή υπερβολικό. Οι ηθοποιοί δίνουν δυνατές, ρεαλιστικές ερμηνείες, κάνοντάς σε να νοιάζεσαι για τους χαρακτήρες τους πριν καν καταλάβεις ότι βρίσκεσαι στη μέση ενός θρίλερ.

Αυτό που κάνει το "2:22" να ξεχωρίζει είναι το πόσο καλά παντρεύει την αγωνία με το χιούμορ και, κυρίως, τη σύγχρονη αγωνία: το φόβο της μοναξιάς, της αβεβαιότητας και της απώλειας σε έναν κόσμο όπου όλα μοιάζουν ασφαλή και προβλέψιμα, μέχρι να σταματήσουν να είναι.

Μέχρι το τελευταίο λεπτό, το έργο σε κρατά σε συνεχή αμφιβολία: συμβαίνει όντως κάτι; Ή όλα είναι στο μυαλό μας; Και το τελικό "χτύπημα" (χωρίς spoilers!) είναι τόσο καλά μελετημένο που σε κάνει να θες να το ξαναδείς για να προσέξεις όλες τις μικρές λεπτομέρειες που σου ξέφυγαν.

Το "2:22 A Ghost Story" είναι ένα ευφυές, αστείο και ελαφρώς τρομακτικό ταξίδι μέσα στους φόβους μας, ένα από εκείνα τα έργα που σε κάνουν να συζητάς για ώρες μετά την παράσταση.  

Αξίζει να μείνετε ξύπνιοι. Αξίζει να τολμήσετε να ανακαλύψετε τι κρύβεται στο σκοτάδι.

Της Ελένης Μπάρκα, 26/04/2025 Θεσσαλονίκη 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Είδαμε και προτείνουμε: «Οδύσσεια» από τον Μικρό Βορρά Μια παράσταση–ταξίδι

Ακούσαμε και προτείνουμε: «Όταν η φωνή παίρνει τον χώρο: Η Νικολέττα Φιλιππάκη σε μια βραδιά χωρίς άμυνες»

Είδαμε και προτείνουμε: Ύβρις Μια Παράσταση του Νίκου Τουλιάτου για ένα Ρυθμοποιητικό Θέατρο με την ομάδα Ηχοποιοί

Είδαμε και προτείνουμε: «Δεσμώτης» της Νατάσας Σίδερη

Μαρία Φεγγάρη: "Το βιβλίο γράφτηκε από μια προσωπική μου ανάγκη να ακολουθήσω ένα μονοπάτι εσωτερικής ενδοσκόπησης".