Ρεστία- Nέος δίσκος απο το μουσικό σχήμα «Σωτήρης & Βασιλική»

Ρεστία

  «Σαν πέσει ο αέρας, δε γαληνεύει αμέσως η θάλασσα. Μένει κάμποσο καιρό ακόμα ταραγμένη. Χωρίς να το δείχνει στο μάτι. Είναι τα ρέματα της φορτούνας, που δε σταμάτησε ακόμα.  Ρεστία το λέμε εμείς αυτό… »

  Λίγοι γνωρίζουν τι σημαίνει  Ρεστία…

Είναι το ξαφνικό, βουβό κύμα, που δεν οφείλεται σε φανερή αιτία αλλά σε άνεμο που έπνευσε σε προγενέστερο χρόνο ή σε άλλη περιοχή , εκείνο που βγαίνει στην γαλήνια επιφάνεια της θάλασσας από τον ταραγμένο βυθό της. Ο όρος αυτός των καπετάνιων του Αιγαίου χρησιμοποιείται από τον Καραγάτση στο ομώνυμο διήγημά  του, σαν  ένα παιχνίδι  γύρω από το βάθος και την επιφάνεια.

  Κάπως έτσι  έρχονται  κι αυτά τα τραγούδια   στην επιφάνεια, από τα βάθη της ψυχής,  όλων των συντελεστών  αυτού του δίσκου.  Ετεροχρονισμένα , σαν μικρά απωθημένα,  με ορμή,  με λαχτάρα  να μας συναντήσουν.  Βουβό κύμα, οι σκέψεις μας, τα συναισθήματα  μας, σκάνε και φανερώνουν την αλήθεια μας.

  Σε μια εποχή που η καλλιτεχνική δημιουργία, η μοιρασιά, είναι το ζητούμενο και  ταυτόχρονα η επανάσταση που ύπουλα, πολλές φορές πολεμάται από τους εκάστοτε  εξουσιαστές, το μουσικό σχήμα «Σωτήρης & Βασιλική»  αντιστέκεται  στον εύκολο, επιφανειακό, ταχυφαγικό πολιτισμό.

 Έξι μουσικά ταξίδια, έξι διαφορετικά  θέματα,  με τελευταίο το ορχηστρικό  με τον ομώνυμο τίτλο: Ρεστία

 Στο πρώτο  τραγούδι με τίτλο  «Διάφανος»  η Βασιλική Καρανίκα με τους Σωτήρη Παπαστάμου στην μουσική και τον Δημήτρη  Σολδάτο στους στίχους , εκφράζει την ανάγκη για μια διάφανη σχέση. Τώρα που όλα γύρω μας φαίνονται μουντά και μπερδεμένα, τώρα έχουν ανάγκη τα μάτια μας να δουν μέσα από το διάφανο γυαλί την αλήθεια του διπλανού μας. Διαφάνεια και ελεύθερη δοτικότητα με όλα τα ρίσκα και χωρίς πολλά λόγια,  μας προτείνουν οι στίχοι του ρεφραίν ΄: Να σου μιλώ με το φιλί , με του κορμιού τα ρίγη. Κι εσύ να μ αγαπάς πολύ, για να μη νιώθω λίγη».

Ακολουθεί το Συμβάν . Ο Δημήτρης Σολδάτος και ο Σωτήρης Παπαστάμου ζωγραφίζουν την βίαιη, λυρική, τρυφερή και  πανηγυρική εικόνα του τέλους,  που συνοδεύει σαν αναπόσπαστο κομμάτι της, την ζωή μας και γίνεται η πύλη του αιώνιου.  “Ενώσαμε τα δάχτυλα γλυκά προτού να φύγω κι ήπια το αθάνατο νερό”

Τρίτο τραγούδι το γλυκό Νανούρισμα. Ένα ποίημα γραμμένο από τον Γιώργο Πύργαρη πάνω από το κοιμισμένο νεογέννητο μωράκι του. Μελοποιημένο από τον Σωτήρη Παπαστάμου και τραγουδισμένο από την Βασιλική Καρανίκα. Ένα  τραγούδι ψίθυρος, μια τρυφερότητα που έρχεται από το πιο ανεξιχνίαστο και μυστηριώδες γεγονός: της γέννησης, της ζωής που ξεκινά.

Το επόμενο τραγούδι: Είπες. “Είπες θα αλλάξω” .. Πόσο εύκολα είναι τα λόγια.. Πόσο λίγο κρατούν οι υποσχέσεις.. Πόσο δύσκολα ξεπερνά κανείς τις εξαρτήσεις.. Δεν είναι μόνο το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Είναι όλα αυτά που μας απομακρύνουν από τον εαυτό μας. Όλες αυτές οι ευκολίες που μας κρατάνε δέσμιους στην αδηφάγα απραξία. Απογοήτευση και θυμός για την επιμονή να τρέχουμε προς στο αδιέξοδο και να χτυπάμε με λύσσα ξανά και ξανά στους ίδιους τοίχους που εμείς χτίσαμε.

 Το πέμπτο τραγούδι, το Απόψε, θα μπορούσε να είναι ένας βαθύς αναστεναγμός ή μια μελωδική κραυγή. Ένα ξέσπασμα του ανθρώπου που έχει ανάγκη να ξεφύγει από τις ατέλειωτες υποχρεώσεις, τα μονότονα κι εξαντλητικά μονοπάτια της καθημερινότητας και να νιώσει την ελευθερία  από όλους κι όλα. Να νιώσει το λυτρωτικό χάδι της φύσης, το άδειασμα του μυαλού, το γέμισμα της καρδιάς.

  Και τέλος ένα ορχηστρικό κύμα. Μια γλυκιά αναστάτωση. Μια  νοσταλγία. Μια αισιοδοξία.  Ενας λευκός αφρός που χαράζει το ήρεμο γαλάζιο. Ενα παιχνίδι με τον άνεμο που ήταν και δεν είναι πια. Μια μελωδία για τα κρυμμένα που έρχονται και μας βρίσκουν σε χρόνους ανύποπτους. Μια υπόμνηση για τα τραύματα και τα θαύματα που κρύβει ο βυθός μας.  Η Ρεστία μας.

Υ.Γ.: Ρεστία (γλωσσικό δάνειο από την  ιταλική rastiare) , βουβό κύμα, swell (στα αγγλικά), είναι  το κύμα .