Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση καλεσμένη της Γιώτας Τσιμπρικίδου στο #144 Artpodcast

Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση
καλεσμένη της Γιώτας Τσιμπρικίδου


«Αναρωτιούνται κάποιοι πώς να ταυτιστούν μαζί μου και «κολλάνε» στο οικονομικό που θα με διαφοροποιεί για πάντα. Όμως δεν είμαι μόνο ένα πράγμα. Αλίμονο αν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι με κάποιον για να ταυτιστούμε μαζί του!»


Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση καλεσμένη της Γιώτας Τσιμπρικίδου συστήνεται με τρόπο αφοπλιστικό και ειλικρίνεια (έντονο στοιχείο της προσωπικότητας και του πατέρα της, Νίκου Κούρκουλου) με αφορμή το βιβλίο της «Είμαι η Εριέττα» που, όχι, δεν είναι αυτοβιογραφία. Είναι ένα «μοίρασμα» και μέσα από αυτό μιλάει για όλα… για τα παιδικά χρόνια ενός εσωστρεφούς παιδιού που πάλευε -μάταια- να κρύψει τη διαφορετικότητά του και να περάσει απαρατήρητο, που αγαπούσε υπερβολικά τα ζώα, απολάμβανε κάθε τι «κανονικό» που έκανε με τον πατέρα της, έζησε την απώλεια, άκουσε πολλά γύρω από το όνομα της λόγω της οικονομικής της κατάστασης και δέθηκε με τη μητέρα της Μαριάννα Λάτση τόσο άρρηκτα, με τόσο θαυμασμό προς αυτήν…

 


Αγάπη είναι η απάντηση σε όλα για την ίδια – προς τον άνθρωπο, προς το ζώο, προς τους φίλους… αναφέρεται στον βιγκανισμό, στο Save a Greek Stray,  στις κρίσεις πανικού, στο επιχειρείν , στη φιλανθρωπία όπως η ίδια αντιλαμβάνεται, στις δράσεις που την φέρνουν κοντά σε ανθρώπους που την συγκλονίζουν και φυσικά παρουσιάζει εκτενώς τον δικό της αγώνα ως που να γίνει μητέρα – μια πορεία που εν μέρει «χρωστάει» και στις γυναίκες εκεί έξω με τις οποίες μοιράστηκε πολύ πριν το βιβλίο της τους φόβους και τις αγωνίες της…


Στο βιβλίο ξεπέρασε τα όρια και μίλησε ανοιχτά – γι΄ αυτό αξίζει να το διαβάσει κανείς. 

Και αξίζει να μοιραστεί το #144 Artpodcast :

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη: "Η ποίηση για μένα απαλύνει τον πόνο, είναι μια ψευδαίσθηση ότι αν βάλω λέξεις να αγκαλιάσουν τη μοναξιά και την απώλεια, αυτές θα πονάνε λιγότερο".

Εικόνα
Η ποίηση είναι ένας ζωντανός διάλογος με τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Η Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη , με την πρώτη της ποιητική συλλογή Παρανυχίδα , μας προσκαλεί σε μια τέτοια συνομιλία, όπου η καθημερινότητα αποκτά μια βαθύτερη, σχεδόν υπαρξιακή διάσταση. Μέσα από έναν λόγο απλό, αλλά μεστό συναισθημάτων, η ποιήτρια εξερευνά τον χρόνο, τη μοναξιά, την απώλεια και τη γυναικεία ταυτότητα, ενώ παράλληλα ενσωματώνει την κοινωνική και προσωπική της ματιά σε στίχους που αιχμαλωτίζουν τη στιγμή και τη μεταμορφώνουν σε κάτι διαχρονικό. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη μιλά για την έμπνευση πίσω από τη Παρανυχίδα , τον ρόλο της γλώσσας στην ποιητική της έκφραση, τη συνεργασία της με την εικαστικό Αναστασία Καρούση και τις θεματικές που διατρέχουν το έργο της. Μας αποκαλύπτει, επίσης, τα λογοτεχνικά της σχέδια και την ανάγκη της να πειραματιστεί με νέες μορφές γραφής. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε την ποιητική συλλογή Παρανυχίδα και πώς επιλέξατε τον τίτλο της; Αρχ...
Read more »

Ηλίας Καρακωνσταντάκης: "Όλα καταλήγουν στο πρέπει, χωρίς να υπάρχει το θέλω να ζήσω έτσι".

Εικόνα
Η παράσταση Το σώμα που άφησα πίσω μου επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική της και την ανάγκη του κοινού να συνομιλήσει με τα ερωτήματα που θέτει. Μέσα από μια ιδιαίτερη σκηνική γλώσσα που συνδυάζει την εξομολόγηση, τη σωματικότητα και τον στοχασμό, η παράσταση εξερευνά τη σχέση μας με το σώμα, τα «πρέπει» που το καθορίζουν και τις εμμονές της εικόνας που μας επιβάλλονται. Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Ηλία Καρακωνσταντάκη, ο οποίος συμμετέχει στην παράσταση, για την εμπειρία του πάνω στη σκηνή, τη διαδικασία προετοιμασίας, αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις που του γεννά το έργο. Μέσα από τα λόγια του, αποκαλύπτεται όχι μόνο η ουσία της παράστασης, αλλά και μια προσωπική αναζήτηση που, λίγο-πολύ, μας αφορά όλους. «Το σώμα που άφησα πίσω μου» επιστρέφει για δεύτερη χρονιά. Τι πιστεύετε ότι έκανε την παράσταση τόσο ξεχωριστή και αξιόλογη ώστε να συνεχιστεί; Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή όπου ο καθένας μας βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση για το ποιος είναι, τι είναι το ...
Read more »

Δημήτρης Μανιάτης: "Η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με βοηθά στην πεζογραφία μόνον ως προς το σκέλος της καταγραφής, της παρατήρησης ή της τεκμηρίωσης στοιχείων".

Εικόνα
Ο Δημήτρης Μανιάτης , μέσα από το βιβλίο του Η Καγκέλω , μας παρασύρει σε δώδεκα στιγμές ωμής, αστικής ποίησης, όπου το παρελθόν και το παρόν συγκρούονται σε δρόμους, δωμάτια και μνήμες. Με μια γραφή που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μυστηριώδες, ανασύρει εικόνες από την Πατησίων μέχρι τη Μύκονο, από ένα λαϊκό τραγουδιστή που πετάει μέχρι τη σκιά του Καζαντζίδη. Σε αυτή τη συνέντευξη, μιλάμε για τις ιστορίες, τις εμμονές και τα πρόσωπα που στοιχειώνουν τις σελίδες του. 1. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε τη συλλογή διηγημάτων Η Καγκέλω; Υπάρχει κάποια πραγματική ιστορία ή εμπειρία πίσω από το βιβλίο; Άθροισμα παρατηρήσεων, σκέψεων και ερεθισμάτων. Το ομώνυμο που έδωσε και τον τίτλο του βιβλίου μου ήταν αυτό που επιτάχυνε και τις άλλες ιστορίες που είχα μέσα μου, που επωάζονταν μέσα μου και που τελικά οδηγήθηκαν στην μικρή φόρμα του διηγήματος- μικροδιηγήματος. Μια αλληλουχία επίσης βιωμάτων, από ματαιώσεις, πείσματα μέχρι αλλόκοτα πράγματα που μου έχουν κατά καιρούς συμβεί αποτέ...
Read more »

Είδαμε και προτείνουμε: Φωτεινή & Θλιμμένη

Εικόνα
  Η παράσταση Φωτεινή & Θλιμμένη μας μεταφέρει στη Σμύρνη πριν την Καταστροφή, σε μια εποχή λάμψης και ευημερίας που διακόπηκε βίαια το 1922. Η ιστορία της Φωτεινής, μιας γυναίκας που έχασε τα πάντα αλλά βρήκε καταφύγιο στην Αλεξάνδρεια, γεμάτη μουσικές, πάθη και ανατροπές, συγκινεί βαθιά.  Η Χρυσούλα Καραπιπέρη, με τη μεστή ερμηνεία της, δίνει ζωή στη Φωτεινή, μεταφέροντας στο κοινό τη νοσταλγία, τον πόνο, αλλά και τη δύναμη μιας γυναίκας που προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια της.  Η σκηνοθεσία και η μουσική επιμέλεια της Μαίης Σεβαστοπούλου δένουν άψογα με το κείμενο, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που ισορροπεί ανάμεσα στη μελαγχολία και τη μαγεία του παλιού κόσμου.  Τα Σμυρναίικα τραγούδια, μαζί με βαλς και ταγκό, δεν λειτουργούν απλώς ως μουσικό χαλί, αλλά γίνονται μέρος της αφήγησης, ενισχύοντας το συναίσθημα και μεταφέροντας τον θεατή σε μια άλλη εποχή.  Η παράσταση είναι μια ωδή στη μνήμη, στη μουσική και στις αθέατες ιστορίες των ανθρώπων που ξεριζώθη...
Read more »