Διαβάσαμε και προτείνουμε: «Κρυφτό με το Σκοτάδι» του Φοίβου Μαρκαντώνη

 


Το νέο βιβλίο «Κρυφτό με το Σκοτάδι» του Φοίβου Μαρκαντώνη είναι μια συλλογή διηγημάτων που ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, στο ορατό και το αόρατο. Οι ιστορίες του είναι αυτοτελείς, αλλά τις συνδέει μια κοινή ατμόσφαιρα: μια λεπτή μελαγχολία, μια υπαρξιακή αγωνία και μια γλυκόπικρη ματιά πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία. Κλόουν, παλιάτσοι, πίνακες που ζωντανεύουν, νεκροί που συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, οι ήρωες του Μαρκαντώνη βρίσκονται διαρκώς σε ένα μεταίχμιο, σε έναν κόσμο όπου η λογική και το μεταφυσικό συνυπάρχουν αρμονικά.

Ο συγγραφέας γράφει με μια γλώσσα που είναι ταυτόχρονα απλή και γεμάτη υπαινιγμούς. Η αφήγησή του είναι ατμοσφαιρική, με μια σχεδόν ποιητική χροιά, που δίνει ιδιαίτερο βάρος στις λεπτομέρειες και στα συναισθήματα των ηρώων του. Η γραφή του μοιάζει να ακολουθεί μια εσωτερική μουσικότητα, με φράσεις που άλλοτε κυλούν αργά, σαν μια σιωπηλή σκέψη που σχηματίζεται στο σκοτάδι, κι άλλοτε εκπλήσσουν με την αμεσότητά τους.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ύφους του είναι η ισορροπία ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Παρόλο που οι ιστορίες του αγγίζουν θέματα όπως η μοναξιά, η απώλεια, η αναζήτηση του νοήματος, δεν βυθίζονται ποτέ στην απόλυτη απαισιοδοξία. Υπάρχει πάντα μια χαραμάδα φωτός, μια υπόνοια ελπίδας, μια διακριτική τρυφερότητα που κάνει ακόμα και τις πιο σκοτεινές στιγμές να μοιάζουν ανθρώπινες και οικείες.

Οι ήρωες του Μαρκαντώνη είναι άνθρωποι που αναζητούν κάτι: μια χαμένη αγάπη, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, μια εξήγηση για τον κόσμο γύρω τους. Είναι εσωστρεφείς, συχνά μελαγχολικοί, αλλά και βαθιά ανθρώπινοι. Ο συγγραφέας καταφέρνει να αποτυπώσει τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην τόλμη και την ατολμία, τη σιωπή και την κραυγή, τη δράση και την παθητικότητα.

Το στοιχείο του φανταστικού διατρέχει τις ιστορίες με τρόπο που θυμίζει άλλοτε μαγικό ρεαλισμό και άλλοτε παραμύθι. Οι πίνακες ζωντανεύουν, οι κλόουν αποκτούν ψυχή, οι νεκροί επιστρέφουν για να κάνουν καλές πράξεις – όμως όλα αυτά συμβαίνουν με έναν τρόπο που μοιάζει απολύτως φυσικός μέσα στην αφήγηση. Ο αναγνώστης δεν αισθάνεται ότι εισέρχεται σε έναν καθαρά φανταστικό κόσμο, αλλά ότι βιώνει μια ελαφρά μετατοπισμένη εκδοχή της πραγματικότητας, όπου το μεταφυσικό και το καθημερινό γίνονται ένα.

Δυνατά Σημεία

Ατμοσφαιρική γραφή: Ο Μαρκαντώνης δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο, όπου το παράξενο και το γνώριμο συνυπάρχουν αρμονικά.
Υπαρξιακός στοχασμός: Οι ιστορίες του αγγίζουν βαθιά ανθρώπινες ανησυχίες, χωρίς να γίνονται ποτέ διδακτικές ή βαριές.
Ισορροπία ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι: Παρά τη μελαγχολία που διαπνέει το βιβλίο, υπάρχει πάντα μια αίσθηση ζεστασιάς και ανθρωπιάς.
Ιδιαίτερη θεματολογία: Ο συνδυασμός ρεαλισμού και φανταστικού δίνει στις ιστορίες μια μοναδική ταυτότητα, που τις κάνει να ξεχωρίζουν από τις κλασικές συλλογές διηγημάτων.

Αδύναμα Σημεία

▪ Αν κάποιος αναζητά δυνατές, σφιχτοδεμένες πλοκές με ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος, ίσως δυσκολευτεί με τον τρόπο που ο Μαρκαντώνης αφήνει πολλά πράγματα ανοιχτά στην ερμηνεία.

Το βιβλίο «Κρυφτό με το Σκοτάδι» είναι μια συλλογή που μιλά για το αόρατο, το υπερφυσικό, το υπαινικτικό, αλλά πάντα μέσα από μια γλυκιά, ανθρώπινη ματιά. Ο Φοίβος Μαρκαντώνης καταφέρνει να δημιουργήσει ένα σύμπαν όπου η πραγματικότητα και το όνειρο διαπλέκονται, προσφέροντας στον αναγνώστη μια εμπειρία που είναι ταυτόχρονα υπαρξιακή, συναισθηματική και βαθιά λυρική. Για όσους αγαπούν τις ιστορίες που δεν λένε απλώς μια ιστορία, αλλά γεννούν ερωτήματα και συναισθήματα!

Της Αλεξίας Βλάρα, 16/4/2025

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Είδαμε και προτείνουμε: The Blunsdon Act στο Theatre of the NO

Είδαμε και προτείνουμε: "Waiting for Godot" at Theatre of the No

Ακούσαμε και προτείνουμε: «Εκ Βαθέων»: Ένα άλμπουμ-κατάδυση στην ουσία του ελληνικού τραγουδιού

Είδαμε και προτείνουμε: «Άνθρωπος του Θεού» – Όταν η πίστη συγκρούεται με την απελπισία

Είδαμε και προτείνουμε: Η Σκύλα του Georges de la Fouchardière, σε απόδοση και σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά

Είδαμε και προτείνουμε: «ΜΕΤΑΝΑΑΑΑΣΤΕΣ» ή «Είμαστε πάρα πολλοί πάνω σ’ αυτήν τη βάρκα» του Ματέι Βιζνιέκ