Διαβάσαμε και προτείνουμε: Μελατονίνη του Παπαδόπουλου Νίκου

 


Το πρώτο βιβλίο του Νίκου Παπαδόπουλου, Μελατονίνη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος, είναι μια συλλογή μικρών διηγημάτων που εισχωρούν βαθιά στο μυαλό και την ψυχή του αναγνώστη, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους. Αν και ο τίτλος παραπέμπει στην ορμόνη που σχετίζεται με τον ύπνο και τη νύχτα, το περιεχόμενο του βιβλίου δεν αφορά τη μελατονίνη, αλλά τις σκοτεινές και φωτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.  

Τα διηγήματα λειτουργούν σαν ψυχικές διεργασίες, μύχιες σκέψεις ή ακόμα και παιχνίδια του εγκεφάλου, που οδηγούν σε παρορμήσεις, πάθη και λάθη. Η γραφή του συγγραφέα είναι εντυπωσιακή· μέσα σε λίγες λέξεις καταφέρνει να αποτυπώσει βαθιά νοήματα με λιτό, άμεσο λόγο, δημιουργώντας μια δυνατή αλληλεπίδραση με τον αναγνώστη. Το αίτιο και το αποτέλεσμα διατρέχουν κάθε ιστορία, δίνοντας μια αίσθηση πληρότητας και νοηματικής συνέχειας στη συλλογή.  

Από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου είναι η συνοχή και η προσεκτική επιλογή των διηγημάτων, καθώς και η ιδιαίτερη, στοχευμένη γραφή του συγγραφέα, που αξίζει συγχαρητήρια. Αν υπάρχει ένα αδύναμο σημείο, αυτό θα ήταν το εξώφυλλο, το οποίο, αν και συμβολικό με το ασπρόμαυρο φόντο του—αντικατοπτρίζοντας τις αντιθέσεις της ζωής—δεν καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή.  

Έρωτας, θάνατος, πάθος, λάθος.....όλα όσα μας τρομάζουν ή μας εκπλήσσουν, όσα καθορίζουν τις ζωές μας, βρίσκονται σε αυτές τις σελίδες. Μελατονίνη είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα, αλλά μένει για καιρό στο μυαλό.

Της Αλεξίας Βλάρα, 18/4/2025

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Είδαμε και προτείνουμε: The Blunsdon Act στο Theatre of the NO

Είδαμε και προτείνουμε: "Waiting for Godot" at Theatre of the No

Είδαμε και προτείνουμε: «Άνθρωπος του Θεού» – Όταν η πίστη συγκρούεται με την απελπισία

Είδαμε και προτείνουμε: Η Σκύλα του Georges de la Fouchardière, σε απόδοση και σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά

Είδαμε και προτείνουμε: «ΜΕΤΑΝΑΑΑΑΣΤΕΣ» ή «Είμαστε πάρα πολλοί πάνω σ’ αυτήν τη βάρκα» του Ματέι Βιζνιέκ

Είδαμε και προτείνουμε: «Συγγνώμη κύριε Μπέκετ»